Is de Hemel daarboven ?


Moke Kahan Dhoonde Bande Main To Tere Paas Mein.

God is in een ieder aanwezig en in feite in elke atoom van het universum.
De ziel is in essentie een Goddelijke manifestatie.
Waarom zou de ziel na de dood van het lichaam, dan buiten het lichaam treden zoals velen ons doen geloven ?
Gaat het soms op zoek naar God in de hemel ? Of gaat het naar de Zee ?
Of duikt het soms naar het middelpunt van de Aarde ? Waar gaat het naar toe ?

Als de ziel door onwetendheid niet weet waar het naartoe moet, blijft het rondhangen in de drie dimensies.(Trilok)
En dat gebeurt dus eigenlijk ook: in een cyclus van 84 lakh blijft het ronddolen van geboorte tot geboorte en
van lichaam tot lichaam.

Zolang de ziel niet beseft wat zijn doel is, zal het niet uit de handen van Jam (Janam-Maran) kunnen komen.
Janam is geboorte en Maran is dood. Jam (Jama) is samengesteld uit deze twee. Jam is dus Heer des leven/dood.
Sat(Guru) komt naar de mensen toe om hen op subtiele manier te doen ontwaken uit de slaap der onwetendheid.
Door het onderrichten van de ziel zelf, bestaat de kans dan het voldoende ontwikkeld is om de weg
naar Het Licht te vinden. De ziel wordt door de Guru als het ware klaar gestoomt voor de eindreis.
En een Guru heeft tevens de plicht om z'n leerling tijdens die eindreis bij te staan.
Deze plicht wordt bestempeld op het moment dat een persoon Gurmukh wordt. (Het initiatie-proces).

Het initiatie-proces opent voor de leerling de deur naar Guru Bhakti.
Deze Bhakti leidt tot kennis (Gyaan) die in het onderbewuste wordt opgeslagen.
Deze komt vrij als de hersenen en dus het bewustzijn (ego, aham) wegvalt.
Het onderbewustzijn wordt dan opeens dominant. (De echte Sadhoe krijgt dit al tijdens z'n leven voor elkaar)
Is het onderbewuste onvoldoende ontwikkeld (geen sumiran, geen bhakti, geen gyaan), dan verdwaald het in de schemerzone tussen leven en dood.
Het fonkelende licht die het ziet lijkt Het Goddelijke Licht van verlossing, maar is eigenlijk het "dag"licht bij geboorte.
Als de ziel beseft waar dit "licht" naartoe leidt, schreeuwt het uit van verdriet.
Maar och: warme moederlijke liefde is zo aantrekkelijk en knus. De pasgeboren baby vergeet z'n geschiedenis en begint aan een nieuw leven. Tot Jam Raj weer aanklopt met de boekhouding in z'n handen.........

Moraal van het verhaal:
Als God al in je zit, waarom zou de ziel dan buiten het lichaam moeten treden ?
En als God in elke atoom aanwezig is, zou het dus ook in een dood lichaam moeten zitten.
De kortste weg zou dus zijn dat bij de dood, de ziel in de eigen atomen van het lichaam "verdwijnt".

Kabir Vachan: Hey Dharamdas ! Tatwa mein Nih-tatwa darso, Awa Gawan Niwariye !
Wat wil dit in hemelsnaam zeggen !?

Kabir Saheb zegt tegen Dharamdas: Aanschouw het Goddelijke binnen het materiele. Dus niet Macro maar Micro.
En niet naar buiten, maar naar binnen. "Oh Broeder, waar zoekt ge Mij ? Ik ben al die tijd al bij jouw !"

Bij de dood van het lichaam staat de SatGuru als astrale gids klaar om de ziel te begeleiden.
Alleen een SatGuru die de weg naar SatLok weet zal je daar kunnen brengen.
En wie is zo'n SatGuru ...... ? En waar is SatLok ......?
En dus: waar gaat de ziel (voldoende ontwikkeld en op weg naar Mukti) naartoe ?

"Tatwa mein Nih-tatwa darso, Awa Gawan Niwariye, Awa Gawan Niwariye !"