Nederland werd in 1973 geconfronteerd met autoloze zondagen. Een dreigende oorlog, olieschaarste maar vooral angst was daar de oorzaak van. Als 8-jarige was ik stomverbaasd dat de slagader door ons dorp, de Rijnstraat, nu eens leeg bleef. Ik werd een evaring rijker: lopen over het midden van de weg naar het midden van het dorp (verder durfde ik niet). Via het journaal hoorde ik dat ene premier Den Uyl van de PvdA hier voor verantwoordelijk was. Ik dacht: dat moet wel een goed mens zijn en een goede politieke partij. Niet wetende dat honderdduizenden zijn bloed wel konden drinken. Sindsdien voel ik mij PvdA-er: erg naïef niet waar? Ik weet niet of ik mezelf een socialist kan noemen, in elk geval ben ik wel sociaalvoelend. Ach is niet iedereen die lid wordt van willekeurig welke politieke partij eigenlijk naïef! Democratie is voor optimisten.