Als we naar buiten komen hangen er nog steeds een paar afgevaardigden van de pers rond. Ik ontkom er dan ook niet aan een korte verklaring af te leggen. Godzijdank zijn alle fotografen en tv-ploegen al vertrokken. Het idee om met mijn met bloed besmeurde kleren in de kranten, of op de buis, te verschijnen staat me helemaal niet aan.

Zodra deze laatste journalisten vertrokken zijn, is het voor ons tijd naar het bureau te gaan.

"Heb je jouw wagen hier in de buurt staan?" wil Sam weten.

"Een honderd meter terug."

"Waarom ga je niet naar huis?" biedt hij me aan. "Wij kunnen de zaak op de Yard wel afhandelen. Bovendien ben je nu meer van nut voor je gezin dan voor ons."

Tom en Ira ondersteunen Sam's voorstel, en verzekeren me dat ik met een gerust hart kan gaan. Ik glimlach mijn vrienden dankbaar toe. Mijn gedachten zijn inderdaad meer bij mijn vrouw en kinderen, dan bij de zaak.

"Wat ik nog even wil weten." zegt Tom. "Wat zetten we in ons rapport?"

"De waarheid." antwoord ik. "Inclusief Giles aandeel."

"En wat zet jij in je rapport?" vraagt Sam fijntjes.

"Wat ik niet in het rapport zet, vertel ik jullie binnenkort wel tijdens een lunch in de Black Venus." beloof ik ze.

Voordat ik naar huis rij ga ik even bij het ziekenhuis langs waar mijn oudste is opgenomen, om me er van te overtuigen dat hij in orde is.

Zo'n half uurtje later stap ik mijn eigen woonkamer binnen. Nog voordat ik iets kan zeggen of doen valt Mary me al om de hals. Dat een zó klein vrouwtje zó sterk kan zijn. Ik voel hoe ze trilt, het nieuws moet een verschrikkelijke shock voor haar zijn geweest. Het duurt even voordat ik weer normaal adem kan halen.

"Je bent toch niet gewond, hè?" vraagt ze uiteindelijk met betraande ogen.

"Niets wat een paar pleistertjes niet kunnen verhelpen." stel ik haar met een glimlach gerust.

"We moeten naar Patrick!" smeekt ze. "Ik wil zien hoe het met hem is."

"Patrick maakt het goed." zegt ik. "Ik ben net nog bij hem geweest. De wond is gehecht en ze hebben hem een slaapmiddel gegeven zodat hij goed kan rusten. Toen ik bij hem was lag hij vredig te slapen. Zodra hij wakker wordt gaan we naar hem toe."

Even lijkt het er op dat ze wil aandringen, maar dan ziet ze in dat ze toch weinig kan doen. Gwendolyn zit met roodgehuilde ogen op de bank. We gaan samen naar haar toe, en ik zet me langs haar neer. Allebei de vrouwen laten nu hun emoties de vrije loop. Het enige wat ik kan doen is ze dicht tegen me aan houden, en ze troosten.

Ben zit tussen Xander en Giles in één van de losse stoelen. Hij kijkt nog wat bleekjes, maar ik zie toch weer wat van zijn jeugdige opgewektheid in zijn ogen. Wat ik van hun gesprek kan opmaken is, dat hij zijn hart lucht bij zijn beide toehoorders.

Dan pas merk ik dat ik de twee meisjes mis.

"Waar zijn Buffy en Willow?" vraag ik zachtjes aan Mary.

"Toen ze thuis kwamen heeft Giles Buffy onmiddellijk naar bed gestuurd, en Willow heeft haar naar boven begeleid. Ik wou dat hij haar naar een dokter had gebracht. Ze zag er slecht uit."

"Ik heb de laatste paar uur veel vertrouwen in onze Amerikaanse vrienden gekregen." beken ik haar. "Ze weten wat ze doen."

De tijd verstrijkt terwijl ik me realiseer hoeveel geluk ik heb dat mijn gezin nog compleet is.

"Zullen we onze dochter maar naar bed brengen?" fluistert Mary in mijn oor. Dan pas merk ik dat Gwen tegen mijn borst ligt te slapen.

Voorzichtig pak ik haar op, en terwijl mijn vrouw de deuren opent draag ik haar naar boven. In Gwen's kamer liggen Buffy en Willow vredig naast elkaar te slapen. Samen leggen we onze dochter liefdevol in haar bed.

Terug op de gang komen we de anderen tegen. Ook zij houden het voor vannacht voor gezien, en zijn op weg naar hun eigen slaapplaatsen.

Tien minuten later daalt de rust neer over ons huis.

* * *

Het is volgens de wekker al na elven als ik eindelijk ontwaak. Mary ligt rustig naast me te slapen, en de zon schijnt warm door de raam naar binnen.

Stemmen in de tuin lokken me naar het openstaande raam. Tot mijn verbazing, en opluchting, zijn de tweeling al op. Ze spelen 'pak de bal' met Mac. Volgens mij hoor ik ook de stemmen van Xander en Buffy door de terrasdeuren.

