Gambia is een populair oord voor korte vliegvakanties vanuit Europa. De vertegenwoordiging van de Wereldbank heeft een kantoor in het gebouw van de Verenigde Naties, aan Kofi Annan Street. Er tegenover ligt het Ocean Bay Resort. Daar logeert de staf van de Bank. Elke dag komt er een vliegtuig vol toeristen aan: de ene dag uit Spanje, de volgende uit Nederland, Engeland enzovoort. Het centrale punt van het hotel is het zwembad. Het zwarte pak is hier erg overdressed. <<
Het kantoor is klein. Dit is mijn collega Moussou Soukoule die ook op bezoek is. Haar missie gaat over gezondheidszorg. Helemaal rechts de jurist van de bank voor Gambia, Muthoni Kaniaru. Wij zijn op bezoek in het ministerie van justitie.
The Bank office is small. This is my colleague Moussou Soukoule, on another visiting mission dealing with health care. Far right, visit to the Ministry of Justice with Bank country laywer Muthoni Kaniaru. <<
Terugreis in het Paasweekend. Het is de vraag welke vliegveld erger is: Dakar in Senegal (links) of Milaan in Italie (rechts). In Frankfurt luistert de staf van de eerste klas lounge op het vliegveld van Frankfurt luistert eerste Paasdag op met deze paashaas.
Return journey over the Easter weekend. Hard to tell which is worse, Dakar in Senegal or Milan in Italy. Staff of the first class lounge at Frankfurt Airport contribute this Easter bunny to the holiday spirit. <<
Hier is de maart-column voor Novum
Uitzendkrachten
Het is wat Spanje was in de jaren zeventig. Je vliegt er met een charter naar toe, en bent een weekje geheel onder dak aan het strand. Het is er mooi weer. Mijn team logeert in Ocean Bay Resort. Heel bizar, al die mensen in badkleding die Nederlands spreken. Zoveel Nederlands om me heen ben ik niet meer gewend, en ik voel me ernstig overdressed in mijn zwarte pak. Bij het rechtbankbezoek op vrijdag krijg ik geen zaak en zelfs geen rechter te zien. De zaak is al heel vroeg ‘s morgens behandeld zodat de rechter op deze Goede Vrijdag snel naar huis kon vliegen voor het Paasweekend.
Het kolonialisme van het eind van de negentiende eeuw heeft aan de kust van Afrika rare arrangementen opgeleverd. Het Engelstalige Gambia ligt midden in Franstalig Senegal, en het is eigenlijk een rivieroever van ongeveer vierhonderd kilometer lengte. De hoofdstad ligt aan de kust. Er wonen in Gambia iets meer dan een miljoen mensen. Er zijn twee high courts, enkele magistrates’ courts, een court of appeal en een supreme court. De twaalf magistrates zijn Gambianen. De overige leden van de rechtspraak zijn dat niet, op twee na.
Gambia neemt de corruptie zeer ernstig. In de week van ons bezoek zijn meer dan dertig hoge regeringsfunctionarissen opgepakt en verhoord door de anticorruptiecommissie. Daaronder ook de Attorney General, die hier de rol vervult van minister van justitie. Hij verscheen niet meer op onze afspraak omdat hij was ontslagen.
Ook een flink aantal Secretarissen-Generaal kon meteen het veld ruimen. De continuiteit van de hervormingen staat meteen op de tocht.
De Chief Justice van Gambia komt uit Ghana. Hij is voor twee jaar ingehuurd om leiding te geven aan de rechtspraak van Gambia. Zijn voorganger kwam uit Sri Lanka. In de gerechten werken rechters van elders die ook voor twee jaar onder contract staan of die af en toe invliegen voor een zaak. Ze worden betaald door het Engelse Department of International Development (DfID). Deze situatie is moeilijk te veranderen. Gambia hoeft bijna niets te betalen voor zijn rechters. De meeste rechters, waaronder de leiding, worden riant betaald. Er zijn twee Gambiaanse rechters. Die krijgen van de regering van Gambia nog niet een tiende van het salaris van de uitzendkrachten. Wie wil daarvoor nou rechter worden? <<