Een zalving die niet doorging
Toen Age bij me kwam met het verzoek hem het sacrament van de stervenden te geven
was mij vanaf het eerste moment duidelijk dat er iets helemaal niet klopte. Wat wilde hij zeggen met dit verzoek?
Wilde hij suïcide plegen? Of was er iets anders aan de hand?
Tot dat moment had hij alle contact met de Geestelijke Verzorging afgewezen.
Al pratend werd in elk geval duidelijk, dat hij gezalfd wilde worden om vervolgens aan het
personeel duidelijk te kunnen maken, dat hij klaar was om te sterven. Het had de ondertoon van "niets meer
te verliezen". Hij kon nu elk risico nemen, zelfs als daarbij zijn leven gevaar zou lopen. Het leek erop, dat hij de zalving wilde om ermee te kunnen dreigen.
Ik werd er naar van. Voor me stond een man die zich een desperado voelde en mij gebruiken wilde om anderen te kunnen manipuleren.
Even voelde ik boosheid in me opkomen en had ik de neiging hem weg te sturen, maar toen werd ik toch ook geraakt door de donkere wanhoop, die
ik onder zijn verzoek voelde.
Daarom heb ik gezegd, dat ik dat wel voor hem wilde doen want dat God gul is met Zijn genade.
Op voorwaarde, dat we eerst een drietal gesprekken met elkaar zouden hebben, waarin ik zou uitleggen
wat zalving precies inhield, wat de bedoeling ervan was en hij mij over zijn situatie kon vertellen en wat maakte dat hij met deze vraag bij me kwam.
In de gesprekken heb ik uitgelegd, dat zalving een heel oud bijbels ritueel is,
bedoeld om het geloof van een zieke of stervende te versterken. Het geloof, dat God je,
wat er ook te gebeuren staat, niet loslaat en op je heil uit is.
Intussen werd hij helderder
over zijn motieven. Wat ik al vermoedde, bleek waar te zijn.
"Nu wil je het zeker niet meer doen..?" zei Age
"Toch wel!" Ik zal je de tekst meegeven van wat we gaan doen. Want
ik mag je er iets kostbaars mee geven, wat nog heel veel voor je kan betekenen."
Toen de dag aanbrak, dat we het ritueel zouden uitvoeren, kwam Age onze afspraak niet na. Hij liet mij
met m'n flesje olie zitten. Ik was er niet boos over, integendeel.
Ik weet bijna zeker, dat hij begrepen heeft -met hoofd en hart- dat deze bede om zijn heil te kostbaar was
om voor iets anders te gebruiken.
Hierbij de tekst die ik hem meegaf.
Lezen: Jer.29:11-13(Willibrord vertaling)
Ik ken de plannen die Ik met je heb:
ze hebben je heil op het oog, niet je onheil
en bereiden je een hoopvolle toekomst.
Als je Mij aanroept en tot Mij bidt, zal ik je verhoren.
Als je Mij zoekt, met heel je hart zoekt, zul je Mij vinden,
dan laat Ik Mij vinden.
Zo spreekt de Here.
Zalving:
Ik zalf je ogen, je oren, je voeten, je handen en je mond:
Mogen je ogen geopend worden om Gods heil te zien
Mogen je oren geopend worden om Gods stem te horen
Mogen je voeten bereid worden om tot anderen te gaan
Mogen je handen geopend worden om Gods zegen door te geven
En moge je mond geopend worden om van Gods liefde te spreken.
Laten we bidden:
O God
Wij bidden U,
dat door deze zalving uw Geest in ... mag wonen,
uw kracht hem mag vervullen
en de hoop op U mag ontwaken in zijn hart.
Wil in uw goedheid
al zijn tekortkomingen vergeven,
zijn zonden uitwissen,
en heel zijn wezen doen stralen van uw licht.
Amen.