Mijn verhaal

Marieke Arts


Onderwerp: verklevingen in de onderbuik als oorzaak van hevige buikklachten!

Ik ben Marieke Arts, 22 jaar en heb 2 jaar lang naar de oorzaak gezocht van de buikklachten in vaak onbegrip van artsen doordat ze geen aanwijsbare oorzaak konden vinden. Dit was voor mij heel frustrerend. Gelukkig is de oorzaak van de buikklachten gevonden. De reden dat ik mijn verhaal vertel is om andere mensen in te laten zien dat je niet aan jezelf moet twijfelen als je denkt dat je echt lichamelijke klachten hebt. Hieronder kunt u mijn verhaal lezen:

Mijn verhaal:

Rond mei 2002 was ik vaak misselijk, gepaard gaande met braakneigingen. Ik kreeg hiervoor van mijn huisarts verschillende soorten maagzuurremmers. Er werd bloed geprikt en uiteindelijk werd er een echo gemaakt. Beide onderzoeken leverden geen resultaten op. Begin juli verergerde de klachten. Ik had weinig of geen eetlust meer, verhoging, pijn in de maag, krampen in de linker onderbuik, steken in de rechter onderbuik met staan en lopen, ik was erg duizelig, snel moe en in een maand tijd viel ik 8 kg af. Na veel aandringen bij de huisarts ben ik doorverwezen naar de internist.

De eerste diagnose was: een prikkelbaar darmsyndroom. Voor de zekerheid moest ik een gastroscopie (maagonderzoek) ondergaan en de arts schreef me metamucil voor (een zakje met vezels). Op naar het vreselijke darmonderzoek.

Bij de internist teruggekomen bespreekt hij de resultaten van het onderzoek. De gastroscopie had niet veel spectaculairs opgeleverd. Er was wel een klein middenrifbreukje op te zien, maar verder was alles wel in orde. De metamucil hoefde ik niet meer in te nemen omdat ik aan gaf dat ik er zo'n vol gevoel van kreeg en het gevoel had dat de klachten alsmaar erger werden. De internist gaf me een nieuwe verwijzing voor een sigmoïdoscopie en een x-colon. Het eerste onderzoek voor mij was een sigmoïdoscopie. Dit is een onderzoek waarbij ze met een endoscoop via de anus het laatste stuk van de dikke darm ( de endeldarm) bekijken. Het volgende onderzoek was een x-colon (een foto van de dikke darm met bariumpap). Dit is niet pijnlijk.

Toen ik weer bij de internist op spreekuur was deelde hij me mee dat ik weleens een ernstige darmziekte zou kunnen hebben zoals: colitis ulcerosa of de ziekte van Crohn en wilde een colonoscopie aanvragen. Dit baseerde hij op de foto's van de dikke darm. Op een bepaalde plaats bleef er geen bariumpap aan de wand plakken. Eind december 2002 wordt er een colonoscopie gemaakt. Dit was echt een zeer pijnlijk onderzoek met een vreselijk dieet en laxantia. Dit onderzoek deed zo'n pijn. Ik kreeg geen goede sedatie = slaapmiddel en/of pijnstilling. En bovendien kwam de arts de laatste bocht niet om richting het opstijgende gedeelte van de dikke darm. De arts besloot te stoppen met het onderzoek en 2 weken later moest ik het opnieuw ondergaan. Dit was dezelfde procedure, maar nu in een ander ziekenhuis, door een andere arts en met slaapmiddel en pijnstilling. Dit keer ging het goed.

Terugkomend bij de internist op controle is er volgens de arts niks meer aan de hand met mij, waarschijnlijk een prikkelbaar darmsyndroom en daar kan ik het mee doen. Hij schreef me magnesiumoxide voor en dat was ook alles. De magnesiumoxide was werkelijk een drama. Ik werd er zo duizelig van, het ging helemaal verkeerd en de klachten werden alsmaar erger. Ik ging terug naar de internist. Hij kon niks meer voor me betekenen en hierbij werd alles afgesloten. Ik liet het hier niet bij zitten en schreef hem een brief. Ik mocht op zijn spreekuur komen en ben toen doorverwezen naar zijn collega. Een mdl-arts.

Begin januari 2003 ben ik moeten stoppen met de opleiding doktersassistente. Dit was in het tweede leerjaar. Gelukkig heb ik daar zoveel kennis opgedaan dat ik wist dat ik geen prikkelbaar darmsyndroom kon hebben. De symptomen kwamen duidelijk niet overeen. Eind februari 2003 ben ik daarom gestart met een baantje als telefoniste/receptioniste voor 12 uur per week. Meer zat er niet in. Ook vanwege de moeheid.

