|
VRUCHTEN VAN EEN BEZINNING
"Roeping accepteert geen stilstand/Immer drijft zij mensen voort/Om het zonder meer te wagen/met dat ene goddelijk woord". Dit lied klonk heel toepasselijk tijdens een bezinningsweekend voor werkende jongeren met als titel 'Vruchten van het christelijk leven'. Het vinden en beleven van je roeping was een van de belangrijkste thema´s.
In een herfstig weekend in oktober 2004 was een groep van 20 jongeren te gast bij de zusters van het augustinessenklooster 'Stad Gods' nabij Hilversum. Het statige witte klooster ligt midden op een bosrijk landgoed. Het zandkleurige beeld van H. Augustinus valt direct op als je de kapel nadert. Uit gesprekken met de aanwezige zusters Augustinessen blijkt hoe actief en dynamisch zij ondanks hun vaak gevorderde leeftijd zijn. Hun dagelijks leven staat in het teken van zorg voor mensen in sociale en materiële nood, zoals alleenstaande moeders en daklozen. Samen met een prachtige natuur rondom het klooster en de doorleefde spiritualiteit van de zusters zorgt dit voor een wel zeer inspirerende omgeving voor een bezinning op het katholiek-zijn in onze moderne wereld.
Maar waarom doen deze jongeren eigenlijk een bezinningsweekend? Is dat niet ontzettend saai? Meer iets voor de dromers onder ons, of mensen die het klooster in willen? Integendeel. De dit weekend aanwezige jongeren zijn juist heel actief in het dagelijks leven, zijn studerend of veelal al werkend: ze zijn leraar, verpleger, IT'er of accountant ... hoe dan ook, allen zijn ze bezig
met het vinden en beleven van hun authentieke roeping. Hierbij moet je nu niet meteen denken aan een religieuze roeping. Nee, het gaat om vragen die voor ieder van ons belangrijk zijn: Wat wil de Heer met ons? Hoe kunnen we onze weg ontdekken die wij met de Heer moeten gaan? Wat zijn de vruchten die ons deze weg brengt? Helaas staan we in het dagelijkse drukke bestaan niet zo vaak stil bij dit soort vragen. Tijdens zo'n weekend stel je ze weer aan de orde en kom je met hulp van de Heer weer een beetje dichter bij het antwoord.
Pastoor Oldenampsen, die het weekend geestelijk begeleidt, weet het zeker. Hij houdt ons de eerste avond voor dat de Heer constant in ons bezig is. "Allen zijn wij mensen religieus geroepen. Deze roeping is persoonlijk, universeel en authentiek. En deze roeping is niets minder dan de heiligheid. We moeten ernaar streven één te worden met de Heer. Maar de weg erheen is voor iedereen verschillend. En dat maakt ieders roeping uniek!" Dat is een troostende gedachte. De Heer overvraagt ons niet en we hoeven ons niet te te schamen voor onze tekortkomingen. Bijvoorbeeld dat we in de fout zijn gegaan bij onze dierbaren. Of dat we maar zo langzaam vorderingen maken als christen of zelfs twijfelen aan ons geloof. God stelt ons nu eenmaal dikwijls op de proef. Maar aan ieder van ons is de genade verleend naar de maat van Christus gave. Hij stelt ons bovendien in staat gedurende ons leven volmaakt te worden "zoals de Vader in Hemel volmaakt is." Als we ons maar voor deze genade openstellen. "Vraagt en u zal gegeven worden, Zoekt en gij zult vinden; Klopt en u zal worden opengedaan" (Matth 7,7).
De volgende ochtend regent het licht. Buiten is het nog donker als de psalmen tijdens het ochtendgebed in de kapel weerklinken. Een mooi begin van de dag. Na de gezamenlijke maaltijd nemen we weer in de kring plaats voor de ochtendbijeenkomst. Pastoor Oldenampsen vervolgt samen met ons de zoektocht naar de roeping van de Heer. De pastoor heeft zelf ook een bijzondere geschiedenis. Voordat hij zo'n 15 jaar terug zijn priesteropleiding begon was hij acht jaar lang teruggetrokken als kluizenaar in een hut nabij Ruurlo. Met minimaal comfort, een
Spartaans dieet maar met de stilte en een bibliotheek aan woestijnvaders, filosofen en mystici, ontdekte hij zijn roeping: priester worden. Dat zou hem in staat stellen zijn inzichten met anderen te delen. En zo geschiedde.
