KB » Gezondheid » Mijn en mijn ouders' ervaringen met verzorgingshuizen en verpleeghuizen

Persoonlijke ervaringen met verzorgings- en verpleeghuizen

Introductie

Mijn ouders hebben ruim 3 jaar in een verzorgingstehuis gewoond (tussen ca. 2008 en 2011), en mijn moeder een kleine 3 maanden in een verpleegtehuis (2e helft 2011). Aangezien ik op slechts 5 minuten lopen woonde ging ik doorgaans zo'n 3 keer per week op bezoek, en in de laatste 4 maanden bijna elke dag wel 2 a 3 keer.

De dingen die ik op deze pagina beschrijf zijn gebaseerd op de vele ervaringen die ik in deze periode heb opgedaan.

Om te beginnen wil ik stellen dat het meeste personeel in deze tehuizen (zeer) betrokken is, zwaar werk doet (wat mij betreft zou hun salaris minstens verdubeeld moeten worden) en voor het merendeel goede intenties heeft. Mijn ervaringen met het verpleeghuis (Parkinson-unit) zijn iets minder goed, mogelijk omdat het werk daar nog zwaarder is, mogelijk ook omdat mijn moeder gewoon pech heeft gehad.

Ondanks de goede intenties heb ik nogal wat dingen meegemaakt die verkeerd gingen. Ik zou daarom ook kinderen die in de buurt van hun ouders wonen, als die in zo'n tehuis zitten, goed een oogje in het zeil te houden. Als je 4 keer per jaar even langs gaat krijg je absoluut geen volledige indruk van wat zich er allemaal afspeelt.

Medicijngebruik

Verkeerd bezorgd

Het kwam niet vaak, maar wel eens voor dat mijn moeder of vader de medicijnen van de buren kreeg of omgekeerd.

Waar gehakt wordt vallen spaanders, iedereen maakt wel eens een foutje, maar persoonlijk vind ik dit fouten van een behoorlijk groot kaliber. Mijn moeder was regelmatig niet meer dermate helder dat ze ook maar enig idee had wat voor medicijnen ze slikte, en dan had het aardig verkeerd kunnen aflopen.

Verkeerde doses

2 voorbeelden met vergaande gevolgen, 1 van mijn moeder en 1 van mijn vader.

Moeder

Ik ging steeds (ca. 3 x per jaar) met mijn moeder mee naar de neuroloog. Haar medicijn tegen Parkinson, Sinemet, moest ze verspreid over de dag in 5 variabele doses innemen. Dat steekt allemaal nogal nauw, en de neuroloog is ook lang aan het fine-tunen geweest om te proberen de voor mijn moeder optimale doses te bepalen.

Vanaf het moment dat het verzorgingshuis de medicijnverstrekking van mijn moeder overnam (omdat ze regelmatig wat minder helder was) ging het geruime tijd slechter met haar, in de zin dat ze nog verwarder was.

Gelukkig kwam ik er ongeveer om de andere dag, en steeds op andere tijden, en op een keer zag ik dat ze 's avonds anderhalve pil kreeg i.p.v. de halve pil die het moest zijn.

Ik heb onmiddellijk aan de bel getrokken, maar toen heeft het nog een week gekost voor de zaak gecorrigeerd werd. Want het maakt niet uit of je iemand compleet verkeerde of verkeerde doses medicijnen geeft, de procedures moeten gevolgd worden. Dus eerst de huisart inlichten, die moet contact met de neuroloog opnemen, dan weer het hele traject terug, en zo blijf je dus nog een week verkeerd doorgaan.

Na het bijstellen van de avonddoses ging het stukken beter met mijn moeder.

Vader

Mijn vader sliep regelmatig slecht, vanwege pijn in zijn heup/rug. Eigenlijk wilde hij geen slaapmiddelen (en in het algemeen zo weinig mogelijk medicijnen), maar op een bepaald moment is hij gezwicht.

Hij dacht de pil in te nemen 5 a 10 minuten voor hij naar bed ging, maar de pil werkte zo snel dat hij in de stoel in slaap viel. Later bleek dat te komen doordat hij de dubbele dosis had gekregen dan wat gebruikelijk is voor mensen die de pillen nog nooit gebruikt hebben.

