Waarde meneer Slinger, en Wilma en Simone en andere familieleden, - uw vrouw en moeder is al uit verschillende hoeken belicht, en nu lever ik daar graag een bijdrage aan, vanuit de hoek van geloof en Kerk.
Uw echtgenote en moeder was een vrouw met wie je niet moest argumenteren over meningen en over soorten kerken en liturgieën. Daar had ze helemaal geen zin in, en die zin zág ze er ook niet van in.
Daarom wil ik ook helemaal niet benadrukken dat ik hier sta als evang.-lutherse predikant, want dat had voor mevr. Slinger weinig te betekenen. Zij waardeerde een kerkmens naar zijn of haar daden.
De daden, ja! In praktische zaken was mevrouw Slinger goed! Zij was een dame met grote uitstraling en overwicht. Ze wist wat ze deed en daar werd niet over gezanikt. Dit vertaalde zich ook naar haar geloofsovertuiging. Thuis hebben we daar diverse malen over gesproken. Zij kon het absoluut niet begrijpen waarom in Zwijndrecht vele tientallen christelijke groepen en groepjes waren die scheidslijnen tussen elkaar trokken.

Mevr. Slinger had een frisse en humoristische instelling, en dat kon je ook merken in haar kijk op het geloof. Verdeeldheid, moeilijk doen over verschillen tussen richtingen, tobberigheid over het eigen geloof, zij kon dat niet pruimen.
Wel was zij terughoudend jegens andersdenkenden zelf, als mensen, en zij respecteerde elke mening. Maar als er geen vreugde en humor waren, dan voelde zij zich er niet prettig bij.

Die vreugde en humor, die passen bij de evangelisch-lutherse geloofsovertuiging. Lutheranen leven vanuit de liefde en de genade van de Heere-God. Daarom hebben u, meneer Slinger, en uw echtgenote een gelukkig huwelijk van 37 jaren gehad. Die blijmoedigheid en dat vertrouwen die in de lutherse kerk gevonden worden, die hadden ook een plaats in uw huwelijk.
37 jaar huwelijk, maar op de dag van haar overlijden op de kop af 41 jaren van kennis aan elkaar.
Dit prachtige getal heeft veel betekenis voor u, en het zal in de maanden en jaren die menselijkerwijs voor u liggen, u veel steun bieden.
40 jaren van goede verstandhouding, van onderling begrip.

U beiden respecteerden elkaars mening, en, daar kwam bij, zoals u zelf gezegd hebt: in praktische zaken hadden u tweeën vaak dezelfde gedachten.
Verschillende geestelijke meningen maar daarnaast wel dezelfde praktische ideeën... dat combineert toch prachtig! Beter zo dan omgekeerd. Met omgekeerd bedoel ik dan, dat je precies hetzelfde gelooft over God en allerhande christelijkheden, maar in de praktijk van het dagelijkse leven toch verschillende kanten op wilt.
Wat zou u dan hebben gehad aan die eenheid in geloof? Concreet is het dan niks waard.
Jezus zegt: 'Aan de vruchten herkent men de boom.' Ook dat ziet op de levenspraktijk. Hoe u zich gedraagt, hoe u met elkaar omgaat... . Daarin blijkt wat de vruchten zijn van u 'mijn geloof' noemt.
Je hoeft het niet verplicht eens te zijn met je levenspartner, niet in het geloof, niet in de politiek. Maar een goede verstandhouding begint met respect. Alleen op basis van respect kunnen mensen samenzijn.
In alles wat er in de afgelopen tijd gebeurd is, in de goede dingen en in de verdrietige dingen - in dat alles hebt u, meneer Slinger, de hand van de Hoogste Macht ervaren. U hebt de uitdrukking 'legpuzzel met stukjes' gebruikt. Nu is alles op z'n plaats, als de stukjes van een legpuzzel die ineens in elkaar passen.
Dit lijkt zelfgenoegzaam over te komen, zo van: gôh, wat heb ik het getroffen met mijn vrouw en mijn huwelijk en de verkorting van de lijdensweg van mijn vrouw. Maar, ik ben blij, dat u, meneer Slinger, dit niet op zelfgenoegzame manier naar uzelf toehaalt.
U sprak met bewogenheid over uw buurman die een vreselijke spierziekte heeft, wiens lijdensweg al maar duurt en duurt. Wie zich bewust is van de nood en de pijn van zoveel mensen om zich heen, die palmt Gods liefde en genade niet in.

Het geloof is geen oplossing voor het onmetelijke lijden van mens en dier in deze wereld. Daar komen we ook niet uit, maak u geen illusie. Laten we het eenvoudig houden en zeggen: lijden en verlies, de wreedheid van een ongeneeslijke ziekte, het ontroostbare verdriet van de nabestaanden, dat alles is er nou eenmaal. Je moet niet bij God zijn om dat te voorkomen of weg te laten nemen.
Wat doet Hij dan wel voor u?
Hij is een God van liefde en genade, Hij schept vreugde in uw harten, zodat u een tegenwicht hebt, een tegenwicht om wanhopig en smartelijk verdriet te kunnen dragen.
Dat verdriet is er en zal sterker worden, het zal zich verdiepen en zwaarder gaan wegen in de maanden en jaren die komen. Máár... daartegenover mag ook uw blijdschap zich verdiepen. En hoe wordt die blijdschap gevoed?
De voeding zijn de kostbare herinneringen, alle mooie en goede gedachten aan uw vrouw en moeder. U bent er al mee begonnen, thuis en ik hoop ook hier, onder elkaar na afloop van deze plechtigheid. Dat u er allemaal bent, ook dat is zo belangrijk. Dáárin openbaart de liefdevolle God zich, en daarin wordt u ook echt ingeschakeld.
Dit is te verkiezen bóven die negatieve spreekwijze over God die je vaak hoort: 'Waarom heeft God niet voorkomen dat mevrouw Slinger zo haar leven heeft verloren.' Zulke taal is voeding van wanhoopsgevoelens, van verdriet waarin u verdrinken kan.
Uit die vraag, daar komt u toch niet uit. Die zee van wanhoop, daar kunt u niet uit klauteren.
Houdt u vast aan de positieve levensinstelling van uw vrouw en moeder, aan haar tevredenheid en humor. Koester al het waardevolle dat zij u heeft gegeven. Zie in haar een beeld van Christus die onvoorwaardelijk heeft liefgehad, die niet naar zichzelf toehaalde, Christus, die daarom door de Kerk wordt gepredikt als de Redder van deze wereld.

ik dank u voor uw aandacht en zou graag nu een kort gebed uitspreken, het belangrijkste gebed dat de Kerk heeft ontvangen, nl. van Jezus zelf: het Onze Vader

W. Baan

---