De bel die het einde van het laatste lesuur verkondigt, ontketent het gebruikelijke vrijdagmiddagenthousiasme. Sommige leraren proberen dit nog wat te temperen door extra huiswerk op te geven. Een over het algemeen vruchteloze poging.

In de gangen worden plannen voor het weekend gesmeed, afspraken gemaakt, ontmoetingen geregeld. Aan de rand van de stroom jongeren, die zich naar de uitgangen begeven, ontstaan groepjes gelijkgezinden die zich nog even willen koesteren in de verbondenheid van de groep.

"Volgens mij heeft Mr. Steinberg een nieuw record gevestigd." onderbreekt Xander het zwijgen van zijn twee vriendinnen. "Negentig procent van de leerlingen zat half te slapen tijdens zijn les. En de resterenden komen in aanmerking voor een dopingcontrole."

"Maar het was ook zo warm binnen. Het onderwerp heeft hij al twee keer behandeld. En dat met dezelfde monotone stem." voelt Willow zich verplicht te verdedigen. Ze had zichzelf er een paar keer op betrapt, dat haar oogleden dicht vielen. Temeer daar ze zich graag beschouwt als een rasechte studiebol.

Het valt de twee vrienden op dat Buffy niet deelneemt aan de kritiek op hun wiskunde leraar. Die les was tenslotte ook voor haar een hele beproeving.

"Een beetje depri." beantwoordt de blondine de vragende blikken van haar twee metgezellen. "Ik had me al de hele week verheugd op een onbekommerd avondje plezier in de Bronze. Maar nu is de kans groot dat we het hele weekend in de stoffige bibliotheek zullen doorbrengen."

"Zo erg is dat toch ook weer niet?!" probeert Willow haar vriendin wat op te vrolijken. "We vragen Giles wat te eten te halen. Zogauw het donker is zal Angel ongetwijfeld komen opdagen, dus over het gezelschap heb je dan niet te klagen."

"En hoe zou jij het vinden om het hele weekend in de Bronze te moeten doorbrengen?" is Buffy's wedervraag.

"Zó erg kan het toch niet zijn?!" is Willow's verschrikte reactie.

"Tja. Niet iedereen deelt jouw passie voor boeken en onderzoek." vertelt Buffy haar. "Ik ben meer een aktiepersoon. Of het nu gaat over uitgaan, of over het bestrijden van vampiers."

"Misschien hebben we geluk." draagt Xander zijn steentje bij aan de reconstructie van het weekendgevoel. "Misschien heeft Giles al het verdelgingsrecept voor die luchtgeesten klaar liggen. Een paar uurtjes voor de uitvoering, en nadat we de wereld weer eens hebben verlost van een duister onheil, kunnen we de rest van het weekend besteden aan losbandig plezier. Ik heb een heel positief gevoel hierover."

De twee meisjes kijken elkaar eens met een glimlach aan. Zoveel dwaas optimisme! Typisch Xander.

Hun laatste beetje hoop wordt de grond in geslagen zodra ze de bibliotheek betreden. De eerste die ze zien is juffrouw Calendar die achter de computer zit. Ongetwijfeld haar contacten op het Internet aan het natrekken.

Giles hoofd duikt op van achter een stapel boeken die op de leestafel zijn uitgestald.

"Ah, daar zijn jullie. Mooi. Ik heb al wat boeken uitgezocht waarmee jullie kunnen beginnen." Hierbij wijst hij op de boeken om hem heen.

"Mijn gevoel is niet meer wat het geweest is." beklaagt Xander zich.

"Och, een gewone schooldag. De lessen waren saai, het eten in de kantine nog slechter dan anders en mijn cake is tijdens de kookles aangebrand. Alweer! Bedankt voor je belangstelling." zegt Buffy met onverholen sarcasme.

Van achter de stapel boeken klinkt een nagenoeg onverstaanbaar gemopper. Iets over verwende kinderen, of iets van die strekking.

"Jullie moeten het Giles maar niet kwalijk nemen." zegt Jenny van achter haar bureau. "De speurtocht gaat minder goed dan we hadden gehoopt."

"Zeg maar gerust belabberd." vult Giles aan, terwijl hij opstaat en zich uitrekt. "Bruikbare aanwijzingen over luchtgeesten zijn net zo zeldzaam als fooien in Schotland."