Consequentie is dat hij uit de stoel is gevallen, gelukkig zonder ernstige gevolgen.

Een tijd later deed hij nog een poging, maar ging onmiddellijk in bed. 1 a 2 uur later moest hij naar de WC, en was hij zo slaapdronken (door de dubbele dosis) dat hij weer is gevallen.

Vanaf dat moment wilde hij de pillen niet meer, maar 1 of andere verzorger heeft hem ongevraagd toch weer een keer 1 gegeven, en die heeft hij bewaard.

Toen hij hem daadwerkelijk een keer gebruikte is hij weer gevallen, en heeft hij zijn sleutelbeen gebroken. Pas toen werd de te hoge dosis ontdekt.

Medicijnen op verkeerde tijdstippen

Zoals net vermeld moest mijn moeder 5 keer per dag een bepaalde doses innemen. De neuroloog had met veel experimenteren de optimale tijden bepaald.

Ik constateerde regelmatig dat de medicijnen of een half uur te vroeg of zelfs wel tot een uur te laat gegeven werden. En met regelmatig bedoel ik echt behoorlijk vaak.

Elke keer dat ik het constateerde meldde ik het aan het hoofd van de verzorging, en ik stimuleerde mijn ouders om dat ook te doen (maar ik denk niet dat die het ooit gedaan hebben). Op een bepaald moment drukte mijn vader al op de bel als ze 10 minuten te laat waren, wat ik weer een beetje het andere extreem vond.

Wat mijn ouders regelmatig van de verzorgers hoorden was dat het allemaal niet zo nauw stak. Blijkbaar hadden zij meer kennis van Parkinson dan de neuroloog.

Een ander argument was dat ze om 1030 (1 van de tijdstippen) een bespreking hadden met alle verzorgers bij elkaar. Ik snap dat het nuttig is dat je zoveel mogelijk informatie met elkaar uitwisselt, en dat daar dan ook zoveel mogelijk mensen bij zijn, maar iemand om 1030 van de trap af kukelt zal er toch ook een verzorger naar toe moeten. Bepaalde taken moeten doorgaan, vergadering of niet.

Pas na maanden zonder verbetering, besloot het hoofd van de verzorging een aftekenlijst op de deur van de keukenkastjes te hangen. Iedere keer als iemand de medicijnen bracht moest die daar de tijd en een paraaf op zetten. En zoals gezegd, mijn vader begon steeds assertiever te worden.

Maar ik neem aan dat die aftekenlijsten niet speciaal voor mijn moeder zijn ontworpen, en ik snap niet waarom die dus niet eerder zijn ingezet.

Ongewenste medicijnen

Mijn moeder viel nogal regelmatig, maar had gelukkig een hoge pijndrempel. D.w.z.: ze voelde bijna nooit pijn.

Desondanks werd haar regelmatig Paracetamol opgedrongen, om de pijn (die ze niet had) te verlichten.

Mijn moeder was rond de 80 en kreeg al genoeg medicijnen, waarom dan ook nog proberen er volstrekt overbodige medicijnen in te proppen?!

Controle op inname van medicijnen

Naarmate mijn moeder wat vaker verward begon te worden, drongen wij er op aan dat de verzorgers er op toe zouden zien dat de medicijnen ook daadwerkelijk werden ingenomen.

Soms was mijn moeder opstandig, en probeerde ze de medicijnen expres niet in te nemen; soms was (door de ziekte van Parkinson) onhandig, en liet ze de medicijnen uit haar vingers vallen zonder dat ze het zelf in de gaten had.

Ondanks de hierover gemaakte afspraken, en ondanks dat het hoofd van de verzorging er ook achter stond, waren er slechts enkele verzorgers (ruim minder dan de helft) die daadwerkelijk bleven staan tot mijn moeder de medicijnen naar binnen had gewerkt.

Bestellen van medicijnen

Het verzorgingstehuis bestelde de medicijnen. Voor mijn moeder regelden ze dat zelf, omdat ze ook de medicijnen aan mijn moeder verstrekten (ze had ze zelf niet in beheer).

