Henk Spaay is altijd al een avontuurlijk type geweest. De wereld ligt te wachten om ontdekt te worden. Dit keer is hij naar Canada vertrokken. Gewoon, werkvisum regelen, spullen pakken en het vliegtuig in. Zo ongeveer.
Per e-mail verstuurt Henk regelmatig een rondschrijfbrief naar familie en vrienden. Deze berichten staan hier verzameld. Chronologisch aflopend, dus het laatste nieuws staat altijd bovenaan.
Opmerking: sommige delen zijn in het Engels, andere in het Nederlands.
Hi,
Halloween is weer voorbij en ze maken er hier echt werk van. Het is net zoiets als carneval bij ons dus heb ik me maar gehouden bij het maken van foto's. Bijgevoegd een fotomix.
Groeten,
Henk
Top - Vorige - Volgende
21 oktober 2001 - Wandelen
Hoi allemaal,
Het is hoog tijd voor een klein verhaaltje over wandelen.
De afgelopen week was het nogal regenachtig hier.
De zomer is duidelijk voorbij.
Maar gisteren was het een redelijke dag
dus ben ik gaan hiken in de bergen ten noorden van Vancouver,
Lions Bay om precies te zijn, vlak onder Squamish.
Het duurde ongeveer een uur om er te komen maar dan zit je ook echt in de bush. Het pad dat ik gekozen had begint net boven zeeniveau en loopt door tot een bergrug op een hoogte van 1600m, een grote klimpartij dus. Helaas was ik al wat laat en had ik wat moeite met de trailhead te vinden. Ik startte uiteindelijk rond 13.30 dus ik wist al dat ik de top nooit meer zou halen.
Het pad begint in een regenwoud, met volop paddenstoelen, stijgt ongeveer 50cm voor iedere meter en soms ging het 60 graden omhoog met veel slipperige boomwortels en bemoste stenen. Halverwege begint de flora langzaam te veranderen. Er komen andere planten en bomen, maar het is nog steeds bijzonder vochtig en het pad blijft steil omhoog lopen.
Uiteindelijk ben ik tot vlak onder de top gekomen op 1400m.
Het was nogal mistig maar een kleine opening af en toe gaf prima vergezichten.
Ondanks het weer toch wel 100km of meer. Foto's bijgevoegd.
Het was kwart over vier en geloof me,
dat pad wil je niet in het donker af, dus maar omgedraaid.
Het omhoog lopen ging eigenlijk best goed.
Ik zweette me een ongeluk maar kon met wat korte rustpauses
toch in een redelijk tempo door blijven lopen.
Omlaag ging sneller maar niet eens zo heel veel.
Mijn benen werden ook moe, het omhoog lopen ging goed
maar voor het afdalen hadden de spieren niet veel meer over.
Na de nodige slip partijen was ik klokslag 6 uur weer bij de auto,
net voordat het donker werd.
Al met al een mooi uitstapje.
Vandaag is het lopen nogal lastig dus misschien moet ik dit toch wat vaker doen. Het heeft de hele dag geregend en dat wordt ook voor de komende dagen voorspeld. Enkele Foto's bijgevoegd in 640x480 resolutie. Voor de geinteresseerde, heb ik ze ook in 1600x1200.
Groeten,
Henk
Top - Vorige - Volgende
3 december 2000
In reaktie op een mailtje van mij, nog wat nieuws van Henk.
Het verrassings effect was het ergste. Met 30 seconden voorbereidingstijd had ik mijn gedachten op een rij gehad en beter kunnen handelen. In plaats daarvan raak je zelf in shock. Men weet nog steeds niet wat er gebeurt is maar men denkt dat de touristenbus om onbekende reden de verkeerde weghelft is opgereden, vermoedelijk vanwege technische problemen. Opvallend is dat mensen ook de weg de schuld geven, maar wie zit er nu achter het stuur?
Vanavond vlieg ik naar San Jose voor 2 conferenties. De eerste gaat over Bluetooth en de tweede over Palm. Beide zijn belangrijk voor ons ivm contacten, techniek en ideen. De 15e ben ik weer terug. Ik ben nog steeds druk bezig met een Bluetooth demo. Met de demo worden automatisch je business cards uitgewisseld via Bluetooth, eenvoudig door in dezelfde ruimte te zijn. Daarnaast kun je ze grafisch ordenen in dezelfde volgorde als je in een meeting zit. Dan hoef je niet zo na te denken van 'hoe heet ie ook al weer?'. Felix heeft de user-interface gedaan en ik de kaarten en de communicatie. De afgelopen week dus niet veel opgeschoten dus dat wordt vandaag, op het vliegtuig, vanavond en morgen nog werken. De laptop gaat uiteraard mee.
Top - Vorige - Volgende
29 november 2000 - Accident
Hello,
It has been a while since some of you heard of me. Sorry for that. The last month has been extremely busy with 70 to 80 hour weeks. Also, I had a visitor and wanted to get work finished as much as possible before the 2 weeks of conferences that start coming Sunday.
I've learned at MSF that it is important to talk or write about difficult things that happen. This is one of those occasions. It is about an accident we were involved in where 6 people died. Don't worry, we're fine. Let me warn you that it is not a story for the faint of hearth. If you don't feel up to it then don't read it.