"Het enige wat we gevonden hebben zijn verhalen en legenden uit verschillende culturen." verduidelijkt de computerlerares. "Ze vertellen over geesten die s'nachts onvoorzichtige reizigers en herders de levensadem stelen. Zoals we al weten is vuur of zonlicht het enige wat afdoende bescherming biedt. Dit is zo ongeveer alles wat we weten."

"En in één van die boeken staat de oplossing?" vraagt Xander, op zoek naar een sprankeltje hoop.

"Mogelijk." klinkt het niet erg geruststellend uit Giles mond. Voor hem is het een frustrerende nacht, en een nog frustrerender dag geweest. De boeken waar hij altijd zo op heeft kunnen vertrouwen, laten hem nu danig in de steek. Dat het pas aangekomen trio minder dan enthousiast is, verslechtert zijn humeur alleen maar. Voor de Hoeder is de situatie duidelijk. Een roedel levensgevaarlijke wezens ligt op de loer, en met man en macht moet er naar een oplossing worden gezocht. Dat de Doder en haar twee vrienden duidelijk andere dingen aan hun hoofd hebben, is voor hem dan ook maar moeilijk te verkroppen. Dit is niet een of ander spelletje waar je mee kunt stoppen, zodra je er geen zin meer in hebt. Dit is een heilige plicht!

Jenny Calendar ziet de bui al hangen. Doordat Giles de laatste 42 uur nauwelijks of niet heeft geslapen, en zijn onderzoek dreigt vast te lopen, staat hij op het punt om op een zeer onengelse wijze te ontploffen.

Aan de andere kant kan ze de tieners ook wel begrijpen. Alhoewel Buffy 'de uitverkorene' heet te zijn, heeft ze nooit om deze loodzware verantwoordelijkheid gevraagd. Ze doet haar plichten zo goed ze kan, maar ze is nog steeds een meisje van slechts zestien jaar. Willow en Xander zijn hier alleen maar uit vriendschap voor haar. Eén verkeerd woord of gebaar, van wie dan ook, is nu voldoende om een daverende ruzie uit te lokken. Snel handelen is geboden.

"Willow, neem je mijn plaats over? Jij kent de zoekmachines op het Net beter dan ik."

Zo'n blijk van vertrouwen is voor het aangesproken meisje onmogelijk te negeren. Ze neemt snel de nu vrije stoel in, en momenten later is ze de wereld om haar heen al vergeten. Ze is nu in de onwerkelijke wereld van informatie en desinformatie. De Cyberspace.

Dat is één, nog twee te gaan.

"Zal ik straks wat Mexicaans gaan halen?" vraagt Jenny aan de aanwezigen. Giles en Buffy stemmen zonder veel geestdrift toe, maar voor hen is deze pijl dan ook niet bedoeld.

Het is niet zo dat Mexicaans Xander's lievelingseten is, dat is eten in het algemeen. Voorop gesteld dat het eens wat anders is dan Chinees. Na deze morele opkikker is hij zelfs genegen zich te laten overhalen om een stapeltje van deze oude banden door te nemen. In ieder geval tot na het eten, probeert hij zichzelf wijs te maken. Heel goed wetend dat hij zal blijven, zolang zijn vrienden hem nodig hebben.

Juffrouw Calendar beseft goed dat ze Buffy niet zo makkelijk kan manipuleren als haar twee vrienden. In zo'n geval is openhartigheid de beste manier van aanpak. Daarbij heeft ze op Giles voor dat ze een vrouw is, en dus beter kan inschatten wat er, op vrijdagmiddag, in het hoofd van een meisje met een vaste vriend omgaat.

Zodra Buffy zich dan ook lusteloos in een hoek van de bibliotheek heeft genesteld, zet Jenny zich naast haar neer. Beide vrouwen doen alsof ze aan het lezen zijn.

"Had je speciale plannen voor vanavond?" vraagt ze belangstellend aan het meisje.

Buffy haalt zonder uit het boek op te kijken haar schouders op. Gevolgd door een muur van stilte.

"Ik kan me voorstellen dat je wat tijd met Angel wilt doorbrengen." probeert ze het nog een keer.