Mijn vader was nog voldoende helder om zelf zijn medicijnen op tijd in te nemen. Maar dat hield ook in dat hij tijdig moest doorgeven wanneer de medicijnen dreigden op te raken.

En de tijd tussen doorgeven en arriveren was regelmatig behoorlijk lang (tot wel een week). Sterker nog, mijn vader moest er soms talloze keren opnieuw om vragen.

Ik heb geen idee waar het probleem zat, bij het niet op tijd doorgeven aan de apotheek, bij een slome apotheek, of bij een slome afhandeling als de medicijnen al ergens in dozen gearriveerd waren. Maar het hield in elk geval in dat je zeer ruim op tijd nieuwe moest aanvragen.

Geen dramatisch probleem, maar moet beter kunnen voor mijn gevoel.

Activiteiten en faciliteiten

Activiteiten

Ik heb de indruk dat er tegenwoordig in verzorgingshuizen behoorlijk veel georganiseerd wordt.

In het tehuis van mijn ouders:

Kortom, je hoefde je er niet te vervelen.

Bijzonder was ook dat bewoners op zondagen of bij speciale gelegenheden (kampioenschap voetbal) vaak verrast werden met iets lekkers.

Faciliteiten

Huisartsen zaten om de hoek (helaas nog niet toen mijn ouders er kwamen).

Er zou een apotheek komen in het gebouw, maar die was er nog niet toen mijn ouders er zaten.

Er zat een fitness-centrum (met veel apparaten, zoals loopbanden) en een aantal fysiotherapeuten in het gebouw.

De technische dienst was altijd snel ter plekke als er iets moest gebeuren, en was ook bij verhuizingen zeer bereidwillig om mee te denken of materiaal ter beschikking te stellen.

Er was een kapper, een pedicure, een supermarktje, een bibliotheek, een cafe en restaurant.

Zowel voor als achter het gebouw waren er veel mooie plekken en bankjes waar je kon zitten (in de zon of in de schaduw).

Begeleiding en bewaking van de patienten

Hele groep verzorgers tegelijk afwezig

Wat ik slecht vind is dat regelmatig de complete groep verzorgers/verplegers (van een afdeling) tegelijk een vergadering heeft, of, erger nog, tegelijk pauze neemt en lekker buiten op het balkon gaat zitten.

Natuurlijk zijn ze wel bereikbaar voor mensen die op de alarmknop drukken. Maar niet alle verzorgers zijn even genegen om daar snel op te reageren als ze lekker in het zonnetje aan het uitrusten zijn (heb ik talloze keren, in meerdere verpleeghuizen en verzorgingshuizen meegemaakt).

Opnieuw, wat ik al eerder gezegd heb, ik heb veel respect voor het zware werk wat deze mensen doen, en ik gun ze van harte hun rust. Wat mij betreft mogen ze nog vaker een pauze nemen dan ze nu doen. Maar er zijn situaties waarin dat m.i. niet toelaatbaar is.

Als iemand nodig moet plassen en bijna een half uur moet wachten tot de pauze is afgelopen, dan is dat m.i. zowel voor patient als verzorger niet fijn resp. slim. Wat betreft de patient hoef ik het niet uit te leggen, en de verzorger loopt kans dat hij onnodig het bed en de kleding moet verschonen, omdat de patient het niet meer kon houden.

Volledig (onnodig) gebrek aan toezicht in de Parkinson-unit

Maar in het verpleeghuis vond ik het *nog* erger. Er waren 2 units die aan elkaar grensden (met een gemeenschappelijk balkon), en in beide units waren 2 verzorgers aanwezig. Let wel: het gaat hier om Parkinson-patienten, die vaak vallen.

Desondanks gingen de 4 verzorgers regelmatig tegelijk pauze nemen op het balkon. Ze hadden dan nog wel enig overzicht over de woonkamer en eetkamer, maar niet over de individuele kamers van de patienten. En nu komen we bij het alarm: mijn moeder is tientallen keren (waarschijnlijk wel tussen de 50 en 100) gevallen, en in al die keren heeft ze misschien maar 1 a 2 keer erom gedacht op de alarmknop te drukken, die ze aan een koord om haar hals had hangen. Of ze kon er niet bij, omdat het koord onder haar lag. Die gezamenlijke pauzes hadden dus met gemak haar dood kunnen betekenen.

