1 Juli Ronde van Amsterdam

http://www.delat.nl

1 juli stond de Ronde van Amsterdam op het programma. Een loopje van ruim 60 kilometer waarbij je met een mooi cirkeltje om Amsterdam heen gaat.

Bijgaand mijn persoonlijke indrukken van dit tochtje. Het een en ander heb ik verluchtigd met foto’s. Deze foto’s zijn grotendeels afkomstig van de Willem Mütze (www.funrunner-heerlen.nl), Danyell Onbehauen (www.danyell.nl/startpagina-w/wandelen.html) en Quirinus Hoogland (http://quirinus.nww.yi.org). Ik kan het bekijken van hun sites van harte aanbevelen.

In principe is de ronde van Amsterdam een recreatieve wandeltocht van naar keuze 40 of 60 kilometer die door de nimmer aflatende inzet van Willem Mütze voor de derde keer ook voor ultralopers toegankelijk is. Eigenlijk een briljant idee; ik bedoel de route is uitgezet, verzorgingsposten etc. staan er dus kunnen wij lopers ook weer lekker genieten. Ook het samen op stap gaan met wandelaars gaat prima ; je kunt hier zonder meer van een symbiose spreken. (eindelijk eens moeilijk woord op mijn website!) Aangezien ik deze tocht vorige jaar ook gelopen heb en dit als zeer plezierig ervaren heb wilde ik dit jaar perse ook weer meedoen. De omstandigheden waren helaas wat minder gunstig. Ik was donderdagnacht terug gekomen van een zeer vermoeiende klus in Athene en de weersvoorspelling waren bepaald niet gunstig om een lang stukje te gaan lopen. Er werd ruim 30 graden voorspeld. Bepaald niet mijn favorieten weertype.

Maar dit mocht absoluut de pret niet drukken. Immer de slogan van de ronde van Amsterdam is "een loop door de natuur waar tijd niet belangrijk is" ;dus ook al zou het (te) warm worden ik zou me wel amuseren. Opvallend was trouwens van hoeveel mensen ik het advies kreeg om met zo'n hitte geen 60 plusser te gaan lopen. De adviezen hadden weer de gebruikelijke mate van genuanceerdheid; van "je bent gestoord om 60 km te lopen" tot "het is onverantwoord om met 30 graden te lopen" en alle mogelijke combinaties hiervan. In het kader van "hoe extremer, hoe beter" was dit uiteraard voor mij nog meer aanleiding om mijn reeks van nachten met minder dan 5 uren slaap met nog een uit te breiden.

Dus zaterdagmorgen om 5.15 uit bed, ontbijten, ren kleren zoeken en op zoek naar mijn Camelbak. Ik had nog even bij Wilma geïnformeerd naar de grootste bidon. Dit bleek 0,75 liter te zijn en dus besloten om toch maar de Camelbak, die ruim 1,5 liter kon bevatten, mee te nemen. De Laatste keer had ik deze Camelbak in april in Bouillon gebruikt. Toen ik hem open maakte om te vullen begon ik even te twijfelen of ik hem nu in of met bouillon gebruikt had. Maar goed even omspoelen, vullen en snel dicht doen en niet meer aan denken.

In de auto en op weg naar Amsterdam. Nadat dat ik de autobaan opgedraaid was kwam ik als een van de eerste borden het bord tegen met Eindhoven 60. Dan begin je inderdaad wel even te denken dat dit toch wel een volwassen afstand is .Positief denkend kun je ook denken: “dan kan ik lekker lang en lekker veel lopen en genieten voor mijn inschrijfgeld”. Ook was het leuk om de temperatuur op de her en der verspreide borden af te lezen. Ter hoogte van Eindhoven was het rond 7.00 uur al boven de 25 graden. Ik was blij dat ik voor een singletje en een korte broek gekozen had.

Ik weet niet of het door de lange eentonige autorit kwam, de vermoeidheid, de warmte of een combinatie hiervan in begon me toch heel erg voorzichtig af te vragen of het nu wel zo verstandig was waar ik mee bezig was. En aangezien ultralopen grotendeels een mentale kwestie is, is dit niet zo slim.......

