Och,
normaal slapen ze wel… Maar soms, ineens staat er een kind bij je bed,
dat overdag zo dwars lag, met tranen in z'n ogen. Papa, ik heb heel
eng gedroomd, ik durf niet meer te slapen, mag ik bij jou in bed… En
als er een onweersbui losbarst, ben je blij dat je een groot bed hebt,
anders zouden alle kinderen er niet eens in passen.
Tja, die stoere jongens en meisjes, die zich overdag zo heerlijk kunnen
afzetten tegen hun ouders, hebben hun ouders 's nachts maar al te zeer
nodig. En wat doe je dan als er een kind bij je bed staat? Zeg je dan:
'Ga maar terug in je bed, als je overdag zo stoer wilt zijn, moet je
het nu ook maar zijn'?
Nee, zo gaat dat
niet. Juist 's nachts, als alles dreigend is, vergeet je wat er gebeurd
is, en troost je ze waar je maar kunt.
En als ouders al zo voor hun kinderen zorgen, die overdag het bloed onder
je nagels vandaan kunnen halen maar je 's nachts o zo nodig hebben, hoeveel
te meer zal God onze Vader niet voor zijn kinderen zorgen die ronddwalen
in de duisternis van hun leven?
God wil niet dat mensen stikken in het duister. God wil niet dat mensen,
hoever ook van Hem afgedwaald, verloren gaan.
Juist daarom heeft Hij zijn Licht gezonden op aarde, in de gestalte van
een Mensenkind. Een Kind dat heel ons leven kent, een Kind dat voor ons
de duisternis ingaat, opdat het ons in Gods Naam nabij kan zijn als het
duister ons aanvliegt en wij geen licht meer zien.
Een Kind dat allen die verloren lopen, terug naar God wil brengen.
Gezang 169: 4 zingt:
Maar God heeft naar ons omgezien!
Wij, in de nacht verdwaalden, -
hoe zou het ons vergaan,
indien Hij ons niet achterhaalde,
indien niet in de duisternis
het licht dat Jezus Christus is
gelijk de morgen straalde.
Hendrik Betting © Uitg. Narratio, Gorinchem
Ds Betting is hervormd predikant te Winterswijk
|
|||||||||||||
