Hier, op dit gras, op deze grond, gaat in vervulling wat Psalm 23 bezingt:
‘De Heer is mijn Herder, ik zal niets tekort komen, Hij laat mij neerliggen in grazige weiden...'.
Hier is gerechtigheid op het land; daartoe is dat land gegeven, zodat het volk van God in harmonie samenleven kan.
In het zondagsevangelie horen we, hoe Jezus van dat stuk grond met dat gras een stukje land van belofte maakt. Hier wordt echt Pasen gevierd – trouwens, dit hele zondagsevangelie is een paasverhaal!

Onthoudt altijd de schriftuurlijke woorden gerechtigheid, barmhartigheid, liefde, wanneer u spreekt over het land van belofte. Zo niet, dan schiet u in de fout.
In het spraakgebruik buiten de bijbelse taal om hoor je soms de uitdrukking ‘moedergrond' en ook wel ‘vaderland.'

Moedergrond is een term die we wel in onze Liturgie tegenkomen, maar een risico in zich bergt: ze kan ons in de sfeer van de vruchtbaarheid en de natuurlijke vanzelfsprekendheden brengen. Die kant moet het niet op gaan, hier hebben Israëls profeten zich tegen verzet. Want vruchtbaarheid als natuurlijk gegeven is geen aansporing tot het doen van gerechtigheid.

Wie spreekt er over vaderland? Meest mensen die het verleden verheerlijken en zeggen: het eigen volk eerst, en dit land moet verdedigd worden.
Ik hoefde als theologiestudent niet in militaire dienst, maar moest daarover wel komen praten tijdens de verplichte keuring. Het was een wat oudere officier die mij vertelde dat het leger belangrijk was om het vaderland te verdedigen. Toen flapte ik er uit: ‘Vaderland? Mijn vader heeft geen land!'
Vaderland is een onbijbels woord, want dit betreft bezit, nationale identiteit, volksbewustzijn.

In het bijbelse Israël gaat het om het land van belofte.
Laat die Hebreeuwse woordkoppeling maar zo staan.
‘Het beloofde land' – dat is de gangbare vertaling, maar letterlijk staat er: land van belofte.
Daaraan ziet u nog duidelijker hoezeer die belofte de norm is.
Het land van Gods belofte is niet het vaderland. Dat is een term die niet thuishoort in de heilsgeschiedenis van Israël. Het vaderland is een term waarbij teruggekeken wordt. Maar het bijbelse Israël hoopt op een land van belofte. De hoop en de belofte betreffen de toekomst.
Hoop, beloften, waarom...? Omdat de volle gerechtigheid en vrede nog uitblijven.
Om de beloften kunnen we blij zijn, en die blijheid is precies waarover de naam van deze zondag gaat. Blijdschap midden in de onvoltooidheid. Blijdschap op het land van belofte, ook al loopt de gerechtigheid zo menigmaal stuk op de onwil of traagheid van mensen.

De Christus Jezus had zelf niets. Zo zegt hij het bij de uitzending van zijn discipelen als apostelen: ‘De vossen hebben holen, en de vogelen des hemels hebben nesten, maar de Mensenzoon heeft niets om het hoofd neer te leggen.'
Hij heeft geen greep gedaan naar het land, om het zich eigen te maken. Hij heeft beseft dat het zover nog niet was, dat het land een land van belofte wel móest blijven.
De verzadigde schare zag dat heel anders. Die drong op Jezus aan en probeerde met aandrang en geweld hem tot koning te maken.
Dit heeft veel bijgedragen tot het lijden van Christus.
Maar, wat hadden ze dan moeten doen?