Natuurlijk is het gezellig om met het hele groepje tegelijk koffie te drinken, snap ik ook. Maar je kan het ook 2 aan 2 doen, steeds 1 verzorger uit beide units. Zodat de andere verzorger nog een oogje in het zeil kan houden.

Mijn moeder is op een middag naar het verpleeghuis gegaan. De 2e avond was ze al zwaar in verwarring, waarschijnlijk door de grote overgang. Toen ik op bezoek kwam zaten de verzorgers gezamenlijk op het balkon, zonder duidelijk zicht op de woonkamer.

Mijn moeder kondigde aan dat ze iedereen wel even van koffie of thee zou voorzien. Ze kon met rollator nog wel redelijk lopen, maar de rollator stond ver bij haar vandaan in de verste uithoek van de kamer, en bovendien was mijn moeder absoluut niet van plan die te gaan gebruiken. Als ik er niet was geweest om haar tegen te houden, en dat kostte me nog aardig wat moeite, dan had dat ongetwijfeld weer tot een valpartij geleid. Maar de verzorgers, die bovendien na zo'n korte tijd nog niets van mijn moeder wisten, vonden gezellig keuvelen op het balkon veel belangrijker.

Natuurlijk had mijn moeder ook kunnen vallen als er wel 1 verzorger aanwezig was geweest, want die had misschien net een crisisgeval met een andere patient moeten afhandelen. Maar op zijn minst was het risico kleiner geweest.

Bewoners helpen met lopen, koken, e.d.

Gelukkig waren er enkele vrijwilligers beschikbaar om met bewoners een eindje buiten te gaan lopen, maar helaas te weinig. Ik bood het mijn moeder ook regelmatig aan, maar mijn beide ouders vonden dat ze al een te groot beroep op mij deden, en ik denk dat ze daarom vaak niet wilde. Vanzelfsprekend kunnen verzorgers niet naar buiten met patienten.

Waar sommige (zeeeeer enkele) verzorgers wel tijd voor konden vinden (i.t.t. de vele anderen) was extra aandacht aan een patient besteden. Ik heb een keer gezien dat een verpleegster in het verpleeghuis mijn moeder (ik geloof zelfs zonder rollator) probeerde te helpen om zo goed mogelijk te bewegen.

En gelukkig waren er nog wat meer verplegers die met patienten naar de winkels gingen als ze dat zelfstandig niet meer voor elkaar kregen.

In 1 van de Parkinson-units kookten de bewoners samen met het personeel, deden boodschappen, etc.

Procedures in het algemeen

Procedures werden soms niet gevolgd als ze wel gevolgd hadden moeten worden, en omgekeerd.

De deurstop

Iedere persoon in de Parkinson-unit had zijn eigen kamer. Alleen de badkamer/WC werd door de bewoners van 2 kamers gedeeld.

De deuren van de kamers gingen heel zwaar open, zeker voor iemand met weinig kracht (zoals een vrouw van 82 met Parkinson ), die ook nog eens een rollator nodig heeft.

Nu was dat op zich geen (groot) probleem, omdat als de deur eenmaal compleet opengeduwd was hij uit zichzelf open bleef staan. Behalve dan (van de 8 kamers) net die ene van mijn moeder (onthou dat even).

De deuren van de kamers vielen nogal eens dicht vanwege onterechte brandalarmen. Ik zou verwachten dat het personeel dan even de deuren van de 8 kamers weer open zou zetten (tenminste voor wie van de bewoners dat zou willen), maar niet dus.

Het bleek dat de vorige bewoner een slimme oplossing had bedacht, een deurstop. Maar in verband met de brandvoorschriften is dat verboden. Kennelijk had niemand van de verzorgers daar ooit iets aan gedaan. Procedures dus ten onrechte niet nageleefd.

De consequentie was dat de deur van mijn moeder's kamer nogal eens dicht zat. Ze moest dan, met de rollator voor zich, naar voren reiken om de deurkruk te bereiken, en dan proberen weer achteruit te manoeuvreren om de deur naar binnen open te trekken. Een bijna onmogelijke taak.

