Hallo, We hebben onze familie al snel een mail met plaatjes gestuurd, die mailen we eerdaags aangepast nog na. Na een 1,5 maand zijn we inmiddels wel redelijk gewend aan ons tijdelijke nieuwe leven. Sleur kunnen we nog niet bekennen, maar de tijd vliegt wel. Wat de meesten het nieuwsgierigst naar zijn is hoe zo'n kleuter het doet als ze opeens in een ver land met een andere taal naar school moet. Nou, dat gaat heel erg goed. Niet alleen omdat in NZ met lezen, schrijven en rekenen meteen al wordt begonnen als kindertjes met 5 op school komen, Juul dus ook. Maar ook treft ze het nogal met de school (klein, 125 leerlingen, bestaat dit jaar 150 jaar), juf (43 jaar in het onderwijs, taxeerde kind en ouder in een oogopslag en pakte Juul meteen in) en klas (14 leerlingen). Ging ik de eerste weken nog hele dagen mee naar school (met de schoolbus) om te helpen vertalen, na een week was dat alleen nog maar eventjes babbelen met de lerares en daarna kon ik naar huis wandelen. En na 2 weken of zo hoefde ik van Juul helemaal niet meer mee; doe ik nu toch nog 1 à 2 X per week. Van de school hoor ik dat er geleidelijk aan meer en meer Engels uitkomt. Thuis merken we dat ze woorden wil schrijven en af en toe een Engelse zin er uit flapt. Zojuist aan het avondeten bleek ze ook al wat Maori te kunnen! Voor rekenen heeft ze tot nu toe minder aanleg getoond dan voor communiceren (ze babbelt ons de oren van de kop), maar volgens juf kan ze in het Engels nu al voorbij 50 tellen. 't Was voor haar even wennen aan "Assembly" op maandagmorgen (dan verzamelen alle leerlingen, leraren, enkele ouders en personeel om nieuwtjes uit te wisselen), "jump jam gym" elke ochtend (dan leert de juf van Room 2, tevens muziekjuf, de hele school inclusief leraren dansen op de nieuwste discohits), schoolbus en taal; maar Juul kan best wat hebben, blijkt. Afgelopen weekend was ze gast op een verjaardagsfeestje van een nieuwe klasgenoot, hier vlakbij gewoon op het strand. Iedereen op school kent haar, veel kinderen letten op haar (in de schoolbus houden ze uit zichzelf een plek voor haar en mij vrij). Die schoolbus is een geval apart. Ik heb me een tijdje verbaasd over de dienstregelingen. Vanuit ons huis zie ik vanaf 7:00 's ochtends vele schoolbussen (vnl. lege) in alle richtingen voorbijrijden. Tussen het moment dat ik met Juul naar de busstop loop (500 m van ons huis) en het moment dat we (ze) in de bus stappen (stapt) zien we drie of vier lege schoolbussen voorbijscheuren (we denken altijd dat een daarvan dat "onze" bus is, dus we draven wat af). De chauffeurs konden bij navraag de logistiek ook niet uitleggen. Als "de" schoolbus dan voorrijdt stapt Juul een oorverdovend kabaal binnen; tsja sommige leerlingen zitten/hangen dan al bijna drie kwartier of langer in die bus, het zij ze vergeven. Ongeveer zodra de bus van de "highway" af de doodlopende Colonel Mould Drive opdraait (aan het eind ligt de school) verplaatst het zwaartepunt zich opeens naar voren (snappie? nee? nou dan kun je gestrekt op de achterbank liggen), en dan moeten er nog steeds wel twee fikse "road bumps" worden genomen (alle kinderen springen enthousiast mee) plus een 270 graden draai om de verticale as aan het eind van de straat - een lunapark is er niks bij. Het is voor de chauffeur echter geen doen meer om dan nog orde te houden; ze rijden gewoon stapvoets. Er is een groot contrast tussen het achterland en de kustplaatsjes zoals Coopers Beach. In de laatste zie je veel mooie grote huizen, bij elk huis staan 1 of 2 SUVs en het ziet er allemaal aangeharkt uit. Sla je vanaf de hoofdweg de eerste de beste gravelweg in dan kom je na een kilometertje al de eerste krotten tegen, met eromheen ruime keuzes aan autowrakken van de week. Wat erg opvalt is het relaxte leven. Niemand heeft haast, iedereen is vriendelijk en geïnteresseerd. Iedereen kent elkaar ook, al is het vaak op het nivo van "da's er ene van ". We beginnen nu langzamerhand de omgeving te verkennen (nu pas, omdat El natuurlijk full-time + diensten werkt en we dus echt niet zoveel vrije tijd hebben). Kaitaia (de hoofdplaats 35 km / 40 min rijden verderop) kennen we nu wel. De andere kant op liggen Waipapa (een gat dat eigenlijk bestaat uit parking lot met daarom een paar megastores) en Kerikeri (heeft wat meer leuke winkels dan Kaitaia), vlak bij elkaar op 1 uur rijden, nou die kennen we nu ook wel. Kortom we moeten het hebben van het natuurschoon en het buitenleven. Maar ja, in de winter (het is nu net 21 juni geweest) is dat minder optimaal. Niet dat het zo koud is, de laatste dagen 18 gr, daarvoor was het enkele keren net boven nul rond zonsopgang, en de zee is ongeveer 17 graden. Zodra de zon doorkomt lopen we thuis in korte broek en T-shirt, zodra de zon ondergaat is het meteen kil. Maar het weer is notoir onstabiel: "the odd shower" moet in NZ zijn uitgevonden. Afgelopen zondag (de 22e) hebben we maar eens een attractie uitgezocht: het "Nocturnal Park", een combinatie