Intussen ben ik met mijn moeder bij de mdl-arts geweest om mijn klachten te bespreken en de doorgemaakte ziekten. De mdl-arts gaf me een verwijzing voor een CT-BUIK.

Begin juni 2003 werd er een CT-BUIK gemaakt. Er werden geen afwijkingen gezien. Alles lijkt goed te zijn. De vraag was nu: hoe verklaar je deze buikklachten??? Als laatste gaf de mdl-arts mij nog een verwijzing voor een x-dunne darm (foto van de dunne darm). Dit is best een vervelend onderzoek.

Terug op spreekuur bij de mdl-arts krijg je te horen dat er geen bijzonderheden te zien zijn op de foto's. Wel fijn natuurlijk, maar wat is er dan wel aan de hand? De mdl-arts verwijst mij terug naar de huisarts. De huisarts en vooral zijn vrouw namen mij niet meer serieus terwijl de klachten juist drastischer toenamen. Ik moest vaak naar de huisartsenpraktijk toe omdat ik er geen raad meer mee wist. Ik besprak met de huisarts dat ik een second opinion wilde in het Radboud Ziekenhuis. Ik wilde tenslotte achter de oorzaak van de klachten komen. Hij gaf mij gelukkig een verwijzing.

In de zomervakantie moest ik de H.A.P. raadplegen. Ik werd goed onderzocht en doorgestuurd naar de spoedeisende hulp op verdenking van een blindedarmontsteking. Op de spoedeisende hulp nam een verpleegkunde me bloed af en een chirurg kwam erbij om me te onderzoeken. Hij kon geen aanwijsbare oorzaak voor een blindedarmontsteking vinden en ik werd gewoon naar huis toe gestuurd met een paracetamol terwijl ik intussen al opiaten slikte tegen de pijn. Ik kon hier niks tegen inbrengen en ik moest het er maar mee doen.

Ik heb de mdl-arts bij mij in de buurt toch weer geraadpleegd en deze gaf me een verwijzing voor een 24-uurse urine op porfyrine te controleren. Dit is een zeldzame stofwisselingsziekte.

Terugkomend bij de arts op zijn spreekuur hoor je dat de uitslag positief is, maar er wordt niks mee gedaan. Vervolgens kreeg ik een verwijzing voor een IVP = intraveneus pyelogram. Bij dit onderzoek worden er röntgenfoto's van de nieren en urineleiders gemaakt met behulp van contrastvloeistof dat in een ader gespoten wordt. Ook dit onderzoek was negatief.

Vervolgens zijn we voor een second opinion van onze kant uit bij het Radboud ziekenhuis te Nijmegen geweest. Het hele verhaal gedaan aan de tweede mdl-arts, er werd lichamelijk onderzoek verricht, bloed geprikt, en ik moest voor 3 dagen ontlasting verzamelen die op kweek werden gezet en ik moest een urine onderzoek (xylosetest) thuis doen. Verder werd er een afspraak voor een echo van de buik maakt.

Terugkomend bij de arts op spreekuur kreeg ik te horen dat de uitslag van de xylosetest positief was en de echo van de buik was negatief. Met de positieve uitslag van de xylosetest werd niks gedaan. De pijn in de buik werd alsmaar erger. Vooral in de rechter onderbuik. Ik kon niet eens meer zwemmen, lopen en zitten. De tweede mdl-arts besloot om een derde colonoscopie te doen. Begin november vond dit onderzoek plaats. Zelfde procedure, alleen verliep het onderzoek bij hun ook erg moeizaam en had ik verkeerde sedatie gekregen waardoor ik het hele onderzoek door ontzettende pijn had. Volgens de tweede mdl-arts had ik een lymfoide hyperplasie. D.w.z dat de lymfeklieren van de dunne darm vergroot/opgezet waren. De mdl-arts kon op zijn terrein niks meer voor mij doen. Hij adviseerde mij ook om op een ander terrein zoals chirurgie verder te zoeken. De arts vertelde ons dat sommige mensen denken dat ze in een universitair ziekenhuis veel kundiger zijn, maar dat dit in de praktijk nog best tegenvalt. Vaak zitten ze toch wel op een lijn met de gewone ziekenhuizen. In het Radboud Ziekenhuis was het einde verhaal.

