pijpenmakerij Carpe Lunam

| Pijppraat 2012 | Terug naar Wegwijs van Carpe Lunam | index Archief |

zaterdag
29 december 2012


De Waag dondermiddag:

Waar ze zo gauw vandaan kwamen mag joost weten, maar binnen de kortste keren stonden er zo'n twintig bezoekers op de eerste etage van de Waag. Het was kerstvakantie voor de schoolgaande kinderen dus grootouders met hun (oppas)kleinkinderen konden we verwachten, maar dit waren mensen uit Portugal, Brazilië, België, Filippijnen, Oekraïne, Nederland en de Verenigde Staten. De Amerikanen hadden kennelijk haast, want die verdwenen schielijk na de video over het kaasmaken. Later in de middag kwamen nog eens vijf Nederlanders.

Opmerkelijk was dat twee Nederlanders de tentoongestelde kerststallen met grote aandacht bekeken. Dat viel op omdat op de vorige donderdagen bezoekers er nauwelijks oog voor hadden. Kennelijk dachten die:
~Zo, leuk versierd hier.

Deze mensen bleken zelf verzamelaars van kerststallen te zijn, vandaar. Volgens hen zaten er hele mooie kostbare stukken bij en zij vonden het echt de moeite waard. Eigenlijk zou er iemand iets over de stalletjes moeten vertellen, dan werd het naar hun mening een stuk interessanter. Bijvoorbeeld over die uit Krakau. In de na Warschau grootste stad van Polen - vertelden zij - wordt elk jaar een wedstrijd gehouden welke school of klas de mooiste stal maakt en die wordt uiteindelijk in de kathedraal geshowd. In de tijd van het IJzeren gordijn was dit soort huisvlijt verboden, maar toch werd er stiekem overal geknutseld. De buitenkant is gemaakt van zilverpapier met verschillende kleuren, verstevigd met karton en ander materiaal. Het gevaarte is toch gauw een meter hoog. 

Tja, daar maakten deze twee kerststalmeesters inderdaad een goed punt.

 

zaterdag
22 december 2012
De Waag dondermiddag:

Op de markt druilde de regen naar beneden, maar toch werd er geschaatst op de stadsijsbaan. Niet zo verwonderlijk want kinderen van basisscholen komen volgens een strak rooster een uurtje schaatsen of krijgen schaatsles. Een vijftal instructeurs in rode jacks proberen de kinderen die de schaatskunst niet machtig zijn een handje te helpen. Eigen schaatsen meebrengen hoeft niet; huurschaatsen zijn bij het arrangement inbegrepen.

Weer geen dag voor toeristen om van huis te gaan, maar toch werden gids Wil en ik verblijd met de komst van zes Nederlanders en vijf Amerikanen. Vermoedelijk waren de laatsten van Iraakse of Iraanse oorpong, maar ze zeiden lachend dat ze uit Hollywood kwamen. Dit soort lui hoort graag dat ik en mijn voorouders het pijpenmakersvak al eeuwen uitoefenen. Op hun vraag daarover moest ik eerlijkheidshalve antwoorden: ~ Nee, 't is maar m'n hobby, ik speel hier de pijpenmaker.
  
zaterdag
15 december 2012
De Waag dondermiddag:

In de winkel van de Waag op de begane grond was het zeven graden, maar op de eerste etage was het tegen de zeventien graden. Dus ik zat daar nog redelijk comfortabel. Wel was een ruitje van het glas in lood raam ingegooid. Reparatie moet door een vakman gebeuren en tijdelijke afdekking was geen optie, omdat het gat zich op een slecht bereikbare plaats bevond.

Op zo'n dag had het me niet verbaasd als er geen hond zou komen, maar toch kwamen drie Russen en twee Spanjaarden mijn fratsen bekijken en aanhoren.
Twee Nederlandse bezoekers kwamen voor het kaasmaken; zij hadden in Museum Gouda al genoeg kleipijpen gezien.

Buiten was het drie graden. Op de markt was de opbouw van de ijsbaan al ver gevorderd. Een goed ingepakte man was nog bezig met een tuinslang water te sproeien om de ijsvloer wat dikker te maken. Lang gekeken heb ik niet: het spetterende water activeerde flink mijn blaas.
   
zaterdag
8 december 2012
De Waag dondermiddag:

Vorige week was een aantal dames bezig de vitrines van de oude ambachten leeg te halen. Er zou een expositie komen van kerststallen. Mijn aanwezigheid met kleipijpen leek mij niet zo passend in die ingetogen sfeer en ik stelde dan ook voor om het voor de rest van de maand voor gezien te houden. Dat was absoluut niet de bedoeling en zo zat ik omringd door Melchior, Balthasar, Caspar en de andere figuren uit het kerstverhaal pijpen te kleien voor:
twee Duitsers,
drie Nederlanders,
een Française,
een Japanse (slechts een blik, want had haast),
een Chinese uit Hongkong.

Het geëxposeerde laat ambachtelijke kerstgroepen zien uit de collectie van Jan van Hulst en is te bekijken in de Waag tot 6 januari 2013. Een recensent zou schrijven over artistieke waardevolle stukken veelal gemaakt door gespecialiseerde kerststalmakers uit heel de wereld. De mooiste vond ik de op kiezelstenen geschilderde groep. Ook daarop is bij de drie wijzen uit het oosten de twintigjarige jongeling Caspar zwart en de kleinste. Een uiting van sluimerend racisme? Nu onze Zwarte Piet onderhand blank is geluld, wordt het tijd Caspar ook maar van uiterlijk te veranderen.

zaterdag
1 december 2012
De Waag dondermiddag:

Wat me nog nooit eerder gebeurde overkwam me vandaag: geen enkele bezoeker voor mijn pijpenshowtje. Wel moet ik dan erbij vertellen dat alle voorgaande jaren de Waag van november tot april op slot zat. 

Gelukkig kwam een toekomstig vrijwilliger zich oriënteren. Voldoende tijd dus om hem uitvoerig over het pijpenmakersvak te vertellen en hem enthousiast te maken voor het pijpenmaken. Of dat is gelukt betwijfel ik. Hij was meer in voor de proeverijen van kaas en wijn, kreeg ik het idee.

Wat me nog nooit eerder gebeurde overkwam me vandaag: bij het inpakken van m'n spullen liet ik de doos met showpijpen uit m'n fikken glippen. Resultaat: vier pijpen naar de ratsmodee.

En om de moed erin te houden jengelde buiten een draaiorgel de hele middag sinterklaasliedjes.
 
zaterdag
24 november 2012


De Waag dondermiddag:

Tot drie uur was er in het 'museumgedeelte' van de Waag geen hond te bekennen. Daarna druppelden toch een paar klantjes binnen:
twee stellen uit Nederland en een Schot.

Toen ik tijdens de demonstratie langs m'n neus weg bij de Schot informeerde of hij uit Engeland kwam reageerde hij quasi verontwaardigd met:
~ Hoe kun je dat nou zeggen? Ik kom uit Schotland!

Aan het eind van mijn praatje zocht hij uit het mandje een oude pijpenkop op voor zijn dochter. Hij had mijn uiteenzetting over de pijpenmerken goed begrepen want hij had er één met een merkje uitgevist en hij wilde weten hoe oud de kop was en de mogelijke maker van de pijp. Het merkje was een gekroonde L en na raadpleging van Goudse pijpenmakers en hun merken schatte ik in dat de pijp waarschijnlijk was gemaakt omstreeks 1745 door Jacob de Ligt. De Schot hoefde het niet te noteren, hij kon het zo wel onthouden:
~1745 Bonnie Prince Charlie als aanvoerder van de Schotse jakobieten werd door de Engelsen verslagen.
Mijn Schot was daar nog ongelukkig over.

Thuis nog even in het geschiedenisboek gedoken. 't Zat ietsjes anders:
Franse troepen wilden tijdens de Oostenrijkse Successieoorlog (1740-1748) de katholiek georiënteerde jakobieten die naar onafhankelijk van Schotland streefden een handje helpen. De door storm gedeeltelijk mislukte invasie leidde tot nieuwe hoop onder de jakobieten die in 1745 in opstand kwamen onder leiding van de katholieke Charles Edward Stuart alias Bonnie Prince Charlie. Op 21 september dat jaar wonnen de rebellen de Battle of Preston Pans, maar op 16 april 1746 werd bij Culloden kansloos verloren. Het streven van de jakobieten naar een katholieke vorst in Schotland kwam hiermee ten einde. Sindsdien waren er geen noemenswaardige opstanden meer in Schotland. Nu blijft de gedachte aan zelfstandigheid de Schotten nog steeds bezig houden: in 2014 stemmen de Schotten in een referendum over onafhankelijkheid.

Overal werd geknokt in Europa, pijpenmaker Jacob de Ligt maakte zijn mooie pijpjes en drukte er zorgvuldig zijn merkje in.
 
zaterdag
17  november 2012
De Waag dondermiddag:

Op weg naar de Waag voelde het kil en vochtig aan. Niet een dag om 's morgens te besluiten een leuk stadje te bezoeken. Dat beloofde weinig bezoekers, maar toch kwamen er wat luitjes opdagen:
twee Nederlanders,
twee Brazilaansen,
een Zuid-Koreaan,
een Russin,
een Nepalees, 
drie Portugezen.

De Portugezen waren een gezin met een jong kind. Na de uiteenzetting over het reliëf en het bekijken van de video hield het kindje het voor gezien en wilde maar één ding; de Waag uit. De ouders misten daardoor mijn pijpenshowtje.

Het andere bezoek had één en al oor. De Koreaan fotografeerde aan één stuk door. Elke pijp en elk pijpenmerkje werden gekiekt. Aan het eind van de rit moest hij zelf gefotografeerd worden met verschillende pijpen aan de mond en ook nog eentje samen met mij. De Nepalees had gevoel voor humor; twee keer wees hij naar de foto op de werktafel waarop mijn met een pijp bellen blazende kleinzoons staan en begon dan te lachen. Zo zat er voor bijna iedereen weer wat bij.
 
zaterdag
10  november 2012


De Waag dondermiddag:

De afgelopen jaren sloot De Waag van 1 november tot 1 april zijn deuren. Dit jaar slechts een gedeeltelijke sluiting: van maandag t/m woensdag gaat het spul op slot en de rest van de dagen blijft zowel de winkel als het museum vanaf 13.00 uur tot 17.00 uur open.

