terug naar het washblog

 

  

back to the washblog

 
De rechtersconferentie van Australië. heeft me gevraagd om voor hun jaarvergadering een presentatie te geven over het meten van prestaties in de justitiesector. En dus gaan we voor de tweede keer in ons bestaan naar de andere kant van de wereld. De vorige keer was in oktober/november 2002. Toen was het in het noorden te nat. Nu is het eind augustus/begin september. Het noorden is nog droog. Bovendien is het in het zuiden nu nog koud, want eigenlijk nog winter. We zijn van plan om een negendaagse trektocht van Darwin naar Broome te doen, maar dat gaat niet door.

The AIJA annual conference has invited me to speak about performance measuriement in the justice sector. That is how, for the seond time, we go to the other side of the world. We went there in October/November 2002. The, the North was too wet. Now, it is the end of August. The North is still dry. Plus, in the South it is still cold, for actually still winter. We are planning a nine day camping tour from Darwin to Broome, but that will not happen.
Op 25 augustus vliegen we naar Los Angeles en van daar naar Brisbane.Dat is dertien uur vliegen. De rechters van Australië betalen geen business class, dus het is afzien. We wandelen een dagje door Brisbane. Er komt een SMS van Paula dat moeder Reiling een hersenbloeding heeft gehad. Op een parkbankje maken we scenario's. Na telefonisch overleg met Paula vliegen we door naar Darwin in de Northern Territory van Australië. Na wat zoeken vinden we een tour van vijf dagen door Kakadu National Park, met eigenlijk elke dag wel een punt waarop je kunt bellen. Als we naar Nederland moeten On August 25 we fly to Los Angeles, and on to Brisbane. A thirteen hour flight. The Australian judges to not pay business class, so it's hardship. We take a walk in Brisbane on Sunday. Paula sends a text message: mother Reiling has had a stroke. On a park bench we make scenarios. After talking to Paula on the phone we fly on to Darwin in Australia's Northern Territory.We search and find a five day tour through Kakadu National Park, with a telephone contact point practically everyday. If we need to go to Holland we can fly directly to Singapore and then on the Amsterdam.
kunnen we van Darwin naar Singapore vliegen en dan door. Op de eerste dag van de tour krijgen we van Rocky, een aboriginal van de Larrakeya stam, les in didgeridoo blazen, speerwerpen en sieraden maken. We reizen met een internationale groep van acht mensen in een 4WD onder leiding van Matt, hier boven op de auto. We slapen in swags en ook nog in "mozziedomes" vanwege de muggen. We lopen veel door het land, meestal over rotsachtig terrein, en aan het eind van de wandeling/klimpartij is er bijna altijd een zwemgelegenheid, tenzij er "salties", zoutwaterkrokodilllen, zijn zoals hieronder. On the first day of the tour Rocky, a Larrakeya aboriginal, teaches us to play the didgeridoo, to throw spears and to make a necklace. We travel in an international group of 8 in a 4wd driven by Matt, here on the car's roof. We sleep in swags, and also in mozziedomes because of the mosquitoes. We hike a lot, usually in rocky terrain, and at the end of the walk/climb there is usually a swimming hole, unless there are "salties". salt water crocodiles, like the ones further below.
Kakadu is een World Heritage Site omdat het tenminste 60.000 jaar gecultiveerd is door de Aboriginals. Zij zijn nomadisch en hebben een orale cultuur. Ze kennen geen schrift, maar er is veel overlevering door rotstekeningen, dansen, verhalen en zang. Voedselvoorziening is praktisch full time werk dat veel discipline vraagt omdat het land zo weinig oplevert. De seizoensinvloeden zijn heel groot. Er wordt in Kakadu veel gedaan aan het behoud van de cultuur, en wij leren heel veel: Lik aan het achterste van een groene mier, en je krijgt wat vitamine c binnen van het mierenzuur. Voor koolhydraat zuig je op een suikergrasje. Kakadu is a World Heritage Site because its unique flora and fauna were cultivated by the Aborginals for at least 60.000 years. They are nomadic and have an oral culture. There is no writing, but there is a lot of tradition in rock drawings, dances, stories and songs. Procuring food is almost full time work requiring a lot of discipline because the land yields so little. Seasonal influence is great. A lot is done in Kakadu to maintain aboriginal culture, and we learn a lot: lick a green ant's bum and you get some vitamin c from the acid. For carbs, you suck a stem of sugar grass.
In Ubirr in het noordoosten van Kakadu komen verschillende microklimaten bij elkaar. De Aboriginals konden er lang achter elkaar blijven, en daarom zijn hier heel veel rotstekeningen. Sommige zijn tienduizenden jaren oud, maar er zijn er ook die veel recenter zijn, zoals die van de blanken die een pijp roken en met de handen in de zakken de aboriginals opdrachten geven. De tekeningen dienen om kennis over te dragen. Op de tekening draagt de figuur aan de linkerkant een speerwerper. Die zijn er nu nog.  <<
In Ubirr in the northeast of Kakadu different microclimates converge. That is why the people could stay there for long periods of time, and consequently there are many rock drawings. Some are tens of thousands of year old, but there are some much more recent ones featuring white people, smoking a pipe and telling the aboriginals what to do with their hands in their pockets.The drawings transfer knowledge. ON thw drawing, the figure carries a spear thrower on the left hand side. They still exist.  <<