Henk
-
Wednesday, November 29, 2000
Just got back yesterday from a short trip to Banff with Katrin, a lady-friend, which came to visit for the week on her way to a dog sledge tour in Norhtern Canada. We just had a few days to escape the rain in Vancouver and decided to go for a quick visit at Lake Louise and Banff in the Rockies. Quite a drive indeed, but a beautiful one. The visit to Banff was short but really nice. The weather in the Rockies was great and although short, a trip to the Rockies is always good. The ride home however changed into a nightmare.
We left a sunny Banff monday early afternoon and though of driving back to Vancouver through Lake-Louise, Golden, Revelstoke and Kamloops. Just after Golden an ambulance overtook us and we wondered where he was going. Driving into Glacier NP the weather got less pleasant and with twilight the snow came down. Fortunately it wasn't too busy on the road though quite a few trucks were still driving. The road leading up the pass was as beautiful as treacherous due to the snow and it didn't take long before we found the destination of the ambulance. It was at the opposite side of the road where a car had slipped and had ended up in the ditch. We saw someone being carried on a brancard into the ambulance. This was to be a dark omen as we found out later.
We drove up further up to Rogers Pass where the dark closed in together with the snow. A few cars and trucks still managed to overtake us - the fools - since we drove quite slowly at most parts. Once we reached the pass the snow got worse and we slowed down to around 60k/h. We made some fun of the small convoi that was forming with us in the lead. 5 cars and a big truck. We both though it fortunate that all of them had their brains in place since they kept safe distance and no-one tried to overtake us.
The road was getting worse and completely covered now with white, and only tracks of previous cars to follow. By now it was pitch dark and switching on the hi-beams simply blinded us because of the snow. After a while we slowed down to a crawl as road workers waved us down. A big truck had turned over and we slowly moved around it. This was the second omen. Continuing further we were nearing the park boundary where a couple of snow-bridges (tunnels) lead the way out of the park. Driving into the first tunnel a thick fog cut down all sight. I quickly slowed down further to 20 k/h. Fog in the tunnel? weird. The sight cleared for an instance and we saw boxes and clothing spread out in front of us. I slammed the brakes as fast as I could. We stopped just two meters in front of a child laying on the road...
I jumped out of the car and walked forward. I had to look three times before I really believe what my eyes were seeing. It was not just boxes and clothing. They were PEOPLE, thrown around like puppets everywhere you looked. Ten meters further lay a big truck or bus on its side, square across the tunnel, completely blocking it. Two people were standing, holding each other. Since they were standing I checked the closest bundle of clothes. A child, not moving. No external injuries and unconsious or dead. Could I pick it up and bring to the car? No! You can't move people if you don't know what is wrong. It might kill them. I had no choice. The second was the same, as was a third and fourth... A fifth was moving and moaning, a cut on its head. I remember weakly saying something like, lay still, it will be allright. I looked up. The two people were still standing, completely shocked, looking, not seeing. Everywhere I looked there were people. None of them moving. I had no idea what to do in this mess and felt helpless, dizzy, overwhelmed, completely unprepared. It was unreal, like the twillight zone. One moment you talk about vacation, travel, fun, and a few seconds later you are standing in front of a huge wreck between a dozen people thrown around like leaves in a storm, no idea what to do. This cannot be happening. It is unreal. One of the worst things I have ever seen. I remember thinking, 'what am I doing here, we need help, big help'. Then I remembered the road crew a few kilometers before the tunnel, and ran back to the car.
Meanwhile, four more cars and a truck had stopped behind me and a man from the first car me had gotten out. I yelled, "get blankets and first aid, I'm getting help". Katrin was back in the car. She told me later she set one foot outside, saw the child lying close by, and couldn't move. I jumped in the car, turned and drove back as fast as was safe, meanwhile hitting the horn to let people know something was seriously wrong. Later, what seemed like eternity, we reached the road crew. I stopped close to the lady with the stop sign, jumped out and tried to explain in a few words what happened. 'Very bad accident, children laying everywhere, unconsious or dead. Tunnel blocked by a big truck. Need help badly. Need blankets and first aid.' Fortunately she didn't panick but immediately called the Park headquarters on the pass. Explained quickly about a major accident with possible casualties and the need of assistance. Parks headquarters immediately called Emergency aid in Revelstoke and Golden. Then she switched back to the road crew channel and informed them of the situation, asking for blankets and first aid. One of the crew immediately got some blankets and drove off. Five minutes later a second car of the road crew took off like a rocket. A truck passed and we stopped him informing about the accident. The driver immediately continued to assist. We stayed with the lady with the radio for the next half hour or so, providing as much information as possible. Another car came back from the tunnel and stopped to make sure help was on the way. I asked what else we could do but no-one knew. Help was on the way from both ends.
I talked with Katrin and we decided to drive back to the pass and find a hotel. I still regret that decision. Now, looking back, it seems so obvious. I wished I would have gone back to the tunnel to help out. At the time however we were shocked, unprepared, off balance, felt helpless and had no idea what to do. Some help was already there, more was coming and I didn't want to be in the way. I've been over it in my head over a hundred times and still feel I should have done more. Useless, I know.
