Fietstocht naar Toscane, deel 6

Hotel Paradiso, Pietole

Vanochtend krijgen we een leuk Italiaans ontbijt, weliswaar niet veel, maar met gevulde croissants en een pizzabroodje. We vertrekken op tijd uit Pietole, alvorens nog wat brood e.d. gekocht te hebben. Door vlak agrarisch land gaan we door de Po-vlakte om bij de brug over de Po (Borgoforte) de route weer op te pakken.

Ongeveer vanaf Moglia volgen we de gigantische dijk van het riviertje de Sécchia. Het is een klein riviertje maar er zijn tijden dat het water in de bedding meters hoog komt te staan.

In de navolgende dorpen proberen we geld te halen uit de bankautomaat, maar dat wil maar niet lukken. Uiteindelijk lukt het met de pas van Hanneke in het stadje Concórdia. Daar lunchen we in een parkje, waar we worden aangesproken voor een kletspraatje door een Italiaan met fiets. Cissy belt op om te vragen of ze de auto moet weghalen in verband met bestratingswerkzaamheden op de plantage. Henriëtte belt ook nog op onder andere over Elysio.
Vandaag fietsen we ook veel langs verlaten boerderijen en we zien veel laag vliegende zwaluwen. Er heerst een prettig windje.

Bij Ponte Uccellino gaan we via een oude baleybrug de Sécchia over, waarna we moeten beslissen om de route te blijven volgen of naar Módena te gaan. Er schijnen veel bezienswaardigheden te zijn, bovendien hebben we genoeg tijd, dus fietsen we de stad in. Het blijkt een indrukwekkende stad te zijn met zijn grote pleinen, kerken en brede straten. Het zoeken naar een overnachting kan nu ook beginnen, maar hoe moet dat nu als alle bordjes alleen naar veel-sterren hotels verwijzen. Jan vraagt al snel aan twee Italianen op straat naar een goedkoop hotelletje en een van de Italianen haalt zijn 30-ger jaren fiets op en biedt aan om ons te begeleiden. Helaas komt hij ook alleen op het idee van dure hotels zodat we toch met hem naar het toeristenbureau moeten. Daar krijgen we een stapel folders en na nog wat vragen bij hotelletjes vinden we uiteindelijk hotel Bonci voor 70.000 lire, echter wel zonder ontbijt.
We zitten vlak bij het oude centrum in een volksbuurt, maar de kamer is ruim met douche en toilet op de gang. We zijn al weer vroeg (17.00 uur) dus kunnen we de stad gaan bekijken.

Het trolleybusnet dat de stad moet helpen in de strijd tegen de luchtverontreiniging is net klaar, alleen de bussen moeten nog komen. Een Nederlander uit Arnhem heeft hier geholpen. De binnenstad is zeer autoluw, er zijn weer veel pleinen met keitjesbestrating en granieten platen. We gaan naar een park bij de universiteit, maar dat blijkt een kale vlakte te zijn. We drinken 2 biertjes met chips en olijven op een mooi terras dat afgeschermd is met ligusterhagen in grote aardewerk bakken. Daarna bij een ander restaurant pizza gegeten. Het belangrijkste gespreksonderwerp in de stad zijn de wereldkampioenschappen voetbal. Nederland doet nog mee (kwart-finale ?).
Om half tien zijn we weer op de kamer om te slapen. Jan kan niet slapen (beetje bang voor fietsdiefstal). Hij komt terecht in een studenclub waar voetbal gekeken wordt. (Italië - Kameroen 3-0).

Hotel Bonci, Modena

Het einde van de vakantie komt in zicht. We hebben nog drie dagen voor 160 km dus dat lukt altijd. De vraag is nu hoe we de tijd zullen verdelen. We ontbijten op de kamer in het hotel en vertrekken om 8.30 uur. De bedoeling is om naar het oosten de stad te verlaten, maar dat mislukt door te weinig tijd te besteden aan het bestuderen van kaart en kompas. We komen dus weer ten noorden uit in Albareto, waar we gisteren ook waren en waar we nu uitgebreid inkopen doen. Daarna over plattelandsweggetjes richting Bologna. Daar in de buurt is het geen lolletje, we komen bij veel wegen, bebouwing en een spoorlijn. Toch is de routebeschrijving dusdanig dat we vrij snel het dal van de Reno bereiken. Na wat industrieterreinen en een kiezelpaadje bereiken we Palazzo Rossi. Daar steken we de grote weg maar weer over op zoek naar Altopiano Marconi. Dit kost de nodige tijd, omdat we te weinig vragen, maar uiteindelijk lukt dit dan toch ook weer. Het instituut Marconi beschikt over een Mausoleum uit de tijd van Mussolini en de Villa Grifioen waar Marconi destijds zijn experimenten heeft gedaan. Het museum is niet openbaar en dus niet toegankelijk. We lunchen op het gazon en rusten wat uit omdat we het idee hebben dat het er bijna op zit voor vandaag.

