Vandaag ben ik op bezoek geweest bij m'n zus Sindar. Puh dat is een hele belevenis geweest. We zijn samen gelijk naar een heel groot terrein gegaan waar we konden ravotten. Nou dat hebben we gedaan ook. Sindar liet me alles zien daar. Grote waterbakken, waar je kon lebberen, zand om kuilen te graven enz. Ze vertelde me dat er hier soms grote voertuigen oefenen. Baasje gelijk een hoop foto's gemaakt. Het is wel een bazige tante hoor. Af en toe leek het Spike wel, maar ja het was natuurlijk haar terrein. Sindar kan goed met stokken - nou ja halve bomen is beter - slepen. Als ik ging kijken of ze nog niet moe was van zo'n zware stok, dacht ze dat ik hem kwam afpakken. Ja 'k ben gek. Ik ga niet met dat warme weer met stokken sjouwen.
Later zijn we naar Sindar's huis gegaan. Nou ik heb haar even laten zien hoe en dog hoort te eten. Met veel gesmek, maar vooral snel. Ik had begrepen dat ze nogal kieskeurig is met het eten. Nou ik niet hoor, als het maar veel is. Sindar was uitgevloerd en wilde alleen maar op de bank liggen. Ik eigenlijk ook wel, maar toch zo'n kans krijg je niet vaak om met je zus te spelen. Ik heb het nog diverse malen geprobeerd om een spelletje te starten, maar nee hoor. Gelukkig had mijn vrouwtje het grote kussen uit de mand meegenomen, zodat ik ook lekker kon gaan liggen.
 |
 |
 |
 |
| Eerste kennismaking | Eindelijk los | Het klikt |
Laurel en Hardy?
|
|
|
|
|
| Bij de waterbak | Aktie?! | Op weg naar de auto's | Sindar uitgevloerd |
Het vrouwtje zucht weer eens om mij. Ik
ben weer terug aan het slopen. Ze hoopte dat dat over was, maar geen
tijdschrift,pen of portemonnee is veilig voor mijn sterke tanden. En het
vrouwtje haar goeie sandalen mist nu een teen. Ze wordt niet boos, maar
moedeloos zei ze.
Wat moet ik dan, die honderd speeltjes van mij die kan ik niet stuk maken je
moet toch wat.?
De huiskamer is weer terug ongezellig. Ik weet ook niet waarom ik het doe,
maar volgens de baas kom ik zeker aandacht te kort. Ik moet oppassen anders
slaap ik morgen buiten als iedereen naar het werk is.
Dat is een heftig dreigement. Ik zal het proberen maar ik beloof niets.
Als we naar de familie doggendag gaan dan zie ik nog twee broers van mij. Lijkt me wel leuk. Vrouwtje ziet er tegen op. Ik ben altijd zo enthousiast. Ik sleur iedereen mee. Ik wil met iedereen spelen. Toen met Sindar ook. En nu mogen we natuurlijk niet los.
Mijn krentenbaard
speelt me parten. Het was zo ontstoken dat ik regelrecht naar de dierenarts
moest.
Hij deed heel voorzichtig. Hij was een beetje bang voor mijn tanden geloof
ik. En het vrouwtje maar vertellen dat als ik in zijn arm hing er niets aan
de hand zou zijn.
Ik speel namelijk nogal graag met armen. Hij was onder de indruk van mijn
gebit. Ja mooi hé. Dat komt door al het kluiven op mijn bot.
Maar hij vond dat er wel een penicilline kuurtje tegenaan kon. Ja zo kan ik
het ook. Nou de eerste paar dagen nog geen verbetering, maar ik slaap iedere
keer (zie foto). Nu na 7 dagen begint het te werken. Mijn kin komt tot rust.
Er zitten nog wel bulten maar die zijn niet meer ontstoken nu. Ik hoop dat
ze weggaan en niet meer terugkomen. Die rotdingen.
Spike is uit logeren gestuurd. Lekker rustig. Die keffer maakt altijd de
hele boel aan de gang. Er kan geen fietser langs komen of mevrouw staat te
grommen. Daar is geen lol aan. En met het uitlaten neemt ze altijd uren de
tijd of dat ik zo lang kan wachten totdat we aan het eind van de straat
zijn. Vrouwtje sleurt haar ook altijd mee. Nu lopen we tenminste lekker
door. Maar ik mis haar wel een beetje. Oma had al gebeld dat spike aan het
voeteneind van het bed sliep.
Hoe krijg ze het voor elkaar. Hier kan dat niet eens, ze heeft haar zin dus.
De volle aandacht en nog mutsen ook.
Ik ga maar weer even een tukje doen mijn ogen worden iedere keer zo zwaar.