"Dat is het niet zo zeer." begint de blondine. "We zien elkaar de laatste tijd regelmatig. Wat ik mis is de omgang met leeftijdgenoten. Lekker uitgaan, winkelen, roddelen, je weet wel."

"Je hebt toch Willow en Xander?!"

"Begrijp me goed. Het zijn mijn beste vrienden." zegt Buffy terwijl ze uit het boek opkijkt. "En we hebben ook vaak lol. Maar zo nu en dan wil ik me kunnen gedragen als een alledaags meisje. Opgaan in de massa. Deze hele donkere wereld van demonen en vampiers vergeten. Een avond zorgeloos plezier maken als scholiere Buffy Summers, en niet als De Vampier Doder."

Jenny heeft medelijden met dit kind. De titel 'De Uitverkorene' is, als je het goed bekijkt, behoorlijk cynisch. De eeuwigdurende strijd tegen de dienaren van het kwaad. Totdat ze sneuvelt, en een ander meisje 'De Uitverkorene' wordt. Ze benijdt haar niet.

"Je zult moeten toegeven dat de situatie ernstig is. Die luchtgeesten kunnen elke nacht dat ze vrij rondwaren mensen doden." probeert ze het te rationaliseren.

"Ik begrijp best dat dit allemaal noodzakelijk is." bekent haar gesprekspartner. "Dat wil niet zeggen dat ik het leuk vind!"

"Weet je wat?!" zegt Jenny. "Na het eten zal ik Giles eens onder handen nemen. Misschien dat ik hem zo ver kan krijgen, dat jullie voor een paar uren uit kunnen gaan."

"Zou u dat willen doen?" vraagt Buffy hoopvol.

"Natuurlijk. Maar daarna zetten we ons onderzoek voort. Al kost dat het hele weekend."

"Deal!"

Het doet Jenny goed dat de levenslust weer in Buffy's ogen terug is. Haar kleine bijdrage aan het redden van de wereld.

"Het lezen gaat ongetwijfeld beter als je het boek omdraait." merkt Giles fijntjes op, terwijl hij de twee vrouwen passeert.

De lerares kijkt geamuseerd naar de scholiere langs zich. Tot haar verbazing is diens boek echter goed te lezen. De waarheid dringt tot haar door, Giles had het niet tegen Buffy maar tegen haar! Vlug draait ze het boek om zodat de tekens nu weer bekend voorkomen.

"Als je wat langer bij de club bent, zul je leren om op zulke details te letten." fluistert Buffy samenzwerend tegen haar. "Giles heeft een oog voor dit soort kleinigheden."

Grinnikend richten ze zich weer op hun boeken.

De rest van de middag verloopt in een bijna volmaakte serene stilte. Zelfs Xander is niet te horen, afgezien dan van de momenten dat'ie een snack verorbert.

Dit verandert plotsklaps als Jenny met het beloofde eten binnen komt. Hij steekt zijn dankbaarheid voor de hand die hem voedt, niet onder stoelen of banken.

De twee meisjes voegen zich snel bij hem, om iets naar hun zin uit te zoeken. Ze kennen Xander lang genoeg om te weten dat diegene die aarzelt, honger zal lijden.

De kruidige geuren lokken ook Giles van achter zijn boeken vandaan.

"Is er ook iets bij wat niet onmiddellijk mijn gehemelte wegbrandt?" vraagt hij misprijzend, als hij ziet hoe Xander een poging doet zijn Taco in de Tabascosaus te verdrinken.

Jenny heeft schijnbaar al rekening gehouden met deze wens, want ze schuift hem een zorgvuldig gescheiden gehouden pakje toe.

Tijdens het gezamenlijk eten verteld iedereen wat hij of zij heeft gevonden. Verschillende gradaties van "niets" passeren de revue. Alleen Willow heeft iets minder slecht nieuws, ze heeft een paar oude Scandinavische liederen en sagen op het Net gevonden. Maar ook hier weer zonder melding te maken van methodes hoe deze luchtige wezens kunnen worden gedood.

"In alle verhalen en zo, die we gevonden hebben, wordt altijd melding gemaakt van één luchtgeest. Eén en niet meer dan één." probeert Giles de weinige feiten die ze hebben te analyseren.

