http://www.la-bouillonnante.org/
Ergens op internet had ik een stukje gevonden waarin melding gemaakt werd van een nieuwe marathon in de Ardennen. Na wat zoeken had ik de aankondiging en hierin las ik onder meer het volgende:
"Zondag 23 april 2006, “de” afspraak voor alle lange afstandlopers die een loop langs de prachtige meanders van de Semois en op de bijhorende hellingen wel zien zitten. Het wordt een fantastische loop langs ’s lands mooiste paden … Je kan rekenen op een uitzonderlijk mooi parcours, een enthousiaste en dynamische organisatie, en een prima onthaal door de stad Bouillon.
90 % van het parcours loopt over onverharde wegen en paden. Ongeveer 1000m (21km) of 2000 m (42 km) hoogteverschil.
Het parcours loopt langsheen de mooiste plekken uit de streek (Tombeau du Géant, Frahan, Rochehaut, Mouzaive...) in een prachtig natuurkader ! Maximumtijd : 8h voor de 42km (of 2h30 bij het controlepunt op 14km voor wie de 42km wil afleggen) en 5h voor de 21km.
Op beide parcours zijn bepaalde stukken technisch moeilijke (ladders, gladde stenen,...). Wij doen het nodige om de veiligheid te verzekeren, wees ook zelf uiterst voorzichtig ! "
Aangezien dit een vertaling van het oorspronkelijk Franstalige stukje was moest ik dit even checken; ik bedoel 8 uur voor een marathon c.q. 2uur 30 voor 14 kilometer ( dus 5,6 kilometer per uur!) dat kan niet waar zijn. Bij navraag bleek dit echt te kloppen en mij werd verzekerd dat dit echt redelijke tijden waren voor een geoefende loper.
Na dit gehoord te hebben was voor mij duidelijk dat ik op 23 april in Bouillon present moest zijn bij de eerste editie van La Bouillonnante.
Mijn loopmaatje John Uitenbroek was helaas verhinderd dus was alle loopplezier voor mij alleen. Aangezien er allerlei activiteiten die dag in Bouillon georganiseerd werden en het voor het eerst eindelijk weer eens goed weer beloofde te worden zagen mijn vrouw en kinderen het ook wel zitten om een zondagje door te brengen in de Ardennen.
Aangezien het ruim 200 kilometer rijden is en er om 8.50 een briefing en om 9.00 uur de start was besloten we op tijd te vertrekken. Om precies te zijn om 6.00 uur. Toch wel wennen op zondagochtend, zeker te bedenken dat je daarvoor al gegeten moet hebben en aangekleed moet zijn. Ik had de kinderen dit verteld en tot mijn grote verbazing stonden zij om exact 5.00 uurnaast mijn bed om mijn aan te sporen om mij gereed te maken.
De reis ging relatief voorspoedig ( uiteraard waren ze weer op de nodige plaatsen aan de weg aan het werken en dan is het heel verrassend om te zien hoe creatief er soms nieuwe op- en afritten gemaakt worden). Het laatste stuk in de Ardennen was het alleen erg mistig en koud (3 graden). Maar uiteindelijk kwam ik rond 8.30 op een weggetje aan de Semois dat gereserveerd was als parkeerplaats voor de lopers. Na een kleinstukje teruglopen was er het "stadion" van de voetbalclub waar de startnummers afgehaald konden worden. Hier was het de gebruikelijke drukte. Terwijl moeder met de kids mijn startnummer ging ophalen kon ik op mijn gemak de catacomben onder het stadion of beter gezegd de tribune opzoeken waar de toiletten waren. Zoals bij alle wedstrijden stond hier de gebruikelijke file. Maar goed in mijn beste Frans gevraagd waar het einde van de rij was; dit was helaas wat minder duidelijk want de rij was van spontaan van twee kanten ontstaan. Maar goed de sfeer was perfect dus na verloop van tijd mocht ik ook eindelijk in het hokje. Ik zal geen verdere details geven. En positief als ik ben zag ik meteen het voordeel van het ontbreken van een wc-deur en wc-papier. Laten we zeggen dat laatste kan zorgen voor wat extra smering tijdens de wedstrijd.
