Na blootstelling aan fijn stof en verkeersonveiligheid, is blootstelling aan geluid het belangrijkste verkeersgerelateerde probleem voor de volksgezondheid in Nederland. Zowel de Gezondheidsraad in Nederland als de Wereldgezondheidsorganisatie stellen vast dat een te hoge geluidbelasting in de woon- en werkomgeving tot gezondheidsproblemen kan leiden. De huidige geluidsniveaus in onze woonomgeving veroorzaken vooral hinder en slaapverstoring. Daarnaast kan blootstelling aan geluid via lichamelijke stressreacties leiden tot een verhoogde kans op hoge bloeddruk en hart- en vaatziekten en de klachten doen verergeren bij mensen die al lijden aan een hart- en vaataandoening. Blootstelling aan geluid kan ook leiden tot een verminderd prestatievermogen bij kinderen. De belangrijkste bron van geluid in de woonomgeving zijn personen- en vrachtauto’s en brom- en snorfietsen.
Het toenemende lawaai maakt Nederland er niet aantrekkelijker op. De aandacht voor het lawaaiprobleem is minimaal, waarschijnlijk omdat er niet direct doden en gewonden vallen. Bronnen van geluidshinder zijn onder meer motorfietsen die straten ver te horen zijn, snerpende brommers tot diep in de nacht, autoverkeer dat dag en nacht doorgaat, de horeca en plaatselijke evenementen. Een flinke bijdrage aan de geluidsoverlast leveren pubers van verschillende leeftijden die met knetterende motoren of scooters, of in auto's met dreunende bassen, rondjes rijden door de stad. Het is merkwaardig dat het bevoegd gezag pas gaat optreden wanneer bewoners herhaaldelijk en in flinke getale klachten indienen. In Vlissingen bijvoorbeeld heeft de politie in juli 2006 ingegrepen nadat omwonenden en badgasten herhaaldelijk klaagden over de geluidsoverlast. Hetzelfde verhaal in Rotterdam en Zandvoort. Typerend is een opmerking van een woordvoerder van de Politie Hollands Midden: "Natuurlijk rijden daar ook wel eens auto's die de radio te hard hebben staan, maar er komen weinig meldingen binnen. Er worden daarom geen gerichte acties gevoerd". Kortom, het motto bij de ambtenarij lijkt: we horen niks, zien niks dus doen we niks. De lakse houding van de overheid tegenover lawaaioverlast is een belangrijk deel van het probleem. Wanneer er weer eens een snerpende brommer door de buurt rijdt, levert een klacht bij de politie niet meer op dan: we kunnen niet achter elke boom een agent plaatsen. Burgers hebben snel in de gaten dat het aansporen van de betreffende instantie om hun werk te doen niet helpt. Klachten blijven dan achterwege, de ambtenaren kunnen volhouden dat hen geen meldingen bereiken en verder gaan met wat ze liever doen.
Alleen al in Nederland veroorzaakt de luchtvervuiling jaarlijks duizenden doden. Meer dan 300.000 mensen slapen slecht door verkeerslawaai
Wegverkeer is in Nederland de belangrijkste bron van geluidshinder in de woonomgeving. De gevolgen variëren van hinder en slaapverstoring tot klinische gezondheidseffecten zoals een hartinfarct. Naar schatting 600.000 tot 800.000 volwassenen ondervinden ernstige hinder door geluid en 300.000 tot 400.000 volwassenen ondervinden ernstige slaapverstoring door geluid van wegverkeer. Ongeveer 84 hartinfarcten (met dodelijke afloop) per jaar zijn gerelateerd aan blootstelling aan geluid van wegverkeer. Dit is 0,3% van het totaal aantal acute hartinfarcten dat jaarlijks in Nederland optreedt (bron: Van Kempen & Houthuijs, 2008, AgentschapNL/CROW, 2012).
Ongeveer 20 tot 35% van de ernstige hinder en slaapverstoring door geluid van verkeer op alle wegen is toe te schrijven aan verkeer op rijkswegen en railverkeer. Of anders gezegd: het wegverkeer in de bebouwde kom is verantwoordelijk voor de meeste hinder. Lokale overheden zijn hiervoor verantwoordelijk.
Ernstige hinder door het geluid van wegverkeer neemt sinds 1993 toe. De ernstige hinder door railverkeer en vliegverkeer blijft sinds 1993 ongeveer gelijk. Voor hinder door geluid van industrie en recreatie is geen duidelijke trend waar te nemen (zie diagrammaen). Het wegverkeer is dus de uitzondering op de regel.