"Bovendien worden ze alleen maar gezien in gebieden waar weinig mensen voorkomen." doet Willow een poging haar steentje bij te dragen.

"En hoe komt het dan dat deze verlegen solitaire nachthemden nu opeens een congres midden in een stad hebben georganiseerd?" werpt Buffy in de groep.

"Dát, is een heel goede vraag." geeft Giles toe.

"En wie heeft het nóg betere antwoord?" vraagt Xander tussen twee happen door.

"Bacchus." klinkt het van achter hen. In de doorgang die leidt naar de achteringang, staat de bekende verschijning van Angel.

De aanwezigen begroeten hem met een glimlach, behalve Xander dan. Meer dan een grimas, die wat weg heeft van een glimlach, kan hij voor deze vampier niet opbrengen. Angel merkt dit niet eens op. Hij heeft alleen maar oog voor Buffy, en zij voor hem.

"Hoe kom je op het idee dat Bach meer van deze luchtwezens af weet?" vraagt Giles sceptisch. Hij heeft niet bepaald een hoge pet op van die losbandige vampier, na de kennismaking van gisteravond.

"Hij herkende ze onmiddellijk, en lijkt hun gedrag te kennen." antwoordt Angel, nadat hij zijn blik heeft losgerukt van het liefelijke gezicht dat hij zo aanbidt.

"Zelfs als dat zo is, kan ik me niet voorstellen dat Bacchus ons wil helpen." verwoordt Jenny haar gedachten. "Vampiers staan niet bepaald bekend om hun sociale betrokkenheid."

"Maar die geesten zijn toch net zo'n gevaar voor hen als voor ons?!" merkt Willow op.

"Meer nog voor hen dan voor ons." redeneert Buffy. "Vampiers en luchtgeesten kunnen allebei alleen 's nachts jagen. Mensen zijn overdag voor beiden veilig."

"Zolang deze Bach zich niet aanmeldt om zijn eventuele kennis met ons te delen, kunnen we weinig anders doen dan verder te gaan met ons onderzoek." zegt Giles terwijl hij opstaat. Dit is het teken voor Xander om, zoals gewoonlijk na een gezamenlijke maaltijd, de restjes op te ruimen. Wat niet onmiddellijk wordt genuttigd, wordt bewaard voor later.

Terwijl iedereen opstaat kijkt Buffy juffrouw Calendar verwachtingsvol aan. Deze geeft haar een bemoedigend knipoogje. Men begeeft zich weer naar zijn of haar geliefde studieplek, met een volle maag en nieuwe hoop. In plaats van Jenny houdt nu Angel Buffy gezelschap. Dit is alleen al genoeg om haar laatste restje zwaarmoedigheid te verdrijven.

Ongeveer een uur later roept Giles de jongelui bij zich.

"Ik ga een paar uur slapen." meldt hij aan zijn toehoorders. "Jullie kunnen natuurlijk hier blijven, maar ik heb er niets op tegen als jullie in de tussentijd gaan stappen." Het tweede gedeelte van de zin zegt hij met lichte tegenzin. Duidelijk niet zijn idee.

Nog voordat Xander en Buffy in gejuich kunnen uitbarsten, zegt Willow. "Ik wil wel blijven hoor."

"Dat krijg je ervan als je kinderen te lang laat studeren." zegt Xander semi-verwijtend richting Giles. "Dan gaan ze onzin uitkramen."

Willow kijkt haar vriend verbaasd aan, en wil tegen diens opmerking protesteren, als Buffy haar arm vast pakt. "Xander heeft gelijk. Je weet niet meer wat je zegt, en wíj willen uitgaan!"

Het duurt een paar seconden voordat het roodharige meisje begrijpt wat haar twee vrienden haar willen vertellen. "Oh ja. Oververmoeid, uitkramen, moet uitgaan." zegt ze half tegen Giles, en half tegen haar vrienden. Met zachte drang wordt ze door Xander en Buffy naar buiten geleid.

"Zogauw de Bronze sluit, komen jullie linea recta hier terug!" roept de bibliothecaris hen na.

"Yo!" klinkt Xander's bevestiging.

"Geen zorgen!" roept Buffy.

Dat hij zich wel degelijk zorgen maakt, blijkt uit dat hij hen bedenkelijk nakijkt.

