Op een gegeven moment sta je daar. Wat nu? Om te leven heb je geld nodig, hoe kom ik daaraan?
Wat heb ik te bieden, wat geld oplevert?
Jaren lang heb ik geleefd op de zak van een anderen; mijn ouders, als een soort tweederangs burger. Ik kreeg van alles toegeschoven, liefde, een dak boven mijn hoofd, eten, vermaak en een heuse opleiding.
Nu is het mijn beurt. Wat heb ik te bieden, wat anderen nodig hebben? Zo erg nodig, dat ze er voor willen betalen.
Ik vond mezelf maar heel gewoon, en de snelste manier om aan geld te komen, was om me te verhuren als uitzendkracht.
Niet dat ik mijn hele leven wilde dienen als een soort werkezel voor anderen, maar je moet toch ergens beginnen, nietwaar? Tussen de klussen door kon ik dan nadenken over wat ik echt wil.
Na het inschrijven begon het wachten. Tussendoor heb ik vele fabrieken gezien, en veel mensen die in het zelfde schuitje zaten als ik.
Zo’n fabriek leek me wel wat, maar vereiste wel een flinke investering. Vooral in tijd, om alles te plannen, om mensen te zoeken, machines, leveranciers en een geldschieter.
Om een lang verhaal kort te maken, het eindstation was de geldschieter. Alles kon ik zelf organiseren, behalve de geldschieter, daarvan was ik afhankelijk.
Geldschieters zijn er in soorten. Mensen, die hun leven lang hard gewerkt hebben en rendement zoeken op hun spaargeld, zodat het niet steeds minder waard wordt door de inflatie, en bedrijven zoals banken.
Bij banken stond ik voor een raadsel. Waarom wilden ze geen geld uitlenen, terwijl het hun bron van inkomsten is? Blijkbaar worden ze kort gehouden door de bank boven hen in de hiërarchie.
De Bank aan de top is de BIS in Basel. Zij kunnen met wat typewerk geld maken, wat ze uitlenen aan banken onder hen. Dat is hun bron van inkomsten. Ze leggen zichzelf echter beperkingen op, om de hoeveelheid geld in roulatie te beperken en zo de inflatie te kunnen reguleren.
Bij een inflatie van 2% wereldwijd, maken ze dus er per jaar 2% bij, over wat er al in omloop is, en opnieuw uitgeleend wordt. Wat in echter in voorgaande jaren uitgeleend is, komt, met rente, hoewel tegenwoordig negatief, weer langzamerhand terug. Dat is een behoorlijk bedrag, daar zou ik wel van kunnen rondkomen en nog wat kunnen uitdelen ook!
Hoe word ik dus bankier van de BIS?
Nu wordt het verhaal wat minder leuk. Via de media worden we behoorlijk bang gemaakt. Naar het zich laat aanzien moet je hiervoor je integriteit inleveren en dat wil natuurlijk niemand. Het verhaal van Ronald Bernard is al veel gedeeld. Kinderen offeren, die je eigen kinderen of broertjes en zusjes kunnen zijn, is amoreel, buiten de orde en tegennatuurlijk.
Daarbuiten, vind ik het wel ok dat ik met relatief weinig moeite zoveel van de inspanning van anderen opstrijk?
Hoe dan wel?
Wat moet er dan eerst gebeuren?
In het kort gezegd, voel het na, is dit een uitbreiding of een beperking van jouw waarheid en jouw werkelijkheid?