De verwachting is dat de geluidsbelasting in het Rijnmondgebied in de toekomst toeneemt. Dit betekent dat het aantal (ernstig) gehinderde personen en dat slaapverstoring in de toekomst eveneens toeneemt, ook al worden diverse maatregelen (geluidsarm asfalt en geluidsschermen) ingezet.
Terwijl veel mensen behoefte hebben aan plekken waar nog rust heerst, beijveren gemeentebesturen zich om de lawaaioverlast in hun gemeente te verergeren. Om hun stad 'op de kaart' te krijgen worden duizenden euro's belastinggeld vrijgemaakt om muziekfestivals, danceparades en andere grote evenementen in de stad te organiseren. Die gaan uiteraard gepaard met ontzettend veel lawaai, anders is het niet gezellig genoeg. Tijdens evenementen heeft klagen bij politie weinig zin. Burgers worden de herrie in geduwd met opmerkingen als: "Ze hebben een vergunning. U moet bij de vergunninghouder zijn", "We kunnen van de stad toch geen museum maken", "Ja, je woont nu eenmaal in een stad" of "Geluidsmetingen behoren tot het takenpakket van de gemeente". De gedachte daarachter schijnt te zijn. Bij een stad hoort lawaai. Maar lawaai "hoort" helemaal niet. Het is een kwaad dat zoveel en zo goed mogelijk bestreden moet worden. Klachten bij een milieudienst van de gemeente heeft ook weinig succes: "Ja, er zijn wel grenzen aan het lawaai dat gemaakt mag worden. Nee, wij controleren dat niet. Wij kunnen toch niet met meetapparatuur bij elk festival gaan staan?" Wie de geluidssterkte tijdens de evenementen heeft ervaren, begrijpt dat het voor ambtenaren met een nog normaal functionerend gehoor mogelijk is om vast te stellen dat het ‘feestgedruis’ ver over de schreef gaat. Soms zetten organisatoren en bestuurders de wereld op hun kop. Niet de lawaaimakers worden aangepakt, de burger wordt aangeraden te verhuizen, ramen en deuren dicht te doen of oordopjes te gebruiken.
Neem bijvoorbeeld Emmen, een stad in het voorheen rustige Drenthe. Ik kan u verzekeren dat de rust in Emmen allang een illusie is. Ook hier wil het gemeentebestuur hun stad 'op de kaart zetten'. De manier daarvoor ziet het in het bevorderen van evenementen. Met het aantrekken van grote evenementen kan men echter niet kritisch en voorzichtig genoeg zijn. Dat besef ontbreekt helaas bij veel bestuurders, die liever voor het kortstondig succes van een publiciteitsstunt kiezen dan dat ze de moeilijke afweging maken wat het houden van zo'n gebeurtenis nu echt betekent voor een stad en haar bewoners. Grote evenementen grijpen per definitie diep in in het publieke leven. En als ze gepaard gaan met niet te voorkomen vormen van overlast, zijn ze ook nog eens van betekenis voor de privacy van velen. Natuurlijk, bij een stad hoort vermaak - maar juist vermaak dient begrensd te zijn. Anders kan het snel omslaan in ongein of erger.