"Dit is voor ieders welzijn." troost Jenny hem, terwijl ze een hand op zijn schouder legt. "Jij hebt dringend slaap nodig, en de kinderen een paar uur voor zichzelf. Je zult merken dat het onderzoek hierna een stuk beter gaat."

Giles is niet echt overtuigd, maar legt zich bij de situatie neer. Waarschijnlijk heeft de lerares gelijk.

* * *

Een half uur later opent Angel de voordeur van huize Summers om Willow en Xander binnen te laten. Willow heeft een mouwloos, rood-zwarte jurk aan. Gewaagd voor haar doen. Xander heeft ook een schone set kleren aan. Hij wil er schijnbaar netjes uit zien, want hij heeft zijn blouse in zijn broek gestopt.

"Buffy al klaar?" vraagt Willow.

"Ze is zich nog aan het omkleden." antwoordt Angel. "Het kan dus nog wel even duren."

"Ik zal haar wel helpen op te schieten." biedt Willow aan. "Anders wordt het veel te laat!"

Nog voordat ze een voet op de onderste tree heeft kunnen zetten, verschijnt Buffy boven aan de trap. Willow kijkt haar vriendin vol bewondering aan, en de twee jongens zijn ademloos. Voor Angel is dit niets bijzonders, hij ademt tenslotte niet. Maar als hij dit wel zou hebben gedaan, was hij nu ademloos.

Buffy heeft haar blonde haar in een klassiek kapsel omhoog gestoken. Haar nu onbedekte slanke hals wordt nog eens benadrukt door een elegante parelsnoer. Ze heeft zich gestoken in een eenvoudig zwart jurkje met smalle schouderbandjes. Aan haar slanke voetjes heeft ze zwarte sierlijke sandalen. Zowel mooi als praktisch.

"En de engel daalde af naar de aarde." mompelt Xander als het onderwerp van zijn bewondering vrolijk de treden af komt gehuppeld. Buffy kan de onverholen bewondering van haar vrienden zeker waarderen. Welke vrouw zou dat niet? Vanaf de laatste paar treden springt ze in de armen van haar vriendje.

"Denk er om. Zolang we uitgaan geen woord over vampiers, luchtgeesten of wat dan ook!" instrueert ze haar vrienden. "Vanavond zijn we een normaal groepje jongeren."

Zelfs Willow heeft geen behoefte om hier iets tegen in te brengen. Uitgaan is tenslotte een stuk veiliger dan het jagen op helse gedrochten. Bovendien heeft ze als voorzorg een zaklamp meegenomen. Er niet over mogen praten is niet hetzelfde als er niet aan mogen denken.

* * *

De sfeer in de Bronze is zoals je mag verwachten. Druk, heet, lawaaiig. Kortom, de ideale verblijfplaats van jongeren voor een avond van plezier en ontspanning.

Onze vier vrienden hebben de hoop op een vrije tafel al snel opgegeven. Het is stervens druk. In een van de slecht belichte uithoeken vinden ze nog een paar vierkante meters die ze voor zich kunnen opeisen.

"Geweldige locatie!" moppert Xander. "We kunnen nog nét de rechter helft van het podium zien. De dansvloer bevindt zich ergens in westelijke richting, en voor een tocht naar de bar heb je een routebeschrijving nodig."

"Niet zeuren, joh!" vermaant Buffy hem. "Het is vrijdagavond en we zijn vrij. Geniet er nou maar van."

"Ik geniet, ik geniet." beweert de aangesprokene, terwijl hij elk langslopend meisje opzichtig nastaart.

"Will, hou jij een oogje op deze hormonenketel? Angel en ik gaan dansen, en ik wil geen seconde verspillen." Zonder op commentaar te wachten sleurt Buffy haar geliefde mee richting dansvloer.

"En die noemt mij een hormonenketel?" richt Xander zich tot Willow. "Heb je gezien hoe ze naar hem keek?"

"Ja." antwoordt deze. "Precies zoals jij háár vaak aankijkt."

"Toch niet zó?! Dit was gewoon zielig!"

Willow's blik stelt hem niet bepaald gerust.

"Oke. Maar van mij verwacht je zoiets." verdedigt hij zijn stelling. "Buffy is de heldin, ons lichtend voorbeeld. Zij zou beter moeten weten."