We drove slowly and silently back to the pass and didn't see any more traffic. At the pass we saw why. Parks had blocked the road and a line of trucks and cars was already forming. We stayed at the hotel. The next day the tunnel was clear. Rescue workers had taken till deep in the night to deal with the injured and to clean up the wreckage. On the radio we heard that a bus with 26 Taiwanese tourists had collided with a truck. 6 people had died and 21 were brought to different hospitals in the region. Help from the Revelstoke side couldn't get the injured across the wreckage, so many had been brought by ambulance to Golden In Revelstoke we told the story to a friendly, and clearly tired, policeman. It was very difficult talking about it and I broke out in tears. He told us that the little boy and girl were okay, but the driver of both the truck and the bus had died with four others, all adults. Hearing the news about the children brought a relief to both of us. I thought there were more children but didn't ask. I did ask the policeman 'what would you do?' His answer was logical. Getting help is the most important. For the rest you can only try to stabilize the situation, keep people warm, and wait for help to arrive.
This morning I brought Katrin to the airport. She had booked a dog sledge tour in Whitehorse this week and seemed reasonably cheerful. She didn't want to talk much about the accident. I'm worried about her. I've seen people react like this and hope she will not get a delayed reaction. I made her promise to call me if she has trouble sleeping, bad dreams or whatever. I also send an email to the tour group in Whitehorse, explaining the situation and asking to keep an eye on her and to call me if they have any questions. I hope it is enough.
As for me, my reaction surprised me. I was pretty shaken and I thought I should have handled it much better with all the experiences in Bosnia and Africa. It almost seems that the ability to deal with these things gets less each time something like this happens. A collegue at work, who had been in the Air Force, told me that he had similar experiences. A human being can take only so much and each time it becomes more difficult. In the Air Force they are familiar with this and re-educate rescue workers after a number of years to do something different.
There are also positive sides. First, as Katrin pointed out, it was good that we were the first car. If we would have driven 10 or 20k/h faster we would have ran straight over the first few people. The way everyone was driving, I'm sure most other cars would have done so. Second, we did the right thing, and that is to get help as fast as you can providing as much information as possible. Afterwards it is always easy to think of all the other things that could have been done.
-Henk
Top - Vorige - Volgende
26 juni 2000
In reaktie op een mailtje van mij heeft Henk me nog wat foto's gestuurd.
Top - Vorige - Volgende
5 juni 2000 - Long time no meel...
Hallo allemaal,
Het is alweer een tijdje geleden, dus het wordt hoog tijd om weer eens een rondzendbrief te sturen. Het laatste wat ik geloof ik verteld heb is dat ik in Nelson zat en de volgende stop Calgary was. Nou, inmiddels is er weer een en ander gebeurd.
Na mijn bezoek aan Nelson ben ik verder naar het oosten gereden, en jawel, via de Ferry. Het leuke is dat de veerboot onderdeel uitmaakt van het wegennet en je er niet voor hoeft te betalen, wachten, dat wel. De veerboot doorsteekt schuin Kooteney Lake en doet er ongeveer een half uur over. We worden omringt door bergen die nog grotendeels met sneeuw zijn bedekt en de plekken waar bos is gekapt steken scherp wit af tegen het omringende groen. Gezien de hoeveelheid witte vlakken zijn ze duidelijke erg enthousiast met kappen hier. Een straf windje doet zijn best om duidelijk te maken dat het toch echt best fris is, dus na de verplichte foto's maar weer terug naar de auto. Eenmaal weer op de weg voert deze via een benauwd smal dal naar Creston. De weg wordt begeleid door de bekende electriciteitspalen die regelmatig versiert zijn met nesten van mega formaat. Die zijn zijn van zogenaamde Auspreys, een roofvogel met de afmeting van een adelaar. Het duurt dan ook niet lang voordat zo'n geval sierlijk over de weg scheert. Vlak voor Creston opent de wereld zich weer en wordt ik getracteerd op een wijde vallei omringt door besneeuwde heuvels. De zon wurmt zich hier en daar door het wolkendek om in stralenpracht de graslanden en bosjes groen op te doen lichten. Nou, ik heb erger gezien. Creston ligt 5 kilometer van de grens met de VS dus na Creston gaat het weer omhoog, naar het noorden. De weg voert eerst naar Cranbrook, een plaats waar het enigste doel is om er weg te gaan. Dat duurt dus niet lang. Wel zijn in het oosten de Rocky Mountains al goed zichtbaar en iets noordelijker voert de weg door een breed dal met heuvels links en de Rockies aan de rechterkant. Niet verwonderlijk zien ze er hoog, rotsachtig en flink met sneeuw bedekt uit. Gaaf!
