Nu
was ik die morgen de altaarkleden aan het verwisselen, dat vonden ze ook
al raar, waarom al die poespas. Toen ben ik het ze uit gaan leggen. Waarom
die grote Paaskaars, de kleuren van de altaarkleden. De betekenis van
elke kleur. De betekenis van het Avondmaal, waarom en ook hoe het hier
in de Lutherse Trinitatis gevierd werd. En ook de betekenis van dat eenvoudige
kruis van gewoon duurzaam hout.
Ik kreeg een hele serie vragen over mij heen, toen ik vertelde van de
liturgie en de witte toga van de dominee met die 'gekleurde banden' om
zijn schouders. Ik maar vertellen, intussen waren er ook een paar Dordtenaren
naar binnen gekomen, die zagen ons daar voorin staan, en die mensen luisterden
aandachtig mee.
Mijn oude plaatsgenoten kon ik maar moeilijk overtuigen. Ze vonden een
'boel dingen' overbodig. Er hangt een roomse sfeer omheen, vonden ze.
Ik vertelde dat ik voorzitter en ouderling was en dat Hester en Anja in
de cantorij (voor hen kerkkoor) zongen. Dat Hester en Anja zongen in het
koor konden ze wel begrijpen, want die 'Plasjes' waren mooie en goede
zangers, het koor zou wel goed zijn. Maar dat ik nou hier weer in het
kerkewerk zat, in zo'n roomse sfeer, vonden ze maar vreemd. Ze bedankten
me voor de uitleg en zeiden: weer wat geleerd.
Een van mijn oude dorpsvrienden tikte me op mij schouder en zei: 'Ik heb
altijd al gezegd: die Jaap van Driel is een vreemde vogel. Doe Hester
en Anja de groeten van ons en Jaap het beste met je gemeente, tot ziens.'
Bij de deur draaiden ze nog eens om en zwaaiden.......
De Lutherse
gemeente heeft mij, in het begin, met haar houding naar buiten en ook
in haar 'innerlijk' soms verbaasd. Iedereen was (is) welkom. Wie erom
vroeg kreeg alle uitleg over het Lutheranisme etc., maar te koop lopen
met hun geloof dat deden (doet) men niet zo gauw. Ook was er in het verleden
nogal eens 'wrijving.' Vooral bij de geleidelijke overgang van vrijzinnig-liberaal
naar meer orthodox, zijn er nogal wat 'afgehaakt.' Zoals bij tegenstanders
van een vrouw in het ambt. Ook hier in Dordrecht was er een, zeg maar,
ordinaire ruzie. Maar dat is nu allemaal voorbij. Thans is het weer 'samen
op weg,' maar dat lost ook wel weer op.
Toen ik gekozen werd hier in Dordrecht als voorzitter van de kerkeraad,
heb ik oude notulen zitten bestuderen. Ja, heel de gang van zaken, hoe
deze gemeente reilt en zeilt. Ik kwam uit grote gemeente, Nederlands-Hervormden
in al zijn geledingen. Van vrijzinnigen, confessionelen, orthodoxen en
lichte - en zware bonders. Daar moest ik als ouderling/jeugdouderling
voorzitter proberen door heen te zeilen en de 'boel' bij elkaar zien te
houden. Dat lukte mij aardig, hoewel ik nooit water bij de wijn heb gedaan.
En nu kwam ik bij een kleine gemeente die er niet voor terug
deinsde om predikanten van verschillende kerken (met hun dogma's) voor
te laten gaan.
Wat ik geweldig op prijs stelde, en ook Hester, was de liturgie en de
wijze van avondmaal vieren, samen hand in hand staan om de altaartafel.
Vele 'gelovigen,' niet alleen onze leden maar ook buiten onze gemeente
'doet het wat.' Ook het vele zingen tijdens de diensten vinden ze geweldig.
In de tijd dat ik voorzitter wan onze gemeente was heerste een goede stemming,
alleen de financiën baarden zorg en er was wel eens een probleem.
Maar in de oude notulen las ik dat in 1934 de kerkrentmeester toen ook
verzuchtte: 'Als het zo blijft is er over tien jaar geen Evangelisch-Lutherse
gemeente in Dordrecht.'
En zie, onze gemeente is er nog (2003).
Ik ben niet zo'n zwartkijker. Onze gemeente is klein en fier...
Een wonderlijke ontdekking deed ik in de boeken van de diaconie. In de
crisis van de jaren dertig deelde de diaconie bonnen uit voor eieren en
melk. Die bonnen kon je inwisselen bij de melkfabriek (handel) D.M.I..
Ouderen zullen dat nog wel weten, de pijp van die fabriek staat er nog,
in het Kromhout. Deze bonnen waren getekend met 'voldaan' door de boekhouder
van de D.M.I., Jan Kluit. Deze man kwam uit Mookhoek en was een oudere
buurjongen van mij geweest. Toen ik in zo'n ouderwetse kinderwagen lag
probeerde hij mij al brood met spek te laten eten. De wereld is toch maar
klein.....
|