Geen winterslaap dus voor de gidsen, pijpenmakers en kaarsenmakers. Dat vind ik eigenlijk wel best om ook 's winters nog wat te prutsen. Wel wordt mijn pijpenmakershowtje voortaan op donderdagmiddag opgevoerd.

Bij binnenkomst kregen de gids en ik te horen dat een groep Nederlandse scholieren de Waag zou bezoeken. Van tevoren had de school telefonisch verzocht met de kinderen in het Engels te converseren, want op hun school werd uitsluitend Engels gesproken. Zes gastjes kwamen uiteindelijk opdraven en ze waren het snel zat. Met een half oor en ongeduldig op hun stoel schuifelend hoorden ze het verhaal over het reliëf aan, keken nog even een stukje video over het kaasmaken. maakten met hun i-phones wat foto's en wisten niet hoe snel ze 'm moesten peren.

Voorts verschenen voor mijn werktafel nog twee zeer geïnteresseerde dames uit Nederland en een Spaans stel. De Spaanse was vol belangstelling maar de Spanjaard liet blijken dat hij als de gesmeerde bliksem ergens anders heen wilde en zijn wil kraaide koning. Een kalm begin dus van het winterseizoen.
 
zaterdag
3 november 2012


In 't voorbijzwemmen (19)

~ Van de zomer vergat ik op Schiphol m’n Zwitserse zakmesje in m’n koffer te stoppen. Mooi dat ik ‘t bij de fouillering in een bak kon gooien, dus kwijt mijn mooie mesje. 
Vorige week zag ik op een rommelmarkt in Amsterdam eindelijk tussen een groot assortiment zakmessen zo’n zelfde mesje liggen. Tegen een heel schappelijk prijsje werd het mijn eigendom.
‘Hoe kom je aan dat spul?’, vroeg ik de koopman.
‘Opgekocht bij Schiphol’.


~ Ik heb je hier al een tijdje niet gezien, zegt een man tegen een 80-plusser.
~ Klopt, ik had al speciaal een damesfiets gekocht omdat ik mijn been niet meer zo hoog kon optillen bij ’t opstappen. Twee weken geleden stapte ik met een grote tas achterop gewoontegetrouw op de oude manier af, bleef met m’n poot hangen en flikkerde op de keien. Pols verstuikt en zere knieën. Vandaar.....
 
Zaterdag
27 oktober 2012
De Waag woensdagmiddag:

Maar liefst twee nieuwe gidsen kwamen de verhalen van mijn vaste gids en mij aanhoren om straks zelfstandig te kunnen opereren in de Waag. Deze aanwas is wel nodig omdat op korte termijn een aantal ervaren lieden de pijp aan Maarten geeft en ook een drietal betaalde krachten om uiteenlopende redenen vertrekt. Onze twee 'leerlingen' redden het wel; één gaf al zonder enige schroom uitleg aan onze bezoekers. Die waren er wel en het waren er meer dan we op zo'n sombere middag eind oktober hadden kunnen vermoeden:
vijftien Nederlanders,
drie Hongaren,
twee Israëli.
Bij Israëlische gasten debiteer ik bijna altijd wat Jiddische woorden zoals majem, jajem en mokum. Deze herkenden de eerste twee wel maar mokum klonk hun onbekend in de oren.

Brabanthallen, zaterdag:

De hcc-verenigingsdag was perfect georganiseerd. Bij het verlaten van station Den Bosch stond bijvoorbeeld een bus gereed om bezoekers gratis naar de hallen te vervoeren. Daar kon ieder wel iets van z'n gading vinden of kennismaken met allerlei nieuwe ontwikkelingen.

Opvallend vond ik de duizenden euro's kostende borduurmachines met beeldscherm. Duur vonden de dames het niet.
~ Moet je zien wat het kost als m'n man een nieuwe auto koopt, wist één van hen.

Leuk was de vliegende schotel - eigenlijk vier waarbinnen de rotors draaiden - uitgerust met camera en bestuurd door een I-phone waarop de beelden die het apparaat maakte te zien waren. Dat is weer eens wat anders dan samen met je kleinzoons kloten met een vliegertje.

In de zijzalen werden lezingen gehouden over onderwerpen die gingen over kunstmatige intelligentie tot een pianopartituur maken in Primus. Bij de lezing over pinhole fotografie merkte de presentatrice voor de aanvang op dat kennelijk alleen mannen interesse hadden in haar verhaal. 
~ Tja misschien wat moeilijk, mompelde iemand in de achterhoede.
Mevrouw kreeg ongevraagd hulp van één van de mannen:
~ Zou iemand even mijn telefoontje uit kunnen zetten?, vroeg hij hulpeloos kijkend naar het schermpje van z'n GPS.
Dat werd snel geregeld en dankbaar sprak de man:
~ Maar hoe krijg ik 'm nou straks weer aan de praat?
 
zaterdag
20 oktober 2012

De Waag woensdagmiddag:

Herfstvakantie en dat betekent dat opa's en oma's met hun kleinkinderen komen aanwaaien. Maar ook een paar buitenlanders lieten zich zien, zeker nu het Best Western Hotel aan de rand van het centrum zijn poorten heeft geopend en daar in bussen rondtoerende Europagangers onderdak zoeken.


Voor onder andere mijn pijpenmakershowtje kwamen in de Waag binnen:
veertien Nederlanders,
twee Amerikanen,
twee Engelsen,
vijf Engels sprekenden, waarvan ik de nationaliteit vergat los te peuteren.


Een verkoopster van de Waagwinkel vertelde een tijdje geleden dat de pijpen met een kleurtje sneller de deur uitgingen. Een bezoeksters had er zelfs een stuk of zes gekocht. Vandaar dat ik tegenwoordig wat meer de pijpen optut. Een kunstenaar zou het Pijp-art noemen.
 
zaterdag
13 oktober 2012


Zondag:
van de Utrechtse Dom naar
de kerk van Bunnik

Zeker tweemaal per jaar wandelen mijn vrouw en ik langs de Kromme Rijn van Bunnik naar Utrecht of andersom.

Deze keer was het meer springen dan wandelen, want de vijftig millimeter regen van de week ervoor had flinke plassen op het jaagpad achtergelaten.

Halverwege dronken we een kopje koffie en raakten daar in gesprek met een echtpaar. Toen ik vertelde dat onze tocht over het jaagpad ook een 'historische reden' had - mijn voorvaderen hadden in de achttiende eeuw als beurtschipper tussen Bunnik en Utrecht heen en weer gevaren - bleken zij een meer romantische en nostalgische reden te hebben. Een paar dagen na hun trouwen zo'n veertig jaar geleden hadden zij zich weer in hun trouwjurk en -pak gehesen om langs de Kromme Rijn als nog wat trouwfoto's te maken omdat de geschoten plaatjes op hun trouwdag waren mislukt.


De Waag woensdagmiddag:

Mijn publiek bestond uit:
twee Australiërs,
vier Nederlanders,
twee Duitsers.
Zo langzamerhand wordt het toch wat minder.

 
zaterdag
6 oktober 2012
 
De Waag woensdagmiddag:

De hoofdmoot van het bezoek deze middag bestond uit een club van zestien vrouwen uit Rotterdam. Zij waren per trein gekomen om gezamenlijk Gouda te verkennen. Zuchtend en buiten adem vielen zij na het beklimmen van de trap neer op de stoelen van de eerste etage. Zij zaten in ieder geval droog want buiten was het zo nu en dan regenen geblazen. 


Vrouwen willen graag ook zelf wat vertellen. Dat was nu natuurlijk ook het geval. De één heeft thuis nog een pijpenrekje van opa hangen met het opschrift: 'Het is geen man die niet roken kan' en de ander weet nog dat opa een pijp kreeg waarop na het roken van minstens een pond tabak op de kop van de pijp een beeltenis verscheen. Mooie gelegenheid voor mij om hoe dat komt uit de doeken te doen.


Een mevrouw kwam uit het oosten van het land en haar man had bij hun trouwerij een prachtig versierde bruidegompijp gekregen.
~ Is hij nog heel?, vroeg ik.
~ Nee, hij was jaren geleden in twee stukken gebroken.
~ Nou dat moet u snel wat aan doen, want de mare gaat dat als de pijp breekt het huwelijk naar de gallemiezen gaat.
Zij kreeg van mij aanwijzingen hoe zij de twee stukken met behulp van een stukje hout in het rookkanaal keurig aan elkaar kon lijmen. Kijk, nog lekker sociaal bezig ook.


Verder kwamen langs:
twee Russen (waren niet geïnteresseerd in pijpen),
twee Luxemburgers (hadden haast en namen een pijpenkop mee),
een Australiër (hield het snel voor gezien),
vier Nederlandse vrouwen.
zaterdag
29 september 2012
De Waag woensdagmiddag:

Een klere herrie aan de voor- en achterkant van de Waag: de jaarlijkse kermis op de Markt. Tijdens dit feest dient de Waag ook als onderkomen voor de politie. Niet als hulppolitiebureau, maar voor persoonlijke verzorging zoals broodjes happen, sapje drinken en het weer lossen van deze spullen.

Mijn pijpenmakersshowtje werd aanschouwd door
twee Nederlandsen,
drie Duitsers,
twee Zwitsers,
terwijl twee Spanjaarden en een Australische mijn bezigheden links lieten liggen.

De Zwitsers - twee jongens van een hogeschool in Bazel - hadden de opdracht een scriptie te schrijven over de Nederlandse kaasproductie. Zij brachten dus geruime tijd door op de tweede etage om alle oude gereedschappen van het kaasmaken te bekijken en te fotograferen. Het hoe en waarom werd uitvoerig uitgelegd door onze gids.