Zijn meditaties en de daarop volgende gesprekken zijn zeldzaam diepgaand en open. En verraden de mystieke natuur van de pastoor. Hij gaat verder waar we de vorige avond zijn gestopt en brengt ons in herinnering dat de volmaaktheid en eenheid met de Heer niet alleen voor religieuzen of mystici is weggelegd. "Het begin van deze weg kunnen wij hier en nu allemaal maken. En dat begint met: loslaten. Jezus zei al: "Wie het leven hier op aarde bemint, zal het verliezen. Wie het verliest, zal het vinden" (Matth ). Misschien een wat zware tekst, maar het betekent dat wij de bovennatuurlijke betekenis van dit leven op aarde moeten ontdekken. Dat kan, door ons te onthechten. Ofwel onze aardse goederen en verlangens los te laten, dit is namelijk vergankelijk en gaat voorbij. Nee, we moeten ons durven over te geven aan de Heer. Met Zijn genade kunnen we ons oude bestaan afleggen, en aan de hand van Jezus de Vader leren zien en uiteindelijk één worden met Hem. Dit betekent niet automatisch dat we, zoals de rijke jongeling in het evangelie van te horen krijgt, gelijk een drastische stap moeten nemen al onze bezittingen
onmiddellijk te verkopen, maar het begint wel met de stap dat we ons niet afhankelijk meer weten van het aardse. De huidige tijd is natuurlijk vol van luxe en materialisme. We moeten echter de betrekkelijkheid van dit alles inzien! En God betrekken bij alles wat we doen. Met andere woorden: We mogen best genieten in het hier en nu, maar moeten wel gericht houden op de werkelijke bedoeling van God en onze bestemming in het hiernamaals.
Na de lunch (en corvee) is er die zaterdag gelegenheid voor ieder om een wandeling te maken, en verschillende wagen zich in de herfstkleurige bossen. Een bijzonder aspect van deze bezinningsdagen zijn de onderlinge gesprekken. Het is daardoor geen constante stroom van zware meditaties of plechtigheden. Gesprekken gaan over wat iemand doet of zijn hobby's, maar natuurlijk ook over hoe de ander met zijn geloof omgaat en waarom hij de bezinning doet. Dit soort ontmoetingen geeft al snel een sfeer van gelijkgestemdheid. Dit is bemoedigend, en voor sommigen betekent het het echt een impuls in hun geloofsleven te krijgen. Waar meerderen aanwezig zijn in Jezus'naam, daar is Hij aanwezig. Zo ook in de bossen van Hilversum.
We zitten die zondag voor de laatste maal bij elkaar. De vraag wordt door één van ons gesteld: Hoe moeten we dat dan doen, dat onthechten en het God meer betrekken in ons leven? Het advies van de pastoor aan ons is even praktisch als eenvoudig: Zoek meer de stilte op. Een weekend, een week, een maand. En ga in gebed. Maak je leeg van binnen, maak je zelf nederig ten overstaan van God en ga in gesprek met de Heer. Dit kan ruimte maken voor het ontvangen van de Heilige Geest in je hart. Door je in stilte over te geven aan de Heer zul je ontdekken dat God met je bezig is. En te weten komen waartoe Hij ons roept. Dit zal ons heiligen en ons in staat stellen een licht te worden voor onze omgeving, aldus de pastoor. En nogmaals: Ieder naar zijn eigen mogelijkheden en talenten. Slechts voor een enkeling zal dit vanzelf gaan. Het komen tot een diepere verstandhouding met de Heer is voor de meesten echter een heel proces. Het stil zijn is bovendien vaak moeilijk voor ons mensen. De pastoor vertelt echter uit ervaring. Het is mogelijk! Ook voor ons. Iedereen wordt zo in staat gesteld de Heer op zijn levensweg kunnen ontmoeten. En vervolgens dit met onze naaste te delen. Een geweldig motiverende en vertrouwvolle boodschap. De pastoor eindigt het weekend dan ook met een toepasselijk "Aan de slag!".
"Roeping kent maar één verlangen/Klaar te staan tot dienstbetoon/Om zo God te kunnen eren/naar het voorbeeld van de Zoon". Met deze gezongen woorden eindigt die zaterdagmiddag de vesperviering. De zusters zie ik even later één voor één de kapel verlaten. Ik mijmer nog even na alvorens ik hun voorbeeld volg. Die avond in bed dank ik God en prijs me gelukkig dat ik dit weekend de kans heb gekregen om, samen met geloofsgenoten, weer een stukje dichter bij de Heer te komen.
|
|
|
|
|
|