Sinds enkele maanden heeft de dominee een nieuw kleedje. Nu ja, kleedje... zeg maar gerust kleed. Tot mijn verbazing las ik dat zijn oude toga versleten was. Ik vroeg mij af hoe dit mogelijk was. Het is voor mij moeilijk voor te stellen dat zulks ontstaat door het preken. Maar misschien is onze dominee wat sleets aangelegd en dan heb je dat.

Het werd een zwarte toga met daaroverheen een witte superplie. Dat laatste is een koorhemd met lange mouwen en een vierkante hals. Volgens sommigen heeft het geheel iets weg van de klederdracht uit de tijd van Ot en Sien, want zoals gebruikelijk bemoeide iedereen zich er gelijk mee. Persoonlijk kreeg ik subiet trek in malse, bruingebakken karbonaadjes want het geheel deed mij denken aan de witte schort met hemdsmouwen van de slager. Och, het zou zomaar kunnen want dominee kan er soms fris op los hakken.

Al met al was het nieuwe kleed geen sinecure. Mijn buurvrouw achterin de kerk merkte tijdens de dienst al in niet mis te verstane bewoordingen op, dat de zaak stevig kreukte. Daar rees dus al het eerste probleem want om een dergelijk gewaad er dan nog christelijk uit te doen zien, dat is een heidens werk. Eigenlijk is het een dracht waarbij niet gezeten dient te worden.
Maar.... dominee was ook niet voor één gat te vangen en stroopte stad en land af voor een passend zitmeubel. Dat passend hield in dat het leuningloos moest zijn en beslist geen kruk. Want men plaatst een weleerwaarde heer niet met een superplie op een kruk. Uiteindelijk vond hij in een doe- het-zelf zaak wat hij zocht; een taboeretje.
Een taboeretje is een stoeltje zonder leuning. Daardoor kan de dominee, alvorens te gaan zitten, de superplie optillen zodat de kreuk eruit blijft. Het geheel mag dan misschien op sommigen onder ons een eerbiedwaardige indruk maken, aan mij is dat niet besteed. Vooralsnog bezorgt het mij lachkriebels en associaties die ik hier beter niet kan vermelden.

Enfin, de superplie zal waarschijnlijk niet slijten, maar het taboeretje wel. Dat is namelijk van dezelfde biezen als de stoelen in de kerk. Daarvan zijn er inmiddels een aantal opnieuw gemat en ik moet zeggen: prachtig. Het mag gezien worden. De prijs liever niet. Want al zijn het dan wel niet de spaanse matten die Piet Hein aan boord had, je hebt er wel een zilvervloot bij nodig om ze te bekostigen. Bij het horen van een dergelijke prijs durft een mens met goed fatsoen niet meer te gaan zitten. Daar mag best eens een forse collecte tegenaan gegooid worden. Persoonlijk ga ik wat de collecte betreft altijd uit van de prijs van de bioscoop met aftrek van de Dordtpas-korting.
Misschien kunnen we met die pas ook wel korting krijgen bij de pkn want die zijn ook niet kinderachtig met hun heffingen. Dat maakt de zaak straks zo onbetaalbaar dat we allemaal naar de bouwmarkt moeten om onze eigen stoel te kopen en op zondag mee te brengen.

Vooralsnog kunnen we zeggen dat onze weleerwaarde heer met zijn superplie op een taboeretje zit. Kijk, en daar kunnen we mee thuiskomen. De pkn kan trots op ons zijn.

Cobi Fontijn