Going back to New Orleans.... and coming home as newly-weds.
(New Orleans 2002, en wat we daar gingen doen.....)

Hieronder volgt een (kort!) verslag van onze vakantie/huwelijksreis naar New Orleans in september 2002.
Klik hier voor alle externe links op deze pagina op een rijtje.


We waren in 1999 al eens naar New Orleans geweest, en we voelden ons toen al heel erg verbonden met deze stad en haar muziek. Toen we kort daarna besloten dat we gingen trouwen, wilden we dat dus beslist in New Orleans doen....
Trouwen in den vreemde. Dat bleek nog een heel avontuur. We zullen je niet lastig vallen met allerlei administratieve rompslomp en Catch 22's (later meer daarover, want daar zijn Amerikanen goed in...), en gewoon even onze mooiste avonturen aldaar uit de doeken doen.

Muziek

Als je naar New Orleans gaat, doe je dat om muziek te luisteren, muziek te beleven, muziek en te kijken. Dat is althans onze bescheiden mening. En we hebben wat muziek geluisterd, geloof dat maar! We hebben eigenlijk maar een avond in het hotel doorgebracht, en dat was nog verplicht ook: hurricane Isidore raasde over de stad, en er was een curfew (uitgaansverbod). Later meer over Isidore.
Maar eerst een lijstje van onze favorieten, concerten die we daar bezocht hebben en heel erg mooi, leuk, of goed vonden:




Big Chief Monk Boudreaux & the Wild Magnolias

Een fantastisch concert in Donna's Bar & Grill op Rampart. Wild, funky, broeierig, geweldig. En die Injuns, wauw!



Anders Osborne & Big Chief Monk Boudreaux

De CD-release-party van de nieuwe CD van Anders Osborne en Big Chief Monk Boudreaux in Tipitina's. Een uniek concert, en een unieke CD, omdat er nog nooit eerder een muzikale samenwerking is geweest tussen Injuns en anderen, inclusief Anders. We hebben heel wat foto's geschoten die avond.
Tipitina's is een geweldige club, om meerdere redenen: ze hebben heel vaak geweldige concerten tegen een heel aanvaardbare prijs; ze hebben Abita Amber op tap (en ook Haineken en Kroelsj in flesjes :-); de sfeer is altijd geweldig; EN ze hebben Jo "Cool" Davis.

Lil' Freddie King Band


Wat nu volgt vinden wij zelf een prachtig verhaal: The Lil' Freddie King Band viel ons het eerst op toen we zaten te wachten op het vliegtuig dat ons over de Atlantische Oceaan zou brengen, op Schiphol. Wade (dat is de drummer) had een t-shirt aan met daarop een Louisiana Music Factory-logo, en Boi zei tegen Nicole: "Die mensen zouden best wel eens in de zelfde richting kunnen gaan. En volgens mij is het een band, want een van hen draagt een gitaarkoffer."
Tot onze verrassing bleken ze de stoelen naast ons te hebben, aan de andere kant van het gangpad. Op een gegeven moment maakten we onze doos met de nieuwe tax-free digitale camera open. Dat vond Wade wel interessant. Ze vertelden dat ze op weg naar huis waren na een mega-concert (80.000 man m/v!) in Zwitserland. Van het een kwam het ander, en nog voordat we landden in Memphis, onze volgende halte, hadden we een uitnodiging voor een concert in Metairie.
We hebben het helaas niet gered om daarheen te gaan, vanwege transportproblemen en huwelijksambtenarij. Maar we hebben hen wel gezien op een klein festivalletje in Armstrong Park. Ze herkenden ons meteen en namen ons mee naar backstage. Daar hadden we een gezellige ontmoeting, en ze stelden ons zelfs voor aan Guitar Slim Jr. Maar het mooiste moet nog komen: toen ze het podium op moesten, gingen we terug naar frontstage, en toen heeft Freddie een liedje aan ons opgedragen! "This song is dedicated to our friends from Holland, who came here to become husband and wife." Nou, is dat niet geweldig! We hadden allebei een biet, maar we vonden het wel heel erg leuk. Thank you, Freddie! Hope to see you again soon.
Oh, ehm ja, natuurlijk, sorry, de muziek.... Die was goed! Freddie plays a mean guitar! Swampy country blues, met een grappige en entertainende Freddie als frontman.




Walter 'Wolfman' Washington


Iemand ooit naar een concert van WWW geweest? Ja? Jou hoef ik niks meer te vertellen. Nee? Als de wiedeweerga!
Now, this man plays the meanest guitar I've ever heard. Ritme-wisselingen, toonsoort-wisselingen, breaks, de mafste akkoorden, alles kan. En man! 't is funky...
Dit was een van de laatste concerten die we zagen voordat we richting huis gingen. Toen het was afgelopen, in de taxi terug naar het hotel, zei Boi: "Oh man, nu dat ik dit gezien en gehood heb, heb ik er vrede mee dat we naar huis moeten. I've seen and heard it all...." En dat meende hij. Het gezegde is: "Napels zien en sterven." Hell no! "WWW horen en sterven" lijkt er meer op!
Dit concert was in The Maple Leaf Bar, in Oak Street. Vrij klein (kijk maar naar de foto; het is maar een XL huiskamer), maar alle incrowd komt er. Leuk terrasje in de tuin.



Kermit Ruffins & the BBQ Swingers


Deze makker heeft er in zijn eentje voor gezorgd dat ik helemaal in de traditionele jazz ben. Ik ben een Blues- en Rhythm 'n' Blues-fan, en als ik al luisterde naar jazz, dan was het moderne jazz. Maar sinds ik Kermit heb gehoord en gezien in Le Bon Temps Roule, vind ik Trad Jazz een stuk leuker.
Geen wonder natuurlijk. Het is ontzettend leuk om Kermit te zien spelen! Hij straalt gewoon warmte uit. Hij weet hoe een publiek te vermaken, hij weet hoe te communiceren met zijn publiek, en hij kan verdomd goed toeteren. Er zijn mensen die hem 'de nieuwe Satchmo' noemen. Helemaal mee eens, en die titel heeft hij echt verdiend.



Er komt nog veel meer; kom geregeld even binnen!

Maar om je toch wat te kijken te geven, dus zonder tekst, staan hier al een aantal foto's:





(Ellen Smith & Bob French; ReBirth Brass Band; Judge Sonja Spears die ons trouwde)



(Ons hotel vroeger; 9 september 2002; Isidore)



(Stanton Moore; Kdoe lives!; Bourbon Street).

<home>