Mooi op tijd arriveerde ik rond 8.15 uur in Diemen. Gelukkig wist ik van vorige keer waar ik mijn auto kon parkeren en waar het startpunt was. Na de gebruikelijke en noodzakelijke sanitaire stop kon ik bij Willem mijn startnummer gaan ophalen. En toen kon er links en rechts met de voorzichtig binnen druppellende lopers wat geOH't worden. Bij de ultralopers hangt altijd een heerlijk ontspannen en collegiale sfeer. Dit bevalt mij stukken beter dan de gestreste sfeer die regelmatig bij de kortere afstanden en de snelle marathons hangt.

Het klokje ging gestaag richting negen uur en de aanwezige lopers (helaas deze keer geen dames) gingen naar buiten.

Zoals nu onomstotelijk vast staat deed ik zelfs een rek-oefening !. Op de foto is duidelijk te zien dat sommige van de loper hier zwaar van onder de indruk waren.

Alex Wijsman gaf nog een aan laatste aanwijzingen en we konden van start gaan. In tegenstelling tot vorig jaar viel de groep renners meteen uit elkaar. Een viertal renners , waar ik om onverklaarbare reden bij zat, ging vrij voortvarend weg. Het was even zoeken door de groep naar de pijltjes die de route aangaven. Gelukkig kon ik me nog herinneren dat wij na een kleine 2 kilometers een station (ik dacht Duivendrecht) opliepen en toen over de hele lengte van het perron liepen om vervolgens het station aan de andere kant te verlaten en weer de natuur in te duiken. Ik kon me dan ook goed voorstellen dat de andere drie lopers iets dachten in de trant van “zie wel een Limburger in de grote stad dat moet wel misgaan” toen ik riep: hier de trappen op en vervolgens over het perron. Toen zij na het verlaten van het station weer een pijltje zagen was hun vertrouwen in mij weer helemaal hersteld. Ook kan ik mij voorstellen dat de reizigers die rond 9 uur op zaterdagochtend op het perron stonden wel enigszins vreemd op keken toen er een aantal hardlopers in vol ornaat langs vlogen.

Vervolgens gaat het door veel groen richting Amstelveen. Zeker een stukje om rond te gapen en te genieten.

Ergens passeer ik ook een aantal Schotse Hooglanders, die rustig door gaan met grazen. De man met het oranje petje die met gevaar voor eigen leven de koeien in bedwang houdt en zo de lopers vrije doorgang garandeert is Quirinus Hoogland.

Dan richting de Amstel waar een mooi beeld van Rembrandt en de eerste molen op de tocht staan. Helaas ontbreekt hier ten opzichte van vorig jaar de bus met japanners.

Ook passeren wij c.q. nemen wij een flink stuk van de Bosbaan mee. Zo zie je nog eens iets life wat je normaal allen op de televisie hoort.
De gemiddelde snelheid ligt inmiddel ruim boven de 11 km. Iets wat niet helemaal in overeenstemming met mijn planning is. Maar het gaat wel erg lekker. Dus niet zeuren maar op naar de eerste verzorgingspost. Dit zal ongeveer rond kilometer 11 zijn.

Lekker water, ranja, chocolademelk en boterhammen met kaas en jam. Wat kan een mens meer wensen.

Aan het plaatje te zien straal ik volgen mij ook wel een beetje uit dat ik het hier wel naar mijn zin heb.

