Bij
nevenstaand
prentje
vond
ik
dit
onderschrift:
‘Het
bijzondere
dat
het
christendom
onderscheidt
van
de
andere
religies
is,
dat
God
geen
leidende
maar
een
lijdende
is.
Alleen
zo
kan
Hij
ons
helpen.'
Hier
heb
je
wat
aan
in
het
gesprek
met
andersgelovigen
maar
ook
met
kerkgangers
die
de
nadruk
op
de
lijdende
Christus
maar
irritant
vinden.
Wij
hoeven
ons
niet
af
te
zetten
tegen
andermans
overtuiging,
toch
is
het
goed
om
kritisch
te
zijn
en
niet
alles
in
milde
toegeeflijkheid
aan
te
horen.
Talloze
religieuze
mensen
verwachten
wat
van
God.
Antwoord,
steun,
leiding.
Het
laatste
veronderstelt
een
leidende
God.
Maar
een
God
die
het
lijden
van
de
mensen
zelf
mee
beleeft
en
op
zich
neemt,
daar
kunnen
ze
niet
serieus
nemen.
Zij
achten
het
een
dwaasheid;
daar
is,
in
hun
beleving,
God
te
groot
voor.
Maar
is
het
juist
niet
teken
van
grootheid,
dat
de
Allerhoogste
zich
laat
kennen
in
de
lijdende
Christus?
Als
geen
ander
heeft
de
Christus
Jezus
pijn,
verdriet,
gemis
en
angst
in
zijn
volk
meegedragen.
Hij
had
niet
voor
alles
een
oplossing,
maar
was
oprecht
betrokken
bij
mensen
in
benauwdheid.
Hij
probeerde
niet
te
leiden,
maar
mee
te
lijden.
Medelijden
was
zijn
roeping
en
geen
leiding
geven.
Op
die
manier
werkten
zijn
woorden
helend
en
genezend.
W.
Baan
TERUG
NAAR
DE
INHOUDSOPGAVE
|
|
|
|
|