Midden in de Schotse hooglanden: tot de tanden bewapend met doedelzakken, stokken en knotsen staan de mannen uit South-Tottenbury en North-Tottenbury tegenover elkaar. Vastberaden om de grenssteen van de schapenweide te verdedigen. Als dorpsoudste moet je de juiste mannen tot slagvraadige afdelingen groeperen, om de strijd om de afzonderlijke grensstenen te winnen.

In het basisspel wordt er gespeeld met 54 kaarten. Er zijn 6 kleuren, en in elke kleur zijn er de kaarten 1 tot en met 9: op kaart 1 staat een dun en oud Schots mannetje afgebeeld, daarna worden er -naarmate het nummer stijgt- steeds sterkere mannen afgebeeld. U begrijpt het al, de 9-kaarten zijn het sterkste. De 54 kaarten worden geschud en iedere speler krijgt 6 gedekte kaarten uitgedeeld, welke de handkaarten zijn.
Eerst worden er echter negen grenstenen neergelegd tussen de speler, in een horizontale rij. Aan elke grenssteen kunnen in de loop van het spel aan elke kant maximaal 3 kaarten worden aangelegd.

Beurtelings leggen de spelers één handkaart aan één van de negen grensstenen; na een beurt wordt de hand weer aangevuld tot 6 kaarten. Het is nu de bedoeling om aan de eigen kant van een grenssteen een zo sterk mogelijke set van drie kaarten neer te leggen, waarbij er de volgende combinaties mogelijk zijn (genoemd van sterkste naar zwakste):

1. Straight Flush: drie oplopende kaarten in dezelfde kleur.
2. Three of a Kind: drie dezelfde kaarten in verschillende kleuren.
3. Flush: drie kaarten in dezelfde kleur (natuurlijk niet dezelfde getallen).
4. Straight: drie oplopende kaarten in verschillende kleuren
5. Wild Hand: drie totaal verschillende kaarten

Zodra een speler op basis van de situatie op het speelveld kan aantonen dat hij sterker is met zijn combinatie dan de combinatie aan de andere kant van de grenssteen (niet noodzakelijkerwijs hoeven er drie kaarten aan iedere zijde te liggen, het bewijs kan ook met minder kaarten wel eens geleverd worden) dan wint hij de grenssteen. Bij een gelijke combinatie wint degene met het hoogste aantal in punten op de kaarten.

Winnaar is degene die als eerst vijf grensstenen of drie naast elkaar liggende grensstenen naar zich toe trekt !

In de strategische versie ligt er naast de gewone trekstapel een stapel met tien bijzonder kaarten, die ook getrokken mogen worden: bijvoorbeeld een verkenner, waarmee men een neergelegde kaart van de tegenstander mag pakken en bij zichzelf mag neerleggen.

Mijn worp =
-----------------------------
Eindworp =
Schotten-Totten is een alleraardigst tweepersoons kaartspel, waarbij het thema, in tegenstelling tot broertje Lost Cities, beter aansluit bij het spelidee. Zoals zoveel van dit soort kaartspellen (zoals Adam en Eva, Take 5, Coloretto en Lost Cities) heeft Schotten-Totten in de beginfase niet veel om het lijf, maar in de midden- en eindfase ontwikkelt zich wel degelijk een strategische uitdaging die net wat meer biedt dan het eerder genoemde broertje. Schotten-Totten is in de basisversie erg leuk, de strategische versie biedt echter wat mij betreft niet die extra diepgang die je zou verwachten. Al met al zou ik het spel wel een aanwinst in het luchtige tweespeler-genre willen noemen.