Ook het pijpenmaken had hun volle aandacht. Hoewel Zwitsers over 't algemeen wat afstandelijk zijn, was dit bij deze gasten niet het geval. Bij het afscheid drukten ze ons ieder een flinke reep Zwitserse chocolade in de vingers. Een lekker staaltje van goodwill kweken voor hun land.
 
zaterdag
22 september 2012

De Waag woensdagmiddag:

Buiig weer en geen antiekmarkt; dat betekende rust in de tent. 't Viel reuze mee, want voor mijn werktafel verschenen:
drie Duitsers,
twee Amerikanen,
twee Canadezen,
zes Nederlanders.

Behalve m'n showtje over de pijpen stak ik ook verhalen af over het reliëf van de Waag, het gat in de muur boven het bordes van het stadhuis (voor de bovenbalk van de galg) en andere prietpraat. M'n kompaan - de gids - had namelijk een middagje vrij genomen. Op mijn manier had ik het dus nog hartstikke druk.
 
zaterdag
15 september 2012
De Waag woensdagmiddag:

Gouds Montmartre - de wervende naam voor de antiquiteitenmarkt op de Markt - had voor de laatste keer dit seizoen haar kramen volgetast met spulletjes van allerlei aard. Ongetwijfeld zal dit ten koste gaan van het aantal bezoekers aan de Waag. Na een twee uurtjes rondhangen tussen de kraampjes zal menig toerist zich afvragen: Wat nu? Het ligt dan voor de hand om even de Waag binnen te wippen.

Het opvallende was dat geen enkele Nederlander zich het museum liet binnenlokken. Wel:
twee Fransen,
zeven Tsjechen,
vier Spanjaarden,
vijf Australiërs,
één Turk.

Niet allen hadden zin in een demonstratie pijpenmaken. Twee Tsjechen waren tegen roken en hielden mijn showtje voor gezien. De Turk had daarin ook geen zin, maar fotografeerde wel terloops mijn bezigheden en instrumentarium uit alle hoeken en standen. Alles wat zich op de eerste etage bevond, legde hij op de gevoelige plaat vast. Zelfs een bos kunstbloemen ontsnapte niet en toe ik het raam met uitzicht op de Markt voor hem openzette, bleef hij van daaruit afdrukken. De gids vertelde dat hij op de tweede etage waar het oude kaasmaken centraal staat, op dezelfde manier tekeer was gegaan. 
~ Misschien is over een poosje al z'n werk terug te zien op een foto-expositie in Istanboel, fantaseer ik dan maar.

 
zondag
9 september 2012
 

Texel woensdagmiddag:

Weer eens wat anders dan pijpenmaken in de Waag; een paar dagen op Texel rondpeddelend per fiets of gewoon sjouwend langs het strand.

Per fiets trapten we met een frisse wind bijna het hele eiland rond en lopend trokken we van De Koog naar Den Hoorn langs het strand. Bij Den Hoorn misten we de goede afslag zodat we nog een eind door de duinen en een drassig natuurgebied hebben gestruind voor we Den Hoorn hadden gevonden.

Met verbrande koppen en moe als een hond stapten we zaterdag op de boot naar Den Helder.

zaterdag
1 september 2012
De Waag woensdagmiddag:

~ Kijk, zei een bezoeker tegen z'n vrouw, dat zijn nou matrijzen, waarmee ik ook werkte. Hij wees naar de pijpenmallen (kasten voor de kenner) op m'n werktafel. Een pijpenmaker was hij niet, maar hij had in een tandtechnisch laboratorium gewerkt. Een uiteenzetting hoe hij daar kronen en gebitten fabriceerde, bleef uiteraard niet achterwege.

Na mijn verhaal over het Goudse pijpjes halen op de schaats raakte ik aan de praat met een man over het schaatsen in het hoge noorden. De Noorder Rondritten en de Oldambtrit kwamen natuurlijk voorbij.

Gezellige gesprekjes dus en dat kwam doordat de bezoekers in de loop van de middag druppelsgewijs binnenvielen. Dat waren:
elf Nederlanders,
twee Duitsers.
Tja en drie Fransen gunden mijn pijpengedoe geen blik waardig.
 
zaterdag
25 augustus 2012


De Waag woensdagmiddag:

Het bezoek kwam uit allerlei windstreken:
zes uit Engeland,
vijf uit ons eigen land,
twee uit Duitsland,
drie uit de U.S.A,
vijf uit Tsjechië,
een uit Israël,
drie uit Slowakije.

Een Engelsman kwam met de volgende vraag:
~ Ik woon in Canterbury. Op vroegere slagvelden in de omgeving werk ik wel eens mee aan opgravingen en daarbij vinden we soms oude pijpenkoppen en zelfs nog hele kleipijpen. Heb jij een idee hoe die daar terecht zijn gekomen?
Mijn antwoord lag voor de hand: 
~ In de chaos van de gevechten - zeker in die van man tegen man - zal menig pijpje uit de mond zijn gevlogen. Uitrustingsstukken van de soldaten zullen na afloop van de strijd wel door slagveldjutters zijn buit gemaakt, maar een kapotte of hele pijp bleef lekker liggen.

Later bedacht ik dat het misschien nog simpeler kon zijn; boeren gebruikten het afval - waaronder kapotte pijpen - uit Canterbury om hun erf en paadjes me te verharden. Of de pijpenmakers hebben indertijd hun rotsooi gewoon buiten de stad ergens neergepleurd. 
 
zaterdag
18 augustus 2012
De Waag woensdagmiddag:

Nog niet eens klaar met het uitstallen van m'n pijpenmakersgereedschap en aanverwante spulletjes of er liep al wat volk het Kaas- en Ambachtenmuseum binnen. Zij bleken Spaans, Duits, Frans en Engels te spreken en dat was toch wel even slikken. Zonder kleerscheuren wisten we het een beetje te redden mede omdat de gids van de Waag ook het Spaans en het Frans machtig is.

Wel wat arrogant is het dat buitenlanders het de gewoonste zaak van de wereld vinden dat wij hen in hun moerstaal bedienen. Een Engels meisje vond het zelfs nodig om mijn uitspraak van het woord Cornwall - mooie witte klei komt daar vandaan - te verbeteren.

Naar het pijpenmaken keken:
vier Duitsers,
vier Fransen,
drie Spanjaarden,
drie Engelsen,
vier Nederlanders.

Niet al te veel; het was precies genoeg voor zo'n warme middag.
 
zaterdag
11 augustus 2012
De Waag woensdagmiddag:

Het bezoek:
twintig Nederlanders,
twee Australiërs,
twee Belgen.

De man van het Belgische echtpaar legde het ontstaan van het pijpje nauwkeurig vast. Twee keer vroeg hij om een herhaling van een bepaalde handeling. 
Later nam hij nog een foto van het stadhuis door het glas in lood raam van de Waag. Vanuit het stadhuis had hij ook op die manier de Waag gefotografeerd, vertelde hij.

Als deze aanpak tekenend is voor de rest van zijn bezoek aan Nederland, krijgt zijn thuisfront die zijn foto's moet bekijken flink wat voor de kiezen.
 
zaterdag
4 augustus 2012
De Waag woensdagmiddag:

Net als vorige week was het hartstikke mooi weer, maar gelukkig niet zo warm. De bezoekers van de Waag kwamen redelijk gespreid binnenlopen, zodat Heyme (de gids) en ik een makkie hadden en onze klantjes de volle aandacht kregen. We gingen met hen op de foto en konden ouwehoeren over van alles en nog wat.

Negen Nederlanders,
vier Amerikanen en
één Hongaar
kregen verhalen te horen over kaas, kleipijpen en het reliëf. De gemaakte foto werd een dag later per e-mail toegezonden met de woorden:
~ Na een heerlijke middag in Gouda, mede dankzij jullie uitleg, was het uitermate plezierig en informatief.

Zo..., dat willen we horen.
 
zaterdag
28 juli 2012
De Waag woensdagmiddag:

~ Iedereen is naar het strand, dacht ik al fietsend naar de Waag. De zon scheen fel en het was behoorlijk warm. Een misrekening: bij mijn binnenkomst om één uur stond al een echtpaar te wachten die de pijpenmaker aan het werk wilde zien. Even een pijpje roken was er nauwelijks bij.

Bij mij kwamen kijken:
- een gezelschap uit Bergen op Zoom, drie man en 21 vrouw sterk,
- vijftien Nederlanders,
- twee Indiërs wonend in Hongkong,
- drie Chinezen.
Eén van de bezoeksters was blind. Zij kwam na afloop van mijn praatje vragen of zij de zopas gemaakte pijp even mocht vasthouden en bevoelen. Niet alleen die kreeg zij aangereikt, maar ook wat andere pijpen met een bijzondere kop. 
Pas later realiseerde ik me, dat zij misschien wel de mallen en het andere gereedschap had willen aftasten. Voortaan maar wat alerter zijn.

Voorbij liepen:
twee Hongaren en twee Zweden die alleen het kaasmaken wilden aanschouwen.
Zij moesten het doen met een video. Jammer dat er voor hen geen gids beschikbaar was om met wat tekst en uitleg de zaak wat op te leuken. De Zweden voelden zich bekocht, de Hongaren vonden het wel best.
  
zaterdag
21 juli 2012
De Waag woensdagmiddag:

Volop reuring in de tent:
24 Nederlanders,
twee Amerikanen,
een Koreaanse,
een Taiwanees,
twee Canadezen,
vier Duitsers.

Tussen het pijpenmaken door toch ook nog tijd om een kletspraatje met bezoekers te maken. De Amerikanen kwamen uit Ohio en één van hen was van Hollandse afkomst. Zij gingen ondere andere naar Delft waar zijn grootmoeder voor haar emigratie vandaan kwam en Veendam waar grootvader geboren was.

De Taiwanees wilde wel lullen, maar zijn Engels was van een ander kaliber dan het mijne, dus de communicatie verliep niet optimaal. Desondanks wilde hij met mij samen op de foto. Jammer dat ik nooit te weten kom wat hij bij thuiskomst over deze foto vertelt. Misschien wel:
~ Met deze Hollander heb ik een heel fijn gesprek gehad.
   
zaterdag
14 juli 2012
De Waag woensdagmiddag:

Twee dames:
~ Al enige tijd maken we sieraden, waarin bodemfondsen uit ons dorp zijn verwerkt. Dat zijn vooral oude pijpenkoppen, stelen en potscherven. Nu willen we eindelijk wel eens zien hoe zo'n kleipijp wordt gemaakt.
~ Nou, dan zijn jullie hier aan het goede adres, kon ik zeggen.

