Gipf is een abstrakt bordspel voor twee personen (zie ook Dvonn), waar net als bij dammen gespeeld wordt met witte en zwarte speelstukken. Het is de bedoeling om vanaf de randen van het speelveld stukken van de eigen kleur in het spel te schuiven. Als er vier stukken van dezelfde kleur op één rij liggen, dan worden deze verwijderd en gaan deze terug naar de hand van de bezitter. Echter, alle stukken van de andere kleur, die in het verlengde van deze vier vastzitten aan deze "vier op een rij" worden ook verwijderd, maar gaan niet terug naar de hand en worden dus uit het spel verwijderd. Elke speler heeft reeds vanaf het begin drie zogenaamde Gipf-stukken (twee stenen op elkaar, een soort "dam"dus), die zich net zo gedragen als de normale stukken. Wanneer echter een speler geen Gipf-stuk meer heeft dan heeft hij verloren. Het is dus zaak om deze Gipf-stukken zo goed mogelijk te bewaken en te behouden. De tweede manier om te verliezen is wanneer een speler geen stuk meer heeft om neer teleggen op het bord

Mijn worp =
Christine's worp =
Arno's worp=
-----------------------------
Eindworp =
Het moet gezegd worden, ook Gipf is weer gewoonweg geniaal (ik heb Dvonn het eerst gerecenseerd). Het spelbord ziet er niet al te flitsend uit en de spelstukken zijn, zeker in vergelijking met Dvonn, wat sobertjes. Aanvankelijk denk je dan ook met een niet zo bijzonder spel te maken te hebben. Maar, schijn bedriegt ! Zodra het spelbord zich in je allereerste pot gaat vullen, dan vallen alle stukjes op zijn plaats. Een rijke keur aan taktische mogelijkheden en strategische diepgang opent zich dan, en voor je het weet ben je verstrikt in een hypnotiserende drang om je tegenstander de loef af te steken. Net als bij dammen en schaken zijn er vele wegen die naar Rome leiden en is er de mogelijkheid om bij een ogenschijnlijk klein foutje van je tegenstander deze genadeloos af te straffen. Een rijk spel dus, dat ik iedereen van harte kan aanbevelen.