Verder noordelijk, bij Golden, ligt de toegang tot Yoho National Park - echt waar, zo heet het nu eenmaal, Yoho - en volgt de hernieuwde kennismaking met de Rockies. De weg door Yoho voert langs bossen, over passen met als begeleiders torenhoge bergen en verre eenzame valleien. Het is nog vroeg in het seizoen en de voornaamste kleur is dus wit. Bij het kiezen van zo'n route volgen de wegwerkers bijna altijd een rivier en op sommige plaatsten is deze smal en geflankeerd door steile rotswanden en soms waaiert ze uit over een brede bedding. Ergens een 'wandeling' maken is er niet bij tenzij je sneeuwschoenen, stijgijzers, skies en touw meeneemt. Dan toch maar een paar maanden wachten.
Na Yoho NP wordt het alleen maar beter. Yoho NP sluit namelijk aan op Banff NP.
In Banff NP ligt Lake Louise. Inderdaad dat ligt aan een meer, niet echt groot
maar echt iets om te zien. Drie jaar geleden ben ik hier al eens geweest in de
zomer en nu ziet het er wel eventjes anders uit. Het meer is nu bevroren en er
ligt een pak sneeuw op. Links van het meer rijst een berg onverbiddelijk steil
omhoog terwijl de andere kant wat gematigder is en de groene decoratie verzorgt.
Er loopt tevens een pad en na al dat rijden wordt het eens tijd voor wat
beweging dus pak ik mijn daypack en volg ik de voetsporen van velen voor mij.
Toeristen genoeg hier, vooral japanners met foto cameras. Zou dat iets in hun
genen zijn? Na drie kwartier zijn de meeste wandelaars op dit pad afgehaakt - de
jappanners als eerste - en zie ik de enkele overgeblevenen druk bezig met omhoog
aan het gapen. Als ik hun blik volg wordt ik
getracteert op mijn eerste bevroren waterval van gauw 30m hoog. Er kleeft iemand
tegenaan die het blijkbaar leuk vindt om tegen bevroren watervallen aan te
kleven. Kijk maar eens naar foto 3.
Het pad voert verder voorbij het meer en de laatste wandelaars haken ook hier
af, net als het leuk begint te worden. Voetsporen verraden dan er nog wel mensen
komen maar nu zak je af en toe een halve meter weg zodra je iets buiten de
getrede sporen loopt. Het wemelt van de vogeltjes en eekhoorntjes die af en toe
een stukje meehuppelen. Na anderhalf uur eindigt het pad in een witte
maagdelijke sneeuwvlakte waar mijn voorgangers het worstelen in de sneeuw
opgegeven hebben, en dus wordt het tijd om terug te gaan. He, door zo'n
wandeling krijg je echt weer zin om eens een echte back-country tocht van een
paar dagen te maken.
Noordelijk van Banff NP ligt Jasper NP en tesamen vormen ze het hart van de
Rocky mountains in Canada (samen met Yoho en Kootenay NP). Door beide parken
loopt een weg van noord naar zuid genaamd de Icefield Parkway. Deze weg ga ik op
richting Jasper. Yoho was al mooi maar dit is nog beter. Het echte hart van de
Rockies, wild en alleen getempt door een donker lint asfalt. Voor de rest is er
in een paar honderd kilometer omtrek niets maar dan ook niets anders dan
wildernis.
Halverwege Banff naar Jasper liggen de Columbia Icefields. Dit rauw stuk natuur
geeft nieuwe betekenis aan het woord ruig. Het zijn gletsjer velden met ijs tot
honderden meters dik. De Columbia Glacier liep vroeger van de ijsvelden naar de
weg maar de laatste honderd jaar is hij een paarhonder meter geslonken. Je kunt
vanaf de parkeerplaats tot aan de voet van de gletsjer lopen en aangezien het
tijd wordt voor wat beweging begeef ik mij op pad. Ik ben niet alleen want een
paar die-hards gaan op pad met skies en touw. Als ik wat roep krijg ik te horen
dat ze een tocht van een paar dagen over de gletsjer gaan maken. Hun liever dan
ik. Om te laten zien wat ik bedoel heb ik foto 1
toegevoegd. Het is een koude
bedoeling en een ijzig windje van de gletsjer jaagt me terug de auto in.
De weg voert langs de Athabasca Falls die ik me nog herinner van mijn
fietstocht. Toen wild bruisend zijn ze nu tot rust gekomen in een klomp ijs van
60 meter hoog en 10 breed. Vlak bij ligt het Athabasca Falls Hostel waar ik
overnacht. Water komt hier nog buiten uit de pomp en slapen doe je in een aparte
bunk cabine. Ik ben de enige gast hier dus het is heerlijk rustig. De beheerders
zijn een stelletje uit Belgie met hun dochtertje. Zij zijn hier anderhalf jaar
geleden gekomen en werken alweer een jaar hier in het park. Als je een beetje
van het buitenleven houdt dan is dit toch wel het summun.
Zoals al genoemd ben ik hier eerder geweest. Vier jaar terug heb ik namelijk
over deze weg gefietst in een tocht van Vancouver naar Calgary. Nu met de auto
is het toch weer een heel andere belevenis. Op de fiets ben je toch veel meer
deel van de omgeving. Met de auto zoef je er meer langs. Maar het gaat het nu
wel veel gemakkelijker bergop...
