IN MEMORIAM MARIE JAN VAN VLIET

Vandaag 27Januari 2004 heb ik hier afscheid van mijn zeer gewaardeerde chef – collega genomen.
Een eerbiedige uitvaartdienst, waarin Ds. Baan in de evangelieverkondiging de mens hr. Van Vliet precies schetste zoals hij was.
Ook in zijn werk, wat een groot deel van zijn leven innam, was hij een bijzondere man.
Het is daarom voor mij gemakkelijk om hier te getuigen van de ervaringen met mijn chef en collega Van Vliet.

Beste mensen ik kan U verzekeren dat het werkelijk een zegen is, als je iemand als heer van Vliet om je hebt om mee te werken.
Iemand die het presteerde om het iedereen zo veel mogelijk naar de zin te maken.
Of dat nu een student of een docent of een directielid was, ze verheugden zich er in als hij alleen maar in de omgeving verkeerde.
Je zou haast zeggen zijn geest fleurde de omgeving op waar hij was.
O ja, hij werd door een ieder gerespecteerd door zijn vakmanschap en het gemak waarmee hij de moeilijkste problemen technisch kon oplossen.
Hij was werkmeester op de HTS hier in Dordrecht, maar die titel was niet in verhouding tot zijn kunnen.
Hij was kompleet het werk meester en hij heeft er voor gezorgd, dat het instrumentarium in de afdeling fysische techniek, uiterst handzaam en modern was.

Toch had hij iets dat vele malen belangrijker was.
Hij kon de mensen uit hun moeite halen en bemoedigen.
Als een student zich ongelukkig voelde of uitgefoeterd was door een leraar of iets geheel fout had gedaan, dan stelde hij zo iemand op z’n gemak.
Als de studieresultaten van zo iemand uitgesproken slecht waren en deze van plan was om zijn studie te onderbreken, dan ging zo iemand pas ons vertrek uit met de zekerheid dat het beter was om door te gaan en niets te onderbreken.
Niet alleen studenten, maar ook docenten en collega’s hielp hij over hun moeite heen.
Hij was een luisterend oor en had altijd tijd voor iedereen.
Wat heeft hij alleen al niet voor mij gedaan.
Hij heeft al mijn werk, bij zijn eigen werk gedaan, in de periode toen mijn vrouw overleden was.

Hij was geen voorstander van vakbondswerk, maar omdat hij mij steeds waarnam, als ik voor het Christelijk Nationaal Vakverbond faciliteits verlof had, deed hij mijn werk.
In wezen was hij dan de beste vakbondsman.
Ik kan volstaan met te zeggen : hij offerde zich veelal voor de ander op.

De heer Van Vliet (we spraken elkaar, in verband met de school altijd met de achternaam aan) was een geboren toneelspeler.
Hij imiteerde oud docenten en allerlei figuren, zodat iedereen moest gieren van de lach of die dat wilden of niet.
Ze lokte deze eigenschap ook vaak uit, want dan vroegen ze langs hun neus weg: 'Hoe zei Hellingman dat ook alweer?'
Dan wisten ze bij voorbaat dat hij daar op inging en precies deze oud docent imiteerde met als gevolg veel plezier aan de koffietafel.

Samen bespraken we alles over de voorvallen in onze gezinnen.
Wat bij hem mij altijd opviel was, dat hij trots was op zijn gezin.
Hij wist het zo te etaleren, dat je concludeerde dat er geen betere vrouw bestond dan Grada.
Als verpleegkundige was in het hele ziekenhuis geen betere, ze wist meer dan de dokter.
Ze was zo gewaardeerd, dat zelfs een vliegreisje naar het zuiden, als dank van een patiënt normaal hierbij hoorde.
Ingeborg, Saskia en Erna, hij droeg ze echt naar een grote hoogte van uitstralende liefde.

Als hij over zijn vrienden sprak, schetste hij een beeld om met vreugde en plezier tegenaan te kijken .
Wij hadden ook gezamenlijk vrienden en kennissen die met Mar en Grada heel ingenomen waren.
Kortom: Hij hield van mensen en de mensen hielden van hen.

Wat nog meer indruk op mij maakte, was dat hij hield van zijn Heer en Heiland.
Dat hij precies wist wat zijn verhouding tot God was.
Wat de Heiliging betekende voor hem.
Dat hij daarom zo graag de liturgie volgde en de tussenpassages zo indrukwekkend steeds mij voorzong en mij leerde wat het betekende.
O jawel, hij kon prachtig zingen, was zeer muzikaal.
Samen zongen we hele passages.
Ook op het laboratorium zongen we heel zachtjes en de studenten die dan bezig waren vonden dat prachtig vooral in de kersttijd.
Je voelde dat De Geest heerste in onze omgeving.
De preekjes voor de Vespers, preekte hij mij voor en ik genoot daarvan met diep respect.
En als hij iets voorlas dat naar mijn mening niet precies strookte met de tekst, dan luisterde hij naar mijn argumenten en dan veranderde hij dat gedeelte.

Zijn kerk was een wezenlijk verlengstuk van zijn leven.
Hij vond dat eenvoudigweg heerlijk om daar te vertoeven.
Een Hemels Heerlijkheids gevoel.

Maar lieve mensen het is echt de bedoeling dat we allen een heerlijkheids gevoel hebben.
Dat bidt U toch u leven lang al in het Onze Vader.
Van Heerlijkheid tot in Eeuwigheid.
Die Heerlijkheid moet echt hier beginnen, want dan is een overstap naar de Hemelse Heerlijkheid, een uitzien naar.

Deze dag van begraven was eigenlijk een dag van leven, van eeuwig leven, waar Mar nu de liturgie zingt.

Als U dit leest en denkt: 'Ook ik wil die zekerheid en die Heerlijkheid ervaren.' Dan zeg ik U : Kom tot U Heiland toef langer niet, kom nu tot hem die redding u biedt.
Als U dat doet, de uitgestrekte hand van uw Verlosser vat, dan profeteer ik, dat ook voor U de Kroon des Levens reeds is weggelegd.
U zult een ander mens zijn en zeker door U gedrag in woord en daad een getuigen zijn.
U zult ondanks de moeite die we hier vaak hebben, een stuk Heerlijkheid hebben, zoals dat bij Mar te bemerken was.

Voor het grote gemis hier, wil ik een ieder vragen met Uw gebed rond Grada en de kinderen en de kleinkinderen te staan.
Ik voelde mij in die tijd gedragen op het gebed van vrienden en kennissen, broeders en zusters en dat gun ik Grada en de haren graag toe.

Paul Klaaysen