En de gevolgen laten zich raden: ik kwam een keer op bezoek en hoorde mijn moeder achter de deur kermen. De deur kon zelfs niet open, omdat ze er vlak achter lag. Gelukkig konden we via de kamer van de buurman en de gedeelde badkamer mijn moeder alsnog bereiken. Geen idee hoe lang ze daar gelegen heeft, maar ook het personeel heeft dus weer niets gemerkt (zaten waarschijnlijk op het balkon koffie te drinken).

Enige positieve: toen ik het probleem meldde aan het hoofd van de unit werd er met spoed aan gewerkt om het te verhelpen. Dat was wat ik continu gewaardeerd heb: vrijwel iedereen had goed intenties, en deed zijn best om te helpen en problemen op te lossen.

Maar wie weet hoe vaak mijn moeder gevallen is door deze oorzaak, want ik heb ook gemerkt dat lange niet alle valpartijen aan mij gemeld werden (terwijl ik er elke dag 2 keer kwam).

De loopband

Voor mijn vader was het vanwege de bloedsomloop in zijn benen belangrijk om te lopen. Hij ging dan ook bijna elke dag naar een winkelcentrum, ongeveer 1 km ver weg.

Een paar keer per week, en vooral ook als het slechter weer was, ging hij 's ochtends wel eens een kwartiertje op de loopband oefenen. Hij deed dat op een tijd dat er nog (vrijwel) niemand aanwezig was, en als iemand met reguliere fysiotherapie de loopband nodig had maakte hij gewoon plaats.

Tot plotseling iemand bedacht dat je oudere mensen absoluut niet moet stimuleren om te bewegen, ook al zitten ze niemand in de weg, en er een flink bedrag voor het gebruik van de band betaald moest worden.

We hebben maar betaald zonder dat mijn vader dat wist, want anders was hij er acuut mee gestopt.

Hier werden de procedures dus zeer rigide en dom toegepast.

Een visite van de huisarts regelen

Mijn ouders hebben vanaf het begin af aan het idee gekregen, en dat zullen ze heus niet zelf hebben bedacht, dat als je de huisarts nodig had je dat via een verzorger moest regelen.

Ik kan me voorstellen dat de verzorging op de hoogte moet zijn van een bezoek van de huisarts (of tenminste van de uitkomsten ervan), of er (soms) bij moet zijn om te weten of er bv. iets in de verpleging van een wond moet veranderen. Maar de huisarts zou ook dingen in het zorgdossier kunnen noteren, achteraf de verzorgers inlichten, of op de alarmknop drukken als ze arriveerde.

Ik vind het echter van de zotte dat mensen die nog helder zijn niet zelf meer mogen beslissen of ze een huisarts nodig hebben. De dagen dat mijn moeder verward was waren nou juist dagen waarop ze dacht dat ze de hele wereld aankon, en zou ze sowieso nooit een huisarts gebeld hebben. Verder hadden geen van beide de neiging een huisarts te bellen als dat niet nodig was, eerder het omgekeerde.

Overigens kwam er nog bij dat ze soms wel tot 5 keer (en misschien wel vaker) opnieuw moesten vragen. Of de verzorging het niet doorgaf, omdat ze het niet belangrijk genoeg vonden, of dat de huisarts gewoon niet kwam, ik weet het niet. Maar ik vermoed dat laksheid van sommige verzorgers op zijn minst een rol speelde. Al dit soort verzoeken werd op van die kleine memoblaadjes genoteerd, en ik weet hoe dat gaat met nog uit te voeren acties op memoblaadjes :-).

Wat gebeurt er als iemand overlijdt?

Iemand van een samenwonend echtpaar overlijdt

Er zijn in de meeste verzorgingshuizen maar weinig 2-persoonswoningen en veel 1-persoons. Als iemand overlijdt, moet de overgebleven persoon dus als er een kamer vrij is of komt verhuizen naar een 1-persoonswoning.

De termijn waarbinnen dat moet verschilt nogal, maar ze worden steeds korter. In het verzorgingstehuis van mijn ouders moest dat in principe binnen een week.

Gelukkig voor mijn vader, die alleen overbleef, was er op dat moment geen woning vrij. Later heeft men er alles aan gedaan om de verhuizing, waar hij verschrikkelijk tegen op zag, zo lang mogelijk uit te stellen.