Het probleem is echter dat we in een vreselijk dal zitten, met vreselijke stadjes, waar we eigenlijk niet door willen fietsen en ook niet willen overnachten. Sasso Marconi is ook een sfeerloos gehucht, dus dan toch maar een stuk de Apennijnen in, vlak voor Vado. Dit wordt een zeer zwaar stuk, waar Hanneke niet blij mee is, maar het alternatief door het dal is eigenlijk geen echt alternatief. Halverwege belt iemand op die verkeerd verbonden is en even later bij een steile klim belt Tony Akhbeis. Hij is net weer terug in Nederland.
Al met al een zeer zware klim voor Hanneke met veel warmte, zweten, waterdrinken, pauzeren en weer doorgaan. De omgeving is wel een verademing na al die dagen door vlakke gebieden en rivierdalen. Als we in Monzuno aankomen blijken daar, zoals in het boekje stond, twee hotels te zijn. Han wil dan ook geen meter verder fietsen en we nemen onze intrek in hotel Montevenera. We zitten hier op 500 meter hoogte en de kamer heeft een prachtig uitzicht op een bergkam in het noorden.

We zitten enige tijd op het terras tussen de sterk vergrijsde mannelijke bevolking. Wat jammer dat we geen Italiaans spreken. Het is werkelijk onverstaanbaar hier. We eten in het souterrain heerlijk, voorgerecht : pasta, hoofdgerecht : vlees,: sla, patat, wijn en water voor 60.000 lire. Daar moeten we morgen goed op kunnen fietsen.

Hotel Montevenere, Monzuno

We besluiten vandaag om maar gewoon door te fietsen naar Florence. Dat belooft een mooie tocht met het bereiken van Toscane en het fietsen over de Passo della Futta.

We maken nog wat foto's bij het hotel, het is er weer een drukte van belang en beginnen weer aan een klein klimmetje.

Jan blijft nog even achter om te praten met twee wandelaars die ook in het hotel hebben overnacht. Ze lopen van Zurich naar Rome. Wandelpaden in Italië blijken schaars te zijn, deze mensen (een Amsterdamse vrouw en een Zwitserse man) lopen nu ook over asfalt. Ja dat lijkt me niets, je moet wandelpaden hebben of anders kun je beter gaan fietsen.
Na tien minuten probeer ik Hanneke in te halen en dat lukt. Ze moet wat rusten want het is alweer vrij pittig. Ik rij vooruit en maak een foto om haar inspanningen te belonen.

Zo komen we via eennprachtig rustige route weer op het hoofdalternatief van Hans Reitsma. In de diepte zien we de autoweg lopen en vanaf Montefredente hebben we een iets makkelijker route met meer uitzicht, maar ook meer verkeer (houttransport). Geleidelijk stijgend bereiken we de Passo della Futta, waar we een groot monument zien ter nagedachtenis aan 30.000 Duitse soldaten die hier het leven lieten. Er is ook een groot kerkhof bij. Er staat een Duitse toeristenbus geparkeerd, waarschijnlijk met bejaarde mensen, die hun vader nooit gekend hebben, maar weten dat hij in deze omgeving is doodgeschoten en hier ligt begraven.
Aan de rand van het kerkhof is ook een jeugdkamp voor vrijwillige jongeren die een deel van het onderhoud voor hun rekening nemen.

Na hier wat rondgelopen te hebben gaan we door en zien nog een vreemde met tableaus bekleede wand langs de weg. Hier heeft vroeger ook een beroemde autotoertocht over gelopen.

Na de pas gat het steil naar beneden en in de buurt van Galliano opent zich het Toscaanse landschap met een weg met Cypressen aan beide zijden en een prachtig weids uitzicht. Na Bosco ai Frati wordt het allemaal wat minder mooi. Er worden grote infrastructurele werken aangelegd, zodat het overal grijs en vies is.
We gaan de laatste etappe naar Florence tegemoet. Het lijkt eenvoudig maar we vergissen ons. Er komt na Faltona nog een flink stuk stijgen over een afstand van 5,5 km met stijgingspercentages tussen 4 en 6 %. Arme Hanneke, hoe komt ze hier doorheen. Het is goed warm en bij een bocht in de weg stap ik af om bij een huis om water te vragen. 10 minuten later komt Hanneke. Ze wil geen water van me, maar belt bij hetzelfde huis aan en vraagt ook om agua.

Na nog wat afzien komen we dan omstreeks 16.00 uur in Fiesole, in de wetenschap dat al het leed nu geleden is. We lopen rond op het centrale plein en ontdekken rechts van de weg een prachtig gelegen terras. Omdat we hierna alleen maar hoeven af te dalen, drinken we hier een heerlijk biertje.

Hierna laten we ons afzakken naar Florence. Wie nog romantische gedachten had over deze stad leert dat snel af, want het is er groot, vies en heel erg druk.

