De laatste Akte

Auteur: Ton v. Lankveld
E-mail: ton.lankveld@hccnet.nl
Versie: 2 october 2000

Tijdlijn: De laatste scenes uit de allerlaatste aflevering.

* * *

"Ik ben kapot!" laat Buffy zich ontvallen, terwijl ze op het gazon gaat zitten. Een eenzame lantaarn verlicht dit beschutte plekje op de campus.

"En weer hebben we de wereld behoed voor een val in de eeuwige duisternis." meldt Xander. "En weer geen Presidentiele medaille."

"Waar is Giles trouwens?" vraagt Willow vermoeid. De magie die ze vannacht moest gebruiken was sterk, en koste haar veel energie.

Buffy glimlacht betekenisvol naar haar.

"Ooh!" zegt ze verbaast. "Denk je dat het serieus is tussen die twee?"

"Ik hoop het." lucht de blondine haar hart. "Hij is lang genoeg vrijgezel geweest. Het wordt hoog tijd dat hij zijn neus eens in andere dingen steekt dan boeken."

Willow proest het uit, en Xander schokt van het lachen.

"Het kwam er niet uit zoals ik het bedoelde!" verdedigt Buffy zich.

"Ooh ja! Dat was precíes wat je bedoelde." plaagt de jongeman haar.

Met een vriendschappelijke por duwt ze hem tegen het gras.

"Au!" Xander's gezicht betrekt even van de pijn, en hij grijpt beschermend naar zijn linker arm.

"Oh, sorry!" zegt Buffy geschrokken. "Ben je gewond?"

"Niets ernstigs." stelt hij haar gerust. "Flink gekneusd. Mijn onderarm is morgen minstens dubbel zo dik, en voorzien van een diepblauwe tint."

Voorzichtig onderzoekt Willow de gekwetste ledemaat.

"Niks gekneusd. Gebroken!" is haar deskundige conclusie. Onmiddellijk opent ze haar Wicca-gereedschaptas en haalt er een paar benodigdheden uit.

"Waarom zei je ons niet dat je gewond was?" verwijt Buffy hem. "Dan hadden we je naar het ziekenhuis gebracht."

"Sorry hoor. Ik had niet in de gaten dat het zo ernstig was." verontschuldigt Xander zich.

"Niets aan de hand." stelt Willow hen gerust, terwijl ze een speciale olie in haar handen mengt met een paar gedroogde kruiden. "Over een paar minuten is hij weer zo goed als nieuw."

Voorzichtig smeert ze het mengsel op de gekwetste onderarm en onmiddellijk voelt Xander hoe een diepe warmte zich door zijn ledemaat verspreid. De pijn verdwijnt als sneeuw voor de zon en de verkrampte spieren ontspannen zich. Een vreemde tinteling, als een soort van elektriciteit, vloeit door zijn arm zodra de jonge heks een Latijnse spreek mompelt. Of een andere taal waar hij niets van begrijpt. Het is een vreemde gewaarwording om te voelen hoe je eigen bot zich letterlijk als door tovenarij zet. En dat alles zonder een spoortje van pijn. Sterker nog, het is aangenaam. Zeer aangenaam.

Haar bezorgdheid verdwijnt zodra Buffy zijn ontspannen en gelukzalige glimlach ziet verschijnen.

"Wanneer heb je hem gebroken?" wil een bezorgde Willow weten.

"Een van die demonen wilde zijn knuppel eens op jouw hoofd uitproberen. Ik had op dat moment geen wapen, dus blokkeerde ik de slag maar met mijn arm."

"Bedankt, maar dat was dom." geeft het roodharige meisje hem een licht verwijt.

"Het leek op dat moment een goed idee."

"Ik wil niet dat je zo'n risico's voor mij loopt." uit Willow haar bezorgdheid.

"Een gebroken arm is een kleine prijs voor jouw leven."

Ze kijkt haar jeugdvriend in de ogen, en ziet dat hij veel meer zou offeren om haar te beschermen.

Ze slaat haar armen om hem heen en drukt haar hoofd tegen zijn borst. "Je bent mijn grote teddybeer."

"Je wat?!" vraagt een verbaasde Xander.

"Mijn oude vertrouwde teddybeer. Als mijn andere knuffels me verlaten, of . . . . . Jij bent er altijd voor me. Om me te troosten en om mee te praten."

"Een oude pluizige en beschimmelde speelgoedbeer is niet bepaald het beeld dat ik van mezelf heb." uit de jongeman zijn bedenkingen.

Ze brengt haar gezicht dicht bij het zijne. "Dat is het beeld dat ik in mijn hart draag, en jouw glimlach." Dan kust ze teder zijn mondhoek. Ze voelt hoe hij zijn armen om haar heen slaat, en hoe zijn lippen de hare vinden. Nu hoeven ze niet bang te zijn dat een Oz of een Cordelia hen zal betrappen. Ze zijn beide vrij. Vrij om zich over te geven aan diegene waar ze hun hele leven al van houden.

Het is Buffy vreemd om het hart als ze ziet hoe haar metgezellen zich op het gazon in elkaar verliezen. Haar twee beste vrienden hebben elkaar eindelijk gevonden. Wat kan ze meer wensen. Misschien iemand die ook van haar kan houden?

"Ik zie jullie morgenvroeg wel weer." zegt ze weemoedig als ze op wil staan.

