In de afgelopen periode heb ik inmiddels al heel wat diensten bijgewoond, voornamelijk Engelstalige. Ik mocht op zaterdagochtend zowel aan de eerste Engelstalige als aan de tweede Nederlandstalige dienst deelnemen. Dat betekende dus wel vroeg mijn bed uit, maar dat was iedere keer waard!
Het leuke van twee groepen achter elkaar, vooral een Engelse en een Nederlandse, is dat je goed kunt vergelijken. Ook de overeenkomsten en de verschillen in opvattingen tussen Nederlanders en niet-Nederlanders werden zo goed zichtbaar. Eén van de opmerkelijkste verschillen blijft toch dat in de Engelstalige groep het geloof overal meer bij betrokken wordt en meer de overhand heeft dan in de Nederlandstalige groep. Wat dat betreft proef je bij de Nederlanders toch iets meer van wat ik onder de "Hollandse nuchterheid"zou willen scharen.Desalniettemin blijft het heel interessant om te zien en te horen hoe mensen omgaan met hun situatie en hun geloof en welke plaats dit inneemt in hun eigen cultuur. Tijdens de gesprekken leer je een totaal andere kant van de gedetineerden kennen, een kant waarvan je het bestaan misschien niet eens zou vermoeden als je hen zou tegenkomen in een politiebureau of bij de rechtbank.
Sinds een aantal maanden schrijf ik met twee ter dood veroordeelden in Amerika. Meestal breng ik hen op de hoogte van de diensten waaraan ik heb deelgenomen en vaak stuur ik kopieën van hand-outs en van de spreukenkalenders. Ook zij zijn erg enthousiast over de manier waarop de diensten gehouden worden en de inhoud ervan. Met hen hoop ik dat wij met zijn allen een voorbeeld mogen zijn voor andere landen.
Martine Ricke