Vervolgens gaat de tocht op naar de 20. Steeds trouw opzoek naar pijltjes op het asfalt of op een paaltje of vuilnisbak of op…. Het is een primagepijlde (mooi woord trouwens) route, en als er eens een pijltje gemist wordt dan ligt dit absoluut niet aan de bewegwijzering maar aan het feit dat de lopers aan het genieten zijn van de omgeving. Zolang je maar met meerdere lopers bent is dit dan ook geen probleem. “Helaas” moest ik even een sanitaire stop maken (teveel ranja?) en verloor de andere drie. Prompt liep ik dan ook rechtdoor in plaats van rechtsaf. Dus een paar honderd meter extra genieten en toen maar terug op zoek naar het laatste pijltje. Vervolgens kreeg ik een ander loper in het vizier en had ik dus weer h.b.o. (=Hulp Bij Oriëntatie). Samen op naar het volgende rustpunt. Dit punt is bij een familie in de schuur. Prachtig en gastvrij. Ik heb hier ook meteen mijn Camelbak aangevuld met water. Hier hadden ze ook een emmer met sponzen staan. Dus lekker mijn nek nat gemaakt. Zodoende merkte niemand dat ik vanmorgen vergeten was te douchen.

Toen ik vrijdag bij Wilma in de winkel was, was er een meneer die een buff wilde kopen. Uiteraard had ik nog nooit van een buff gehoord en dus heb ik geleerd dat dit een multifunctionele hoofd/nek/band/doek is. Uiteraard kwam ik –tot algehele hilariteit van mijn kinderen– met zo’n ding op mijn kop thuis. Wilma had met uitgelegd dat je bij iedere post deze buff nat moest maken en dan om je hoofd moest doen. Aangezien ik ook wel door had dat je dit nat maken beter niet met ranja of chocolademelk kon doen had ik dit niet gedaan bij de vorige post maar greep ik hier mijn kans. Achteraf was het misschien wel handiger geweest om de buff nadat ik hem uit de emmer met water gevist had en voor ik hem op mijn hoofd deed een beetje uit te knijpen. Maar goed je leert altijd bij….

Vervolgens ging de tocht door via de industrieterreinen bij Sloterdijk naar station Sloterdijk en dan richting veerpont. Ik herkende meteen het punt waar wij ons vorig jaar verlopen hadden. Inmiddels begon ook weer het tellen. Op kilometer 33 was de veerboot; deze vertrok om 12:00 ; 12:20; 12:40 etc. Mijn medeloper wilde gaan voor de boot van 12:00. Dit betekende dat er even een kilometer of 4 een behoorlijk stevig tempo gedraaid moest worden. Ik schatte de kans dat we de boot net niet zouden halen erg groot een had niet veel zin in een versnelling dus scheiden onze wegen zich. In de buurt van station werd het steeds drukker, met name erg veel jongeren. Achteraf bleek hier een groot festival te zijn (Awakenings of iets dergelijks). Van het vorig jaar wist ik nog dat volgens mij de pijlen je helemaal met een bocht voor het station langs lieten lopen. Uiteindelijk zo je ook een rechte lijn kunnen lopen en de jeugd kunnen besparen om met een zwetende hardloper geconfronteerd te worden. Het past niet in mijn stijl om bij dit soort loopjes stukken af te snijden dus ik ben lekker door de menigte heen geslingerd. Heerlijk genietend van de blikken. Eerlijk gezegd had ik nog wel een aantal typische Amsterdamse opmerkingen verwacht.

Een stukje verder op het industrieterrein stond een drinkpost. Hier stonden Willem en Alex en mijn medeloper.

Op de foto’s zou je de indruk kunnen krijgen dat ik even een dipje heb. Niets is minder waar. Ik kreeg hier te drinken. Ik zag dat Alex het drinken met een flessenopener maken en hoorde het geluid dat ik met de bierloop associeer. Bij nader onderzoek bleek de ranja en chocolademelk hier vervangen door iets met de fraaie naam Bionade.

Hier moest ik meer van weten. Onderstaand dan ook het resultaat van mijn onderzoek.

“Het unieke dorstlessende drankje zonder alcohol dat goed is voor lichaam en geest.

BIONADE is wereldwijd het eerste drankje zonder alcohol, dat wordt geproduceerd op zuiver biologische basis. Het wordt gemaakt van natuurlijke ingrediënten van zeer goede kwaliteit.