Boven was het inmiddels bijna gelukt om het start nummer op te halen. Afgezien van de gebruikelijke chaos was dit perfect. Ook hier moest ik weer formulieren ondertekenen dat ik volledig op eigen risico liep, en de organisatie van alle aansprakelijkheid vrijwaarde.De kids kregen uiteindelijk een hele zak met naast het startnummer en T-shirt, allerlei soorten chocolade, snoep, pakken nesquick, müeslirepen etc.. Dus voor hun kon de dag al niet meer stuk. Zo zie je maar dat het zeker mogelijk is om voor een zeer redelijk bedrag ( €10,00 ) een mooie marathon te organiseren met een prima verzorging.
Vervolgens konden we rustig naar de brug over de Semois aan de voet van het kasteel lopen waar de briefing plaats zou vinden.
Inmiddels kwam ik weer de nodige bekende gezichten tegen. Hier sta ik even te babbelen met kilometervreter Willem Mütze, op de achtergrond staat Alex Wijsman, de organisator van de ronde van Amsterdam.
Met Jos Vrancken had ik ook al even gepraat. Jos had mij voorgerekend dat je gemiddeld ruim 10 procent stijging in het parkoers had. Al de ervaren mannen zeiden vrij unaniem "dat wordt een echte zware jongen dus blijf rustig en geniet". Uiteraard ben ik nooit de beroerdste om een verstandig advies op te volgen......
Onderstaand het grafiekje met de hoogtemeters. Op papier ziet dit nog vrij onschuldig uit. Wat wel opvalt is dat het echte pieken zijn...... Met name dat het na een piek meteen weer flink omlaag gaat. Kun je lekker herstellen van de klim......
Ondertussen begint de briefing. Het komt er kort op neer dat iedereen erg voorzichtig moet zijn en dat de lopers minimaal 1 liter water, een reddingsdeken en een fluitje moeten meenemen.
Gelukkig heeft Alex Wijsman een hele zak met fluitjes. Dus krijgen de kinderen allebei een fluitje en fluiten ons weg bij de start.
Inmiddels zijn de fakkeldragers gearriveerd en kan het feest beginnen.
Het af te leggen traject is een acht: De route is aangegeven door middel van kleine gele kaartjes met een pijl op. Begonnen wordt in de "rechter benedenhoek".
De hele bulk zet zich in beweging. Ik zit lekker achteraan en zie de 21 km lopers die onderweg zijn naar de briefing ons tegemoet komen. Hiertussen zie ik ook Manon Wenmekers en Jean Houben. Na een paar honderd meter draaien we van de weg een bospad in en dit gaat behoorlijk stijl omhoog. Maar toch prima en lekker onspannen te doen.
Maar dan komt er een bocht en verandert de weg in een pad. Op de foto's is het niet echt goed te zien maar daar begon het pas echt omhoog te gaan. En de paden die we hier hadden waren nog behoorlijk breed en comfortabel ten opzichte van de richels waaruit de rest van het parkoers bestond. Onderstaand een aantal foto's (met dank aan Willem en Alex) om een kleine indruk te geven van het parkoers. Op de een of andere manier lijkt het op deze foto's nog mee te vallen; maar geloof me de stijgingen waren extreem. Regelmatig was het echt op handen en voeten proberen vooruit te komen. Het mooie was ook dat het de organisatie gelukt is om van iedere stijging het absoluut hoogste punt in het parcours op te nemen.
De uitzichten waren schitterend.