Ook op dit punt alle lof voor de medewerking van het verzorgingshuis. De termijn van een week vind ik kort, maar nog net acceptabel.

Een alleenstaand iemand in het verpleeghuis overlijdt

Ontruimingstermijn

In het verpleeghuis gaat het anders, terwijl ze toch beiden onder dezelfde hoofdinstelling vallen.

Mijn moeder overleed op een maandagochtend om ca. 10 uur. Ik ging naar het verpleeghuis, en kreeg daar te horen dat mijn moeder (tegen een vergoeding uiteraard) in het verpleeghuis opgebaard kon blijven liggen, of dat we haar door een uitvaartbedrijf konden laten halen.

Ik ging even weg om met de rest van de familie te overleggen, en we kozen voor de 2e optie. Toen ik terugkwam in het verpleeghuis om dat te melden, kreeg ik te horen dat dan nog dezelfde dag de kamer ontruimd moest zijn!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ik was werkelijk verbijsterd. Je moet op zo'n dag van alles regelen, overleggen met de uitvaartondernemer (1400), proberen een spreekster te regelen voor de crematie, de uitvaartondernemer kan ook niet per definitie binnen een half uur ter plekke zijn om je moeder op te halen (werd iets van 4 uur 's middags), en je wilt uit respect voor de overledene niet beginnen met het rommelen op de kamer terwijl ze er nog ligt.

Later heb ik bovendien vernomen dat er ook verpleeghuizen zijn die 3 dagen de tijd geven. Natuurlijk moeten de extra kosten van de leegstaande kamer ten koste van iets anders gaan, maar er zijn blijkbaar geen wettelijke verplichtingen om binnen 1 dag te ontruimen.

Gebrek aan respect voor de overledene

Onze verbazing werd dan ook nog groter toen we om ca. half 4 weer naar de kamer gingen, en ontdekten dat (terwijl mijn moeder er nog lag) de 2 boekenkasten al waren ontruimd en alle boeken in containers op de gang stonden.

Mogelijk waren de intenties goed (ons willen helpen), maar het was voor ons gevoel compleet ongepast. Bovendien waren we zo boos geworden over het nog die maandag moeten ontruimen van de kamer dat we nog een dag extra hadden gekregen, dus *zoveel* haast had het nou ook weer niet.

Op dinsdag wilde we de kleding weghalen. Een deel wilden we naar de kringloop brengen, maar ik had ook graag een aantal kledingstukken als herinnering bewaard.

Opnieuw werden we onaangenaam verrast. Alle kleding, smerig en schoon door elkaar, was in een paar grote plastic zakken op de gang gezet. In die emotionele toestanden heb ik er even niet bij stilgestaan dat ik dingen wilde bewaren, en dus hebben we de zakken meteen naar de kringloop gebracht.

Ze hebben daar dus ook smerige spullen gekregen (misschien geen ramp), maar we hebben ook niet de zakken van mijn moeders kleding kunnen controleren op inhoud. En opnieuw, ze hadden gewoon niet het recht om zonder overleg met ons met onze spullen te rotzooien.

Oneigenlijk toeëigenen van onze eigendommen

Dat laatste speelde nog een keer met 1 van de laatste restanten: de boekenkasten. Omdat de kamer leeg moesten zijn hadden we die (in overleg) op de gang gezet. Maar we hadden met de kringloop geregeld dat ze woensdag opgehaald zouden worden.

Dinsdagavond belde ik met de kringloop om te vragen wanneer ze langs zouden komen, zodat ik dat nog even aan het verpleeghuis kon doorgeven. Het bleek dat men de kringloop (zonder overleg met ons) had afgebeld, omdat er in het verpleeghuis wel een paar mensen waren die de boekenkasten goed konden gebruiken.

Vanzelfsprekend hadden we daar helemaal niet moeilijk over gedaan als men ons netjes gevraagd had, maar zoals het nu gegaan is is het niet anders dan diefstal.

Eten

De 1e paar jaar dat mijn ouders in het verzorgingshuis zaten was het eten dramatisch slecht (al moet ik toegeven dat ik het niet zelf heb geproefd :-) ).

