Door  Suzanne Eijgenraam                                                  AD, 4 augustus 2007

METEREN/SPIJKENISSE - Normaal gesproken is het een uurtje rijden, van Meteren naar Spijkenisse. Maar de gehandicapte Peter Lemmens is er ruim vijf uur zoet mee geweest.
Marian en de invalide Peter Lemmens: slechte ervaring met ziekenvervoer Valys. 
Hij zit helemaal stuk, als hij ’s nachts om kwart voor twee in zijn Spijkenisser woning arriveert. Met dank aan het gehandicaptenvervoer.

,,Ik ben tweederangs burger geworden,’’ zegt Peter Lemmens na de rit zondagavond in het taxibusje samen met zijn vrouw Marian. Het busje zou hem om half negen in de Gelderse plaats oppikken, maar het kwam pas om half twaalf opdagen. ,,Tegen die tijd had ik al drie keer gebeld om te vragen waar ze bleven,’’ vertelt Marian.

Peter heeft, nadat hij bijna tien jaar geleden twee keer door een herseninfarct werd getroffen, moeite met praten. Hij is verlamd en zit in een rolstoel. Voor vervoer naar familie of andere uitjes is hij afhankelijk van Valys. Marian: ,,Het is een schande hoe ze omgaan met zo’n zwaar invalide man.’’

De avond begon veelbelovend. Het echtpaar had een perfect etentje met familie in Meteren. Om half negen moest het echtpaar terug naar woonplaats Spijkenisse, omdat om kwart voor tien de verpleegster zou komen voor noodzakelijke medische verzorging.

,,Toen er om tien voor negen nog niemand was, heb ik voor het eerst gebeld,’’ vertelt Marian. ,,Ik werd niet bepaald vriendelijk te woord gestaan, maar de telefoniste vertelde dat er binnen het uur iemand zou komen.’’ Om half tien: nog geen bus te zien. Dus belde Marian opnieuw. En daarna nog maar een keer.

Het busje verscheen om half twaalf. Omdat Peter zo zwaar gehandicapt is, heeft hij recht op een solorit. De teleurstelling was dan ook groot toen bleek dat in het busje nóg drie mensen zaten, die tot overmaat van ramp naar Den Bosch moesten.

Protesteren hielp niet. De chauffeur dreigde volgens het echtpaar zelfs de auto langs de kant van de weg te zetten. Na de nachtelijke thuiskomst bleef de chauffeur evengoed nog een tijdje wachten op een fooi. ,,Dat zat er echt niet in.’’ Geluk bij een ongeluk was dat de verpleegster ondanks het onmogelijke uur bereid was te komen.

Als Marian dezelfde avond nog met Valys belt om te laten weten hoe laat ze thuis is, krijgt ze geen vriendelijke reactie. Er kan geen excuus af. ,,Schrijft u maar een brief.’’

Vervoerder Valys geeft toe dat er een fout is gemaakt. Het recht op een solorit zou door technische oorzaken verkeerd in het systeem zijn gekomen.

De onderneming erkent ook dat het paar niet netjes te woord is gestaan. De betrokken medewerkers moeten hiervoor op het matje komen. ,,Er had ook duidelijker moeten worden verteld dat de bus later was.’’ Het echtpaar kan een excuustelefoontje en een bos bloemen verwachten.

Marian vindt excuses niet genoeg. ,,Ik wil de garantie dat het de volgende keer wel goed gaat.’’