Op een goede middag een jaar of wat later klopte Eddie onaangekondigd op mijn deur (ik zat toen nog op een kleine kamer op de begane grond van Sterrewachtlaan 3, een detail dat voor dit verhaal van enige betekenis zal blijken).
We praten wat over allerlei zaken en, zoals wel meer gebeurd, kreeg het gesprek gaandeweg een meer persoonlijk karakter. Waarover het ging kan ik me niet meer zo herinneren, wel dat Eddie zich erg op zijn gemak voelde.
Op een voor mij onverwacht moment bracht hij het gesprek op een mij volkomen onbekende oom. Eddie verklaarde dat hij 'zich bij hém ook altijd zo op z'n gemak voelde'. En 'dat er dan zich een bepaald gevoel bij hem opdrong'.
'Ja', zei hij, 'ik krijg dan altijd het gevoel dat ik op de grond moet gaan liggen'.
Nu zijn mensen erg verschillend en waarom zou je niet eens een lager standje opzoeken wanneer je dat prettig vindt, zo dacht ik nog. Maar mijn denken werd toch wel wat in de war gestuurd toen Eddie langzaam van z'n stoel afgleed om vervolgens languit in mijn spreekkamer op de grond te gaan liggen en daarbij vredig de ogen te sluiten.
'Rustig laten liggen', dacht ik, 'komt wel weer bij'.
Maar Eddie bleef roerloos liggen. Ik rommelde wat met m'n papieren om wat te doen te hebben in die plotseling ingetreden stilte, intussen mijn bezoeker vanuit een ooghoek nauwlettend in de gaten houdend. Nu lag mijn kamer, zoals opgemerkt, op de begane grond en wel langs een drukke gang. En dat maakte dat ik me allengs minder op mijn gemak begon te voelen. 'Straks komt er nog iemand binnen en wat moet ik dan zeggen?'. 'Gewoon niets zeggen', bedacht ik al snel, 'Denken ze dat ik zware therapieën toepas of over hypnotische krachten beschik'. Nooit weg zo'n beeldvorming! Maar wat als mijn student in trance, dan plotseling de ogen opent en 'Mispoes' roept of 'Grapje!'.
Naarmate de tijd vorderde kreeg ik het er behoorlijk benauwd mee ...

En daar had je het al. Een schaduw voor de deur die niet doorliep en prompt daarop de klop op de deur. 'Nu geen paniek', dacht ik, 'gewoon aan het werk en net doen alsof er niets aan de hand is'.
'Ach, er ligt iemand op de vloer, kan gebeuren'.
Frans kwam binnen. Hij was nu uitgerekend niet zo maar een student maar één die opgeklommen was tot studentlid van het Dagelijks Bestuur van de Afdeling. 'Zo komen de verhalen verder', ging het door me heen. Ik zie de blik van Frans nog voor me. Ze gingen van m'n vloerstudent naar mij, en weer terug naar mijn horizontale gast. Die hield zich overigens nog steeds volkomen van de wereld.
Wat er in Frans omging weet ik niet. Even later (de vraag waarvoor hij kwam, had ik beantwoord) ging hij er weer van door. Wat hij gedacht heeft en of hij er iemand wat van verteld heeft, ben ik nooit te weten gekomen (en er naar vragen heb ik ook nooit willen doen).

Mijn bezoeker lag intussen nog steeds roerloos op de grond. Om de stilte wat te vullen zette ik zachtjes mijn radio aan en liet Classic FM de geschikte achtergrondmuziek voor deze scene aanleveren. Maar geruster werd ik er niet op. 'Hoe lang kan dit duren en hoe kom ik hier uit?'
Maar even onverwacht als Eddie in de vloerhouding was gegleden, kwam hij er weer uit, beklom langzaam zijn stoel en vervolgde het gesprek alsof er helemaal niets gebeurd was. We praten nog wat verder en hij ging er met een joviale groet vandoor, mij achterlatend met de vraag wat hij er nu eigenlijk mee bedoeld had.
Was het serieus en een plotselinge New Age act? Of was het gewoon fake? Ik heb hem nadien nog een paar keer gesproken. Hij is er nooit op teruggekomen . . . en ik ook niet. Sommige dingen in het leven kunnen maar beter onopgelost blijven. Anders is de spanning er af en dat zou toch jammer zijn.
 

Vorige verhaal        3e verhaal: Opa