In de zomermaanden moeten de bewoners van Emmen hun ergernis en bloeddruk onder controle proberen te houden wanneer er weer een Kermis, Gouden Pijl, C'est la vie of ander lawaaifestival wordt gehouden. Zo'n festival houdt in dat zwaar bonkende bassen en flarden geluid tot kilometers in de omtrek te horen zijn. Een voorbeeld? Op donderdag 4 augustus 2005 is een (voorlopige?) climax bereikt. Op mijn balkon zo'n 4 kilometer van het "episch centrum" heb ik een geluidssterkte gemeten van 57 dB(A). Op de plaats van de feestvreugde zelf moet die geluidssterkte meer dan honderd decibel geweest zijn. Een belasting die gehoorschade toebrengt aan degenen die dat ondergaan. De pret wordt nog ondersteund door reclamevliegtuigen die onophoudelijk over bewoond gebied rondjes draaien. Mijn bezwaren en die van vele andere bewoners hebben weinig uitgehaald. Wie daarover zijn beklag doet bijvoorbeeld bij de politie, loopt goede kans te vernemen dat onze beste vriend niet weet dat er een festival aan de gang is, noch weet of er een vergunning is afgegeven. Controle op de voorgeschreven maximale geluidssterkte wordt niet uitgevoerd. Een vergelijkbaar verhaal krijgt de bewoner te horen van de milieutelefoon van de gemeente. Daar luidt het verhaal dat er een vergunning wordt afgegeven, maar dat nimmer wordt gecontroleerd of het geluid niet boven de maximaal toegestane sterkte uitkomt. U kent de uitvluchten: 'Geen mensen', 'andere prioriteiten', 'we kunnen toch van de stad geen kerkhof maken'. Dat vele aanwezigen bij zo'n kakofonie aan geluid bloot staan aan geluidsterkten die schadelijk zijn voor het gehoor, acht men blijkbaar minder dringend. Dat de overheid zijn eigen normen en voorschriften laat overtreden en in feite een gedoogbeleid voert, waar organisatoren van die evenementen graag misbruik van maken, lijkt evenmin de gezagsdragers te deren. En dan te weten dat er technische middelen zijn om de geluidsoverlast binnen de perken te houden. Met de verplichting om een geluidsbegrenzer op geluidsapparatuur te gebruiken, is een herhaalde gang naar de overtreder in te perken. Zodra een medewerker weer eens aan de knoppen draait om 'wat leven in de brouwerij te brengen', slaat de apparatuur automatisch af. Verzoeken aan gemeenteraadsfracties worden door de meeste fracties niet beantwoord. Eén fractie vermeldt dat het probleem in het verkiezingsprogramma staat. Een ander belooft na de vakantie een antwoord te sturen. Er staat echter niet bij in welk jaar want ik wacht nog steeds. Op zondag 30 juli 2006 heeft de kermis het vorig jaar gemeten hoogtepunt minstens geëvenaard. Vanaf 's middags tot 2 uur in de nacht dreunden de subwoofers en schalden de speakers.
Evenementen zijn in principe geschikt om mensen te trekken. Maar wanneer die evenementen steevast ontaarden in oorverdovende bijeenkomsten, als de gemeente geen controle uitoefent op de geluidsnormen waaraan organisatoren zich hebben te houden, wanneer oproepen aan de politie van burgers worden afgedaan met opmerkingen als: 'Daar kunnen wij niets aan doen, want er is een vergunning afgegeven' en 'het mag toch wel gezellig zijn?', heeft de burger snel de indruk dat het leefmilieu de overheid een zorg is.
Zijn dat de enige rustverstoorders in stedelijke gebieden? Op geen stukken na. Veelvuldig brommen sportvliegtuigjes over woonwijken. Voor het genoegen van een enkeling moeten vele tienduizenden het irritante geluid van die wespen tolereren. Wanneer die plaaggeesten even weg zijn, komt de luchtmacht. Die heeft het voor elkaar gekregen om de Zuid-Oosthoek van Drente te mogen gebruiken als oefengebied voor laagvliegen. Soms enkele keren per week dreunt een straaljager een half uur tot drie kwartier onafgebroken over het stedelijk gebied. Oefenvluchten houden meer in dan rustig een rondje vliegen en dan terug naar de basis. Het risico van ongelukken is niet denkbeeldig. Op 19 juli 2006 bijvoorbeeld dook een F16 bij Vlieland in zee. Een geluk bij een ongeluk: niet in een stedelijk gebied. Met een variant op de wet van Murphy kun je zeggen. Een keer komt zo'n straaljager naar beneden in een woongebied. Je vraagt je af hoe is het toch mogelijk dat dergelijke vluchten boven een dichtbevolkt gebied uitgevoerd mogen worden. Navraag bij bestuurders levert steeds weer de bekende reacties op: 'Ze moeten toch ergens oefenen', 'Het is al jaren toegestaan', 'Als het u hindert, kunt u ook verhuizen'. Het gaat mij te ver om de onnozelheid van dit soort uitvluchten aan de kaak te stellen. De gemeente Emmen heeft zelfs een officieel lawaaisportcentrum. Dat ligt ergens tussen Emmen en Emmer-Compascuüm. Het gemeentebestuur heeft zelfs het plan om het geldende bestemmingsplan te wijzigen om het inrichten van een Test Trackcircuit mogelijk ter maken, dus om nog meer lawaai toe te kunnen staan. Gelukkig heeft de provincie Drenthe (voorlopig?) meer aandacht voor het leefmilieu van bewoners. Zij weigert een vergunning te verlenen voor dat Test Trackcircuit, omdat het lawaaicentrum al aan het maximum geluidsvolume zit. Gemeente en provincie zouden de leefbaarheid van de bewoners en recreanten in de provincie en in en rond Emmen moeten verbeteren door het lawaai terug te dringen.