Na dit spectaculair stuk natuur gaat het richting Calgary. Daar wil ik wat
rondkijken en uitzoeken hoe de banenmarkt ligt. Ik ga eerst naar het IH
(International Hostel, vroeger heette dat jeugdherberg). Daar loop ik tegen een
Nederlander aan (nee, niet Evert van Benten) die een maand tevoren aangekomen is
en net als ik geemigreerd is. Hij heeft een vlotte babbel en net werk gevonden
als verkoper bij een agrarish bedrijf. Met al die Nederlandse boeren hier zit
dat wel goed lijkt me.
Ik bel een oude kennis, Gary, die ik via een vriend (Paul) ken. Vier jaar
geleden ben ik hier ook geweest. Gary is bijzonder gastvrij en nodigt me
onmiddelijk uit om langs te komen. Hij heeft een grafisch ontwerp bureau en een
bijzonder goed ontwikkeld gevoel voor humor, iets wat goed zichtbaar is in de
vele producties. Als ik het verhaal over Nelson vertel krijg ik te horen dat ik
bij zijn business partner, Alice, langs moet gaan. Alice & Gerry wonen namelijk
in Salmo, vlak onder Nelson. Het schijnt een fantastische plek te zijn midden in
de bergen met beekjes en zo. Nou, dat
staat genoteerd.
Calgary is een grote stad en in grote steden verkopen ze laptop computers. Het
resultaat, een Acer Travelmate 732TXV besteld. Gaaf ding met alles erop en
eraan.
In Calgary is natuurlijk van alles te beleven en te zien maar verder is het een
grote stad dus niet echt noemenswaardig. Na een paar dagen de toerist gespeeld
te hebben in Calgary wordt het toch weer eens tijd om verder te kijken. Ten
oosten van Calgary ligt Drumheller.
Drumheller en Dinosauriers zijn bijna synoniem aangezien het een van de bekendste vindplaatsen in de wereld is. Het is een heel apart gebied waar na de laatste ijstijd een gletsjermeer is doorgebroken en een canyon van tweehonder meter diep heeft uitgeslepen. Hierdoor is er van alles zichtbaar geworden, en dat kan bewonderd worden in het museum. Ze hebben er een compleet 5 meter hoog skelet van de bekende T-rex, sauriers, raptors en meer van dat spul met tandjes. Zie foto 2. Dat was duidelijk geen mensvriendelijk klimaat. Van de andere kant, zodra je een van die gasten te grazen hebt genomen heb je genoeg vlees om een stam een aantal maanden te voeren. Moet je een koe van dat formaat hebben...
Na voldoende geintimideert te zijn vervolgens door naar Edmonton voor een korte stop - inderdaad grote steden zijn niet zo erg populair bij mij. Er is hier wel werk genoeg, net als in Calgary, maar wie wil er nu in de winter bij -30 graden nog buiten rondhobbelen. Bovendien is de omgeving licht heuvelachtig met hier en daar bosjes berkenbomen en deltavliegen wordt dus niets, en dat doet de deur dicht.
Verder noord voert de weg. De berkebosjes maken langzaam plaats voor uitgestrektere bossen terwijl de heuvels hoger worden. Stadjes worden zeldzamer en er verschijnen bordjes met 'no services for 150Km'. Sneeuwbuien teisteren de enkele weggebruikers. Na Grand Prairie maar weer naar het zuiden via Grand Cache naar Jasper. Ook hier uitgestrekte bossen met af en toe regen en sneeuwbuien en geen services voor 175Km. Ergens in-the-middle-of-nowhere zie ik iets vreemds wat me tot op vandaag nog een raadsel is. Wat van de weg af midden in het bos staat een enkele brandende boom. Tussen de andere bomen door kan ik net de bovenste helft zien en die staat als een toorts in lichterlaaie. Er is vreemd genoeg geen rook en iets verderop, als de weg omhoog loopt, terugkijkend is er niets meer te bekennen. Lijkt wel de twilight zone. Ik berouw nog steeds dat ik niet gestopt ben om dit uit te zoeken. De heuvels hebben inmiddels plaatsgemaakt voor echte bergen met besneeuwde toppen. Ik kom weer in het domein van de Rocky Mountains. Via Jasper gaat het weer over de Icefield parkway weer naar Calgary waar de laptop inmiddels is gearriveerd.
Na Calgary wordt het eindelijk weer tijd om het werk in Nelson eens na te gaan.
De volgende stop is dan ook Alice & Gerry in Salmo (vlak onder Nelson).
Inderdaad, geen woord was overdreven. Stel je maar eens voor. Men neme een dal
met een riviertje erin. De bergen zijn bedekt met bossen. Er is een beekje dat
luid ruisend zich een weg zoekt naar de rivier, een watervalletje erbij, en 70
hectare daarvan is van jou. Zet er een huis op - eigen ontwerp en zelf gebouwd -
dat iets hoger ligt en over een deel van de vallei uitkijkt. Een houtwerkplaats
erbij, en een derde gebouw aan een groot stuk grasveld plus een flinke
groentetuin. Voeg daar wat herten, marmotten, vogels, eenden, en af en toe een
beer aan toe en zie daar: Alice & Gerry's place!
Foto 4.
Veel beter kan het echt niet worden.
