Sinds
enkele
maanden
ben ik
bezig
mijn gewicht
te verminderen.
Nee, niet
enkel
uit ijdelheid,
maar veeleer
op last
van de
dokter.
Och, ik
zag het
al een
tijdje
aankomen
als ik
in de
spiegel
keek,
dus helemaal
als een
verrassing
kwam het
niet.
En ja,
eindelijk
was het
dan zover:
ik kreeg
gezondheidsproblemen
die veroorzaakt
werden
door mijn
overtollige
kilo's.
En nu
bent u
wellicht
nieuwsgierig
wat er
dan wel
haperde.
Wel, dat
zit zo:
m'n welvarende
buikje
had m'n
minder
fortuinlijke
maag dwars
door het
middenrif
geduwd
zodat
een deel
van m'n
maag in
de borstholte
bivakkeerde.
En dat
nu gaf
problemen.
Ik heb
nooit
geweten
dat zulks
kon gebeuren
maar bij
mij is
veel mogelijk.
De dokter
nu besliste
dat er
maar even
20 kilo
af moest
waartoe
ik een
streng
dieet
zou dienen
te volgen
en mij
ook meer
zou moeten
bewegen,
't Is
wel even
slikken
als een
mens een
dergelijk
bericht
te incasseren
krijgt,
maar nadat
ik de
eerste
schok
te boven
was, ben
ik dapper
aan de
slag gegaan.
Binnen
de kortste
keren
had ik
aandelen
in de
"halva"
en "light"
producten
en met
een loep
in de
hand sta
ik in
de supermarkt
naar de
hoeveelheden
calorieën
op de
verpakking
te loeren.
Want die
lettertjes
zijn bijna
zo onzichtbaar
als de
calorieën
die erin
zitten.
Opeens
lijkt
het wel
of het
leven
bestaat
uit calorieën,
vetten
en koolhydraten.
In het
begin
zag ik
in mijn
dromen
heerlijke
pannenkoeken
voorbij
huppelen
en voor
mijn geestesoog
passeerden
van die
lekkere
vette
worsten.
Maar alles
went en
het lijkt
erop dat
het ergste
achter
mij ligt.
Dapper
zeg ik
nee tegen
alles
wat ik
ooit zo
lekker
vond en
manmoedig
weersta
ik menige
verleiding.
En dat
zijn er
vele.
Tot ergernis
van iedereen
laat ik
alle koektrommels
en -schalen
aan mij
voorbij
gaan.
Ik laat
mij niets
verbodens
door de
strot
duwen.
Soms,
als het
mij zwaar
valt,
houd ik
mijzelf
voor:
je hebt
niet gepiept
toen het
eraan
kwam,
dan hoef
je nu
niet te
piepen
nu het
eraf moet.
Want een
mens dient
zich onder
dergelijke
omstandigheden
dapper
toe te
spreken
en zich
te onthouden
van zelfmedelijden.
Alles
bij elkaar
kun je
wel zeggen
dat het
bij mij
thuis
niet bepaald
een vetpot
is en
in moeilijke
momenten,
als Schraalhans
bij mij
keukenmeester
is, kan
ik terugverlangen
naar de
vleespotten
van Egypte.
Dan zwoeg
ik door
de woestijn
van schrale
halva's
en light's,
met hier
en daar
een calorietje.
Ik houd
dan het
beloofde
land voor
ogen.
Want..........daar
wacht
mij maatje
46 en
misschien
wel 44.
Nu had
de dokter
me ook
geadviseerd
meer te
bewegen
want het
schijnt
dat dat
helpt
om hier
en daar
het vet
te verbranden.
Daartoe
wilde
de beste
man mij
overhalen
een hondje
aan te
schaffen.
Een "hondje",
wel te
verstaan.
Want gezien
mijn uitkering
van de
sociale
dienst
raadde
hij mij
aan het
klein
en betaalbaar
te houden.
Toch alleraardigst
hoe zo'n
man met
je meedenkt.
Een hondje
dus. Ik
knikte
en humde
wat en
bedacht
ondertussen
wat ik
in vredesnaam
met zo'n
wandelend
keutelobject
aan moest.
Want hoeveel
ik ook
van dieren
houd,
mij ontbreken
ten ene
male de
middelen
en mogelijkheden
er één
bij me
te parkeren.
Goed,
bewegen
dus zonder
hond.
Dagelijks,
wel te
verstaan.
Nu, ik
doe m'n
best.
Lopend,
fietsend
en steppend
beweeg
ik mij
voorwaarts.
Met frisse
tegenzin
maar het
moet want
het is
goed.
Nu weet
ik niet
hoe het
u vergaat,
maar persoonlijk
heb ik
altijd
de meeste
moeite
met dingen
die goed
voor me
zijn.
Vooral
als het
me door
een arts
wordt
voorgeschreven.
Toch werpt
al m'n
moeite
vruchten
af want
ik ben
intussen
8 kilo
kwijt.
Dat zijn
maar even
acht kilopakken
suiker.
Lieve
mensen
nog aan
toe, waar
heeft
dat gezeten?
Ik kijk
eens in
m'n broek
maar zie
daar geen
ruimte
voor acht
pakken
suiker.
Onvoorstelbaar
dat ik
er niet
uit gebarsten
ben. Maar
het geeft
moed en
dagelijks
tel ik
de zegeningen
die het
gewichtsverlies
mij oplevert.
Evenzeer
als ik
per kilo
minder
mobiel
werd,
word ik
nu per
kilo beweeglijker.
Sinds
lange
tijd kan
ik de
voetpedalen
van het
orgel
weer geheel
zien.
Een minpunt
is dat
al m'n
broeken
op m'n
hielen
gaan hangen
- en bezorgd
vraag
ik mij
af waar
dat gaat
eindigen.
Dat zal
in de
toekomst
zeker
een bres
slaan
in mijn
financiële
budget.
Maar dat
is van
later
zorg.
Voorlopig
is het
nog zo,
dat als
ik voor
de spiegel
sta, ik
denk aan
dat Oud-hollandse
liedje
dat u
vast ook
wel kent:
"Daar
komt juffrouw
dik van
bil. Dik
van Bil
zo hiet
ze en
zeven
poepies
liet ze."
|