BIONADE wordt geproduceerd door een voormalig plaatselijke Duitse bierbrouwer. Eind jaren 80 had de kleine brouwerij grote financiële problemen en was zo goed als failliet. Er was een persoon die de hoop niet opgaf, de brouwmeester Dieter Leipold. Hij had de droom om een limonade te maken van natuurlijke grondstoffen, zonder chemische toevoegingen. Na 8 lange jaren van experimenteren heeft hij het juiste recept gevonden. BIONADE bevat Calcium en Magnesium en natuurlijke toevoegingen van vruchten en kruiden. Calcium is nodig voor de opbouw en het onderhoud van de botten en het gebit. Verder is calcium belangrijk bij de werking van zenuwen en spieren. Magnesium gaat lusteloosheid en vermoeidheid tegen. BIONADE werkt verkwikkend en verfrist op natuurlijke basis. Het is kruidig en fruitig. Met de volle smaak van vlierbessen, lychee, kruiden of gember-sinaasappel.

BIONADE. Puur of met ijs een heerlijke dorstlessende ervaring! “

Tot zover hetgeen de dames en heren uit de reclamebranche bedacht hebben. Als je naar de foto’s van mij denk dan kun je tot heel andere conclusies komen. Laten we maar zeggen dat mijn lichaam niet meer gewend is aan producten op zuiver biologische basis.

Op naar het veerpont over het Noordzeekanaal.

Op ons gemak gemikt op het pont van 12:20. Het stuk er naar toe is een lang recht stuk langs een soort afvalverwerkend bedrijf. Wij konden de boot aan de overkant zien liggen en dachten dat de boot vertraging had. Toen we echter om de bocht kwamen zagen we dat er twee boten in de vaart waren en dat de 12:20 op het punt stond om te vertrekken. Dus de laatste paar honderd meter maar even een sprintje getrokken. Tot onze grote verbazing zagen we de 3 koplopers ook op de boot. Zij hadden dus de boot van 12:00 net op 40 seconden gemist. Als beloning hadden ze de volle 20 minuten mogen genieten van het uitzicht op de kont van het pont. Op de boot was ook nog een andere loper die 2 uur voor de groep uit vertrokken was. Op de boot heb ik nog even gebabbeld met een paar wandelaars. Vervolgens ging spontaan de zak met dropjes rond. Ik had echt het gevoel van een schoolreisje. Heerlijk op een boot met mijn mond vol drop.

Uiteindelijk gingen de eerste 6 lopers dus gezamenlijk aan de start voor de laatste 28 kilometer (de tocht is 61,3 en het pont is km 33). Ik voelde mij superfit en beresterk maar was iets vergeten. Ik was vergeten om mijn benen in te smeren met zonnebrandcremé. Als beloning voor deze stommiteit was de achterkant van mijn benen knalrood. Nu is mooi rood niet lelijk , maar hier was ik absoluut niet blij mee. Mijn benen begonnen een beetje op te zwellen en mijn huid begon te trekken. Dit was niet echt prettig. Hier heb ik ook een aantal dagen behoorlijk last van gehad. Inmiddels (woensdag) is mijn linkerbeen een grote blaar. Dus voor de mensen die mij toevallig dinsdagavond op de atletiekbaan tempo’s hebben zien draaien: ik liep niet zo snoeihard dat er vlammen achter mij uit de tarmac sloegen, maar dat waren mijn verbrande benen.

Ik had het even niet meer en besloot de mannen te laten gaan. Ik was gewoon hartstikke bang dat ik last zou gaan krijgen van de hitte. Met andere woorden de goede raadgevingen van de afgelopen dagen begonnen hun vruchten af te werpen c.q. door mijn hoofd te malen. Ook het feit dat ik aan het drinken was uit een niet geheel perfect schoongemaakte Camelbak en dus een smaak in mijn mond had die erg veel overeenkomsten vertoonde met de geur van mijn ren schoenen motiveerden niet echt meer. Samengevat: ik hou helemaal niet van gekookte lever en heb er helemaal geen behoefte aan dat straks door de Mokumse zon mijn lever gekookt wordt. Dus heel rustig aan en lekker genieten van al het moois dat deze tocht te bieden had. Ik had ook zo iets van over twee weken wil ik weer een 50 km bergloop doen; laat ik nu eens eindelijk mijn verstandend gebruiken en zorgen dat ik niet tot het gaatje ga. Daarnaast had ook geluisterd naar de wijze woorden van Willem die zei : “gebruik alle tijd die de organisatie van een loop je geeft.”