De dagen erop ben ik met Pacific Insight in bespreking geweest en een beeld gekregen van wat ze willen. Vervolgens een week doorgebracht met requirements uitpluizen, te documenteren en erbij een tijdschatting gemaakt. Toen begonnen ze pas echt na te denken en kwamen ze erachter dat het wat meer werk was dan ze gedacht hadden. Eigenlijk wilde ze ook wat meer functionaliteit dan ze eerst dachten en moest er ergens geld vandaan komen. En dan wordt het echt moeilijk. Nog steeds enthousiast vertelde een van de eigenaren me dat hij wilde dat het doorging maar dat ze nog een budget ergens vandaan moesten halen. Afijn, om een lang verhaal kort te maken, daar zijn ze nu, drie weken later, nog mee bezig. Hij vertelde eerst dat het uit het R&D budget kwam maar ik vermoed dat er intern wat weerstand is opgetreden want later kreeg ik te horen dat ze bij Western Star Trucks wat geld probeerde los te krijgen. Afijn, daar een tijdje op gewacht en in de tussentijd druk aan de slag met Visual C 6 om eens te achterhalen hoe dat in elkaar steekt. In kende Borland Builder en dan in Visual C 6 even terugschakelen.
De afgelopen twee weken ook bijzonder nuttig doorgebracht want Jos Reuling -
degene die mijn Jeep aan de praat hield - was bezig de VS onveilig te maken. Hij
had een motor (Yamaha, het model lijkt een beetje op een Honda Goldwing) gekocht
in Washington en is via Arizona (Grand Canyon en zo) naar Yellowstone gereden.
Daar hadden we afgesproken. We hebben eerst in Yellowstone rondgereden.
Uiteraard 'Old Faithful' begroet die niet zo faithful meer is overigens. Na een
aantal aardbevingen is de tijd tussen twee uitbarstingen van 60 naar 80 minuten
toegenomen. Uiteraard is er meer te zien. Toen we van Old Faithful naar de
camping reden - Jos op de motor - kwamen we in een kudde bisons terecht. Ik vond
het prima maar Jos vond het minder geslaagd. Zeker die ene koe voor ons, met
kalf, die zijn kop omdraaide en een paar puntige horens naar ons zwaaide. Zo'n
beest weegt op zijn minst een paar honderd kilo dus wij wachtte maar braaf.
Zodra ze de andere kant weer opkeek gaf Jos een dot gas en was er veilig
voorbij. Tja, er zijn voordelen aan een auto. De volgende dag kuierde er zowaar
een dikke zwarte beer over de weg. Hij of zij was nog zo vriendelijk om te
poseren zodat we (en twintig anderen automobilisten) op een veilige afstand wat
foto's konden nemen. Wie bekijkt er nu wie. Yellowstone heeft duidelijk te
lijden gehad van de brand in 1988(?). Meer dan de helft van het park is
afgebrand en overal staan nog dode kale boomstammen. Nieuwe bomen beginnen op te
komen maar het zal nog wel dertig jaar duren voordat het weer een beetje een
echt woud wordt. Overigens hebben ze destijds niet geprobeert het vuur te doven.
Dit niet vanwege het gebrek aan brandweerautos maar om om de natuur zijn beloop
te laten gaan. Vuur veroorzaakt namelijk ook nieuw leven. Het ruimt het oude
hout en zieke bomen op en sommige boomsoorten zaaien zelfs alleen uit na een
brand.
Na Yellowstone voert de weg noordwestelijk door Montana terug naar Salmo, en van
daar uit naar Calgary. Dezelfde dag in Calgary het verschepen van de motor naar
Nederland geregeld waarna Jos teruggevlogen is naar Nederland. In totaal heeft
Jos maar liefst 10000Km in een paar weken
gereden. Blijkbaar is het een comfortabele motor.
Zie foto 5 voor een compilage.
En nu zit ik weer in Salmo bij Alice & Gerry. Het is drie weken geleden hier pas echt lente geworden. Ik heb begrepen dat in Nederland het al weken lang mooi weer is geweest. Overigens, in Nelson, 40 Km hier vandaan, was de lente al twee a drie weken eerder aan de gang. Er zit blijkbaar een groot verschil tussen valleien die Noord-Zuid en Oost-West lopen.
Van Pacific Insight nog steeds niets gehoord dus ik ga ervan uit dat het niet doorgaat. Nu wordt het tijd om eens serieus op jacht te gaan naar werk. Ik heb de afgelopen twee weken dertig sollicitaties voor contractwerk de deur uit gestuurd. Er is overigens werk genoeg maar bijna alles in permanent werk. Contractwerk is een ander verhaal. Als ik iets bijzonders tegenkom is permanent werk natuurlijk altijd nog mogelijk.
Ondertussen kreeg ik van Kevin Collins nog een geweldig verhaal over deltavliegen in Frankrijk gemaild. Echt om van te watertanden. Eerlijk gezegd werd ik er helemaal niet goed van. Helaas heb ik hier nog niets geregeld al zijn de eerste contacten wel gelegd. Ik moet zorgen dat ik mijn uitrusting hier krijg en een vleugel. Maar goed, eerst werk vinden nu.