Intussen was ik ook al twee keer bij de huisarts met spoed 's middags op spreekuur geweest. De pijn was niet meer te houden. Via de site www.ziekenhuis.nl heb ik twee meisjes getroffen met mijn buikklachten. Een van de twee had zelf een buikaandoening dat op chirurgisch terrein lag en de ander (Ingrid) dacht dat ze diverticulose had. Het eerste meisje dat ik getroffen had heb ik ontmoet en zij meende mij echt te kunnen helpen. Daarom had ze een afspraak voor mij gemaakt voor begin oktober bij een chirurg in het ziekenhuis te Arnhem. Deze chirurg was wel bereid om een kijkoperatie in de buik te verrichten, maar vroeg zich af of dit niet dichter in de buurt kon bij mij in het ziekenhuis bijvoorbeeld. Hij zou de huisarts hierover een brief schrijven. Mijn huisarts deed werkelijk niks en dus moest ik er zelf weer achterheen. Ik had zelf een afspraak gemaakt met een chirurg in mijn dichtstbijzijnde ziekenhuis en vroeg daarna pas om een verwijzing. Soms moet je het andersom doen bij sommige artsen als je het gevoel krijgt dat je er alleen voor staat. De chirurg in mijn eigen ziekenhuis weigerde om een kijkoperatie te verrichten. Ik zou er toch niet beter op worden. Mijn huisarts zou met hem in overleg gaan, maar ook dit gebeurde niet. Telkens moest ik bellen of komen of hij al iets ondernomen had. Ik had nog een keer een afspraak met de chirurg in mijn ziekenhuis gemaakt, maar hij bleef bij zijn standpunt. Ik had geen zin meer om mijn huisarts weer te berichten en alsmaar af te blijven wachten. Ik heb zelf weer het ziekenhuis in Arnhem benaderd en ik ben samen met dat meisje naar een vervangende chirurg gegaan omdat die ene chirurg langdurig ziek was. Deze chirurg was zo vriendelijk en begreep mijn verhaal volkomen. Hij maakte er meteen werk van en zo was ik binnen 6 weken aan de beurt voor een laparoscopie (kijkoperatie buik).

Midden januari 2004 heb ik een kijkoperatie gehad in de buik. In de onderbuik trof deze chirurg verklevingen aan bij de dunne darm. Deze verklevingen noem je ook wel adhesies. Hij heeft daarom een adhesiolyse verricht (of wel doorklieven van een soort streng). Daarnaast waren de lymfeklieren bij de dunne darm opgezet. Dat had de tweede mdl-arts de laatste keer ook gesignaleerd, waar niks mee gedaan werd.

Na de operatie was ik vrijwel meteen van de pijn in de onderbuik af. Het was voor mij een opluchting dat de pijn weg was, maar wel een lang traject wat ik heb moeten doorlopen om de oorzaak van de pijn te moeten achterhalen. Toch is de oorzaak van de verklevingen nog nooit achterhaald. Verklevingen komen er niet zomaar.

Terugkomend bij de mdl-arts in mijn ziekenhuis sluit hij maar meteen alles af. Ik ben geholpen met de klacht en het ligt toch niet op zijn gebied, zegt hij. Ik word er zelfs mee geconfronteerd dat ik er rekening mee moet houden dat verklevingen graag binnen een jaar tijd terugkomen. Ik heb voor alle zekerheid een mdl-arts in Arnhem benaderd voor een afspraak te zijner tijd.

Een maand of twee later lijk ik weer klachten te krijgen in de onderbuik. Ik trok meteen aan de bel bij de mdl-arts hier in de buurt en hij zette nog een keer een 24-uurse urine in op porfyrinen. Het was negatief. Met andere woorden had ik geen porfyrie. Ik kon wel een acute vorm gehad hebben toen het onderzoek destijds wel positief was, maar het was in ieder geval niet de chronische vorm, is mij verteld. Daarna was alles voor hem ook definitief afgesloten.

Ik wilde dit niet en bleef daarom bij de mdl-arts in Arnhem. Ik voel me hier goed bij. Ik heb nu al enige tijd fysiotherapie voor de buik. Het werkt heel goed, maar ook ontspannend. Ik adviseer jullie om het er niet zomaar bij te laten zitten. Bovendien ben je vrij in je keuze van een ziekenhuis of een arts. Al moet je naar het Noorden, Oosten, Zuiden of Westen van het land reizen. Zoek hulp als je er niet uit komt!!! Dit was mijn verhaal.

Met Ingrid (degene waarmee ik deze website beheer) wilde ik een site over buikklachten opzetten. Hier was veel voorbereiding voor nodig, maar we doen het met plezier. Bovendien zijn we nog steeds bezig met verbeteringen en vernieuwingen aan deze site. Wel is het goed om u te realiseren dat u niet de enige bent met buikklachten en dat er daarom sites zijn waar u uw verhaal kunt delen met andere lotgenoten. We hopen dat u deze site aan anderen kenbaar maakt, zodat we steeds meer bezoekers krijgen. Hoe meer bezoekers, des te meer mensen die elkaar kunnen helpen met klachten.



Terug naar 'Mijn verhaal' Terug naar menu