Als intermezzo even een aantal plaatsjes om een voorbeeld te geven van al het moois dat onder weg te zien is.

Op bovenstaande foto staat een voorbeeld van een van de eerder genoemde pijlen waarmee de route werd aangegeven. Dit is een perfect systeem. Alleen door mijn jeugdige enthousiasme in combinatie met mijn eigenwijsheid kan het wel eens misgaan. Op een gegeven moment kwam ik in (ik denk) Osdorp. ieder huis had een schotelantenne en er waren erg veel allochtone landgenoten. In plaats van ergens af te slaan en het natuur gebied het Twiske te gaan verkennen ben ik schijnbaar zo onder de indruk geraakt van dit stukje Amsterdam en heb ik hier een flink stuk rond gezworven. Toen ik eindelijk besloot om terug te lopen kreeg ik de kans om dit stuk nog een keer te bekijken. Uiteraard had ik mijn loopGPS meegenomen en aangezet. Ik vind dit nog steeds een perfect stukje speelgoed. Ik heb toen ook geleerd dat mijn GPS een hij is, want als het een zij was zou mij op niet misverstane wijze aan het verstand gebracht hebben dat ik fout ging. En nu weet ik eindelijk hoeveel ik omgelopen c.q. extra genoten heb.

Na mijn omzwervingen kwam ik uiteindelijk in het Twiske. Absoluut een prachtig stukje natuur. Bij de een na laatste verzorgingspost kreeg ik aansluiting met Klaas. We besloten vanaf dat punt de tocht gezamenlijk te voltooien. Klaas is een geboren en getogen Amsterdammer die mij eindelijk een kon uitleggen in welke plaatsjes ik allemaal kwam. Nu weet ik dus dat ik in Landsmeer geweest ben en daar met het pont overgestoken ben. Ook ben ik in Oostzaan en Zunderdorp geweest. En uitaard heb weer een helboel vergeten.

De brug hiernaast wordt de BH brug genoemd. Hoe zouden ze op die naam komen.

Na de laatste post op km 53 had de organisatie nog een extraatje voor ons in petto. Als afsluiting hadden ze er voor gezorgd dat we nog even de nieuwe Nescio brug konden meepikken. Absoluut een indrukwekkend bouwwerk. Over bruggen gesprokken: de de brug hiervoor ging letterlijk vlak voor onze neus open. Zodoende waren wij in de gelegenheid om ruim 20 minuten te genieten van allerlei soorten en maten plezierboten.

Uiteindelijk kwam ik na 8 uur en 6 minuten breed lachend en fit als een hoentje als negende weer binnen gelopen op het startpunt. Als je dit vergelijkt met de 6 uur 23 van vorig jaar lijkt dit wel erg laat. Zeker als je bedenkt dat ik ten opzicht van vorig jaar een stuk sterker geworden ben. Toch vind ik dat ik slim te werk gegaan ben. Ik heb niet "onderzocht" of en wanneer ik kapot zou gaan door de hitte. Ik heb finaal (en misschien wel een beetje te extreem) de rem erop gegooid toen ik in de gaten kreeg dat het nu toch wel erg warm ging worden.

Tevens ben ik toch maar mooi ruim 8 uur in een stuk bezig geweest. Hopelijk leest mijn baas dit niet want als hij in de gaten krijgt dat ik acht uur aan een stuk kan werken dan zal het wel afgelopen zijn met pauzes.

Kortom ik heb weer genoten en het ziet er zelfs naar uit dat ook ik af en toe verstandige dingen kan doen.

Voor de statistiek de tocht is officieel 61,3 kilometer door mijn avontuur in Osdorp heb ik lekker ruim 64 kilometer voor hetzelfde inschrijfgeld gelopen.