Uitgebreider dan normaal deed ik mijn verhaal mede omdat de sieraadkunstenaressen van de pijp en de steel wilden weten. Vooral de merkjes op pijpen had hun speciale aandacht. Een sieraad met daarin een pijpenkop waarvan de pijpenmaker genoemd kon worden, kreeg daardoor meer intrinsieke waarde.

Gelukkig konden zij mij wat van hun creaties laten zien. Een ketting van kralen en pijpenstelen, een hanger van pijpenstelen, een ketting met kralen, pijpenstelen en pijpenkop. Een zeventiende eeuwse pijpenkop gevat in een gouden frame hangend aan een gouden ketting was wel een bijzonder stukje ambachtelijk handwerk.

Verder deden nog mee:
vier Nederlanders, waarvan twee met hun twee Frans sprekende kleinkinderen,
vier Fransen,
twee Noord-Ierse meisjes,
drie Canadezen.

Terwijl ik tegen vijven mijn bullen aan het inpakken was, holden nog twee Zwitsers, een Amerikaanse met haar Nederlandse nichtje naar mijn werktafel. Jammer, maar zij kregen slechts een ultrakorte versie van mijn verhaal te horen.
 
zaterdag
7 juli 2012


De Waag woensdagmiddag:

In de nieuwsbrief van Keramisch museum Goedewaagen in Nieuw Buinen was het al te lezen: twee medewerksters van het museum kregen scholing in het pijpenmakersvak in Gouda. Zij zaten deze middag aan de werktafel in de Waag te kneden, te rollen en te kasten dat het een lieve lust was. Eén van hen was op herhaling - drie weken geleden ook al van de partij - om de fijne kneepjes nog eens door te nemen. Voor de Waagmensen hadden zij een Grunnegse kouke meegenomen; een zoete bek dus bij de thee.

Met de vaardigheden die de noordelijke pijpenmaaksters nu hebben opgedaan kunnen zij best een demonstratie verzorgen. Het hoeft tenslotte niet perfect te zijn en zij doen het al beter dan toen ik de eerste keer stond te knoeien.

Er liepen ook nog wat mensen langs:
zes Amerikanen,
vier Nederlanders
en 74 Denen, voornamelijk schoolkinderen, maar zij konden slechts zijdelings een blik op de werktafel werpen; zij hadden maar een halfuurtje en hun leiding vond de andere attracties kennelijk interessanter.
 
zaterdag
30 juni 2012


Hofdames en museumdocenten

In de lokale weekkrant werden lezers aangespoord het team van vrijwilligers van het Kaas- en Ambachtenmuseum te komen versterken. De Waag zocht gastheren/vrouwen voor in de winkel, museumdocenten om bezoekers rond te leiden, hofdames om te helpen bij proeverijen e.d. en een technische handyman voor diverse werkzaamheden.

De gebruikte terminologie lijkt afkomstig te zijn van een creatieve PR-adviseur (voorlichter) van de kaasboer die de Waag exploiteert. Om maar wat te noemen maakten we in het verleden al mee dat een schoonmaakster ineens een milieuverzorgster moest heten en het pottenbakkersfestival werd omgedoopt tot keramiekdagen. En in de Waag nu gastheren/vrouwen in de winkel, de gids wordt museumdocent, de serveerster van allerlei lekkers is de hofdame en de klusjesman is de technische handyman. Kennelijk om via een andere naam de werkzaamheden wat meer allure te geven.

Pijpenmaker kan eigenlijk ook niet meer. Johannes Boer (1798-1882) - een voorvader van mijn kleinzoons - vond dat toen al niets. Hij noemde zich pijpefabriekeur, maar een naam met het woord 'pijpen' klinkt ook niet zo jofel. Niet zo lang geleden woonden twee vrolijke dames mijn showtje bij. Tijdens de lunch hadden zij kennelijk een fles wijn soldaat gemaakt, want toen het woord 'pijpen' viel, kregen zij de slappe lach. Het moet maar 'créateur d'objets extraordinaires' worden.


De Waag woensdagmiddag:

Het museumgedeelte van de Waag was woensdag en donderdag gesloten; de kaasboer had de ruimte nodig voor de ontvangst van afnemers. 
 
zaterdag
23 juni 2012
De Waag woensdagmiddag:

Er werden pijpjes gemaakt voor:
zes Nederlanders,
zes Oostenrijkers,
drie Costa Ricanen.

Oostenrijkers zien we maar mondjesmaat in de Waag. Ze zagen er sportief uit en daarom veronderstelde ik dat ze net als veel Duitsers op de fiets in Nederland rondtrokken. Nee, ze waren met een boot ons land aan 't verkennen. Maar dat gaf nog wel wat problemen gaf één van hen lachend toe.

Costa Ricanen - twee meisjes en een jongen van rond de twintig - waren bij mijn weten nog niet eerder in de Waag geweest. Zij waren samen met vier Hollandse meiden, die eerder uitgezonden waren geweest naar Costa Rica en daar bij gastgezinnen hadden gebivakkeerd. Hun vroegere huisgenoten waren nu op tegenbezoek. Een vrolijk stel trouwens. Oude pijpenkoppen gingen erin als koek en daarmee vinden mijn praatjes hun weg zelfs naar Costa Rica.
 
zaterdag
16 juni 2012


 

De Waag woensdagmiddag:

Naast de zeven Nederlanders en één Duitse kreeg ik bezoek van twee vrijwilligers van Keramisch museum Goedewaagen. Dit bedrijfsmuseum van aardewerkfabriek Goedewaagen in Nieuw Buinen wil ook demonstraties van het pijpen maken met gietijzeren en messing mallen gaan geven. Goedewaagen maakt nu uitsluitend de lange gelakte Goudse pijp in gipsen vormen met gietklei. 

De grondlegger van Royal Goedewaagen is Dirck Goedewaagen die in 1779 werd opgenomen in het Goudse pijpenmakersgilde. Met het laten zien van het oude pijpenmakersvak wil het museum iets laten zien van de oorsprong van het bedrijf. Terug naar de wortels dus.

Gelukkig waren nog een tweetal oude mallen in de fabriek achter gebleven, maar de rest van het gereedschap kende men alleen van oude filmpjes en foto's. Daarom kwamen deze twee medewerkers van het museum zich hierover bij de Waag oriënteren en natuurlijk ook over het pijpenmaken zelf met het bijbehorend praatje. Er werden foto's en aantekeningen gemaakt, één van hen waagde zelfs een poging om een pijpje te maken. 

Met een doosje met oude pijpenkoppen gingen zij weer huiswaarts.
 
zaterdag
9 juni 2012
De Waag woensdagmiddag:

Het was de eerste woensdag in juni dus de kramen op de Markt in Gouda waren opgetast met antiek en curiosa. 
~ Waan je op de Montmartre in Gouda even in Parijs, is het motto van de organisatoren van deze markt. Er zou heel veel betaalbaar antiek zijn te verkrijgen.
Deze markt trekt aardig wat publiek en daar profiteert de Waag van mee. Vandaag viel het flink tegen; het regende 's morgens pijpenstelen en veel dagjesmensen hielden het daarom voor gezien.

Daardoor was het in de Waag abnormaal rustig. Twee bezoekers woonden mijn showtje bij. Twee andere bezoekers namen genoegen met een paar zinnetjes over het pijpenmaken en namen snel de benen naar buiten omdat de zon doorbrak. 
~ Daar zitten we de hele dag al op te wachten, we willen nog even in het zonnetje lopen, verontschuldigde één van hen zich. Gelijk hadden ze.
 
zaterdag
2 juni 2012


De Waag woensdagmiddag:

Drie keer een pijpje gemaakt voor:
een echtpaar uit de Achterhoek,
22 vrouwen uit de omgeving van Groot-Ammers,
een man uit Utrecht met een vrouw uit Seattle.

Eén keer geposeerd voor twee Engelse studentes. Zij spraken mij aan toen ik voor de Waag een pijpje stond te roken. Een werkstuk over typische Goudse producten was hun opdracht en daarom wilden zij een vent met een pijp in z'n mond fotograferen. Ik wist iets beters en nam ze mee naar de pijpenmakerij, waar zij enthousiast wat foto's maakten. Gelukkig met een oude pijpenkop vertrokken ze weer.
 
In 't voorbijzwemmen (18)

Zaterdag: Open dag van de bouw.

Er werd ons een kijkje gegund op de bouwplaats van het nieuwe zwembad in het Groenhovenpark, vlak naast de Tobbe, waar we drie keer per week wat baantjes trekken.

De binnenbaden vielen ons wat grootte betreft best mee; een knots van een wedstrijdbad met tribunes en twee kleinere instructiebaden.

De buitenbaden stellen niet zo erg veel voor: twee pierebadjes voor de kinderen en een wat groter bad om baantjes te trekken. Vergeleken met de vroegere accommodatie lijkt het wat armzalig. Misschien valt het mee als het af is. Dat hopen we dan maar.

Een rondleiding door de kelders voltooide de excursie.

De aannemer had z'n best gedaan. Koffie, informatiemateriaal, een video met een impressie hoe het er uiteindelijk uit gaat zien, waren in een tent voorhanden. Goed gedaan jochie, zouden ze in Utrecht zeggen.
 
zaterdag
26 mei 2012


De Waag woensdagmiddag:

Warm en enigszins benauwd weer. Als je dan toch op pad bent gegaan om het stadje Gouda te bekijken, kun je mooi even uitpuffen en onderuit hangen in de Waag om de verhalen van gids Louis en mij over je heen te laten komen. Dat deden vier Duitsers en twee Nederlanders. Een hele schrale opkomst kun je wel zeggen.

