.JPG)
http://www.courirpourleplaisir.be/200259/index.html
Nu het eindelijk 2006 geworden was stond ik te popelen om weer eens een loopje te doen. Mijn laatste loop was 31 december ("de tocht der tochten") dus na overleg met de trainster over de optimale keuze, diepgaande berekeningen en inzicht in de maanstand kwam als datum 15 januari uit de bus. 15 januari moet wel een heel speciale dag zijn want die dag zijn onderstaande happenings in onze regio:
Met ander woorden genoeg keus voor een gezellig zondag.
Posterholt is ooit mijn allereerste wedstrijd geweest (een echte kwart marathon!) en ook de wedstrijd waar ik superkapot ben gegaan. Wilma zei toen nog let op je snelheid; let dus op de bordjes. Uiteraard geen bordjes gezien. Tenminste ik neem aan dat zij niet het bord maximum snelheid 50 km bedoelde. En toen ik een bordje zag met volgens mij 1,5 kilometer (wat achteraf 15 kilometer bleek) dacht dit gaat wel erg langzaam ... Laat ik maar gas geven. En ja hoor daar stond hij de man met de hamer.
Ik heb hierna nog een aantal keren met veel plezier de halve marathon in Posterholt gelopen. Dus ik ken het parkoers wel en wilde weer eens iets nieuws.
Beek lijkt mij ook leuk maar lijkt mij niet voor zo'n schravelaer als ik.
Dus de moeilijke keuze tussen Genk en Olne. Ik heb heel erg positieve reacties over Genk gehoord. Met name over de sfeer en ik zag ook bij de deelnemers heel wat bekende namen. Ook mijn maatje John Uitenbroek zou in Genk lopen. Ik had alleen niet zo veel zin om zeven keer een rondje van 6 kilometer te lopen.
Dus Olne. Nu kan ik wel heel erg stoer doen maar ik had geen flauw idee waar Olne lag. Via de routeplanner kwam ik er achter dat het van huis uit ongeveer 65 kilometer was en dat het in de Ardennen lag.
Op de website die in het Frans was stond niet echt veel informatie; maar van wat er stond was wel een Nederlandse vertaling beschikbaar.
Onderstaand de informatie:
OLNE
15 januari 2006
KLAVERTJE VIER ( 7ten mal )EEN MARATHON IN VIER RONDEN
Een zeldzame wedstrijd
Dankzij:
- de sfeer "lopen voor het plezier" : geen prijs, éénzelfde
aandenking voor allen;
- de omgeving : een buitengewone omloop langs paden een
boswegen;
- zijn originaliteit : vier verschillende omlopen (12, 11, 10, 9
km);
Iedere deelnemer kan, naar gelang zijn conditie, tijdens de wedstrijd zelf,
kiezen of hij 1, 2, 3 of 4 ronden loopt;
- zijn democratische prijs: 7 €
Start: 10u00 Chalet du Levant Olnois
En uiteraard een route beschrijving:
Toegang: autoweg E40, uitrit 37, links afslaan, bij de lichten naar
links.
Bij de tweede lichten richting Olne volgen. Bij de kerk 2 maal links.
Voor de rest kon ik op internet niets vinden.
Maar de woorden zeldzame wedstrijd, buitengewone omloop en "lopen voor het plezier" waren meer dan voldoende om mij over de streep te halen.
Dus zondag morgen vertrokken richting "bij de kerk 2 maal links". Mensen die wel eens met mij gelopen hebben weten dat ik regelmatig problemen heb met het verschil tussen rechts en links dus was ik benieuwd waar ik nu weer terecht zou komen. Het duurde met name voor mijn gevoel nog al lang tot ik de kerk zag. Maar gelukkig bestond het verkeer op de vroege zondagochtend in de rustige Ardeense dorpjes uit een Nederlandse auto voor mij en 2 Duitsers. En toen die enige tijd voor een kerk links afsloegen ben ik maar gevolgd. Aangezien de start bij Chalet du Levant Olnois was was ik blij dat ik achter hun aan kom rijden en zodoende de start kon vinden.
Omdat ik voor een marathon probeer om zoveel mogelijk te drinken was ik ook blij dat ik eindelijk gearriveerd was. Normaal beëindig ik mijn wedstrijd altijd met een sprint; nu begon om precies te zijn met een sprint richting toilet. Omdat over een week mijn huis verbouwd gaat worden bekijk ik overal zeer geďnteresseerd de sanitaire in richtingen. Ik moet zeggen dit was wel heel apart; de bakken voor de heren waren met bruine plakband (dat spul waar dozen mee dicht gemaakt wordt) aan de muur bevestigd. Ik hoop dat mijn aannemer hier geen inspiratie opgedaan heeft. Er was nog een klein akkefietje; het is niet leuk als je heel erg plassen moet en je trekt aan het touwtje van je renbroek en in plaats dat de knoop los gaat krijg er nog een extra knoop bij. Blij dat ik ruim op tijd was zodat ik dit probleem ook "even" kon ontrafelen.
