Intro
- Deirdre N. McCloskey in De zondeval der economen
Deirdre N. McCloskey
Uit De zondeval der economen citeer ik van bladzijde 49 tot en met 51 een voorbeeld van de eerste zonde (De irrelevantie van statistische significantie) waarin de kwaliteit van het oordeel ingeruild wordt voor de kwantiteit van de statistische significantie. De andere twee zonden zijn de verwisseling van een papieren wereldbeeld met de realiteit (De zinloosheid van een papieren wereldbeeld en de maakbaarheid van de samenleving, waarin technocraten zo goed zijn zonder rekening te houden met de "moral sentiments" van Adam Smith (De arrogantie van het geloof in de maakbare samenleving).
Weer werk
De auteurs van het artikel in de American Economic Review van september 1987 wilden weten of je werklozen snel genoeg weer aan het werk kon krijgen door de werklozen zelf of de werkgevers in kwestie subsidie te geven. Het idee achter het plan was om mensen een klein beetje meer contant geld te betalen als zij snel een baan zouden verwerven. Of de werkgever zou het geld ontvangen als de werklozen een baan zouden krijgen bij zijn fabriek. De vraag die de onderzoekers zich stelden, was: zouden de werklozen door deze financiële prikkel sneller aan het werk komen dan anders het geval zou zijn? De kwestie is belangrijk voor de wetenschap omdat het je iets vertelt over de vraag of werkloosheid een gewoonte is waaraan mensen ten prooi vallen, of dat werkloosheid even vervelend is als een ziekte die zij oplopen. Geen van beide fenomenen zou reageren op geld. Geld wordt echter heel belangrijk als we werkloosheid als een economische 'beslissing' zien. Waarschijnlijk kan men werkloosheid dan wel beïnvloeden door middel van subsidies. U begrijpt wel waarom deze vraag ook van belang is voor economisch beleid. Wanneer een of andere subsidie een wezenlijk verschil maakt door mensen uit hun werkloze toestand te halen, dan kan het de moeite waard zijn om mensen zo'n subsidie te geven - het kan voor ons werkenden de moeite waard zijn om dit soort hulp te bieden. De grootte van het effect is maatschappelijk gezien belangrijk. We zouden zelfs het werkloosheidsprobleem kunnen oplossen, of aanzienlijk terugbrengen.
Illinois
De staat Illinois in de Verenigde Staten heeft zelfs zo'n experiment met subsidies uitgevoerd, dus het artikel was een verslag van een maatschappelijk experiment. ....
Het 'Werkgevers Experiment' verstrekte de subsidie aan de werkgevers die de werklozen in dienst namen. De auteurs namen het verstandige standpunt in van de gemiddelde belastingbetaler en vroegen zich af: wat is de verhouding tussen, enerzijds, de baten voor de staat Illinois in termen van verminderde werkloosheidsuitkeringen en, anderzijds, de kosten van de subsidie? Wanneer de verhouding het getal 1 overschrijdt dan betekent dat dat de staat meer dan een dollar bespaart wanneer het een dollar uitgeeft aan de subsidies voor het Werkgevers Experiment. In de alledaagse beleids- en wetenschappelijke betekenis van het woord 'significant', zou het een 'significante' verbetering betekenen vergeleken met de huidige praktijk indien de verhouding tussen baten en kosten het getal 1 ver zou overschrijden, bijvoorbeeld 2,00 of 4,29, of nog mooier 7,07. ... hieronder laat ik zien hoe de auteurs hun statistische resultaten koeltjes samenvatten:
Resultaten
De vijfde tabel ... laat zien dat de algehele baten/kosten-ratio voor het Werkgevers Experiment 4,29 bedraag, maar het verschilt niet significant van nul. De baten/kosten-ratio voor blanke vrouwen [als aparte categorie bestudeerd] in het Werkgevers Experiment, bedraagt echter 7,07, en dit getal verschilt significant van nul ... Het Werkgevers Experiment heeft alleen de positie van blanke vrouwen beïnvloed."(1987, blz. 527)
Goede resultaten?
De auteurs verwarren een onbelangrijke vraag over een steekproef - is de steekproef groot genoeg om de cijfers statistisch significant te maken? - met een belangrijke vraag over beleid - mag de staat Illinois goede resultaten verwachten voor de werklozen, niet alleen werkloze blanke vrouwen, als zij het Werkgevers Experiment verheft tot algemeen beleid? De beste gok die de auteurs ons mededelen als antwoord op de vraag of we goede resultaten kunnen verwachten is: ja, zeker. De verhouding tussen baten en kosten is het geweldige cijfer 4,29. Mooi! Laten we dit experiment vertalen in algemeen beleid en laten we de belastingbetaler van de staat Illinois miljoenen en miljoenen dollars besparen! Maar niets van dit alles. Integendeel, de auteurs hebben zichzelf gek laten maken door het licht van de lantaarnpaal. Een 4,29 baten-kostenratio is niet bruikbaar of belangrijk, omdat, zo zeggen zij: de steekproefgrootte is niet groot genoeg om het bewuste cijfer als 'statistisch significant' te beoordelen in het licht van conventionele onzekerheidsniveaus.
Ruis
Van de ratio 7,07 voor blanke vrouwen wordt gezegd dat deze de toestand 'beïnvloedt', terwijl de ratio 4,29 dat niet doet. Maar de beste gok die de auteurs ons fourneren is, ik herhaal, dat de subsidie wel van invloed is, en nog wel in belangrijke mate. goed, er is ruis aanwezig, ruis die de signalen verstoort als men maar gedurende korte tijd (lees: een kleine steekproef) de gelegenheid neemt om te luisteren. Zo is het. Het is beter om lang te luisteren naar een signaal dat wordt vervaagd door atmosferische storingen. Maar soms hebt u die tijd niet. Als we een oordeel moeten uitspreken over hoe we de verdiende belastingcenten van de burgers van Illinois moeten uitgeven om andere burgers te helpen dan kunnen we beter naar alle signalen luisteren, zelfs als ze omgeven zijn door atmosferische storingen.
