Aan de Bernhard Zweerstraat in Enschede beleefde de familie een gelukkige tijd .
Nederland herrees na de oorlog en langzaam maar zeker ontstond er wel vaart. Er moest wel hard voor gewerkt worden en dat deden ze dan ook. Arie altijd maar schilderen en Betsie als huisvrouw en als zorgzame regelende moeder.
Daarbij deed ze ook nog huiswerk. Doosjes plakken. Het waren kleine kartonnen medicijn doosjes die in elkaar moesten worden gezet. Het werd per stuk slecht betaald . Niet zo maar een bevlieging. Nee uren, dagen, weken en jaren.
De ouders leefden nog, er waren goede buren, Bep en Bous Leenheer en kennissen, zoals de familie Buist. Er waren verjaardagen en feestjes . Betsie hield dan weleens een declamatie. Dat kon ze geweldig. Trouwens vroeger had ze met Arie ook wel eens op de planken gestaan bij een toneelclub of buurtvereniging.
In 1963 verhuisden ze naar het adres Schietbaanweg 29 in Enschede. Dat adres bracht minder geluk. Haar ouders overleden vrij snel achter elkaar en het meest vreselijke was het ploseling overlijden van Arie in 1965 . Zij heeft daarna nog twaalf jaar geleefd . Er waren nog wel een paar gelukkige perioden maar eigenlijk ging het steeds minder met haar . Ze klaagde nimmer en naar de dokter lopen deed ze zelden of nooit. De zorgen hield ze voor zich zelf. Op 26 augustus 1977 overleed ze plotseling aan een hartfalen.
In 1963 verhuisden ze naar het adres Schietbaanweg 29 in Enschede. Dat adres bracht minder geluk. Haar ouders overleden vrij snel achter elkaar en het meest vreselijke was het ploseling overlijden van Arie in 1965 . Zij heeft daarna nog twaalf jaar geleefd . Er waren nog wel een paar gelukkige perioden maar eigenlijk ging het steeds minder met haar . Ze klaagde nimmer en naar de dokter lopen deed ze zelden of nooit. De zorgen hield ze voor zich zelf. Op 26 augustus 1977 overleed ze plotseling aan een hartfalen.