"Ga de drankjes nou maar halen, voordat je jezelf nog meer blameert."

Dankbaar neemt Xander de ontsnappingsroute uit dit pijnlijk gesprek die zijn vriendin hem biedt aan.

Nadat hij erin is geslaagd, zonder al te veel te morsen, hun drankjes door de krioelende massa te transporteren, snijdt hij onmiddellijk een minder gevaarlijke gesprekstof aan. De voorbereidingen voor de jaarlijkse scholencompetitie. Willow heeft een goede kans om tijdens de IQ-quiz hun school mee te mogen vertegenwoordigen. Alleen al de vooruitzichten kleuren haar wangen van opwinding.

"Zo Harris. Op stap zonder je kindermeisje?"

Xander herkent tot zijn schrik de spreker onmiddellijk als Jef Buckett, bijgenaamd Stampertje. Zijn bijnaam heeft niets te maken met het schattige Disney konijntje, maar meer met zijn voorliefde om zijn slachtoffers tegen de grond te slaan en ze dan lens te trappen. Hij wordt zoals gewoonlijk vergezeld door Alex Jagher, zijn broeder in het kwaad. Alex is een stuk minder intelligent dan zijn vriend. Een marmot zou zich nog schamen voor diens IQ. Zijn gebrek aan hersens wordt echter ruimschoots gecompenseerd door spieren en agressie.

Achter dit illustere duo ontwaart Xander nog drie jongens, die hij niet van naam kent, maar bekende handlangers van Lelijk en Lelijker zijn. Hun gemene grijnzen staat Xander helemaal niet aan.

"Och, je weet hoe dat gaat. Pap netjes opgegeten, boertje gelaten, en dan zetten ze je buiten de deur met de mededeling dat je maar fijn moet gaan spelen." probeert hij luchtig te doen. Zijn stem echter verraadt zijn nervositeit.

"Je hebt Cordelia tegen de grond aan gereden!" blaft Alex hem toe.

"Het was een ongelukje!" verdedigt Xander zich. Dat Cordelia deze twee bavianen op hem af zou sturen had hij niet van haar verwacht.

"Dan moeten wij je leren in het vervolg wat beter op te letten." antwoordt Jef terwijl hij Xander tegen de muur aan drukt.

Van achter zijn aanvaller ziet hij hoe diens handlangers op hem af komen. Hij is niet van plan om zich zonder verzet in elkaar te laten slaan. Die tijd is voorbij. Xander trekt zijn knie snel op en treft zijn belager in diens middensectie. Direct gevolgd door een trap naar voren, zodat Jef zijn grip verliest.

Het volgende moment lijkt het wel alsof zijn gezicht explodeert. Het wordt rood voor zijn ogen en hij voelt zich misselijk. Een warme zilte vloeistof vloeit over zijn lippen. Terwijl zijn benen het begeven en hij naar de grond zakt onder het gewicht van Jagher, hoort hij Willow panisch om Buffy roepen.

Of Willow kan harder roepen dan je zou verwachten, óf Buffy's gehoor is bijzonder goed. In ieder geval vangt Summers de hulproep van haar vriendin, ondanks de herrie en afstand, op de dansvloer op. Ze aarzelt geen moment en stormt door de dichte massa jongeren naar de plek waar ze haar vrienden heeft achtergelaten. Op de voet gevolgd door een verwonderde Angel. Hij heeft de kreet niet gehoord, maar kent zijn Buffy goed genoeg om te beseffen dat er iets aan de hand moet zijn.

Zodra het tweetal door de kring breekt die zich om de poel van geweld heeft gevormd, zien ze Willow tegen de muur staan met haar handen voor haar mond, en tranen rollen over haar wangen. Het hoe en waarom is haar niet duidelijk, maar Buffy begrijpt dat Xander zich onder die kluwen jongens moet bevinden. Geholpen door Angel sleurt ze de aanvallers van hun vriend af. Nadat ze de laatste tegenstanders naar achteren heeft geworpen ziet ze tot haar opluchting dat Xander nog beweegt. Zijn gezicht is echter gedeeltelijk bedekt met bloed. Onmiddellijk maakt Willow van de situatie gebruik om zich over haar gewonde jeugdvriend te ontfermen.