Vervolgens ging ik mijn startnummer (drossart of iets dergelijks in het Frans ophalen). De Belgen doen dat hartstikke slim. Ze hangen een lijst op met de namen van de deelnemers. Daarin zoek je je naam op, je ziet je nummer en gaat dit ophalen. Dit werkt een stuk beter dan tegen iemand aan een tafeltje je achternaam roepen. Zeker met mijn achternaam.
Voor mij aan het tafeltje waren 5 Duitsers tegelijkertijd in hun beste Frans iets aan de Franstalige Belg achter de tafel aan het uitleggen. Prachtig om te zien om. Zodoende kreeg ik ruim de tijd om te oefenen hoe ik mijn startnummer in het Frans moest uitspreken. De startnummers waren fantastisch. Geen grote lappen papier met de naam van een sponsor maar een klein plastiek hoesje (je weet wel zoiets waar je kentekenbewijs van je auto inzit) met een klein kaartje er in met een nummer. Aan de vele gaatjes te zien was het of de bedoeling om het nummer na afloop in te leveren of hadden ze behoorlijk last van muggen of ander steekbeesten gehad.
Je kon ook heel mooi zien dat ik niet de enige buitenlander daar was. Veel mensen vroegen hun start nummer door met hun vingers combinaties van 3 cijfer te maken. Het werd inmiddels gezellig druk. Tussen de massa zag ik op een gegeven moment Jean Houben, Manon Wenmekers, Patty Wenmeker en Lydia van Son. Zij hadden besloten om 2 van de vier rondjes te lopen.
Rond kwart over tien klonk een ondefinieerbaar geluid en begon de massa in beweging te komen.
Op deze foto, die zoals ook de andere foto's in dit verslag gemaakt zijn door Willem Mütze ( www.funrunner.loopt.nl) zie je de eerste momenten na de start. Een hele verademing ten opzichte van andere wedstrijden waar het meteen na de start een heel geduw is. Hier begon iedereen rustig aan zijn loop. Moest ook wel want het ging meteen door een vrij smalle doorgang en vrij stijl omlaag. Aan de rechter kant van deze foto zie je trouwens het chalet. De meneer voor de mevrouw met de kastanje kleurige haren is zo vriendelijk om zich even om te draaien om te laten zien hoe het eerder beschreven startnummer uitziet.
Omdat ik toch vrij lang buiten gestaan had voelden mijn benen een beetje stijf. De eerste kilometer ging vrij stijl omlaag zodat ik even rustig moet doen.
Maar toen begon het stijgen. En na het stijgen dat de nodige kilometers door ging werd je beloond met onderstaand uitzichten. Schitterend toch. Nu weet je waar loopplezier vandaan komt. Trouwens het is correct dat je op de foto geen weg ziet. Er werd gewoon door weiden, over akkers en door beken etc. gelopen.
.JPG)
Ook onderstaand plaatje spreek boekdelen.
.JPG)
Naast veel bergen (mijn gps heeft meer dan 2000 hoogtemeters geteld) was er gelukkig ook af en toe wat sneeuw.
.JPG)
Je ziet het schitterende vergezichten. Ik ben iemand die graag op zondagochtend in zijn warme bed blijft liggen maar dit is een heel goed alternatief. Eerlijk gezegd begin je op zo'n momenten zelfs af en toe te denken "jammer dat een marathon maar 42,2 km is".
Ik heb nog niet verteld hoe tijdens deze tocht de route aangegeven was. Uiteraard stonden nergens signaleurs. Dit was immers een trail. Op belangrijke punten was met wat kalk een streep op de weg aangegeven. Die moest je vinden en volgen. Op plekken waar dit niet ging hing een stukje lint zoals op onderstaande foto. Tijdens de eerste en tweede ronde was het vinden van de route ook niet zo'n probleem. Er zaten immers genoeg renners voor je die je kon volgen. Op hoe dit later ging kom ik nog terug.
O ja... de ronden het parkoers bestond dus uit 4 verschillende ronden. Uitgaande van het chalet als middelpunt had je dus een ronde naar iedere windrichting. Ronde 1 was circa 12,6 km, 2 was circa 11 km, 3 was 10 kilometer en 4 was dan 9 lang. Je kon er naar iedere ronde mee stoppen. Op het T-shirt dat je na afloop kreeg kon je dan zien of je 1,2,3 of 4 ronden gerend had.
.JPG)
We leven toch in de buurt van een schitterend stukje natuur.
.JPG)
Gelukkig is er ook af en toe een dorpje. Het springen over prikkeldraad, beekjes en even een erfje oversteken hoort allemaal bij een mooie tocht.
.JPG)
Gelukkig had ik nieuwe cross schoenen. En ze zijn echt waterdicht.
.JPG)
.JPG)
Ik heb trouwens dankzij het profiel onder mijn schoenen nog een mooie partij Ardeense modder mee naar huis kunnen nemen.
.JPG)
Op bovenstaande foto zie je erg mooi de bewegwijzering. Er ligt dus geen sneeuw op dit plaatje maar kalk.