Een dagtocht met veel dieren erin. Dit is Bogart, een krokodil die leeft in de Adelaide River. Hij is al drie van zijn vier poten kwijt. Zijn soortgenoten amuseren ons door uit het water te springen naar karbonaadjes die ze door het personeel van de Adelaide River Queen voor de neus gehouden worden. Een soort koekhappen voor kroks. Ik laat mijn kleine cameraatje een video-opname maken, dat blijkt erg goed te gaan. In het Territory Wildlife Park staan we oog in oog met een zwarte wallaby, met een zwaardvis die boven ons hoofd zwemt, en vooral met prachtige roofvogels. A day trip wit a lot of animals. This is Bogart, a saltie who lives in the Adelaide River. He has lost three of his four legs. His relatives entertain us by jumping out of the water after pork chops dangled in front of them by the staff of the Adelaide River Queen.My little camera records a video, works fine. In the Territory Wildlife Park we see eye to eye with a black wallaby, a swordfish swimming overhead and with beautiful big vultures.
We gaan een dagje vissen op zee, in Darwin Harbour. Iedereen vangt hier kolosale barramundi's volgens de foto's in de propaganda. Wij niet. Niks. Verder houden we het rustig. Het gaat beter met moeder Reiling, maar we blijven in de buurt van een telefoon en het vliegveld. Het cafe aan de overkant van The Cavenagh, het guest house waar we logeren, heeft gratis WiFi. Dus elke morgen gaan we daar ontbijten en lezen ondertussen onze email. Hun muesli is erg lekker. We gaan ook nog een dagje naar Litchfield National Park. Weer een paar swimming holes erbij. We go out to sea for some fishing in Darwin Harbour. Everybody catches huge barramundi here, according to the propaganda pictures. Not us. Nothing. Otherwise, we keep quiet. Mother Reiling is doing better, but we stay near phone and airport. The cafe across from the Cavenagh, our guest house, has free WiFi. So every morning we go and have breakfast there while reading our email. Their muesli is very good. We take another day trip, to Litchfield National Park. Some new swimming holes.
Het museum in Darwin heeft prachtige aboriginal kunst. Op de terugweg eten we op de Mindil Beach Market. Een vrolijk, druk marktgebeuren dat ons vooral aan de avondmarkten in Thailand doet denken. Exotisch eten terwijl je naar de zonsondergang kijkt. Op onze laatste dag in Darwin gaan we naar Aquascene. Hier komen wilde (nou ja, ze zitten niet in een aquarium) vissen elke dag met hoog water naar de kant. Het zijn net poesjes, ze happen stukjes brood uit je hand en je kunt ze aaien.   The museum in Darwin has beautiful aboriginal art. On the way back we eat at Mindil Beach Market. A cheerful, busy market which reminds us of the Thai night markets. Exotic food whicle watching the sunset. On our last day we go to Aquascene. Wild (well...) fish come here at high tide. They are like cats, they eat pieces of bread from your hand and you can stroke them.
We vliegen naar Sydney. Daar bezoeken we mijn collega Caroline en haar man Jolyon, die vorige week een kind gekregen hebben. Ik bezoek ook het kantoor van de International Development and Law Organization, die trainingen verzorgt. Ik heb meegewerkt aan hun programma voor Franstalig Afrika dat verzorgd werd door hun hoofdkantoor in Rome. Het instituut zit heel passend in een voormalig gerechtsgebouw. We fly to Sydney. We visit my colleague Caroline and her husband Jolyon, who had a baby last week. I also visit the office of IDLO who organize and give trainings. I did part of their program for Francophone Africa, organized by IDLO head office in Rome. The office is housed in a former court building.
Door naar Adelaide. Hier zijn we al eerder geweest. De conferentie van het Australian Institute for Judicial Administration, wordt geopend met een toespraak van een lid van de Gana, de aboriginals die hier als traditionele eigenaren van het land worden beschouwd, Hij geeft ons toestemming het land te gebruiken voor onze conferentie. Sandra Day O'Connor, tot begin dit jaar lid van het Supreme Court van de VS, in het cyclaamkleurige jasje links, houdt daarna een toespraak over terrorisme en recht. Mooi, veel uitspraken, ook wetswijzigingen in Europa komen aan bod. Evenwichtig ook. Ze pleit ervoor dat rechters in verschillende landen van elkaars uitspraken leren. Mijn verhaal over het meten van prestaties valt goed. Er is hier veel discussie over de vraag of je kwaliteit kunt meten. Velen vinden dat de kwaliteit van rechterlijk werk niet te meten is. Dan is het prettig om te kunnen melden dat de VS en Nederland daar mooie voorbeelden van hebben. Bij de borrel vertelt Sandra Day O'Connor dat ze het nog steeds heel druk heeft. Ze is 78, maar gaat weer zitten in het court of appeal van Arizona. Off to Adelaide. We were here before. The conference of the Australian Institute for Judicial Administration is opened with a speech by a member of the Gana, the aboriginals who are regarded here as the traditional owners of the land.  He gives us permission to use the land for our conference. Sandra Day O'Connor, until the beginning of the year justice on the Supreme Court of the United States of the US, on the left in the purple jacket, gives the keynote address on terrorism and justice. Nice, lots of judicial opinions, and changes in the law in Europe are mentioned as well. Balanced: she says judges in different countries can learn from each others opinions and decisions. My presentation on measuring justice performance is received well. Many think judicial work can not be measured. It is nice to have some nice examples of good preacitces in measuring from the US and the Netherlands. Over a pre-dinnter drink, Sandra Day O'Connor tells us she is stil very busy. She is 78, but she will take up a seat on the court of appeals of Arizona soon.
 <<   <<