van struisvogels, "glow worm caves", "kiwi house" en "eel ponds", idyllisch gelegen langs een wandelroute door subtropisch vochtig oerwoud. Dit alles te bereiken na een flink stuk rijden binnendoor het achterland over gravelwegen (hier "metal roads" genaamd). Bij aankomst voor het bezoekerscentrum was er geen hond te bekennen, wel ging er onafgebroken een sirene. De ingang van de struisvogel-"penn" was goed herkenbaar: daar lag een dood exemplaar voor het hek (Juul was meteen in paniek). Teruggelopen naar een cottage vlak bij de ingang, het mannetje daar was nogal laconiek: "Oh the alarm, yes the technician will come tomorrow." "Ostrich? died yesterday, was ill before. Was quite a drag pulling him out of the penn. Vet will check him out tomorrow." "Cave? I've left the lights on. Just switch them out for me". Bij binnenkomst van de glow worm cave was er geen schakelaar te bekennen, wel levensgrote kakkerlakken op de muur, open bedrading en bouwhekken. Pas bij er uit gaan vond ik de schakelaars, konden we nog net 7 gloeiwormen vinden. In het kiwi house stonden alleen twee opgezette kiwi's ("Sorry, the kiwi's are on holiday. We appreciate your understanding"), en over het Ostrich Paradise hebben we het al gehad. O ja, de eels.... nou de vijvers konden wel wat defosfatering gebruiken. En weet je, eigenlijk kunnen we van dit soort vergane glorie wel waarderen - moet gevoel voor bizarre humor zijn. Het wandelingetje in het bos was trouwens best leuk, er zijn hier geen enge beesten, al waren die kakkerlakken wel erg groot (op een bordje verzekerde men dat ze erg kleine kaakjes hebben). En ach, Juul vond het alleen maar een goed idee van de kiwi's om op vakantie te gaan. Op het werk, tsja, het lijkt wel wat op thuis. Van moslims hebben ze nauwelijks gehoord dus gezeur over hoofddoekjes heb je hier niet. Da's wel weer zo rustig. Waar ik werk komen vrij veel bejaarden (van wie de meesten wel eens wat vaker een douche kunnen gebruiken) die chesty zijn, of crook, maar dat laatste vertelde ik geloof ik al eerder. Ze komen het liefst met een hartinfarct van 3 dagen oud op het spreekuur (beetje kortademig). Loopt natuurlijk niet altijd goed af. Men gaat hier wel redelijk makkelijk met elkaar om, als ze elkaar kennen dan. Zo wilde een oude baas alleen maar naar het hospitaal als zijn al even oude muffe hondje onderdak had. Een van de receptionisten kon 'm wel een dagje hebben (de hond). Bleek het beest gewend te zijn op (of in?) bed van de baas te slapen... je snapt het al. Gelukkig mocht het mannetje snel naar huis, lees: het ziekenhuis wilde het bedje voor nog veeeel ziekere mensen vrijhouden, ja de gezondheidzorg is hier ook tamelijk crook. Men fluistert dat de streek hier ook wat achtergesteld wordt. Afijn het wijkteam gaat hier met de bus vol spulletjes de afgelegen boerderijen af, mèt dog repellent, en je mag blij zijn als de kinkels hier hun modderschoenen buiten uitdoen. In NZ heerst er een beetje schrik van de oplopende prijzen. De benzine is opeens 11 dollarcent duurder geworden (kost het nog maar rond 1 euro 10, de watjes zijn niets gewend), binnenkort gaat het nog verder omhoog omdat het "invalidenfonds" (dat deels wordt betaald uit een opslag op de brandstofprijzen en waaruit medische kosten vanwege road accidents worden betaald, onderdeel van de National Health Care) te snel opraakt. Wellicht dat het sterk toegenomen aantal SUVs daar debet aan is. In het lokale sufferdje staan verder jammerverhalen over vissers die opeens 30% meer voor hun diesel moeten betalen en waarvan de vangstquota naar verwachting zullen worden geknepen. Gaat de visprijs weer omhoog, zul je zien. Eten blijkt hier sowieso relatief duur, misschien 2 X zoveel als in Nld. Daarentegen zijn andere spulletjes (elektronica, gereedschap, kleding) juist erg goedkoop. De huizenprijzen schijnen naar verwachting binnen afzienbare tijd flink te gaan dalen, volgens de daarin gespecialiseerde koffiedikkijkers dan. Kortom, er breken moeilijke tijden aan voor de Kiwi's. De kiwi's zijn wel trots op hun land, maar tussen de regels door lees je dat ze wel opkijken tegen grote broer Australië. Over een tijdje zijn er verkiezingen, er wordt al druk gespeculeerd over een "change" (van Labour naar Conservatief). De krantenstukjes van de conservatieve politici komen nogal simpel over; vooral "tax cuts" en meer markt, liefst geen geld naar OV en andere voorzieningen en als het al inhoudelijk is dan gaat het om het verdacht maken van (misschien wel inderdaad overambitieuze) visionaire projecten van de huidige regering. Ach misschien lezen we ook wel de verkeerde krant hoor. Maar ja: veel andere kranten zijn er niet - en dan is dit toch de toon. Zo da's wel weer genoeg indrukken. Fotootjes staan hier: http://www.cig.canon-europe.com/a?i=7wifKRETLC (nog een beetje een experiment maar vooral de schoolfoto's waar andere kinderen op staan wou ik niet zomaar open en bloot op Internet pleuren) Groet, Elvira / Philip / Julia