De opzettelijke lawaaioverlast van brommers, scooters,
motoren en auto's met schallende audio is natuurlijk niet in de eerste
plaats aan overheidsinstanties te wijten. Verantwoordelijk zijn de figuren
die weinig respect hebben voor hun medemens. Het lawaai voortgebracht
tijdens festivals is vooral toe te rekenen aan organisatoren die bestaande
wet- en regelgeving aan hun laars lappen. Maar een overheid die de bestaande
wetten en regels niet handhaaft, ondersteunt de "moet kunnen" terreur.
Door het langdurig ontlopen van regels ondermijnt de overheid het vertrouwen
in de rechtsbeginselen. Bestuurders vertonen een groot vermogen tot conflictvermijding.
Maar de gevolgen van die houding worden steeds
duidelijker: netelige kwesties worden weggeschoven en veel ongenoegen
in de samenleving wordt onder het tapijt gehouden. Conflictvermijding
is een trend geworden. Die houding versterkt bij burgers het ongenoegen
en het wantrouwen in de overheid.
Waarom is er geen enkele politieke partij die kritische vragen stelt aan bestuurders,
zorgt dat het niet bij vragen stellen blijft en maatregelen afdwingt die uitgevoerd
en gehandhaafd worden zodat het werkelijk stiller wordt?
Bestuurders kunnen veel meer doen. Luidruchtige motorfietsen bijvoorbeeld worden in het stedelijk gebied niet meer toegelaten. Herhaaldelijk worden controleacties gehouden waarbij brommers en scooters worden gecontroleerd en de geluidsoverlast van discoauto's wordt aangepakt. Gemeentelijke diensten beantwoorden klachten van burgers niet meer met dooddoeners als "U bent toch ook jong geweest?", maar proberen die zo snel mogelijk af te handelen. Ook het lawaai van het onvermijdelijke autoverkeer kan verminderd worden. Door de stadswegen te voorzien van geluiddempend asfalt kan een flinke geluidsreductie worden bereikt. De organisatoren van evenementen mogen de hele grote boxen niet meer gebruiken. Die kunnen vervangen worden door kleine die naar binnen gericht zijn. Het aanbod aan muziek moet gevarieerder worden en minder hard. Zo'n evenement trekt een breder publiek, jong en oud, mensen die ook van andere muziekgenres houden. De organisatie moet op straffe van een flinke boete tot en met uitschakelen van of in beslag nemen van de apparatuur regelmatig zelf controleren of het geluid binnen de perken blijft. Er komt een speciaal telefoonnummer om klachten te registreren en onmiddellijk op te kunnen treden.
Overheidsinstanties klagen nogal eens dat de bestaande wetten en regels in de praktijk moeilijk te handhaven zijn. Ze noemen de huidige normstelling voor geluid onduidelijk die nauwelijks mogelijkheden tot maatwerk biedt. Ze vinden ook dat geluid een specialistisch onderwerp is, waar buitenstaanders moeilijk grip op krijgen. Ze wijzen naar Den Haag wanneer ze worden aangesproken op hun verantwoordelijkheid voor wet- en regelgeving over geluidsoverlast. Dat excuus is niet meer geldig. De wet- en regelgeving voor geluidshinderbestrijding is eind 2006 aangepast. Daardoor krijgen gemeenten meer vrijheid om met plaatselijke geluidsproblemen om te gaan.
Is dit probleem van de geluidsoverlast van belang voor het wel en wee van Emmen? De politiek roept graag en veel dat ook in en rond Emmen nog rust is te vinden. Zo langzamerhand is die bewering een lege huls geworden. De horeca en andere bedrijven die afhankelijk zijn van de recreatie in deze provincie lopen het risico dat recreanten het meer en meer voor gezien houden, wanneer de slogan dat in Drenthe de broodnodige rust te vinden is, ver bezijden de werkelijkheid is.
Bron: Nederlandse Staatscourant
12 november 2001
11 % van de Nederlanders slaapt slecht door lawaai.
Mede daardoor kampen 80.000 mensen met een verhoogde bloeddruk.
Als geluidshinder overal op een aanvaardbaar niveau zou liggen, zouden
per jaar 4000 minder hartpatienten worden opgenomen in een ziekenhuis.
Onderzoeker J.E.F. van Dongen van TNO Inro heeft vastgesteld dat lawaai het leervermogen van kinderen aantast.