Goed, een heel verhaal. Ik hoop dat de volgende keer net zo enthousiast over het vervolg kan zijn. Als er nog iemand geinteresseert is in hires plaatjes, laat maar weten. Ik heb er nog veeeeel meer.
Groeten,
Henk
Top - Vorige - Volgende
24 maart 2000 - Het toevals spook
Hallo,
Groeten uit Lake Louise.
Voor degenen die denken 'so what' wil ik graag even vertellen dat Lake
Louise midden in de Rockies ligt - een geweldig uitzicht dus - dat de
zon schijnt en dat hier twee meter sneeuw ligt. Iets dat het uitzicht
niet minder maakt. Vandaag ben ik rond het meer gelopen en de hele
omgeving was gehuld in een dikke deken van sneeuw. Schitterend om te
zien.
Vorige week ben ik in Kelowna geland en heb daar eens goed rondgekeken.
Kelowna ligt in een brede vallei en is tot de rand toe gevuld met
fruitbomen van allerlei variateiten. De winters zijn mild en de zomers
zijn warm tot heet. In het midden liggen een aantal grote meren die
voor de verkoeling in de zomer zorgen. Je kunt er zwemmen, waterskiien,
parasailing, hanggliden en om de hoek ligt een ski-berg voor in de
winter. Drie maal raden hoe druk het er is in de zomer.
Verder zeggen ze dat dit gebied het derde grote hitech gebied is in de
regio. Vancouver en Victoria komen op de eerste en tweede plaats. Na
wat rondsnuffelen in de bibliotheek heb ik een lijst van een stuk of
tien hitech bedrijven samengesteld die er goed uitzagen. Mogelijkheden
genoeg dus. Aanbiedingen van werk ook overigens.
Toch maar even verder gekeken, je weet nooit nietwaar.
Dus verder gereden door de binnenlanden. Schitterend gebied met bergen,
kaalslag (logging), meertjes en kleine plaatsen.
In Nelson aangekomen liet het toevals spook zich weer zien. Ik kwam 's
avonds aan en was van plan de volgende dag verder te rijden. De
omgeving is schitterend maar in een plaats van 10.000 mensen midden in
nowhere verwacht je geen werk te vinden. De volgende ochtend verder
dus. De weg voert langs kronkelige wegen door de bergen langs een
gigantisch meer. Op een gegeven moment kun je alleen maar verder met
een veerpont. Aangekomen kon ik nog net mee maar ik wilde eerst een
rondkijken. Toen ik zag dat de volgende veerboot 2 uur later ging voer
de boot net weg. Tja, dan maar terug naar Nelson en de andere route
genomen. Vlak na Nelson stonden twee lifters met snowboards. Tijd zat
dus heb ik ze maar een lift gegeven naar het skigebied. Ik zal jullie
niet vervelen met verhalen over bergen met sneeuw en vergezichten en
zo. Boven wat rondgekeken en genoten van de zon en vervolgens maar weer
terug, dit keer echt op weg naar Calgary. Op de weg terug weer lifters.
Ach ja, tijd genoeg dus die maar weer naar Nelson gebracht. Inmiddels
was het twee uur en ik had honger. Dus bij een restaurantje maar
gegeten, buiten in een aangenaam zonnetje. Wat aan de praat geraakt met
de serveerster - bijzonder vriendelijke mensen hier - en verteld wat ik
kwam doen. O zei ze, dan moet je beslist eens langs de 'Chamber of
Commerce' rijden (dat is de Kamer van Koophandel). Och, toch verder
niks te doen dus dat advies maar opgevolgd. Daar aangekomen verteld dat
ik op zoek was naar wat computer en software georienteerde bedrijven en
ze wisten meteen te vertellen dat er een heus electronica bedrijf in
Nelson zat.
Yeah right. 3 man zeker.
Geen haast dus er toch maar even langs gereden.
Hmm, groot gebouw. Even binnen kijken.
Van het een kwam het ander. Het blijkt een bedrijf met zo'n 220
werknemers te zijn dat ontwikkeling en productie voor de auto-industrie
doet. Ze zochten dringend software engineers met ervaring die diagnose
software onder Windows kon maken. Of ik morgen terug kon komen. Nou,
geen probleem.
Toen nog even onderdak zoeken. Hostel vol. Dan maar een motel.
Bij het inchecken zegt de eigenaar, "Hé jij komt zeker uit Nederland".
Blijkt dat ze twee jaar geleden geëmigreerd zijn en het motel gekocht
hebben. Ik werd meteen uitgenodigd om mee te eten. En in ruil voor wat
internet uitleg kon ik de tweede dag gratis blijven.
De volgende dag een goed gesprek gehad met de technisch directeur. Hij
was erg enthousiast en ze willen me een vast contract aanbieden terwijl
ik liefst op contractbasis werk. Maar zei hij, maak je ronde eerst maar
af en kom dan terug, dan gaan we eens kijken hoe we iedereen tevreden
kunnen maken.
Tja, het kan toch raar lopen.
Klinkt goed toch? Afijn, eerst nog eens in Alberta kijken.
