MEDITATIE

Met afschuw kijk ik de laatste dagen naar de beelden van verbranding van tienduizenden dieren die geruimd zijn. Dit gebeurt vanwege de uitbraak van mond- en klauwzeer en vanwege b.s.e. (gekke koeien-ziekte).
Ik zeg dan bij mijzelf: deze ellende hebben wij mensen gezamenlijk veroorzaakt. Er is geen respect meer voor de dieren op de boerderij en ook niet meer voor het boerenwerk. Door onze menselijke hebzucht hebben wij roofbouw gepleegd, hebben wij boeren gedwongen tot massaproductie over te gaan. Er moest wel iets gebeuren.Nu hebben deze veeziekten toegeslagen.
De boeren zijn ten einde raad nu zij zien dat veel gezond vee wordt geruimd en verbrand. Hoe moet het daarna verder gaan? Natuurlijk moeten maatregelen worden genomen, maar moet er zoveel gezond vee opgeofferd worden? Inenten is een mogelijkheid, maar dan wil Amerika ons vlees niet meer importeren. Dan maar niet. De economie draait toch wel door.
Misschien - vraag ik mij af - wordt het tijd dat wij ons massale produceren een halt toeroepen. Als ieder land voor zijn eigen productie zorgt, zou dat op termijn beter voor mens en dier zijn. Ook het dier is door de Schepper aan de mensen gegeven om er zorg voor te dragen. Het is immers dezelfde aarde die mens en dier draagt, en dezelfde hemel die hen behoedt.

E.C. Meinen        Mevr. E.C. Meinen is voorzitter van de Evang.-Lutherse Gem. Bergen op Zoom

aug.-sept. 2001	MEDITATIE
VAKANTIE EN VERLIES
In de afgelopen maanden hebben wij relatief veel overlijdensberichten van leden en vrienden van onze Gemeente ontvangen. Nu is voor miljoenen landgenoten de vakantie begonnen en, hoe vreemd het op het eerste gezicht ook lijkt, er is een verband tussen het weggevallen zijn van onze partner of verwant, en onze vakantie-ervaring.
	Het verwerken van het verlies en dragen van het verdriet krijgen een intense impuls wanneer u op vakantie gaat naar streken waar u sámen geweest bent. Samen met iemand die u dierbaar was en is. Daarom durven zij die pas hun partner of kind verloren hebben, meestal niet naar zulke vakantiegebieden toe te gaan. Het is bekend dat wie het wel doet, hevig verdriet doormaakt of soms door huilbuien overvallen wordt.
Alleen al omdat dit naar is voor medepassagiers of -gasten, zien rouwdragenden af van deze vakantiebestemmingen. Toch kan het goed zijn voor de verwerking, om ooit eens zo'n reis te maken. Wij allen moeten ons bewust zijn van het belang van een gezamenlijke vakantie waarin wij tijd voor elkaar hebben. Behalve het genot van mooie streken of sportiviteit, is er in de vakantie de ongedwongen omgang met elkaar, zonder de druk van werk en verplichtingen. Dat 'aan elkaar toekomen' hoort voor een nabestaande tot de kostbaarste herinneringen. Koester ze en laat ze u steunen in uw verdriet. W. Baan