Floriade
vrijdag:

~ Ik weet zelf niet meer wat ik wil!, riep een oudere man vertwijfeld uit tegen zijn vrouw al lopend in het rustige bos tussen de verschillende 'werelden' van de Floriade. Wat ging daaraan vooraf? Ik gok dat hij het knap zat werd, dat ook tegen haar heeft gezegd en zij om de lieve vrede te bewaren iets opmerkte van: Wat wil jij dan?

Hij wilde natuurlijk naar huis na het gesjouw in kassen met wonderschone orchideeën, knotsen van iglo's met hoogstandjes van audiovisuele presentaties op het plafond of onder de glazen tegels waar je opstond, het in de rij staan voor een gratis sapje, het bekijken van led-lampjes voor de planten en het gezwerf tussen de paviljoens van buitenlandse deelnemers. Die paviljoens waren trouwens meer souvenirwinkels met houtsnijwerk, sieraden, woestijnrozen en dergelijke. België had om zijn restaurant nog een tuin ingericht met saaie niet bloeiende planten.
~ Zijn dat nou Belse plantjes?, merkte iemand op.

Op weg naar de bus om huiswaarts te keren hoorde ik een vrouw in een rolstoel vrolijk tegen haar afgepeigerde begeleider/duwer zeggen: 
~ Fantastisch, dit had ik niet willen missen.
 
zaterdag
19 mei 2012
De Waag woensdagmiddag:

Mijn werkplek op de eerste etage van de Waag had een feestelijk aanblik. Op de vensterbanken en voor het reliëf stonden enige monumentale kunstwerken in glas vervaardigd door Louis La Rooy. Dit in het kader van de Keramiekdagen op Hemelvaartsdag en de dag erna. Dit jaar werd behalve keramiek ook glaskunst aan den volke getoond. Deze kunstenaar had er de voorkeur aangegeven zijn spullen in een wat beschermde omgeving tentoon te stellen en geen gebruik te maken van een gammel kraampje op de Markt. Gelijk had hij want de prijzen voor deze stukken - sommigen waren meer dan een meter hoog - waren niet misselijk: van 1000 tot 1500 euro per kunstwerk.

De reacties van de bezoekers verschilden nogal. De één vond het helemaal niets en de ander was weer zeer enthousiast. Voor een gewoon rijtjeshuis waren deze sculpturen te groot, maar in een knots van een directiekamer of in een hal van een kolossale villa zouden deze kunstwerken best tot hun recht komen.
~ Je moet ervan houden, sprak een mevrouw wijsgerig.

Het liep af en aan met volk en tijd om buiten een pijp op te steken was er niet bij. Zes keer maakte ik een pijp en stak mijn verhaal af voor:
zes Amerikanen,
vier Canadezen
een Australiër,
twee Duitsers,
negen Nederlanders.

Toen mij een kopje thee werd aangereikt, kwam een Amerikaan met de verrassende vraag:
~ Drink je altijd thee als je werkt?
~ Nee, normaal drink ik jenever, maar sinds de economische recessie hier in Holland moet ik het hiermee doen.

zaterdag
12 mei 2012


Café Maria in Utrecht woensdagmiddag:

Het pijpenmaken sloeg ik een keertje over voor een afscheidsreceptie van een vroegere collega. Van tevoren werd ik ingelicht over de dresscode: geitenwollen sokken,  sandalen en een gulle lach, de jarenlange vaste outfit van de afscheidsnemer.

En inderdaad een groot gedeelte van de bezoekers was op deze wijze geschoeid. Een toespraakje van een baas met het overhandigen van cadeau's, een conference door een collega en uitwuiflied gezongen door de aanwezigen onder begeleiding van een inderhaast gevormde band was min of meer het officiële gedeelte. Daarna werd het een soort reünie met luitjes die ik zo'n jaar of zestien niet meer had gezien. Dat was voor de verandering eens heel andere koek èn met een lekker biertje.

 
zaterdag
5 mei 2012

De Waag woensdagmiddag:

Vier keer werd mijn pijpenshowtje opgevoerd.
Toeschouwers waren:
één Chinees uit Hongkong,
acht Nederlanders,
één Duitse,
twee Polen.

~ Wat een schattig pijpje is dit, zei een mevrouw met het Veldmaarschalkspijpje in haar handen.
~ 't Wordt nog veel leuker als u het verhaal van dit pijpje hoort, antwoordde ik.
Dat wilde zij wel horen ....


't Veldsdmaarschalkspijpje

Sir J.D.P. French (1852-1925) was een Engelse veldmaarschalk die in de Eerste Wereldoorlog met zijn troepen in België ten strijde trok tegen de Duitsers. Hij had zijn land al gediend in Zuid-Afrika ten tijde van de Tweede Zuidafrikaanse Vrijheidsoorlog. (1899-1902).

Tijdens de Tweede Slag van Ieper (1915) na  een Duitse aanval met chloorgas die een bres sloeg van zes kilometer in de geallieerde verdedigingslinie was John French in een sombere bui. Hoewel hij met zijn staf op veilige afstand bleef van het strijdgewoel was hij er niet geheel zeker van dat hij er zonder kleerscheuren vanaf zou komen.  Als pijproker opperde hij dat als hij in het oorlogsgeweld het loodje zou leggen, te zijner herinnering een pijp zou worden gemaakt met als kop een weergave van zijn hoofd.

Cornelis Moeriks (later Moerings) - een Goudse huursoldaat in het geallieerde leger en bewonderaar van de veldmaarschalk - kwam dit ter ore. Na de oorlogshandelingen terugekeerd in Gouda waar hij het pijpenmakersvak ging beoefenen, bleef de wens van de veldmaarschalk door zijn hoofd spoken. Nadat de veldmaarschalk in 1925 overleed, ging de kogel door de kerk; het Veldmaarschalkspijpje zag het licht en nazaten van Cornelis bleven tot op heden het pijpje maken (interesse: keesmoerings@kpnmail.nl ). 


Bronnen: Wikipedia, C.A. Moerings, Grote Winkler Prins.

Mijn bezoekster vond het een mooi verhaal, maar twijfelde een beetje of het allemaal wel waar zou zijn.
~ Ach mevrouw, de werkelijkheid is ongeloofwaardiger dan welke verhitte fantast kan bedenken, was mijn reactie. Die heb ik trouwens niet zelf bedacht.

 
zaterdag
28 april 2012
De Waag woensdagmiddag:

~ 't Zou druk worden, werd me verteld toen ik om even voor enen binnenkwam. Om twee uur startend zouden er achtereenvolgens drie groepen Amerikanen binnenvallen - totaal ongeveer honderd personen - en vanaf vier uur op dezelfde wijze een zelfde aantal Noren. De reisorganisatoren hadden bedongen dat het bezoek aan de Waag voor hun gezelschappen maximaal één uur mocht duren; hun reisschema moest strak gehandhaafd blijven. 

Dat werd dus een flitsbezoek, twintig minuten per groep inclusief het proeven van kaas. De gids hield op de eerste verdieping een praatje over het reliëf, sommige bezoekers wisten nog net een foto te maken van m'n werktafel en hup weer naar beneden om wat stukjes kaas te bemachtigen. De volgende groep stond namelijk beneden al te trappelen voor hun behandeling.

Heel vreemd vond ik het dat vanaf twee uur gewone bezoekers niet meer tot het museumgedeelte werden toegelaten. Een moeder met kinderen reageerde bij de kassa chagrijnig toen zij die mededeling kreeg.

Tussen half twee en twee uur kon ik m'n normale verhaaltje nog afdraaien voor een Deens echtpaar en twee Nederlanders. De Deen was een pijproker, dus dan begint automatisch het gewauwel over pijptabak. Die van hem was van een excellent merk, bijna twee keer zo duur als de mijne. Bij het afscheid bood hij mij een pijpje van zijn tabak aan. Laat ik nou geen verschil proeven, toen ik daar later de brand in stak.
 
zaterdag
21 april 2012
De Waag woensdagmiddag:

Hetzelfde koude rot weer als vorige week, maar misschien wel daardoor kwamen wat mensen schuilen in de Waag. Voor m'n werktafel verschenen:
vier Canadezen,
vijf Nederlanders,
vier Duitsers,
twee Finnen,
een Amerikaanse,
vier Fransen.

De vier Canadezen - man, vrouw en twee kinderen wonend in Calgary - verkenden Nederland per fiets. Zij waren komen fietsen uit Lisse. Tijdens mijn verhaal over het Goudse pijpjes halen per schaats, heb ik nog even gevraagd of zij Evert van Benthem kenden. Dat niet, maar wel wilden ze zien hoe oud Hollandse schaatsen werden ondergebonden. Eén van de dochters was kunstrijdster, dus die kreeg de schaatsen aan haar voeten. Versteld stonden ze hoe stevig met een paar simpele linten de schaatsen aan de voet zitten.

Tijdens m'n pijprookpauze buiten de Waag raakte ik nog in gesprek met een Braziliaan. Vriendelijke man: handje geven toen we aan de praat raakten en handje geven toen hij weg ging.
 
zaterdag
14 april 2012


De Waag woensdagmiddag:

Het leek helemaal niks te worden: koud en druilerig weer en weinig volk op de markt. Om half vier begon ik me al af te vragen of ik voor Jan Doedel m'n hele santenkraam had uitgestald. Dat was in al die jaren nog niet voorgekomen.

Toen ik om vier uur voor de Waag een pijpje stond te roken, kwam een echtpaar naar buiten die informeerde wat er nog meer voor interessants in Gouda te bekijken viel.
~ U kunt naar de eerste etage van de Waag gaan waar u het maken van kleipijpen kunt bekijken en m'n collega kan u alles vertellen over het gebouw en het kaasmaken, was m'n wervende tekst.
~ Dat wil ik zien, besloot de man.

Zo zat ik voor die twee uit Canada afkomstige Nederlanders een pijp te maken. Terwijl ik met m'n showtje voor hen bezig was, passeerden nog wat Duitsers, Amerikanen en een Chinese m'n tafel. Zij wierpen niet meer dan een blik op m'n geknutsel en klommen naar de tweede etage om het filmpje over het kaasmaken te gaan bekijken.