Mary's ontwaken brengt me terug bij ons bed.

"Zijn de kinderen al op?" vraagt ze slaperig zodra ze me ziet.

"Die beschikken duidelijk over meer veerkracht dan wij oudjes." antwoord ik haar met een glimlach, en kus haar teder.

"Wek me als je gedoucht hebt." zegt ze als ze met een gelukzalige glimlach haar ogen weer sluit.

Een kwartier later wek ik haar zoals beloofd met een kus.

Mijn kleren van gisteren kan ik weggooien. Dat bloed krijg je er nooit meer helemaal uit. Aangezien ik vandaag, behalve dan naar het ziekenhuis, toch nergens naar toe hoef, trek ik een spijkerbroek en een T-shirt aan. Een goed excuus om geen stropdas te hoeven dragen.

Uit de keuken haal ik een paar broodjes en een blikje bier als ontbijt. In de woonkamer tref ik Giles aan. Zoals verwacht verdiept in één van mijn boeken. Mijn opgewekte "goedemorgen" onderbreekt zijn lezen slechts lang genoeg om met een glimlach te antwoorden.

In de tuin word ik enthousiast onthaald door mijn drie daar aanwezige familieleden. Voor het gemak tel ik Mac ook maar mee. Willow, Xander en Buffy bekijken het tafereeltje geamuseerd.

"Je bent weer in orde?!" kan ik niet nalaten Buffy te vragen. Het uitgeputte beursgeslagen hoopje mens is weer veranderd in een opgewekt tienermeisje. Ik moet toch eens aan Giles vragen hoe dat zit. Ze beantwoordt mijn vraag met een ondeugende glimlach.

Op dat moment rent Mac luid blaffend door de poort de oprit op. Wat kan in vredesnaam zoveel geestdrift bij hem hebben opgewekt? We kunnen niets anders doen dan hem te volgen.

Op de oprit wordt net een brancard uit een ziekenwagen geladen. En daarop ligt Patrick! Hij wordt al snel omringd door uitgelaten familie en vrienden. Mac is helemaal door het dolle heen van vreugde. Luid blaffend en springend rent hij rondjes om de ambulance. Mary komt op het lawaai af. Zogauw ze haar oudste zoon ziet snelt ze op hem af, en sluit hem huilend van geluk in haar armen.

We installeren hem op een ligstoel, onder de parasol, in de tuin. In no-time is hij voorzien van frisdrank en broodjes. Iedereen praat honderduit.

Ik loop met de verplegers mee terug naar de ambulance.

"Ik had niet verwacht dat hij zo snel ontslagen zou worden." beken ik.

"Dat is hij ook niet!" merkt één van hen op. "Maar hij gaf ons de keuze; óf we brachten hem thuis, óf hij ging met de metro. En na wat we over vannacht hebben gehoord, waren we genegen hem te geloven."

Ik bedank ze hartelijk en geef ze een stevige fooi voor de moeite. Patrick is al even eigenzinnig als ik op zijn leeftijd.

We brengen de middag gezellig met elkaar door. De verschrikkingen van de afgelopen nacht lijken eeuwen geleden.

Tegen de avond heb ik even de mogelijkheid voor een gesprek onder vier ogen met Giles in mijn studiekamer.

"Ik hoop dat jullie nog een tijdje kunnen blijven. Mary en de kinderen zouden het heerlijk vinden." verwoord ik mijn dankbaarheid.

"We kunnen niet veel langer wegblijven." antwoordt Rupert. "De kinderen moeten weer naar school en we kunnen Sunnydale niet te lang onbeschermd laten. Maar een paar extra dagen moet kunnen."

"Dat zullen ze leuk vinden." Dan na een korte pauze. "Is het bij jullie erger dan hier? Ik bedoel, dat met die demonen en zo?"

"In Sunnydale zijn het voornamelijk vampiers. En ja, het is erger. Drie of vier activiteiten per week is normaal."

Ik schud mijn hoofd. "Buffy, Xander en Willow. Ze zijn nog zó jong!"

"Misschien is hun jeugdige onbevangenheid en veerkracht wel hun sterkste punt. Buffy heeft geluk. Weinig vampierdoders hadden zulke goede vrienden als zij."

"Hoe dan ook." breng ik het gesprek in een wat vrolijkere sfeer. "Jullie zijn voortaan altijd welkom. En als ik iets voor je kan doen hoef je het maar te zeggen."

"Dank je." glimlacht Giles, een beetje verlegen met de eer. "Maar laten we de jongelui het goede nieuws gaan brengen. En ik heb zo'n donkerbruin vermoeden, dat ze dat uitgebreid willen vieren. Ze hebben toch geen CD's met die afschuwelijke hedendaagse muziek in huis hoop ik?!"

Ik kijk mijn oud-studiegenoot verontschuldigend aan.

"Oh dear!" mompelt hij.

| Titelblad | Vorig hoofdstuk |
| Buffy pag. |