Hallo allemaal,

We hebben lange tijd niets gemaild, te druk, en inmiddels is het moment
van vertrekken zo'n beetje daar. Over een paar uur willen we ons huis
uit, op weg naar de eerste campsite bij Matai Bay (niet ver van Coopers
Beach) op het Karikari-schiereiland waar we vanaf ons huis op uitkeken.

We zijn ondertussen druk met pakken, opruimen en weggooien en we geven
kapitalen uit aan porto voor postpakketten en transportkosten. Jemig wat
verzamel je een hoop troep als je een tijd elders woont.

Vorige week vrijdag had Elvira haar laatste werkdag (eigenlijk laatste
ochtend), afgerond met een afscheidslunch compleet met rituele
Maori-gezangen en uitwisselen van kado's.
We kunnen niet anders zeggen dat de Trust (Te Hauora O Te Hiku O Te Ika,
ofwel gezondheidszorg in de staart van de vis, vis = N-Eiland van NZ)
erg goed voor ons is geweest. Ze hebben alles keurig voor ons geregeld.

Afgelopen zondag was dan ons eigen feestje. Erg geslaagd, alleen kwam
een flink deel van de gasten niet opdagen en kregen we de barbeknoei pas
na veel technische tegenslag aan; de beoogde eters waren ondertussen al
naar huis. Ach, we konden vleespakketten uitdelen aan de armlastige
laatste gasten en hebben er de dagen daarna nog flink van gegeten.

Julia had eergisteren (vrijdag de 14e) op haar laatste schooldag een
farewell-picknick met chips & sausages (ofwel patat met braadworsten),
dat ging er zeer wel in. Maar de door ons bijgeleverde komkommers en
sinaasappels vielen bij veel kinderen gelukkig ook in de smaak. 't Was
erg leuk om als ouder zoiets mee te maken; ons kind bleek werkelijk
totaal geïntegreerd in haar school. Dat worden nog wel traantjes... Het
laatste wat ze deed was zwemmen in het schoolzwembadje - het was
tenslotte de standaard Fun-Friday. Terwijl ik (Philip) de laatste
schoolfotoos kopieerde op de laptop van de juf kreeg ik nog een
uitnodiging voor een wijntje na schooltijd in de Staff Room. Van Fun
Friday naar Happy Friday; ze kunnen hier aardig van het leven genieten.

En gisteren (zaterdag) hadden we dan nog een afscheidstoer op de
DolphinRendezvouz catamaran van één van Elvira's collega-dokters. Een
toppertje in de afscheidsreeks. Uitvaren tot bij het eind van Doubtless
Bay bij Berghan Point (weten we eindelijk waar onze straat naar genoemd
is) en snorkelen + barbie in een beschut baaitje even terug. Helaas geen
dolfijnen gezien, maar duikende Jan-van-Genten waren er genoeg.
Toegegeven, in de haven van Mangonui zitten die vogels ook - en we
hoorden dat daar ook regelmatig dolfijnen en haaien langs komen. Maar
buiten in de baai is het natuurlijk wel leuker.

Onze leaseauto hebben we ingeleverd bij de Trust en voor de deur staat
nu een dikke huurbak te glanzen. 't Was eerst even slikken: het ding was
voornamelijk geselecteerd op kofferbakinhoud, maar bij de verhuurder
leek de bagageruimte van de Ford Falcon echter niet zo groot als we
hoopten. (Eigenlijk hebben we vooral een grote "trunk" op wielen nodig,
de passagiersruimte is secundair....) Bovendien blokkeerde Julia toen ze
de "child booster seat" zag: niet meer dan een groot dik kussen, terwijl
ze helemaal gewend was aan het kinderzitje dat bij de leasebak zat, met
van die hoofd- en zijsteunen waar ze zo lekker tegenaan kon slapen. Maar
de Trust deed niet moeilijk, we konden het leasebak-kinderzitje
overnemen voor een vriendenprijsje.
We moeten die huurbak eerst maar eens volladen om te zien hoeveel er nu
werkelijk in gaat; als het te krap wordt (de hemel verhoede het) moeten
we 'm onderweg maar inruilen voor wat beters.

Dat we nu weg moeten is enerzijds wel jammer: het voorjaar begint net
een beetje op gang te komen en het bevalt ons op zich prima hier.
Anderszijds heeft Elvira het wel gehad met werken na bijna 6 maanden
onafgebroken full-time + diensten.

Onze kampeeruitrusting hebben we de afgelopen tijd compleet gekregen.
Hoe we die extra kilo's straks weer meekrijgen naar Mokum schuiven we
nog maar even vooruit. We hebben al proefgekampeerd - in de binnentent
in onze huiskamer, dat weer wel, het weer was niet best het betreffende
weekend. We hebben ook al voor onze eerste overnachting na ons huis een
kampeerplek op het oog (Matai Bay, niet ver, wel mooi).