~ Toch niet helemaal voor noppes naar de Waag gekomen, bedacht ik toen ik in een flinke bui naar huis fietste.
 
zaterdag
7 april 2012
De Waag woensdagmiddag:

M'n eerste middag dit jaar als pijpenmaker. De vide waar al de spullen liggen was van de winter opgeruimd, dus dat betekende een kleine speurtocht naar alle attributen die ik nodig heb voor m'n showtje. Om kwart over één zat ik klaar om gasten te ontvangen.  Het liep niet storm; verre van dat.

Het eerste pijpje werd gemaakt voor een echtpaar uit Hamburg. De Duitsers hadden om een of andere reden haast dus zij kregen een verkorte versie van het hele optreden te zien en te horen, zodat de andere bezienswaardigheden van de Waag ook nog aan bod konden komen.

Na een kopje thee de volgende klant: een jonge man die van de hoed en de rand wilde weten. Dat was geen probleem, want genoeg tijd om over van alles en nog wat te ouwebetten.  Zo vertelde hij dat z'n opa een fanatiek pijproker was geweest. Na zijn overlijden had hij als aandenken diens mondharmonica gekregen en als hij het ding nu ter hand neemt, ruikt hij nog de tabak die de man in z'n pijp smookte.

Tegen vieren kwamen vier Amerikanen op bezoek, een echtpaar met hun twee zoons.  Aan 't eind van de rit namen zij graag twee gemerkte oude pijpenkoppen mee.
 
zaterdag
31 maart 2012
Souvenir

Weinig krijg je tegenwoordig voor niks. Maar....bezoekers van mijn pijpenshowtje in de Waag mogen aan 't eind daarvan uit een mandje een pijpenkop uitzoeken. En dat doen ze dan ook nog. Waarom zouden mensen een vies en kapot stukje aardewerk mee naar huis slepen? 

Na het maken van een pijp vertel ik mijn klantjes over de pijpenkoppen die  in de grond worden gevonden, hier in de stad, maar ook in de omgeving van Gouda. De meeste indruk maakt nog het feit dat pijpen door hun makers werden gemerkt. Omdat de merktekens indertijd werden geregistreerd in het gildenboek, kan ik ze laten zien dat bijvoorbeeld een bepaalde kop bij een pijp hoorde die gemaakt is omstreeks 1670 door pijpenmaker Jan Willemsz. Bruggen. Daar staan vooral buitenlandse toeristen mooi van te kijken. Sommigen kiezen dan later een mooi gevormde kop uit het mandje, maar slimmeriken zie je zoeken naar een kop met een merkje. In dat laatste geval wordt dan gelijk maar even Goudse pijpenmakers en hun merken geraadpleegd om de maker op te sporen.  De pijpenkop wordt bij de tekst gelegd en het geheel gaat op de foto. Weer thuis heeft de bezoeker van Gouda een mooi verhaal met archeologische vondst als authentiek souvenir.

Een zak met pijpenkoppen krijg ik aan 't begin van het toeristenseizoen van de gemeentelijk stadsarcheoloog. De massaliteit van de gevonden pijpenkoppen is zo groot dat het uitdelen van de voor archeologen nauwelijks interessante stukken geen probleem is. Unieke bodemschatten worden er van te voren netjes uitgevist.

Niet iedereen is gecharmeerd van het gratis aanbod.
~ Hoeft van mij niet, zei een man tegen zijn vrouw, een ouwe kop heb ik al.
 
zaterdag
24 maart 2012


De Waag donderdagmiddag:

Op 1 april aanstaande is er een eind gekomen aan de winterslaap van de Waag. Om de vrijwilligers alvast wat wakker te schudden en te enthousiastmeren voor het nieuwe seizoen heeft de directie voor hen een high tea georganiseerd.

Dus zo zaten we aan lekkere hapjes en drankjes en kregen we wat peptalk, nieuwe plannen en ontwikkelingen door de manager geserveerd. En uiteraard onder elkaar wat gezellig ouwehoeren hoe we de winter waren doorgekomen.

Een muzikaal intermezzo was de verrassing van deze middag. Een drietal vrijwilligers had met deze en gene wel eens gepraat over hun aspiraties op muziekgebied en zij vonden het nu een mooie gelegenheid om iets over hun instrument te vertellen en hun vaardigheden daarop aan ons te tonen.

De doedelzakspeler opende het concert met uitleg over de bagpipe met daarna het ten gehore brengen van een populaire riedel op het instrument. In een besloten ruimte maakt zo'n apparaat een flink geluid en een terechte vraag uit z'n publiek was: ~ Wat vinden je buren ervan?
Dat was geen probleem want hij ging met z'n doedelzak naar een stil plekje in een park om daar te oefenen. 

De trompetistte vertelde wat over de geschiedenis van de trompet en hoe zij ertoe gekomen was dit instrument ter hand te nemen. Zij speelde voor ons Donna Donna, een lied dat door een kamporkest in één van de vernietigingskampen in de Tweede Wereldoorlog ten gehore werd gebracht.

Als laatste een blokfluitspeelster. Niet zo'n blokfluitje waar we vroeger als kinderen op toeterden, maar een flink uit de kluiten gewassen instrument waar een heel mooi geluid uitkwam. Zij vertolkte een tweetal evergreens.

Fluitend ging ik na afloop naar huis.
zaterdag
17 maart 2012
Twee keer raak

Binnen één week waren mijn vrouw en ik bij twee shows van geheel verschillend allure. Eerst gingen we per auto naar Utrecht voor Randy Newman en een paar dagen later per fiets naar de schouwburg in Gouda voor Jan van Maanen.

Randy Newman trad op in het Muziekcentrum Vredenburg Leidsche Rijn.  Makkelijk te vinden via A12 en A2 volgens de aanwijzingen in de webstek van het muziekcentrum. Omdat men daar bezig is de snelweg te overdekken, leek het me beter via De Meern binnendoor te rijden. In het donker misten we een afslag, zodat we een extra rondje moesten rijden. Geen probleem, want we stonden ruimschoots op tijd in de foyer van het gebouw.

Randy Newman is een zanger-liedschrijver, oftewel singer-songwriter die in de jaren zeventig bekend werd met liedjes als Rednecks en Birmingham. De hits kenmerkten zich door bijtende satirische teksten. Hij loopt al tegen de zeventig, maar hij gaf deze avond de piano en zijn stembanden er flink van langs. Op het eind van z'n rit langs z'n hele repertoire begonnen z'n stembanden wel wat tekenen van vermoeidheid te vertonen. Het maakte niets uit. Wat vooral aantrekkelijk is bij Amerikaanse artiesten zoals Randy Newman, dat zij een ontspannen sfeertje weten te creëren met wat lulverhalen tussen de liedjes door.

De kaartjes voor de cabaretvoorstelling van Jan van Maanen kregen we van onze zoon, omdat hij weet dat z'n vader een beetje naamziek is. 
~ Familie?, vroeg een kennis in de hal van de schouwburg.
~ Geen idee, moest ik opbiechten.

Heel anders uiteraard was het optreden van Jan van Maanen in z'n One Jan Show. Hij won in 2010 de Wim Sonneveldprijs 2010 en kreeg in 2011 de publieksprijs van het Amsterdams Kleinkunstfestival. Bovendien kreeg hij in de landelijke pers prachtige kritieken. Wij hadden in ieder geval een gezellige avond met soms absurde conferences en verrassende liedjes.

Een vergelijking maken tussen deze twee artiesten is moeilijk te maken. Wel een overeenkomst: hun loopje, het leek een beetje op de zwembadpas in langzaam tempo.
 
zaterdag
10 maart 2012


In 't voorbijzwemmen (17)

~ Kom jij nog in de kerk?
~ Nooit geweest.
~ Ben jij dan niet gelovig?
~ Nee, een kwestie van stom geluk en gezond verstand.

~ Heb jij wat met reïncarnatie?
~ Ikke niet.
~ Een tijdje geleden zag ik over dit onderwerp een documentaire. Een vrouw sprak een man aan:
'U lijkt sprekend op iemand die ik heel goed heb gekend'.
'Kennis, vriend, man of vader?', vroeg de man.
'Nee dat niet, u lijkt op mijn in 1960 verongelukte hond'.
Man: 'In 1960 ben ik geboren'.
Vrouw: 'Op 20 mei werd hij door een vrachtwagen doodgereden'.
Man: 'Gatsiedarrie ….., op 20 mei ben ik geboren'.

 

zaterdag
3 maart 2012


Dopen

In de Verenigde Staten ontstond al weer een tijdje geleden grote commotie toen bekend werd dat leden van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen de Laatste dagen - kortweg mormonen - op systematische wijze slachtoffers van de Holocaust aan het herdopen waren. Kerkleiders van de mormonen beloofden toen deze actie te zullen stoppen.

Nu Mitt Romney, een vooraanstaand mormoon, probeert de nominatie als Republikeins presidentskandidaat binnen te slepen, zijn z'n rivalen niet te beroerd dat vuurtje opnieuw op te stoken. Zo zouden de mormonen rustig doorgaan met dit herdopen van joodse omgekomenen en zelfs Anna Frank zou maar liefst negen keer zijn herdoopt. Aan de andere kant zijn Stalin en Hitler als dooplid in hun bestanden opgenomen. Joodse organisaties in Amerika zijn daar zeer ongelukkig mee.

Waarom deze zieltjeswinnerij van overleden personen? Door postuum te dopen proberen mormonen de ziel te redden van voorouders en families in het hiernamaals bij elkaar te houden. Om hun leden de gelegenheid te geven op eenvoudige wijze hun voorouders op te sporen heeft de kerk enorme bestanden aangelegd met genealogische gegevens van over de gehele wereld. De procedure is tamelijk eenvoudig. Op initiatief van een mormoon wordt voor de gevonden voorouder een doopplechtigheid gehouden, waarbij een tweede persoon namens de voorouder de doop ontvangt.