Het is bekend dat alles wat omhoog gaat ook omlaag moet/mag komen. Deze natuurwet geldt zeker in de Ardennen. Berg op was zwaar en soms op handen en voeten. Bergaf was een heel ander verhaal. Samengevat: bloedlink. Supersteil en amper richels. De methode die ik gebruikte was remmen en proberen bomen vast te grijpen. Twee keer is dit niet gelukt en ben ik een redelijk stuk naar beneden gedonderd. Dus word je akelig voorzichtig. Eerlijk gezegd soms zelfs een beetje bang. Bij mijn derde zware afdaling lukte het weer niet om een boom te grijpen maar werd ik gegrepen door een aantal braamstruiken. Dat spul is prima in staat om mij vast te houden. Het remt je wel af maar de doorns laten ook erg mooie schrammen achter. Het maakt trouwens erg veel indruk als je na zo'n tocht onder de schrammen en het bloed zit.
Af en toe mocht je even een stukje door het water om de vermoeide voetjes af te koelen.
Bij kilometer 6 (ik dacht na ruim 48 minuten !) was de eerste verzorgingspost. Dit was perfect georganiseerd. Flesjes bronwater, fruit, müesli repen en aardige mensen. Achteraf had er misschien een post meer mogen staan. Nu stonden ze op 6, 12, 20 en 32 kilometer. Met name ook om dat je dan een indicatie krijgt waar je zit in de koers. Want ik had totaal geen idee over afstand en snelheid.
In de uitnodiging stond ook iets over ladders. En inderdaad die hadden ze. Heel apart om die super smalle treden onder je voetjes te voelen
Ook hier stond ergens boven op een berg een beeld en daar mochten we weer naar toe.
De paden c.q. ondergrond werd steeds zwaarder.
Onderstaand een stukje van het parkoers dat ik niet snel
vergeten zal. Ik heb me hier namelijk verlopen. In het totaal heb ik me tijdens
dit loopje drie keer verlopen. De eerste keer was er een redelijk normale weg
langs een riviertje en kon ik dus eindelijk even mijn benen strekken en een
beetje gas geven. Ik kon wat lopers inhalen en even lekker bewegen. Op een
gegeven moment zag ik niets voor en niets achter me meer. Maar wel aan de
zijkant lopers tegen een berg op hangen. Dus terug de afslag zoeken en weer
achter aansluiten. De tweede keer was in het gebied op onderstaande foto. Dit
was eng er waren geen lopers op de weg en alles wat ik wist was dat ik de weg
kwijt was. Geen oriëntatiepunten geen echte wegen. Geen mensen. Dit was niet
leuk. Je zit letterlijk "in the middle of no-where" en hebt geen flauw idee waar
je heen moet
.
Met veel zoeken en misschien nog meer geluk kwam ik op een
geven moment een renner tegen die ik een hele tijd daarvoor ingehaald had. Ik
zat dus weer op het goede spoor. De derde keer was eigenlijk een schoftenstreek.
Ergens op een berg war geen paden waren had iemand de gele pijlen weg gehaald.
Gelukkig waren we toen met twee lopers en na verloop van tijd hebben weer de
route kunnen vinden.
Tot slot nog een paar plaatjes om een indruk te geven van de schitterde uitzichten.
En dan de finale. Hier kom ik lekker soepel en met een brede smile op de laatste kilometer aangelopen.
Uiteindelijk kan ik hand in hand met mijn twee kinderen over de finish gaan. Wat is er nog mooier voor een zonovergoten zondagochtend (inmiddels zondagmiddag)
Tenslotte voor de statistiek: Ik ben 6 uur 38 minuten en 32 seconden onderweg geweest. Een tijd waarin ik gemakkelijk twee normale marathons moet kunnen lopen. Maar dit is zo'n unieke ervaring geweest dit ik het niet zou willen missen, iedereen van harte aan beveel en zeker nog eens over zal doen. Let wel voorzichtigheid is hier geboden. Dus uitkijken en genieten.
Samenvattend,
3 keer verlopen,
2 keer gevallen
bijna 400 minuten en
SUPERFANTASTISCH