Uit een Duits onderzoek (2004) waarvan de resultaten zijn gepubliceerd in het medisch wetenschappelijk tijdschrift The New England Journal of Medicine blijkt dat één op de twaalf hartaanvallen te wijten is aan het verkeer. Stress, luchtvervuiling en lawaai zijn grotere risicofactoren dan tot nu toe werd aangenomen.
Studies van o.a. ministerie van sociale zaken en werkgelegenheid (SZW), tonen aan dat lawaai één van de grootste ziekte veroorzakers op de werkplek is, maar ook privé worden wij steeds vaker geconfronteerd met schadelijk lawaai.
Een steeds groter deel van Nederland wordt verstoord door geluidsbelasting. Het is nergens meer echt stil. Dit is erg vervelend voor mensen die rust zoeken en er daarom voor kiezen om in een landelijk gebied te wonen. Het is sowieso niet leuk om het gebrom van de snelweg, of het razen van vliegtuigen te horen terwijl je in het bos loopt. Ook dieren en planten ondervinden hinder van een constante blootstelling aan lawaai.
Zonder nieuwe maatregelen zal het totale, met geluid belaste oppervlak
in Nederland, als gevolg van verkeerslawaai toenemen met 15 tot 25
procent. Als er niets gebeurd zal in 2030 ruim één derde
deel van het Nederlandse oppervlak een voortdurende geluidbelasting van
meer dan 50 decibel moeten verdragen.
bron: milieuloket.nl
Medisch onderzocht en bewezen; vanaf 74 dB bij 100 Hz treedt er een verandering op in de haarcellen in het oor. Om er zeker van te zijn dat 'niemand' last krijgt van lawaai op welke manier dan ook zouden we aan niet meer dan 74 dB(A) mogen worden blootgesteld.
Verkeerslawaai blijkt het leervermogen van kinderen aan te tasten. Onder meer door een vermindering van het concentratievermogen. Taalverwerving, vooral een gevoelig punt bij allochtone kinderen, verloopt ook moeizamer.
Uit een Brits onderzoek blijkt dat overmatige geluidsbelasting mensen geestesziek kan maken. Rond de Londense luchthaven Heathrow is een recht evenredig verband vast gesteld tussen het aantal mensen dat in een psychiatrische inrichting wordt opgenomen en de mate van geluidsoverlast door vliegtuigen.
Is lawaai zo erg? Er zijn toch mensen die eraan wennen? Dr. Irene van Kamp van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) en J.E.F. van Dongen van TNO Inro geloven niet in die theorie. Lawaai blijft hinderlijk al blijven veel mensen volhouden dat ze er geen last van hebben. Een zekere gewenning, lees verdringing maakt deel uit van het beschermingssysteem van de menselijke geest. Maar dat neemt niet weg dat lawaai een risico voor uw lichamelijke en geestelijke gezondheid is. Op 12/04/07 publiceerde TNO de resultaten van een onderzoek waaruit bleek dat mensen niet wennen aan de geluiden van auto's of treinen tijdens de slaap. Mensen die al jaren in de buurt wonen van drukke verkeersplekken, blijken onrustiger te slapen, worden vaker wakker en vinden bovendien zelf ook dat de kwaliteit van hun slaap achteruitgaat. Ook worden mensen vaker wakker, als er meer geluid is.
Recreatielawaai staat in de topvijf van van meest storende geluidsbronnen in Nederland. Ongeveer 2 miljoen hebben er last van, waarvan bijna de helft in ernstige mate. Vooral kermissen, horecagelegenheden en massaevenementen in de open lucht geven veel geluidshinder. Gemeenten bepalen zelf hun evenementenbeleid. Ze kunnen zelf beslissen wat het maximale geluidsniveau wordt en hoe klachten zijn te voorkomen. Het aantal evenementen neemt toe. Gemeenten vinden ze nodig. Ze trekken bezoekers, de kassa rinkelt en de gemeente wordt op de kaart gezet. Er wordt nog wel eens badinerend gereageerd op klachten over het lawaai. Maar dat is niet terecht. Harde muziek is niet zo onschuldig als het lijkt. In Nederland krijgen jaarlijks 30.000 jongeren gehoorproblemen als gevolg van harde muziek. Twee miljoen Nederlanders zijn al slechthorend geworden. Er is een oplossing om het geluid te dempen en te zorgen dat het niet kilometers in de omtrek te horen is. Met technische middelen is het geluid zo te richten dat bezoekers van een evenement uit hun bol gaan, terwijl de buren er veel minder last van hebben.