In 1994 maakten mijn vrouw en ik een rondreis door Amerika. Wij kwamen ook terecht in Salt Lake City, waar het hoofdkwartier van de mormonen is gevestigd. Wij konden het niet laten een bezoekje te brengen aan het Genealogic Society of Utah. Ongelooflijk, per werelddeel een etage stampvol met fiches en films van burgerlijke bestanden, doop, trouw- en begraafregisters. Ook waren hun computerbestanden via terminals te benaderen. Wij waren natuurlijk nieuwsgierig of voorouders van ons inmiddels waren ingelijfd voor de hemelse hereniging. Ja hoor, Huibert Gerritze Kraan katholiek gedoopt in Reeuwijk op 10 december 1769 werd in Salt Lake City op 14 november 1941 herdoopt op initiatief van ene Henry Egbert Delaan. Als vervanger van Huibert werd het hoofd van Kenneth B. Elder nat gemaakt. In de stamboom Van Maanen komt Dirk van Maanen, geb. Ede op 20 augustus 1874 voor. Hij werd herdoopt in Jordan River op 6 november 1986 op initiatief van Johanna G. Methorst. 

Een heel merkwaardig aspect van deze variant van het christelijk geloof, maar als je er niet ingelooft heb je er ook geen last van.
 
zaterdag
25 februari 2012


Linke soep

~ Goh, wat kun je hier lekker zwemmen, denkt de Duitser die hier voor 't eerst aan het strand bij Scheveningen of Zandvoort komt. Geen benul van zwinnen, meien en gevaarlijke stromingen door aflandige wind en getijden. De betekenis van de vrolijke vlaggen bij de strandopgangen (rood niet zwemmen) ontgaan hem volledig. De reddingsbrigades hebben het er maar druk mee en elk jaar vallen er weer slachtoffers. Niet alleen Duitsers trouwens.

~ Goh, wat zou je daar lekker kunnen skiën, denkt de Hollandse wintersporter die op de skipiste naar het ongerepte sneeuwlandschap buiten de piste kijkt en hij voegt de daad bij het woord. Geen benul van piepers, luchtkussens, sneeuwschuivingen en gevaarmeldingen. De ziekenhuizen in de wintersportgebieden hebben het er maar druk mee.

~ Goh, wat kun je hier lekker zwemmen, dacht ik in 1962, toen mijn vrouw en ik op vakantie waren in het dorpje Lovran aan de Joegoslavische kust. Geen benul van eventuele gevaren, in ieder geval geen gedoe met stromingen door eb en vloed. Mooie gelegenheid om iedere dag een flink stuk de zee in te zwemmen ter afwisseling van het in de zon liggen braaien. Dat deed ik dan ook.

Bij ons vaste plekje aan het strand zat elke middag een oude man een beetje over zee te turen. Toen we op een middag in wat gebroken Duits een praatje met hem aanknoopten, vroeg hij waar we vandaan kwamen. Dat vertelden we graag, omdat we al ervaren hadden dat Duitsers daar een verrekte slechte reputatie hadden. Onmiddellijk werd hij heel serieus: ik moest niet meer zo'n eind de zee in zwemmen. Een paar jaar geleden was een jongen uit zijn dorp - zwemmend een eind uit de kust - aangevallen door een van de noordkust van Afrika afgedwaalde haai. De zwemmer had het niet overleefd. We konden op het dorpsplein het voor de jongen geplaatste gedenkteken bekijken, voegde hij aan zijn waarschuwing toe. Later bekroop me het onzalige gevoel dat hij me zonder ons gesprekje in de veronderstelling dat ik een Duitser was, rustig had laten opvreten. 't Blijft dus ver van huis altijd linke soep.
 
zaterdag
18 februari 2012


Scheepsrampen

Toen half januari de Costa Concordia voor de Italiaanse kust na zich flink geschaafd te hebben aan een rots op de zeebodem 
op één oor ging liggen waarbij waarschijnlijk 32 mensen omkwamen, kwam heel snel de ramp met de Titanic boven drijven. De Titanic ging bijna honderd jaar geleden ten 
onder en daarbij vielen maar liefst 1517 doden. Waarom deze rampen met elkaar werden vergeleken, was mij niet helemaal duidelijk of het moet zijn dat beide schepen luxe en praal uitstraalden en een ondergang technisch onmogelijk werd geacht.  De verschillen waren groter; het aantal slachtoffers, de kapitein van de Titanic verdween met zijn schip in de golven, terwijl de kapitein van de Costa Concordia per ongeluk in één van de eerste reddingsboten was gestruikeld.


In mijn jeugd hield de ondergang van de Flying Enterprise op 800 km ten westen van de Engelse kust bijna de hele wereld in haar ban. Tijdens een zware storm in de nacht van 28 op 29 december 1951 maakte het vrachtschip zware slagzij en begon zo veel water te maken dat kapitein Kurt Carlsen zijn bemanning in de reddingsboten joeg om het schip te verlaten. Kurt bleef in z'n eentje op het schip achter.

Zeesleepboot Turmoil deed zeven mislukte pogingen om vast te maken. De stuurman van de Turmoil, Kenneth Dancy, sprong bij de achtste poging aan boord van de Flying Enterprise om de kapitein te helpen bij het vastmaken. Op weg naar een veilige haven brak de tros opnieuw. Op 10 januari 1952 ging het vrachtschip in zware zee ten onder op 60 km ten westen van Cornwall. Kapitein Kurt Carlsen en stuurman Kenneth Dancy sprongen op tijd in de ijskoude zee. De Turmoil viste hen uit het water. New York bood later kapitein Kurt Carlsen een Ticker-tape parade aan en vele toeschouwers juichten hem toe toen hij in een grote sjees door de straten werd rondgereden.

Begin februari verging de woonark Noa in de Kattensingel te Gouda. Er was geen sprake van een ijsberg, een rots of een zware storm. De bewoners waren afwezig dus een heldhaftige poging om de boot te redden zat er niet in. De ark ging niet kopje onder omdat zij stevig aan de wal zat vastgemaakt. De gedekte ontbijttafel drijft nog in de woonkamer rond.
De jaarafrekening van de waterleverancier zal een flinke tegenvaller bevatten want de vermoedelijke oorzaak is een gesprongen waterleiding die de ark van binnenuit te grazen nam.
  

zaterdag
11 februari 2012



Kantelende maan

Om hun bijdrage te leveren aan de organisatie van een grote Friese schaatstocht kwamen veel ijsweerkundigen voor radio en tv aan het woord. Het dialect waarin hun verwachtingen  werd uitgesproken kan ik niet weergeven, maar zo ging het ongeveer:
~ Morgen is het volle maan. Het is dus de vraag hoe de maan kantelt.
~ De mollen zijn al druk aan 't graven, dus het gaat dooien.
~ De eenden zijn hartstikke stil. Zo gauw ze gaan kwaken is de vorst over.
Een paar dagen lang werd de man die deze uitspraak deed door een televisieprogramma opgebeld met de vraag of de eenden al kwaakten. Tot de tocht definitief werd afgelast kwaakten er geen eend.
~ Er zit een kring om de maan, dat betekent dat het weer gaat veranderen.

Ik houd me maar vast aan een oud Veluws gezegde:
Knort de ever in het woud,
blijft het dagen bijtend koud.

Bij één van de regionale omroepen wist de nieuwslezer tijdens deze spannende dagen het volgende te melden:
~ De kogel is door de kerk.
Even stilte en toen:
~ De bouw van de moskee in Zoetermeer gaat door.


Een aardig schaatstochtje is het schaatsen door twee provincies. Het was vandaag zo'n mooie dag dat ik het niet kon laten om m'n schaatsbullen bij elkaar te grijpen. Starten in Haastrecht en dan richting Schoonhoven via de Vlist. Bij de wipmolen dan echt de polder in richting een grote watertoren. Een gedeelte van dit parcours was bedekt met zeer slecht ijs: om de vijf meter stukken met aangevroren sneeuw en daar kwakten veel schaatsers waaronder ikzelf ongracieus tegen het ijs. Als je als ouwe kerel tegen de vlakte gaat, krijg je nog wel bemoedigende woorden van medeschaatsers:
~ Gaat 't nog meneer? en
~ Gewoon doorgaan.
Bij de watertoren linksaf om in Polsbroekerdam te belanden. Via een flinke omweg naar Polsbroek om van daaruit Haastrecht op te gaan zoeken. De medaille was de troost voor een paar kapotte hakken, zere enkels en wat stijve spieren.
 
zaterdag
4 februari 2012



Frisjes

Het vroor vannacht volgens mijn metertje in de tuin maar liefst 14,7 graden Celsius. Jammer genoeg was er gisteren wat sneeuw gevallen, zodat het in de singels rondom ons huis niet meer was te zien waar de wakken precies zaten. Een beetje linke boel dus.

Als jongetje ben ik zelf eens door het ijs gezakt. Het was in een vijver in park Oog en Al in Utrecht en nu nog zou ik precies de plek kunnen aanwijzen, waar ik onvrijwillig een bad nam. Een onaangename ervaring; het koude water beneemt je bijna de adem en als je eenmaal eruit bent geklommen, slaat de kou pas echt toe.  Hardlopend naar huis en daar werden de ondertussen bevroren kleren van m'n lijf geplukt. Een pak slaag liep ik mis door te beweren dat ik per ongeluk over het ijs van een volgelopen schuttersputje was gelopen en er doorheen ging. Het was in de oorlog en het park was bezaaid met schuttersputjes; gaten in de grond van zo'n één meter tachtig diep om soldaten wat dekking te bieden tijdens vuurgevechten.

Linke boel of niet, toch was op de singel op een steenworp afstand van mijn huis een klein ijsbaantje gecreëerd. Precies genoeg voor een paar kinderen die daar konden krabbelen en sleetje rijden. Indien op de hele singel geschaatst kon worden, zou het een mooi stukje ijs zijn van zo'n 500 honderd meter en in 't verleden heb ik daar vaak de eerste streken afgelegd.

