Met MS Internet Explorer versie 2.0 (of hoger) 

kun je luisteren naar  Supertramp met  "School"

Opstellen ……. wie kent ze niet

Op de lagere school moest men na een schoolreisje of  een ander festiviteit een verslag maken over datgene wat je had meegemaakt. Het welbekende opstel. Na een schoolreünie kan dit natuurlijk ook niet uitblijven. Lees hier……..

Eindelijk was het dan zover.

7 oktober de avond dat de reünie ging plaatsvinden. Om 7 uur was de organisatie aanwezig in het dorpshuis in de Kwakel. Er moest nog een diahoek gemaakt worden en een tafel waar de foto’s op kwamen te liggen. En er werd een slinger opgehangen met de tekst:  SCHOOLREUNIE 1969/1970.

Om half 8 was dat klaar en kregen wij alvast koffie. Om kwart voor 8 kwamen de eerste binnen. Je moest raden wie wie was en dat was veel lachen dus. Bij sommige was het raden best moeilijk en bij een ander was er niet veel veranderd hooguit grijs, kaal, rimpels of dikker.
Meester Bartels, Honkoop en de Jong waren ook gekomen. Het was heel leuk om hen weer eens te spreken. Er werd van groepje naar groepje gelopen om maar zoveel mogelijk klasgenoten te spreken.

In de diahoek was het een drukte van belang en de fotohoek was ook zeer in trek.
Er werd ook een nieuwe klassenfoto gemaakt. Hierna kregen ze allemaal een boekje waar leuke dingen van nu en vroeger in stonden. Daar werd gelijk in gebladerd en over gesproken.

De tijd vloog voorbij en was het dus snel 1 uur en tijd voor koffie met broodjes.
De organisatie werd door vele bedankt en gevraagd dit over 5 of 10 jaar nogmaals te herhalen. Ook degene die twijfelde of de reünie wel leuk was om te komen hadden het prima naar hun zin gehad. Om kwart over 2 gingen de laatste naar huis en de organisatie kunnen terug kijken op een heel geslaagde avond.

Verslag reünie

Je kijkt er maanden naar uit. De voorbereidingen waren dan ook erg gezellig en als het dan zover is hoop je dat het zo leuk zal worden als je verwacht. Bij binnenkomst was iedereen gelijk enthousiast. Wie ben jij nou weer. En ja natuurlijk herken ik jou. Iedereen liep kriskras door elkaar heen en van de één naar de ander. De bediening had het er maar moeilijk mee.

Eigenlijk was alles geslaagd: de hernieuwde kennismaking, de fototafel, de dia’s, de “oude”leraren Louis, Cees en Gerard. Zelfs de oude wrevel over de afsplitsing van de zesde viel weg. Was de één Oma geworden, de ander was nog maar net vader of moeder.

Dacht ik rond 22.00 uur, zal het wel lukken tot 01.00 uur. En ja wel hoor, het was 00.45 uur voor ik er erg in had. Om 02.15 stonden er nog mensen buiten te praten. Ik heb helaas ook niet alle mensen gesproken. Maar ja, over ongeveer 8 jaar organiseren we het vast nog wel eens een keer.

Iedereen bedankte de organisatie na afloop al zoenend.

 Ted

Eindelijk was het dan zover ....

Hier was ik al een hele tijd mee bezig geweest. De laatste maanden had ik samen met Carla, Ted en John het programma rond gemaakt. De reacties tot op heden waren enthousiast, maar hoe zou het vanavond lopen?

Rond 19:50 kwam Gerrit als eerste binnen. Even goed kijken en ja hoor, al gauw was het alsof hij er nooit anders uit gezien had. Vervolgens kwam Quirina. Dat was een stuk lastiger! Nog eens goed kijken, luisteren naar de stem en in gedachten wat alternatieven wegstrepen. Nog een hint en ... bingo. Zo ging het vervolgens door. Over het algemeen waren de jongens (of moet ik mannen zeggen) snel te herkennen, terwijl dat bij de dames voor mij een stuk lastiger lag. En John had van te voren over een aantal van hen nog wel zo gezegd dat ze "geen spat" veranderd waren. Blijkbaar had ik vroeger toch wat minder goed naar de meisjes gekeken. 

Terwijl de zaal voller liep raakte de bediening toch wat van slag. Ze hadden de tafels zo mooi klaar gezet voor koffie en gebak, maar nu liep iedereen maar in het rond. En ik vond het prachtig! De enige vrees die ik namelijk van te voren had, was dat iedereen aan tafel zou gaan zitten en dat het wat statisch zou worden. Een prima start dus.

Toen iedereen binnen was, was het tijd voor een welkomstwoord. Even tobben met de microfoon, maar verder ging het denk ik wel goed. Tegen de afspraak in kwamen er aan het eind plotseling bloemen voor de dag. Het zij Carla, Ted en John vergeven; ze hebben een paar weken heel mooi gestaan.

Vervolgens was het tijd voor de groepsfoto. Toch wat puzzelen om iedereen er netjes op te krijgen, maar het resultaat is zeker de moeite waard geweest. Prima werk Adrie!

Verder geen programma meer. Iedereen kon lekker doen wat hij/zij wilde. Er was wat te lezen, er waren dia's en er waren voldoende mensen om gezellig mee bij te praten. Iedereen liep lekker door elkaar heen en we werden goed verzorgd met hapjes en drank. Lekker kletsen met leraren waar je vroeger zo tegen op keek, met oude vrienden die je al zo'n tijd niet gezien had of met heimelijke liefdes waar je toen niet eens mee durfde te praten. Voor de organisatoren kwam daar nog bij dat we toch ook het verloop wat in de gaten moesten houden. Zo vloog de tijd om en was het veel eerder dan me lief was, weer tijd om op te ruimen. Er waren nog een aantal mensen die ik graag nog even gesproken had.

Als de bediening niet wat aangedrongen had, was het waarschijnlijk heel erg laat geworden. Ruim na de afgesproken tijd namen de laatste personen afscheid. Een perfectionist ziet altijd wel wat onvolkomenheden, maar ze zijn het vermelden niet waard. Ik heb het als een succesvolle avond, waar veel mensen plezier aan beleefd hebben, ervaren. Deze avond heeft voor mij de verwachtingen overtroffen.
De dagen erna was er toch een beetje een gat. Plotseling was die avond waar je zo lang mee bezig geweest was, verleden tijd. Het gaf een beetje een gevoel van heimwee. Nu kijk ik er met tevredenheid op terug en denk ik stiekem al weer aan de volgende keer......