Groeten,
Henk
Top - Vorige - Volgende
9 maart 2000 - Canada oh Canada
Hallo iedereen!
Ik dacht laat eens wat van je horen. Bij deze.
Ik loop hier nu een week rond, en heb bijna blaren op mijn voeten.
Alles gaat nog harstikke goed tot dusver. Op dinsdag middag volgens
planning geland. De douane kostte nogal wat tijd met al dat papierwerk
maar was verder niet lastig of zo. Van het vliegveld uit direct naar de
YMCA gegaan en 12 uur geslapen. Dat ging ook prima.
En toen de papiermolen afgelopen. Inmiddels heb ik een postadres:
main box 2096
349 West Georgia St.
Vancouver V6B3T2
Canada
En ook een debiele telefoon met voicemail:
(OK, het nummer ga ik natuurlijk niet zomaar op het net gooien - Ruud)
En verder een bankrekening, en vandaag ook al een auto gekocht. De
meeste van jullie zullen wel niet echt verbaasd zijn dat het een 4x4 is
(Jos, het is geen Jeep geworden :-) wel een Ford Explorer uit 1991, 4
liter, 6 cylinder, 4 deurs, 1800Kg, mooi ding joh).
Ik wacht alleen nog op mijn SIN-card. Een soort Sofie-nummer. Zonder
dat stukje papier besta je niet echt. En natuurlijk een laptop, maar
dat heeft ook nog geen haast.
Afgelopen weekend was het mooi weer (hier doen ze dat in het weekend). Dus maar eens rondgewandeld in Stanley park. Vlak bij Vancouver Downtown 200 hectare groot, met bomen van honderden jaren oud en het ligt aan zee. Vrij druk, dat wel, maar wat wil je op zondag met mooi weer.
De economie in Canada is niet zo 'booming' als in de VS. Of het kan zijn dat die Canadezen gewoon niet zo'n grote mond hebben. De computer industrie doet het wel goed en ik denk dat ik eens wat ballonnetjes ga oplaten voor het maken van Web pagina's. Maar dat is voor later. De komende dagen eerst maar eens de omgeving verkennen.
Iedereen groetjes,
Henk
Top - Vorige - Volgende
1 maart 2000 - Het eerste teken van leven
Hallo!
Even een mailtje om te laten weten dat alles goed gegaan is.
Op schiphol kreeg ik nog een keuze voorgeschoteld om via Montreal te
gaan ivm overboeking. Dit zou een fikse korting opleveren dus dat vond
ik wel een goed idee. Uiteindelijk bleken ze plaats genoeg te hebben
dus ik vloog direct naar Vancouver. Tot aan de Rockies was het
onbewolkt en uren lang vlogen we boven enorme verlaten ijsmassa's,
besneeuwde meren en witte bergen. Geweldig om te zien!
De douane was zelfs vriendelijk te noemen. Tja, je blijft je verbazen.
Het afhandelen van het papierwerk duurde wel even, via 3 balies en zo
toch gauw 2 uurtjes zoet. Ingechecked bij de YMCA en meteen in slaap
gevallen.
Vandaag meteen begonnen met het papierwerk. Inmiddels heb ik een postbus, een bankrekening en een Social Security Nummer aangevraagd.
Het postadres is:
Henk Spaay
Vancouver po-box 2096
349 West Georgia St.
Vancouver V6B3T2
Canada
Binnenkort meer.
Groetjes,
Henk
Top - Vorige - Volgende
24 februari 2000 - Countdown Canada
Hallo allemaal,
Het is nu bijna zover. Dinsdag om 14:05 vlieg ik naar Vancouver. De afgelopen weken is de tijd omgevlogen want er was steeds nog wel wat er geregeld moest worden.
Met opzet heb ik weinig plannen gemaakt van wat ik ga doen in Canada. Na aankomst eerst maar eens wat zaken regelen zoals postbus, bankrekening, telefoon en zo. Dan besluiten of ik nog een paar weken in Vancouver wil blijven. Zo niet dan schaf ik een auto aan en ga de binnenlanden richting Calagary verkennen. In ieder geval wordt het een rustige start.
Het weer is in Vancouver vergelijkbaar met Nederland, dus regenachtig en een graad of 8. Alleen het uitzicht is wel eventjes beter want op een steenworp afstand beginnen de bergen!
Groeten,
Henk
Top - Vorige - Volgende
31 januari 2000 - Henk naar Canada
Hallo Allemaal,
Dit is een testmailtje om te kijken of het mailen via
Yahoo werkt. De meesten van jullie weten al waarom. Ik
ga het kikkerlandje verlaten en eens rondkijken in het
iets grotere Canada.
Als je liever niet lastiggevallen wilt worden met
berichtjes over het wel en wee aan de andere kant van
de zee, laat het me dan even weten.
Het nieuwe email adres wordt dus:
henkspaay@yahoo.com
Inderdaad, geen punt tussen henk en spaay. Yahoo 'eet'
die niet. Deze email-bus zal een paar keer per week
worden gecontroleerd.
Het vertrek is ongeveer de laatste week van Februari. Tot die tijd bivakkeer ik bij mijn moeder.
Groetjes en tot schrijfs of horens.
Henk Spaay
