Dit is een ideaalbeeld van de mens die het leven aankan, die met volle teugen geniet en beide handen alle kansen aanpakt die hem/haar worden gegeven. Een winner, geen loser... Succes in je zaken, geld is geen probleem want dat leen je toch, en dan een eigen huis en een royale auto. Kerngezond en een heerlijk bed-maatje en later, wanneer we er aan toe zijn, twee fantastische kinderen.
Maar het volk Israël mag zijn afkomst niet vergeten. ‘Gedenk, dat jullie slaven waren,' aldus een zinsnede in Israëls paasliturgie. Dat wil niet zeggen dat ze er even aan moeten denken, met een rilling van herinnering. Ze mogen het niet achter zich laten en snel vergeten. Het blijft altijd hun achterland. Dat wil zeggen: ze mogen nooit hun afkomst verloochenen.
Hier hebt u ook een reden waarom wij als Kerk nooit onze verworteling in het Joodse volk mogen ontkennen. Onze wortels liggen in het volk Israël zoals wij dat uit de bijbelse boodschap kennen. ‘Gedenk, dat u slaven bent geweest in een land van benauwdheid,' het is voor de Kerk een ontdekking als vrucht van Gods bevrijdende Evangelie. Want hoe weet u wat uw slavernij en slaafse angsten zijn? Alleen Gods bevrijdende Evangelie scherpt u, maakt u kritisch om dit te beseffen en te erkennen.
De Kerk moet kritisch blijven om niet te vallen voor de verleiding van de macht. De schijnzekerheid van het grote, sterke, rijke en vele.

Kracht en vruchtbaarheid, van die twee was het stierkalf een zinnebeeld. Hoe kon dat in Israël gemaakt, opgericht en vereerd worden?
Het stierkalf was bedoeld als beeld van de Heere-God – zogenaamd om het gemakkelijker te maken voor het volk om zijn God te kennen.
Maar dat gemakkelijke, dat was hetgeen prettig en aantrekkelijk is: de kracht en de vruchtbaarheid die iedereen wel wil hebben. Sterke eigenschappen waar de mensen met respect naar kijken. ‘Flinke jongens komen het verst,' aldus de boodschap die vroeger zelfs op de School met den Bijbel het Evangelie overstemde.
Daarentegen: de Kerk hoort niet thuis in deze wereldeeuw. Zij deelt met het bijbelse Israël de verwachting der toekomende eeuw. Zij lijdt aan deze wereldeeuw en draagt haar kruis. Het kruis, bestaande uit de nood van deze wereldeeuw, waarvoor zij ‘kyrië' roept.
De leden van Christus' lichaam zijn hier niet in tel, want zij weigeren de goden van het hier en nu te aanbidden. Zij zijn kritisch en waakzaam. Zij zoeken geen macht, maar laten de kracht van de Heilige Geest in zich vloeien. Die Geest is het die de Christus uit de doden heeft opgewekt.
Het is het geloof der Kerk, dat de Heere-God van Israël zich in het bijzonder heeft laten kennen in Christus.
Hier is een groot verschil met de oud-oosterse natuurgoden. Die zijn er, in het algemeen, overal, en de mensen moeten maar afwachten hoe ze zich gedragen.
Zo is de Heer, de God van Israël, niet. Hij is niet te verklaren vanuit natuurverschijnselen. Heel anders is Hij, Hij is een bevrijdende God die een slavenvolk uitgeleid heeft. Dat is een heel specifiek begin. Net zo gelooft de Kerk, dat deze God heel in het bijzonder in Christus zich heeft laten kennen.

Omdat Hij een bevrijdende God is, kan het niet zo zijn dat Hij via een beeld vereerd wordt.
In een beeld wordt iets vastgelegd. Wat vastgelegd wordt, is te gebruiken, naar onze hand te zetten.
Maar dan gaat het de verkeerde kant op.
Hoe kan iemand of iets die ik naar mijn hand kan zetten – hoe kan zo iemand mij bevrijden? Alleen iemand die van buiten af tot mij komt, die kan zich mijn lot aantrekken. Mijn vrijheid, mijn mens-zijn, mijn bestemming, die kan ik niet zelf bepalen. De ander in mijn leven doet dat. Maar dan moet die ander ook de kans krijgen om een ander te zijn.
Een ander de andere laten zijn, dat valt niet mee. Dit is een reden waarom zoveel vriendschappen, relaties en 40% van de huwelijken op een scheiding uitlopen.
Het is een machtsprobleem. De één wil de ander naar zich toehalen en maken zoals hij/zij wil dat de ander is. In dat geval laat u de ander niet meer vrij.
Hoe kan uw naaste partner dan op een bevrijdende, heilzame aanwezig zijn bij u?
U hoeft de ander in uw leven dan ook niet vast te leggen, het mag een ontmoeting in vrijheid zijn.
De Heere-God leert dat ons, wil zo voor ons God zijn.
Dit is het belofte-karakter van het Tweede der Tien Woorden: wij hoeven geen beeld van de Heer te maken, en het zal eenmaal zo zijn dat wij Hem kennen van aangezicht tot aangezicht.

De vraag of er ook andere goden zijn... Daar tillen wij niet zwaar aan. Maar wat echt telt is dit: deze God is heeft zich aan ons geopenbaard als de bevrijdende Heere-God. Luther zegt: wie zich gaat bezig houden met het wezen van god, loopt het risico, in een peilloze afgrond te kijken. Het is de deus absconditus, het ondoorgrondelijke opperwezen. Mét Luther raad u ik met klem af, áchter Gods openbaring in Christus te gaan kijken. Laat het god-zijn maar aan God over.
Ik wil zelfs zover gaan dat ik zeg: het is helemaal niet waardevol of ik een god of godsbeeld heb. Het kan immers op gespannen voet staan met mijn mens-zijn, met mijn vrijheid.
Kan een moslem door een oprecht geloof in Allah tot echt en betrouwbaar mens-zijn komen? Waarom niet? Als een moslem een waarachtig mens is, dan is dat toch toe te juichen? Niet dat Allah dezelfde is als de Heere-God van Israël, maar dat hoeft toch ook niet?
Wat voor ons, hier in een christelijke geloofsgemeenschap, echt telt, dat is de openbaring van de Heere-God in Christus. Wilt u dan alsnog weten hoe God in elkaar zit?
Doe dat niet, luister naar Christus want in hem zie je de liefde van God.
De liefde van God is zijn wil, dat alle mensen behouden worden. Het maar niet een algemene wil, zodat het eigenlijk over niks gaat. Gods wil is in Christus openbaar geworden, en dat is waarop ons vertrouwen steunt –
Zingen wij van Gods wil die de beste is: gezang 403