overdenking over lukas 9
door Nelleke Boonstra
Ja,
dat is een moeilijkheid met dit gezelschap in deze kerk,
Hoe de preek te beginnen?
Gemeente? Gelovigen?
Het klinkt een beetje vreemd voor een overdenking,
maar het is het beste om het zo algemeen mogelijk te houden:
Boonstra’s, Boarnsters, oud-Boarnsters en alle andere gasten vandaag,
we komen hier samen om een moment van bezinning te vinden
een moment van inkeer. Een moment om terug te keren bij de bron.
De bron,
het levende water waar alles uit ontspringt,
dat heeft me gefascineerd, eigenlijk altijd al, maar zeker ook deze dagen,
De dichters en de schilders, de kunstenaars die iets deden met dit beeld,
gekoppeld aan de naam Boorne,Boonstra, Aldeboarn.
De bron,
de beweging uit de diepte, die ergens vandaan komt
wie weet vanwaar;
de bron die groeikracht brengt,
levenssappen kracht geeft,
om verder te groeien,
om uit te stromen,
het water dat de weg zal gaan die gegaan moet worden
in de bedding van de aarde;
de bron.
Ook de bijbel wordt ‘de bron’ genoemd.
En voor veel gelovigen de eeuwen door een krachtbron,
een levensader, die groeikracht brengt,
en nieuw leven.
In de kerk proberen we daarnaar te zoeken,
de waterstromen van de woorden
die soms heilige kracht bezitten
die soms een levensweg doet ombuigen
van duisternis naar licht.
Zo konden we luisteren naar Pieter Post
die echt terug is van weggeweest
die een nieuwe toekomst heeft gezocht
en gevonden in Canada;
en nu terug bij de bron.
Zo konden we in de kwis horen van Sara en Abraham,
Mozes en dat volk in de woestijn.
Allemaal woorden uit de schriften die soms heilige kracht bezitten.
Mensenkinderen die hun levensweg zijn gegaan,
puttend uit een onzichtbare kracht,
een bron.
We hebben met elkaar een gedeelte gelezen uit het lukasevangelie.
Een opvallend gedeelte, met opmerkelijke dingen.
In de voorbereiding op deze dienst viel ons oog er meteen op:
leerlingen van Jezus worden erop uitgestuurd,
- Jezus wees ze aan: de zeventig die erop uit trekken -
ze mogen maar met heel weinig op pad gaan,
niets extra’s hoeven ze meenemen,
geen geld, geen tas en zelfs geen extra schoenen.
En als ze terug komen, terug van weggeweest,
dan zijn ze rijk, rijk in hun ziel;
dan zijn ze vol verwondering dát ze zo rijk terug konden komen.
Terug naar de bron
die hen met de uitzending kracht meegaf,
levend water.
Wat was nu het bijzondere van deze uitzending van de 70?
Er wordt over vrede gesproken:
alleen zij die vredelievend zijn, alleen bij hen moet je vertoeven.
Ik zou zeggen met mijn woorden:
verspil geen energie aan mensen die bezig zijn met duistere praktijken.
Probeer niet de mensen
die via leugen en achterklap de wereld proberen te veroveren,
om te praten,
maar keer hen de rug toe.
Laat hen links liggen.
Zoek de zuiveren van hart, en vertoef daar.
Woon daar, kom daar tot rust, en kom tot jezelf.
Als Jezus dát bedoelde,
dan vind ik dat een wijze raad,
waar een ieder van ons haar of zijn voordeel mee kan doen!
Pas dan, als je daar kunt zijn, waar je niet op je hoede hoeft te zijn,
pas dan kunnen andere heilzame krachten hun werk doen,
krachten die je krijgt van de levende bron.
In deze geschiedenis is het Jezus,
die als levende bron zijn 70 mensen erop uit stuurt.
Jezus als krachtige bron van levend water, een lichtende verschijning.
Zo schilderde Dinie Aimée Boonstra hem in het schilderij
wat nu nog te zien is in de Doopsgezinde kerk
Jezus, die Christus genoemd wordt, Messias.
En nu zijn ze terug van weggeweest.
Verbaasd, verwonderd,
dat ze zelfs de duistere krachten konden verdrijven!
Vrede zochten ze, vrede brachten ze.
Een prachtverhaal.
Ik wou dat ik een van die zeventig was geweest,
zo boven mijzelf uitgetild.
Terug van weggeweest.
Er zijn mensen in deze kerk die dat aan den lijve ervaren.
Pieter, en andere Boansters van vroeger.
Maar ook de Boonstra’s onder ons,
zij die nauwkeurig uitgezocht hebben
waar hun roots/wortels liggen bij welke familie ze hoorden.
Ikzelf hoor bij familie drie, als u het nog niet wist.
Ja vanaf nu spreken we elkaar aan: Boonstra?
En welk nummer ben je dan?
Terug naar de bron.
De bron. De Boorne?
De rivier die nu nog als een klein watertje door het dorp stroomt?
Vanmorgen staan we ook stil bij de levensbron van het geloof.
Jezus Christus heeft daar een belangrijke plek in.
Een levensbron, die een duistere wereld soms zomaar
onverwacht en onvermoed kan ombuigen naar licht.
En dat heeft een mensenkind soms wel nodig!
Want duisternis is er voldoende om ons heen
in geweld, wapengekletter en machtsstrijd,
in onbegrip en veroordelende mensen.
In een duistere ziekte die een lichaam kan teisteren.
Terug van weggeweest.
Misschien ook weer eens in een kerkdienst, na zoveel jaren.
Of misschien woont u hier en hebt u mensen ontmoet van jaren her.
Terug van weggeweest.
Wij, bij elkaar geraapt,
van overal, hier samengekomen,
ieder met een eigen levens weg,
waterstromen, die ieder een eigen bedding moeten gaan,
de bedding van de aarde.
Geef vrede waar je vrede ontmoet.
Geniet van rust en gastvrijheid.
Maar klop het stof van de voeten en trek weg uit onheilzame oorden.
Neemt u, neem ik iets mee?
De Boarnster dagen een bron van inspiratie?
De woorden van Jezus uit de Schrift?
Wie weet, onzichtbaar, bijna onzichtbaar, was het er toch.
Onvermoed.
Ookal was dat wat je zocht niet te vinden.
En ontmoedigde de regen soms je gemoed.
Ik wil graag afsluiten met woorden van Rommert Boonstra,
die iets hiervan in een gedicht heeft weergegeven:
Terugkomen naar oude streken en alles is veranderd.
Vind ik nog wel wat ik zoek?
De bron van de zorg.
De bron van zorg (2)
Rommert Boonstra 1999
regen slaat neer, gedachten spatten op.
de eenzaamheid is betoverend gezelschap.
een hinde en haar jong vluchten uit
het koren de vergetelheid van het bos in.
de wereld aarzelt over manieren om verder te gaan.
op zoek naar de bron van de zorg.
alleen van een notitie op de kaart
weet ik dat ik er geweest ben,maar
nergens is een blijk van overeenkomst.
eindelijk - een ronde kuil, gevuld met water,
zo glad als een spiegel. Toch moet
daar onder een bron zijn, rijk aan de
ervaring van beweging.
een wankel stroompje buigt zich over de rand
en probeert zich te verbergen
onder struiken en stenen.
niet lang daarna maakt het
zijn eerste echte bocht.
veel moeite is het niet
om deze plaats heilig te noemen.
wat voorbij gaat kan net zo goed de wind zijn.