"Nee Buffy, blijf!" smeekt Willow haar, terwijl ze zich uit Xander's armen bevrijdt.

"Jullie willen nu alleen zijn." zegt de blondine.

"Wij willen bij elkaar zijn , maar niet alleen." verzekert het roodharige meisje haar, en pakt haar hand vast.

Hoewel ze het probeert te verbergen, merkt Willow toch Buffy's korte, met smart vervulde, blik richting Xander op.

"Je verdient een man die van je houdt." stelt de roodharige.

"Ik ben de Doder, daar is geen relatie tegen bestand. Zoals meervoudig bewezen is."

"Je koene ridder houdt nog steeds van je. Daar hebben jaren van dodelijke gevaren en vreemde relaties niets aan veranderd."

Buffy kijkt haar vriendin met sombere ogen aan. "Maar ik ben niet diegene die hij koos."

"Zeg, jullie hebben het over mij. Nietwaar?" zegt Xander, en kijkt de twee meisjes vragend aan.

"Je houdt toch nog van haar?" vraagt Willow.

"Ja, maar . . ."

"Je houdt van Buffy!"

Waarom kan de grond zich nu niet onder hem openen, vraagt de jongeman zich vertwijfeld af. Dit is weer zo'n situatie waarin hij niet kan winnen.

"Ja! Ik hou van Buffy. Maar ik hou ook van jou."antwoordt Xander naar waarheid, zich voorbereidend op het ergste.

"Dat is fantastisch!" kirt Willow enthousiast. "Je houdt toch ook van hem, niet?" vraagt ze dan wat onzeker aan de blondine.

De reactie van haar vriendin op Xander's bekentenis heeft Buffy even van haar stuk gebracht. "Hoe kan hij nog steeds van me houden? In al die jaren was hij de vriend die altijd en overal voor me klaar stond. Ongeacht hoe groot het gevaar ook was, en als dank sliep ik met andere mannen."

Xander richt zich op en slaat een arm om het meisje. "Ik heb je nooit geholpen in de hoop op seks. Goed, in het begin wel, maar al snel omdat ik in je geloof, en om je geef. Jij bent mijn heldin."

"Kijk, dat is de teddybeer waar ik van hou." zegt Willow opgewekt.

"De oude teddybeer als koene ridder." mompelt de jongeman bedachtzaam. "Een beeld dat ik moeilijk serieus kan nemen."

"Wat mijn vraag nog steeds niet beantwoordt." richt Willow zich tot haar vriendin.

Mocht ze al gewetensbezwaren hebben richting haar vriendin, Xander's lichamelijke nabijheid en de liefde in zijn ogen vagen die weg. Ze slaat haar armen om hem heen en kust hem hartstochtelijk in de hals. "Ja! Ja, ik hou van hem!"

"Mieters!" roept het roodharige meisje verrukt en stort zich op het tweetal.

"Oeh!" klinkt het uit Xander's mond, zodra hij met de twee meisjes in zijn armen ruggelings tegen de grond slaat.

"Twee vriendinnen!" zegt hij vol ongeloof. "Wat vampiers, demonen en ander helgebroed niet hebben klaargespeeld doen jullie. Want dit overleef ik nooit."

Een tijdlang liggen ze gelukkig en zwijgend in elkanders armen.

"Niet dat ik ondankbaar wil klinken, maar waarom wil je Xander met me delen?" vraagt Buffy uiteindelijk aan haar vriendin.

Deze glimlacht haar vanaf de andere helft van Xander's borst toe. "Ik heb zijn vriendschap, sinds je aankomst in Sunnydale, altijd al met je gedeeld. Waarom dan niet zijn liefde. En trouwens, ik wil niets liever dan je gelukkig zien. Ik hou van je."

"Ik hou ook van jou." fluistert de blondine haar toe. "Je bent mijn allerbeste vriendin."

"Dat is niet wat ik bedoel!" fluistert Willow terug, en haar ogen fonkelen.

"Ooh. Maar ik . . ." stamelt Buffy. "Ik heb nooit iets gehad met een vrouw."

De roodharige glimlacht haar warm toe. "Ik verwacht ook niet dat je voor mij voelt, wat ik voor jou voel. Ik geef je alleen maar de reden waarom ik je gelukkig wil zien. En als je me niet kunt beminnen, dan is onze vriendschap meer dan genoeg."

De aangename stilte keert weer terug op dit afgelegen deel van de campus.

Buffy heeft zich in lange tijd niet meer zo goed gevoeld. Zo veilig, zo geliefd. Ze heeft haar armen om haar vrienden geslagen, en zij de hunnen om haar. In hun nabijheid zijn er geen loodzware verplichtingen of onmenselijke verschrikkingen. Hier mag ze een gewone jonge vrouw zijn met gevoelens en behoeftes.

"Will?"

"Ja?"

"Ik wil je beminnen."

* * *

Vanaf grote hoogte zijn de drie figuren, die zo innig in elkanders armen liggen verstrengeld, nauwelijks nog te herkennen.

"Deze Doder deed het goed!" zegt een vrouwelijke stem. "We moeten haar belonen."

"Je hebt iets in gedachten?" vraagt een mannelijke stem.

"Waar ze nu het meeste naar verlangt, is liefde en rust."

"Dan zal het zo geschieden."

*** Einde! ***


| Buffy pagina | Home |