.JPG)
Je ziet het niet echt goed op deze foto maar tijdens de stukjes berg moest het gas toch wel een beetje terug. In de eerste ronde was er een afdaling van ruim een kilometer door de bedding van een riviertje. Het geen erg stijl omlaag maar de ondergrond was enorm ongelijk en bedekt met grote stenen. Dus wat je bergop aan tijd verloor, verloor je bergaf nog eens. Dus nog meer tijd om te genieten.
.JPG)
Als je aan de schaduwkanten van de heuvels kwam was het nog behoorlijk koud.
.JPG)
De goede man die hier aankomt weet volgens mijn nog niet dat dit bergje zo nog een dikke 2 kilometer blijft stijgen.
.JPG)
Om precies te zijn met een heleboel bochten naar dit punt.
.JPG)
Om je vervolgens te laten dalen en zodat het spelletje weer opnieuw kan beginnen.
.JPG)
Wat kan ik hier nog aan toevoegen. Het gaat in ieder geval niet vervelen.
.JPG)
.JPG)
Onderstaand zie je Willem op een wel heel apart punt. Dit is het stuk rond kilometer 38. Hier moest je dus meer dan een kilometer door een geploegde akker. Deze akker was behoorlijk hard bevroren. Je ziet het niet goed op de foto maar het waren behoorlijk grote kluiten. In combinatie met de 38 kilometers die je dan al in je benen hebt is dit toch wel een bijzondere uitdaging te noemen.
.JPG)
Onderstaand het 40 km punt. Bij een normale marathon is het dan"oké nog 2 kilometer alles eruit". Hier was het "shit over 2 kilometer is het voorbij". Gelukkig hadden ze hier zo geregeld dat deze 2 kilometer nog behoorlijk bergop gingen met als bonus een extra colletje. Dus kon je nog even genieten. Rond die tijd zag ik dat deze binnen 4 uur moest kunnen lopen. Dat betekende wel dat ik die laatste 2 kilometers even een tandje moest bij schakelen.
Voor ik het vergeet en de uitkomst van dit feestje verklap even vertellen hoe de verzorging geregeld was. na ieder rondje (waarom zeg ik toch steeds rondje; het waren echte rondes) kwam je bij het chalet en stond er een verzorgingspost. Hier was er water. Mooie bruine kleur heeft dat trouwens in de Ardennen. Thee en koekjes. Toen ik de eerste ronde door kwam stond er ook red bull. Die had echter na de eerste ronde vleugels gekregen.
Daarnaast was er bij iedere ronde na 5 kilometer een verzorgingspost met water en thee. Met ingang van de tweede ronde kreeg je hier ook een lint. Iedere ronde had een eigen kleur. Op zich is dit wel een mooi controlemechanisme (ik blijf toch nog steeds denken als een accountant). Zo voorkom je dat mensen tijdens zo'n cross country erg korte c.q. te korte rondje creëren. Van de ander kant denk ik dit soort wedstrijden loop je puur voor jezelf. Tijd is niet belangrijk. En laten we eerlijk zijn door stukken af te korten e.d. bedrieg je je alleen zelf maar.
Ronde twee had mooie roze lintjes. Prachtig om in je strakke tight door de Ardennen te lopen met een roze lint om je nek wat dan heel sierlijk achter je aan wappert.
Ten slotte:
Ik heb werkelijk van ieder meter genoten. Dit is absoluut voor herhaling vatbaar. En als je mijn loopplanning ziet dan kom je waarschijnlijk nog wel een aantal van dit soort avonturen tegen. En moet de organisatie gelijk geven zeldzame wedstrijd, buitengewone omloop en "lopen voor het plezier" zijn absoluut geen overdreven termen voor dit feest.
En de tijd, die absoluut niet belangrijk is en dan toch binnen 4 uur binnen willen zijn. Officieel 4:00:01. En voor de statistiek nummer 37 overall en 19 in mijn klasse.
En voor de anekdotes. Op ultraned (www.ultraned.org) staat een heel lezenswaardig verslag van Henk Harenberg. Een stukje moet ik hieruit citeren:
"loop ik eerst nog een stukje verkeerd. Een Belgische loper overkomt hetzelfde. We komen elkaar tegen. Ik sta voor een dilemma omdat er 2 lopers voor me gewoon hun weg vervolgen maar ik besluit toch te keren wat een wijs besluit is. De pijl op het 36 km punt stond links op de weg terwijl we rechts liepen. Ben ik nou zo dom? "
Nou ik zat voor Henk Harenberg en ben bij kilometer 36 inderdaad rechtdoor gegaan in plaats van links af. Ik zag dus geen lopers en geen strepen. Naar een behoorlijk stuk vertrouwde ik het niet meer en ben ik weer terug gegaan tot ik (Frans sprekende) lopers tegen kwam. Toen met hun weer terug gelopen en op het door Henk aan gehaalde punt afgeslagen. Dus eigenlijk mag ik hier voor 1 seconde aftrekken en ben ik dus toch in 4:00:00 gefinisht. En was het erg om om te lopen. Nee hoor stiekem een stukje extra genoten.