We fietsen er door 5 rijen druk verkeer, maar het heeft wel iets. Al lijkt het een beetje op kamikaze, het gevoel dat we probleemloos van Baarn naar Florence zijn gefietst in 20 dagen overheerst alles. Met veel dank aan Hans Reitsma, die zo'n prachtige route heeft samengesteld.
Maar we zijn er nog niet helemaal. Na wat vragen komen we bij het toeristenbureau op het station. Het is hier echter zo druk dat de moed me in de schoenen zinkt. Ik besluit om maar lopend wat straatjes in te gaan en bij wat hotels te informeren. De straten zijn zo vol dat je er bijna niet door komt. Het blijkt al spoedig dat alle hotels vol geboekt zijn.Als een reddende engel worden we echter op straat aangeklampt door iemand die nog een kamer te verhuren heeft. We gaan met hem mee en het blijkt dat we vlak bij de dom, aan de Via Cavour 25, een goede kamer kunnen krijgen, tenminste nadat we de kamer geruild hadden van de voorkant naar de achterkant.....
Er kan nu eigenlijk niets meer mis gaan. We hebben nog een hele dag om wat indrukken op te doen voordat de OAD bus ons mee terug zal nemen.
We eten een karige maaltijd bij een McDonalds, dat hoort er eigenlijk wel bij in deze zo sterk door Amerikaanse toeristen gedomineerde stad.
's Avonds wandelen we nog wat door de stad en luisteren naar muziek op de Ponte Vecchio. Ik was in 1970 met Hans de Vries in Florence, het is nu wel veel drukker geworden.

Soggiorno Franco, Florence

We hadden het plan om onze fietsen in het hotel te laten om lopend de stad verder te gaan verkennen, maar besluiten toch maar om ze mee te nemen. De fietsen zijn soms een handicap maar meestal toch wel erg handig, zelfs in een stad. Ze moeten uit een vieze kelder onder het hotel gehaald worden.

We lopen naar de bekende pleinen zoals de Piazza del Duomo en de Piaza San Croce, halen nog wat geld, boodschappen en filmrolletjes.

Ik wil weten waar ik ooit een foto van David heb gemaakt. Vermoedelijk is dat aan de overkant van de rivier de Arno geweest, dus we gaan maar eens fietsend naar de Piazzale Michelangelo, waar een enorme drukte heerst, maar waar ook van een prachtig uitzicht over de stad te genieten valt.
Op het plein doen we onze korte broeken aan, want het wordt toch wel erg warm. Daarna rondkijken op de Monte alle Croci bij het kerkhof en geluncht op het gras in een parkje.
Om het Palazzo Pitti te kunnen bekijken moeten we nog een behoorlijke fietstocht maken over een slingerende weg langs prachtige buitenwijken met grote villa's en tuinen.
Het paleis ziet er eerder indrukwekkend dan mooi uit, we verkennen de binnenplaats en vertrekken daarna naar de Ponte Vecchio die heel dicht bij is.
We hebben nog een paar uur totdat de OAD bus om 17.00 uur aan zal komen dus we fietsen nog wat doelloos door de stad en besluiten maar eens op zoek te gaan naar een supermarkt om onze laatste Lires op te maken. Dit lukt een eind buiten het centrum en we gaan daarna met volle tassen naar de Lungarno Pecori Giraldi. Gelukkig is daar een parkje waar we kunnen wachten en waar ook wat andere fietsers verzameld zijn.
De bus is er op tijd, hij mag er maar 20 minuten stoppen en moet dan weer vertrekken. We gaan via San Piero, waar de bus gevuld wordt met een groep fietsers die een rondje Siena hebben gedaan.
De bus is behoorlijk vol. Voor ons zitten wat vervelende lui die 's avonds de rugleuningen van de stoelen volledig neerklappen, waardoor mijn benen volledig geblokkeerd worden. Geen succes dus. Het slapen is natuurlijk ook slecht in zo'n stoel, maar ja wat wil je.
De reis is verder gelukkig voorspoedig. Na 20 uur (voor elke fietsdag dus een uur met de bus) komen we in Utrecht aan.
Fietsen uit de fietsaanhanger, bagage opladen en door naar Baarn met prachtig weer. Wat is het toch fantastisch fietsen in Nederland. In Baarn gaan we (tegen de zin van Hanneke) eerst nog langs Phonosmash waar Gijs, Willem Smit, Joke en nog wat figuren zich op het terras verpozen. Na een uur zijn we op de Plantage, waar dus het gewone leven weer gaat beginnen. Alles is in orde, Bastogne is gewoon op zijn kamer. Hij lijkt ons wat minder uitgesproken te begroeten dan andere keren als we van vakantie terug komen.

Ja, dit is dus het einde van ons reisverslag. Het was een bijzonder onbezorgde en prettige reis, zonder problemen, met totaal nieuwe indrukken van alle landen waar we doorheen gekomen waren.
Duitsland was heerlijk om te fietsen, Oostenrijk heeft weinig indruk gemaakt omdat we er snel doorheen waren (Tirol), en Italië is toch wel een lastig land vanwege het gebrek aan fietspaden, behalve in Trentino, en het feit dat de taal niet te verstaan is.
Al met al was het een van de afwisselendste fietsvakanties die ik gehad heb.