In een andere singel was het van hetzelfde laken en pak: een klein rondje om wat te pielen. De vijver in het park in de buurt was nog bijna maagdelijk wit. Twee jaar geleden was daar een mooi rondje om te schaatsen, maar nu waren een paar jongelui net bezig om met een sneeuwschuif en een stuk plank het sneeuw van de ijsvloer te schrappen. Eén van hen had al met een been tot z'n knie in een wak gezeten, maar dat was voor hem geen reden de schuif erbij neer te gooien. Morgen maar eens kijken of ik daar nog even de schaatsen aanbind.

Het was best te harden in de kou. Het fel schijnend zonnetje, een mooie entourage van besneeuwde straten en parken en het vooruitzicht dat thuis een pan erwtensoep op het fornuis stond te wachten deden de gevoelstemperatuur tot aanvaardbare waarde stijgen.
zaterdag
28 januari
2012


 

Dagje voetbal

Om tien uur begon de voetbalwedstrijd Jodan Boys D1 - UVS D1. Toen ik even over tienen op het complex van Jodan Boys arriveerde, stonden de elftallen klaar voor de aftrap. Mijn jongste kleinzoon - achterspeler in Jodan Boys D1 - lichtte even zijn arm op om aan te geven dat hij mij gezien had. Voor dit soort wedstrijdjes komt nog redelijk wat publiek opdagen, omdat zij in een klasse spelen waarin ook de jonge talenten figureren van grote clubs zoals ADO, Feyenoord en Excelsior.

In UVS uit Leiden speelden ook een paar snelle talentrijke gastjes, waardoor de Goudse jongens met man en macht moesten verdedigen om het hoofd boven water te houden. 't Was maar goed dat het keepertje van Jodan Boys in goede vorm verkeerde. Bij incidentele uitvallen kregen de Gouwenaren toch nog wel een kansje om er één in te drukken, maar dat mislukte dan weer op het nippertje. Bij rust was het nog een gelijke stand en dan mocht Jodan Boys tevreden mee zijn. De tweede helft gaf hetzelfde beeld: een sterker UVS dan veel op de helft van Jodan Boys rondhuppelde, maar geen doelpunt wist te maken. Twee minuten voor het eind kwam de ontknoping: wat gerommel en geknal voor het doel van UVS en Jodan Boys wist zowaar de strijd in hun voordeel te beslissen. Met een gelijk spel was Jodan Boys aardig goed weggekomen, maar de eindstand was wel 1-0 en mijn kleinzoon speelde een gedegen partijtje.

Een opmerkelijk intermezzo in de tweede helft was de wisseling van een speler van UVS. Zijn voetbalschoen was namelijk kapot en daarom werd snel een andere speler ingebracht. De leider bekeek de schoen en vroeg wat voor maat het was. Maat 42 bleek het te zijn. Hij wendde zich tot de bankzitters met de woorden: ~ Wie heeft maat 42? De geluksvogel die bekende maat 42 te hebben, moest zijn rechterschoen afstaan aan het jong dat net gewisseld was. Die trok snel de schoen aan en werd bij de eerstvolgende wissel weer in het veld gebracht. Kennelijk een onmisbaar spelertje.

Mijn tweede wedstrijd Jodan Boys B5 tegen Zoetermeer B5 stond om kwart over vier op het programma. Na de ochtendséance was ik thuis een broodje gaan eten. Na wat klusjes zoals het leeggieten van de regenton in verband met de naderende vorstperiode sprong ik weer op de fiets richting de groene velden. 

Het was een drukte van belang op de velden want behalve dat het eerste elftal van Jodan Boys tegen DOVO - een wedstrijd in de hoofdklasse A - speelde, werd er op alle velden een balletje getrapt. Op zoek naar B5 dus, waarin mijn oudste kleinzoon in de voorhoede speelde. Toen ik ronddwaalde had gelukkig mijn kleinzoon mij in de peiling, die vertelde dat zijn wedstrijd op het hoofdveld gespeeld zou worden na de wedstrijd van het eerste. Die liep flink uit en om ongeveer kwart voor vijf konden mijn kleinzoon en z'n maten eindelijk aan de bak.

Aanvankelijk was B5 stukken sterker, maar desondanks scoorde Zoetermeer uit een penalty het eerste doelpunt.  Het overwicht van onze B5 mondde snel daarop uit in twee doelpunten. Het scoreverloop werd vervolgens 3-1, 3-2, 4-2. De jongens uit Zoetermeer lieten hun koppies niet hangen en vielen furieus aan. Zij kwamen terug op 4-3 en een gelijkspel hing in de lucht. Met de veldverlichting al een tijdje aan kwam het eindsignaal van de scheidsrechter - een meisje, nota bene de kleinste van allemaal - als een opluchting. Mijn kleinzoon scoorde twee doelpunten en tevreden kon ik tien over zes eindelijk naar huis voor de warme prak.
 
zaterdag
21 januari 2012

In 't voorbijzwemmen (16)

~ Zie je de maten van je vroegere werk nog wel eens?
~ Nauwelijks; bijna allemaal dood.
~ Hoe oud ben jij dan eigenlijk?
~ Bijna negentig.
~ Zo... en nog zo slank van lijf en leden
~ Tja, wat zal ik zeggen. Ik krijg onderhand wel last van wat strammigheid.


~ Dat was zeker een hele reis naar China?
~ Ja, een heel gedoe, maar wel een aparte belevenis.
~ Heb je nog met stokjes gegeten?
~ Nee hoor, anders werd m'n eten koud.


~ M'n vrouw gaat vanmiddag met haar zus een week op vakantie.
~ Dus dat wordt zelfredzaamheid geblazen.
~ Geen probleem; als ze de voordeur achter zich dicht trekt, sla ik met m'n vuist op tafel en brul: 'Zo en nou ben ik hier de baas!'

 
zaterdag
14 januari 2012
QR-code

Steeds meer zie je van die rare vierkantjes opduiken: op een plastic flap van één bij één bij meter aan een tuinhek, in geel en blauw op een bedrijfsauto, een hele kleine in een krantenadvertentie.  Een nieuwe kunstuiting?

De tekst onder het geel met blauwe vierkantje van de bedrijfsauto verraadt al iets. Het moet gescand worden.

De bezitter van de auto vertelde dat zoiets een QR-code is. Deze code is een tweedimensionale streepjescode en de opvolger van de barcode. QR is de afkorting van Quick Response oftewel snelle reactie.  Met je I-phone - een telefoon met camera, muziekspeler, internetapparaat en daarbij ook met navigatiesysteem en kompas - maak je een foto van de code en een programmaatje (een app) zorgt er voor dat de webstek van de in de code verborgen url (een adres wat verwijst naar een pagina op het internet) op het schermpje van de telefoon verschijnt. 

Via de plastic flap aan het tuinhek kom je terecht bij de webstek van de hovenier die de tuin heeft aangelegd. Via SCAN IF YOU CAN krijg je een aanbieding om voordelig ledlampen bij LedHouse in Gouda aan te schaffen. De QR in de krantenadvertentie zal je ongetwijfeld op de webstek van het reisbureau doen belanden waar uitvoerig op de januariactie wordt ingegaan.

De nieuwsgierige vuilnisman die zijn blackberry of I-phone bij zich heeft, krijgt bij de gft-bak de volgende tekst - dan kan ook - voor zijn kiezen:
Hallo lieve vuilnisman,
Schudt mij a.u.b. goed uit. 
Mijn baasje kan me dan met
sop en borstel goed kuisen.
Dank u wel!
 
zaterdag
7 januari 2012

Treinramp 1962

Morgen is het precies vijftig jaar geleden dat in de buurt van Harmelen om 9.31 uur de sneltrein Utrecht-Rotterdam na het missen van een geel sein door een rood sein op de stoptrein Rotterdam-Amsterdam inreed.  De stoptrein stak op dat tijdstip gelijkvloers de sporen over om op het baanvak naar Breukelen terecht te komen. De ravage was ongelooflijk en 91 mensen lieten het leven.

Na een belangrijke gebeurtenis of ramp hebben interviewers tegenwoordig de vraag: ~ Weet u nog waar u op dat moment was? Als mij dat nu zou worden gevraagd over deze treinramp zou ik 't nog weten: ik lag nog in bed. 's Avonds had ik namelijk nachtdienst op station Gouda en met een beetje voorslapen dacht je het nachtwerk beter aan te kunnen.

Die nacht lag het goederentreinverkeer bijna geheel stil. Er werd nauwelijks gerangeerd, terwijl we normaal geheel de nacht met wagons in de weer waren. De nachten daarna kwam het goederenverkeer mondjesmaat op gang. Passerende werktreinen soms met grote kranen richting Harmelen en de afvoer uit Harmelen van treinwrakken is het beeld dat nu nog is blijven hangen.

Wat ik de volgende dagen leerde, was dat je de berichtgeving in de kranten met een korreltje zand moest nemen. Vaak werd toen over de botsing een verkeerde voorstelling van zaken gegeven. Zelfs van de week lees ik in mijn krant in een artikel naar aanleiding van het plaatsen van een monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers in de buurt van de onheilsplek dat de locomotief van de stoptrein opzij werd geworpen en in de sloot belandde. Onjuist, want de stoptrein was een elektrisch treinstel mat '46. en de sneltrein bestond uit een locomotief en rijtuigen. De officiële lezing luidt dat de locomotief van de sneltrein opzij werd gedrukt en de rijtuigen boorden zich in mat '46.

Als in de jaren twintig van de vorige eeuw het gezin van mijn opa  - ook spoorhaas - met de trein op pad ging, instrueerde opa zijn vrouw en kinderen voor het instappen, dat bij een flinke knal of gekraak zij onmiddellijk hun benen omhoog moesten tillen. Bij een botsing schoven de houten banken namelijk naar elkaar toe met als gevolg zwaar letsel aan de benen. Tegenwoordig  geldt dat ook nog, maar bovendien moet men nooit een plaatsje zoeken in het voorste en achterste gedeelte van de trein en in de rijtuigen of in de bakken van een treinstel zoveel mogelijk in het midden.
Hou ik me daar zelf aan? Nee. 

Het klinkt allemaal knap bedreigend, maar de trein blijft de veiligste manier van verplaatsen op lopen en fietsen na misschien. De auto is stukken linker.
  

 

Voor PIJPPRAAT voorgaande jaren naar Archief