GEDICHTEN VAN JAAP VAN DRIEL

LEVENSFILOSOFIE VAN EN DOOR

JAAPVANDRIEL
Jaap van Driel - personalia
levenswind

               

 de wind waait door de wilgenkruinen
wij allen zitten samen aan de schuine
zacht begroeide glooiing van de dijk
in de verte ruist de zee, men voelt zich rijk
                waarom verlangen wij nog meer van het leven  
  slechts dingen, die het niet kan geven
want op ieder ogenblik zet onze God
ons voor een nooit vermoed groot genot		  
     
  maar meestal is ons hart gesloten
als in kleine snelle rappe boten
gaat dan alles triomfantelijk langs om heen
wij wuiven niet meer, maar kijken alleen
denken en weten in een plotseling besluiten
jij en vooral ik, hoor bij gestrande schuiten
God ..... geef ons in het verweerde want
wat extra windkracht voor de overkant .....		  
     
 
     
        

wat je uitstraalt, krijg je zelf

 

  
         we zaten rond de boom
en zongen 'stille nacht'
één zei mooie gedichten
even een vertedering
een vage zachte glimlach
over de gespannen gezichten
dit gaf toch een feest
een haast vergeten droom
die in een bleke kaarsvlam
weer even ging herleven
daar bij jong en oud
die daar zaten bij de boom
nu zijn we weer mensen
zoals van alle dag
de kaarsen gingen uit
het lied is verklonken
van de monden week de stille lach
en in onze ogen doofden de vonken
maar toch ... maar toch
dat Kind
dat zullen we nooit vergeten ....... 		       
           
                

 

dit gedicht is geplaatst door prof. Koeman in de catalogus van het 'Europamuseum'
 

vrede vriend .... vrede jij
 

mijn raam was niet gesloten
toen een witte duif
een zwart bericht bracht
door jou zag ik de wuivende korenhalmen
wiegende als in de mond van de wind
jouw woorden waren briljanten
koesteren zullen ze
in mijn handen
in mijn hart
vrede vriend
hier neem ik afscheid, ik ga
terug naar mijn huis
dan zal ik dromen;
jouw woorden van toen zijn
mijn kracht voor morgen
vrede jij
de mensen zijn verscholen
op het uur, dat de avond
een verbond sluit met de nacht
toch, de wind
zal de wolken uiteen blazen
de bloem van de dag zal weer ontwaken
vrede vriend....vrede jij.
 
 
 
   

filosofie vertolkt in wat poëzie
         van en door jaapvandriel



ieder loopt zijn weg
op een plaats die aarde heet
zwetend door het helle licht
strompelend in de donkerte
een harde steile weg
door een woestijn
van menselijke dorheid
over bergen van hebzucht
moerassen van wantrouwen...

maak je geen illusie
verwacht geen wonderen
ga liever samen
die bochtige weg...

laten we elkaar maar niet
de rug toekeren
we zouden het leed niet meer
kunnen overzien ....