De drie handlangers van Buckett en Jagher maken dat ze weg komen. Geweld is mooi, maar het moet wel van hun kant komen vinden ze.

Buckett denkt er nog even aan om Summers aan te pakken, maar Harris heeft hem in zijn kruis geraakt. De pijn in zijn onderbuik bekoelt zijn enthousiasme aanzienlijk. Bovendien heeft hij wat vreemde geruchten over dit meisje met haar vlammende ogen gehoord. Het wordt de hoogste tijd om zich terug te trekken.

Terwijl Willow met smart het gezicht van de nog wat duizelige Xander behoedzaam reinigt, vindt Angel zich tegenover een briesende Jagher. Ze hebben hem zijn prooi afgenomen, en nu zal deze kerel er voor boeten. Met een grauw stort Alex zich naar voren. Angel stapt in de aanval en ramt de palm van zijn hand onder de kin van zijn tegenstander. De meer dan honderd kilos komen los van de grond en klappen een paar meter verderop tegen de vloer. Nog voordat Jagher de grond raakt is hij al in dromenland.

Nu het onmiddellijk gevaar geweken is voegt Buffy zich bij haar twee vrienden. Xander staat weer overeind, een beetje wankel nog, terwijl Willow hem ondersteunt. Wat Buffy het meeste aangrijpt is niet zozeer Xander's verwondingen, dan wel de pijn in Willow's ogen als die naar het gehavende gezicht van haar jeugdvriend kijkt.

"Waar ging dit om?" vraagt Buffy.

"Cordelia!" antwoordt Willow met een haat in haar stem die Buffy niet van haar zachtmoedige vriendin had verwacht.

Op dat moment komt een grote gespierde man bij hen staan. De lokale uitsmijter.

"Jullie. Eruit!" commandeert hij.

"Onze vriend wordt in elkaar geslagen, en wíj moeten gaan?" vraagt Buffy, hees van woede.

"Ik weet niet wie begonnen is, en het kan me ook niks schelen." antwoordt de grote man met een stalen gezicht. "Jullie zijn een deel van het probleem, dus jullie vertrekken!"

Buffy voelt hoe ze haar zelfbeheersing dreigt te verliezen. Ze had zich zó op deze avond verheugd. Het dansen met Angel was een droom. En nu worden ze uit de Bronze gegooid omdat een paar bekende ruziezoekers één van haar beste vrienden in elkaar hebben geslagen. Het beeld van de met pijn gevulde ogen van Willow doemt weer voor haar op.

Angel herkent de blik in de ogen van zijn vriendin. Die is normaal gesproken voorbehouden aan vampiers en andere duistere wezens. Snel stapt hij tussen de uitsmijter en Buffy in, en slaat zijn armen om haar heen.

"We gaan." zegt hij zo vriendelijk mogelijk tegen haar.

"We blijven!" bijt ze hem toe.

"Alsjeblieft liefste. Wees verstandig." fluistert hij in haar oor. Tot zijn opluchting voelt hij hoe haar kleine lichaam zich ontspant. Nadat ze een paar keer diep adem heeft gehaald knikt ze zachtjes. Ze is nog steeds kwaad, maar Angel heeft de scherpte uit haar woede gehaald.

"Help Willow met Xander." vervolgt hij. "Ik hou wel een oogje op de gorilla."

Ze pakt Xander bij een arm, en samen met Willow begeleiden ze hem naar de uitgang.

De uitsmijter denkt het nog nodig te vinden de jongelui tot spoed aan te zetten, en wil Angel voor zich uit duwen. Deze heeft de beweging echter al zien aankomen en onderschept de hand. Hij neemt de pols van de man in een ijzeren greep en draait zich naar hem toe. De grote man probeert zijn pijnlijke pols te bevrijden, maar zelfs zijn volle gewicht is niet voldoende.

"Wij gaan rustig naar buiten." zegt Angel met een vriendelijke stem en harde ogen. "En jij blijft rustig hier."

De uitsmijter knikt gewillig. Hij geeft niets om argumenten, maar voor kracht heeft hij respect. En hij heeft plotseling veel respect voor deze donkerharige kerel.

Zonder de man nog een blik waardig te gunnen volgt Angel zijn drie vrienden.

| Titelblad | Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
| Buffy pag. |