We merken ondertussen dat er allerlei dingen "anders" zijn in de
zomermaanden. Bijvoorbeeld dat het merkbaar drukker wordt overal, de
serene rust hier is maar een dun laagje. Er komen steeds meer campertjes
langs hobbelen; de terrasjes worden drukker. En steeds vaker hebben we
hier bijvoorbeeld geen water meer. De locals legden ons uit dat in deze
tijd van het jaar veel Aucklanders in de weekeinden en vakanties in hun
tweede huis in het Noorden zitten, tja en de waterleiding is er niet op
berekend dat die lui allemaal tegelijk onder de douche gaan
("Aucklanders" klinkt ongeveer zoals een Drent die schampert over "die
Westerling'n"). We hadden maar een kleine hint nodig om te snappen hoe
het hier met X-mas er uit ziet.

Elvira's opvolger is ook al gearriveerd. Hij is twee weken eerder
begonnen dan volgens oorspronkelijk schema, gezien het doktersgebrek
hier niet zo'n punt. Maar ja, hij en z'n gezin moeten wel even wachten
tot wij uit ons huis zijn opgesodemieterd, voorlopig bivakkeert hij dus
ergens in de buurt in een zeer basaal gemeubileerd pand.
We laten hem dan graag ons huis, meer in het bijzonder de mieren, mieren
en nog eens mieren; de industiële wasmasjien die elk kledingstuk in 3-4
wasbeurten ruineert; en het lekkende "porch"-afdak. Maar wij zullen het
uitzicht, de leuke buren en -vooral Julia- de andere kinderen wel missen.

Soms krijgen we de vraag hoe we het allemaal geregeld hebben, vooral met
Juul en de leerplicht.
Nou, dat laatste dat was inderdaad de grootste PITA (pain in the...).
Voornamelijk omdat we zekerheid wilden dat J bij terugkeer weer naar
dezelfde school en BSO terugkon, en omdat de leerplichtambtenaar die
over Julia's Nederlandse school gaat kennelijk niet het type is dat
erg geneigd is tot, hoe zeg je dat, zelf beslissen en daar
verantwoordelijkheid voor nemen. Na wat "njet"-ten kwam er uit dat we
maar moesten melden dat we Juul gingen inschrijven op een buitenlandse
school, conform een wetsartikel dat duidelijk was bedoeld voor als je in
de grensstreek woont. Dat A'dam 150 km van de dichtstbijzijnde grens
ligt en J zelfs aan de andere kant van de aardkloot naar school gaat
paste daar echter wonderwel in. De BSO wilde na wat duwen en trekken
voluit meewerken (maar da's een commerciele instelling waar ze zakelijk
kunnen denken; ze hadden snel in de peiling dat vooral zij er heel goed
op vooruit gingen). J's school was vanaf het eerste begin enthousiast
(ze is daar nog gewoon "slapend" ingeschreven).
Onze werkgevers waren dat (=enthousiast) natuurlijk niet. Maar Philip
had al bij z'n sollicitatiegesprek gemeld dat zoiets als dit er aan zat
te komen en werd toch aangenomen. Ingeval van Elvira was het
voornamelijk het regelen van een langdurige vervanging, dat gaat bij
dokters toch wat makkelijker dan bij geohydrologen.
Overigens, op papier kun je wel alles regelen, uiteindelijk blijkt dat
je er evengoed regelmatig -zelfs nu nog vanuit NZ- bovenop moet blijven
zitten anders loopt het evengoed toch weer ergens fout. Maar da's
allemaal te overzien.

Ach en er zijn allerlei dingetjes die we hier tegen het lijf lopen.
We waren tijden bezig om uit te zoeken hoe we geld van onze
Nieuw-Zeelandse bankrekening naar onze Hollandse girorekening kunnen
krijgen. De banken hier werken daar niet zo vanzelfsprekend aan mee;
misschien ligt het aan de kredietcrisis, maar het ging hoe dan ook
stroef. Maar uiteindelijk blijkt het via Internet in 3 dagen te kunnen -
dat geeft moed.
Elvira's Nieuw-Zeelandse belastingen zijn de volgende hobbel. Dat wordt
wat complex omdat ze zelfstandig ondernemer is voor de Nieuw-Zeelandse
belasting maar door een Amerikaanse intermediair betaald wordt. In
Nederland loopt de boel echter ook gewoon door. Maar daar komen we ook
wel weer uit.

Eerst vakantie......

Groeten van Elvira, Philip en Julia

PS nieuwe fotootjes staan op
  http://www.cig.canon-europe.com/a?i=7wifKRETLC
(nieuwe beginnen bij # 58)
en de mails staan ook op
http://home.hccnet.nl/pr.nienhuis/tmp