Toen Kabir eenmaal door Swami Ramanand was geaccepteerd als leerling,
werd hem door de Swami gevraagd om samen met de andere leerlingen
voorbereidingen te treffen voor de jaarlijkse Pitra Pooja.
Met Pitra Pooja wordt bedoeld het jaarlijks offeren van voedsel aan
overleden voorouders of familie. Kabir was fel gekeerd tegen dit soort
rituelen, maar ging z'n verantwoordelijkheid als leerling niet uit de
weg.
De leerlingen, en dus ook Kabir,
gingen op pad om rijst en andere etenswaren huis-aan-huis te verzamelen.
Kabir ging samen met nog enkele leerlingen een weggetje op en zag dat
Swami Ramanand achter hen aan kwam.
Plots zag Kabir langs de weg een kadaver liggen van een recent gestorven
koe.
Kabir liep naar de koe en haalde uit zijn buidel een "roti" en
legde het bij het hoofd van het rund.
De leerlingen zagen dit en slaakten en kreet van verbazing. Ook Swami
Ramanand zag dit en vroeg zich af wat Kabir aan het doen was.
Kabir zei tegen de koe: "eet de roti maar lekker op, je zal
al lang niet hebben gegeten ".
Maar de koe bewoog niet!
Kabir dacht de koe een handje te helpen en pakte een stok en propte
daarmee de roti in de mond van de koe. Hij had ook wat water bij zich en
liet dit ook vallen in de mond. De koe zou best dorstig zijn sprak hij
de andere leerlingen toe.
De leerlingen begonnen te lachen en brullen. Wat een grap!
Swami Ramanand observeerde dit alles kwam woedend naar Kabir toe lopen
en sprak op luide toon:
Kabir! Wat ben je aan het doen?
Zie je niet dat die koe al dood is? Wat voor nut heeft het nog om het
roti en water te geven?
Kabir deed alsof hij het niet
begreep en vroeg zijn Guru:
Maar Guruji, als de koe niets eet, hoe kan zij dan melk geven?
En als zij geen uitwerpselen (gobar) meer uitpoept, waar moeten dan de
kookvuurtjes (choolha) van branden?
Ramanand zei toen:
Kabir, denk toch eens goed na!
Die koe is al dood. Wat je het ook te eten of te drinken geeft, het zal
geen melk meer produceren!
Het lichaam is nu levenloos en de ziel is al vertrokken naar de volgende
geboorte. Het aanbieden van voedsel heeft geen enkel nut meer!
Kabir glimlachte toen.
Swami Ramanand zag de grijns en begreep niet waarom Kabir zoiets simpels
niet zelf kon bedenken.
Plots, als een blikseminslag, drong het tot Ramanand door.
Waar hij Kabir reprimerend over toesprak, was hij zelf ook schuldig aan!
Swami Ramanand omhelsde Kabir en drukte Hem tegen het hart. Kabir had de
ogen van Ramanand geopend. Hier had de "leerling" Kabir iets
aan de Guru kunnen leren!
|