VERHALEN

Veel bewoners van Tongelre bezoeken regelmatig het gebied: om de hond uit te laten, te wandelen met de kinderwagen, de stilte op te zoeken of gewoon om te genieten van de natuur. Soms klimt een wandelaar in de pen, met als resultaat een gedicht, anekdote of kort verhaal.

Mijn herinnering van het Beukenlaantje ligt nog steeds vers in mijn geheugen, al is dit al zo'n 45 tot 50 jaar geleden. Als het mooi weer was gingen we altijd fietsen met mijn ouders. Mijn zus, 2 jaar jonger dan ik, bij mama achterop en ik bij papa. Ze wisten overal de mooie plekjes te vinden, in heel Eindhoven. Een grote tas hing bij mijn vader aan het stuur, met daarin de boterhammen en limonade voor de picknick. Mama had een oude deken onder haar snelbinders waar mijn zus lekker zacht op zat. Zo hebben we heel wat kilometers afgelegd in en rond Eindhoven.
Zo gingen we regelmatig naar het Beukenlaantje om daar onder de mooie beuken te picknicken. Voor mijn zus en mij was het altijd een sport wie de meeste beukennootjes had gevonden. Mama pelde ze dan voor ons en wij smulden daarvan. Maar nooit mochten we ze allemaal eten, de eekhoorntjes moesten er ook nog wat van hebben. Mama vertelde dan het verhaal hoe deze eekhoorntjes beukenootjes zochten en in hun holletje in de boom of onder de grond bewaarden om zo in de winter ook te kunnen eten.

Wij mochten dan ook altijd nog meer beukenootjes zoeken en die legden we dan onder de boom, zodat de eekhoorntjes ze naar hun nestje konden brengen en niet alles zelf hoefden te zoeken. Zo hadden ook de eekhoorntjes nog tijd over om te spelen, zei mijn moeder dan. Vaak zagen we ze ook van boom naar boom springen. Een prachtig gezicht vonden we dat altijd.

Nu ik hier zelf woon, echt aan de rand van het Wasven, denk ik regelmatig aan die tijd. Jaren hebben we geen eekhoorntjes gezien maar nu komen langzaam weer meer eekhoorntjes, ieder jaar zijn het er wat meer. Als ik vroeg in de morgen het bos in loop met mijn honden is het een lust om te zien. Eekhoorntjes die zich nog niet verstoppen voor de mensen.

Een eendenmoeder met haar 6 kuikens in de sloten die eindelijkweer eens vol water staan. De vogels die vrolijk fluiten. Echt jeugdsentiment voor mij.

Franka Sanders

Gedicht over bomen
Ode aan

Een kanjer was hij
Die het kasteelbos heeft aangelegd
Zo'n 200 jaar geleden
Waar wij nu zo aan zijn gehecht

Een kanjer is hij
De grootste plataan van Nederland
Al vele oorlogen meegemaakt
Nu erkenning krijgt langzamerhand

Een kanjer wordt hij
Die het Wasven redt van de ondergang
Binnen afzienbare tijd
Want dat is van het grootste belang

Kanjers zijn zij
Die zich inzetten, belangenloos
Voor het behoud van het bos
Ook al duurt het al een poos

Een kanjer blijft hij
Die wandelend door het gebied
Geniet van cultuur en natuur
En de flora en fauna ontziet

Mooie, mooie Boom
zo wijds en hemelshoog
takken vol blad gesierd
hangend in een elegante boog.

Graag ben ik bij je
en raak ik je zachtjes aan
of wil ik met mijn blote voeten
op je wortels staan.

Ik zie sluit mijn ogen
als in een donkere nacht
en voel dan jouw intense kracht.

In stilte geniet ik van
wat jij me zeggen wil,
kijk ik naar elke beweging
die je maakt,omdat jij,
O zo mooie boom
mijn liefde hebt geraakt.

Ik zal je blijven koesteren
en mijn liefde geven,
want zonder jou,ons mooie boom
kunnen wij niet leven.

LunaFlora 22 Mei 2001.

Mocht u zelf een verhaal, gedicht of anekdote hebben over het Wasven of de Beukenlaan: stuur hem naar ons op en wij zorgen ervoor dat hij op onze site erbij komt te staan. E-mail: info@wasven.nl

Cultuur	Natuur
Flora en Fauna	Het Wasven

Terug naar boven