Het antwoord is te horen in de eerste schriftlezing. Het voorgelezene gaat in eerste instantie over de wereldvolkeren.Tien mannen van allerlei taal, afkomstig uit de volkeren, komen en grijpen een Joodse man vast bij zijn mantelzoom.
Zij willen met hem meegaan, want, zeggen zij: "Wij hebben gehoord dat God met u is".
Een Joodse man ... wie is die man, is dat een willekeurige Jood? Nee, wij zouden dat moeten weten als Kerk, als gemeente van Christus! De Christus Jezus is die man!
Het is de manier waarop Luther het Oude Testament las: hij luisterde er naar met het oog op Christus! In die ene Jood wiens mantelzoom werd vastgegrepen door tien mannen uit de volkeren – in die ene Jood zag hij de Christus Jezus.

Voor de gelovige Joden zelf lag het anders. Zij hebben door heel de wereldgeschiedenis heen gehoopt om te leven in het land van belofte. Maar wanneer zij in den vreemde moesten leven, droegen zij naar beste kunnen bij aan het welzijn van het land waarin zij vertoefden. Zij hadden ook een dubbele nationaliteit, zoals enkelen in onze regering.
Maar dat kwam alleen maar ten goede aan het land waarin zij woonden.
De apostel Paulus zegt van de christgelovigen: ‘Ons burgerschap is in de hemel.' Geloven wij in Christus, dan hebben wij ook een dubbel burgerschap. We hebben dat gekregen omdat wij Christus vastgegrepen hebben, zoals het wordt bedoeld door de profeet Zacharia, in de eerste schriftlezing.
Als Christgelovigen zijn wij geen buitengewoon ras of zoiets, maar door onze geloofsverbondenheid met Christus worden wij van Godswege gerekend tot zijn verbondsvolk. Natuurlijk zijn wij geen Joden, we hoeven het ook niet te worden. Maar, samen mét het bijbelse Israël verwachten wij Gods koningsregering en wij hopen op een aarde die vervuld is van kennis van de Heer.
Door de Christus hebben wij deel aan de beloften, de beloften van een land dat goed is.
Door de Christus Jezus, door die schijnbaar flinterdunne draad, zijn wij verbonden met Gods bondsvolk. Dit is geen geloof in een Jezus geïsoleerd van zijn volk. Dat Joodse volk blijft op de eerste plaats.
Hoor de prediking van apostelen en evangelisten. ‘Het heil is uit de Joden,' aldus de evangelist Johannes. De apostel Petrus verkondigt in één van zijn eerste preken als volgt de Christus Jezus: ‘De bevrijding is in niemand anders, want er is ook onder de hemel geen andere naam aan de mensen gegeven, waardoor wij moeten bevrijd worden'.
Christus is gegéven, zoals Petrus zegt, gegeven onder de hemel. Hij is geen produkt van algemene godsdienstigheid hier op aarde. Net als het Jeruzalem dat boven is, naar verluid van de Epistel. Ook als de overvloed aan brood en vis tijdens de wonderbare vermenigvuldiging. Allemaal vingerwijzingen naar hetzelfde: een bijzondere, niet op menselijke inspanning te herleiden genade van de God van Israël.

Wie kan verklaren dat één Joodse man zoveel indruk heeft gemaakt, indruk vooral op de volkeren-wereld? De Christus Jezus is Hij!
Hij verbindt ons met het bondsvolk van de Heer.
Deze verbinding is óns verbond. ‘t Zelfde woord, verbond door verbinding, want het is dóór de Christus Jezus dat wij verbonden worden met Israël, en zo deel krijgen aan Gods Rijk. Zo belangrijk is de ene Joodse man, om Hem aan te grijpen bij de zoom van zijn mantel. Zo menselijk heeft de Heere-God willen zijn, dat Hij zich heeft geopenbaard in een mens, niet maar in 't algemeen, maar heel specifiek in die ene. Hem belijdt de Kerk als de levende Heer, hem heeft God gegeven in een wereld die in de dood ligt, zoals Johannes zegt. In die wereld is Christus het leven!
Deze wereld die voorbij gaat, wordt toch behouden om Christus' wil. Door Gods belofte mag deze aarde land van belofte zijn. Daarom houden wij het vol in deze wereld, wij geroepen om te leven in de verwachting van het komende Rijk,
van dat leven zingen wij Gezang 94