Scholieren in de buurt van luchthavens presteren slechter op school, vooral bij complexere taken. Dat blijkt uit onderzoek van Elise van Kempen naar het effect van transportgeluid op leerprestaties en gezondheid van kinderen. Van Kempen hoopt op dit onderwerp op 22 januari te promoveren aan de faculteit Geneeskunde van de Universiteit Utrecht.
Van Kempen onderzocht 2844 basisschoolkinderen in de omgeving van drie Europese luchthavens, waaronder Schiphol. In de omgeving van Nederlands grootste luchthaven blijkt dat er naar schatting tussen de 110 en 720 leerlingen relatief lager scoren op een leestest dan elders. Ongeveer 850 scholieren ondervinden op school ernstige hinder van het geluid van vliegtuigen.
Wanneer omgevingslawaai een groot deel van de dag aanwezig is en maanden of jaren voortduurt, kan dat tot een situatie leiden waarin de slachtoffers langdurige depressieve stemmingen ontwikkelen, vermoeidheidsverschijnselen vertonen, leiden aan concentratiestoornissen, slechter slapen en gevoelens van hopeloosheid ondervinden, omdat ze hun situatie niet kunnen veranderen. Voor ouderen dreigt een extra risico: in gebieden met een hoog niveau van lawaai gaat het ouder worden gepaard met een sneller stijgende bloeddruk. De kans op hartaandoeningen is zelfs groter voor wie in een omgeving woont met geluidsniveaus van 70 decibel (dB) of meer. Ter vergelijking: een televisie die te hard staat is goed voor 70 dB, een snelweg op een paar meter afstand levert 80 dB op.
Er zijn niet alleen gezondheidsrisico’s wanneer we het lawaai horen en er last van hebben. Opvallend is dat die risico’s los staan van de subjectieve beleving van geluid. We lopen ook schade aan onze gezondheid op zonder dat we ons van het lawaai bewust zijn. Lawaai heeft gevolgen op de slaap en het lichamelijk en geestelijk functioneren die vergelijkbaar zijn met die van een ziekte.
Wanneer geluid de slaap verstoort, kan dat tot ernstige gevolgen leiden, ook al leidt die verstoring nog niet tot ontwaken. Wetenschappers hebben ontdekt dat regelmatige blootstelling aan geluidspieken die de slaap verstoren, de werking van ons immuunsysteem hindert. Het immuunsysteem beschermt ons bijvoorbeeld tegen infecties en schimmels die ziekteverwekkende veranderingen in de lichaamsweefsels veroorzaken. Aantasting van het immuunsysteem heeft bijvoorbeeld als gevolg een geringere weerstand tegen infectieziekten en een verminderd mentaal en lichamelijk functioneren. Verstoring van de slaap en daarmee van de werking van het immuunsysteem kan al plaats vinden bij lagere piekniveau’s en lang voordat er sprake is van een ontwaakreactie. Het gaat hierbij niet alleen om ouderen, kinderen en zieken, maar ook om jonge gezonde volwassenen. Het is in de wetenschappelijke wereld al gemeengoed dat boven de 30 dB(A) (zowel bij continue als piekgeluiden) tal van fysiologische reacties de slaapstructuur veranderen en daarmee een risico voor het immuunsysteem vormen. De vereiste continuïteit van de slaap is bedreigd als vaker dan 28 keer per nacht een geluidsniveau van meer dan 35 decibel optreedt. Ter vergelijking: een stevig zoemende airconditioning zorgt binnen voor een geluidsniveau van 45 decibel. Een straat met veel verkeer is al snel goed voor 55 decibel; binnenshuis kan het geluidsniveau van zo’n straat ‘gedempt’ zijn tot 35 tot 40 decibel.
Bij 110 dB(A) is de pijngrens bereikt. Cirkelzagen en drilboren liggen in dit bereik, maar ook het lawaai in discotheken of de muziek uit de walkman.
Lawaai van dit volume kan al lange-termijn-schade aan de gezondheid toebrengen.
Studies hebben aangetoond, dat bij verkeerslawaai, dat
binnenshuis een geluidsniveau van 65 dB bereikt, het risico voor hart en
vaat-storingen 20 procent hoger ligt dan bij 50 tot 55 decibel.
40 tot 60 dB(A) is het volume van een normaal gesprek of een zachte radio.
Hierdoor kan de concentratie worden verstoord.
Bron: De Standaard