Maar mijn ouders waren niet de enigen die klaagden. Talloze mensen met wie ik wel eens sprak klaagden ook steen en been, hoewel er ook een enkeling was die het allemaal wel OK vond.

Maar het hoofd van de verzorging vertelde mij later in een gesprek dat uit een in 2010 (?) gehouden enquete bleek dat inderdaad maar een heel klein percentage van de mensen tevreden was.

Wat er mis was met eten

Mijn ouders woonden aan het einde van een gang. De verzorgers gingen met de kar met eten langs 2 verdiepingen, met elk 2 lange gangen. De ene dag begonnen ze aan de ene kant, de andere aan de andere kant. Het gevolg was dat mijn ouders ongeveer eens in de 2 dagen koud eten kregen (ondanks dat het op een of andere manier werd warm gehouden).

Het eten was verder vaak slecht bereid, varierend van aardappelen die bedoeld waren als moordwapens (zo hard) tot taaie sperciebonen, etc., etc.

Waar het aan lag

Aangezien al talloze keren beloofd was dat het eten beter zou worden heb ik half juli 2011 het hoofd van het verzorgingshuis benaderd. Zoals ik op andere plekken op deze pagina ook al aangeef over de medewerkers, was ook hij weer zeer behulpzaam. Sterker nog, ik geloof dat ik binnen een paar uur een mail terug kreeg om een gesprek met hem te arrangeren.

Hij was al jaren bezig te proberen het eten te verbeteren, en zelf ook supergefrustreerd. Het probleem was dat er vroeger door het tehuis zelf gekookt werd, maar dat nu het eten kant-en-klaar werd ingeslagen en verwarmd. Men wilde weer terug naar het systeem van zelf koken, omdat dan de koks er ook op aangesproken zouden kunnen worden als het eten niet deugde.

Hoe het verder ging

Vanaf ca. oktober 2011 (een beetje laat voor mijn ouders) werd het inderdaad allemaal veel beter. Mensen konden zelfs kiezen tussen beneden in de brasserie eten (voor wie een beetje gezelligheid op prijs stelt) of op de eigen kamer.

Hygiene

In het verzorgingshuis werd de woning elke week door 2 verzorgers een kwartier schoongemaakt. Daarmee hou je een woning onmogelijk schoon. Wij hadden steeds het plan extra schoonmaakhulp in te huren, maar het is er niet van gekomen.

In het verpleeghuis heb ik vaak zien schoonmaken, en toch was i.h.b. de toestand van de badkamer en mijn moeders eigen kamer voor mijn gevoel een paar keer beneden de maat.

We kregen een keer bezoek van mensen, waarbij iemand was die zelf in de verpleging zat. Zonder dat ik hem iets had verteld, riep hij mij om eens in de badkamer te komen kijken, en hij heeft er zelfs een paar foto's van gemaakt.

Op een zondag zag ik om 1800 uur dat er overal op de vloer van de badkamer sporen van poep te zien waren, en het rook er ook naar. Maandagmiddag 1400 uur was er nog niets veranderd.

Om nog maar eens in herhaling te vervallen, ik snap dat men het te druk heeft om elke 2 uur alles schoon te maken met patienten die dement zijn, Parkinson hebben, of iets vergelijkbaars. Maar volgens mij was er naast de verzorgers ook speciaal schoonmaakpersoneel. En dan vind ik dat er niet bijna een etmaal lang poep op de vloer van de badkamer mag liggen.

Tips voor mensen die een verpleeg- of verzorgingshuis overwegen

Probeer al voor inschrijving een kamer te zien te krijgen.
In veel gevallen zijn er wel bewoners bereid hun kamer te laten zien aan mensen die mogelijk in een soortgelijke kamer belanden.
Vraag wat de procedures zijn als iemand overlijdt.
Vermijd dat je in een verpleeghuis belandt dat niet inziet dat het onmenselijk is om van mensen te vragen de kamer te ontruimen op de dag dat hun ouder is overleden.
Bereid je goed voor als iemand vanuit het verzorgingshuis naar een specialistische unit gaat.
Ik had een half jaar voor mijn moeder naar de Parkinson-unit ging er samen met haar 1 bezocht (er waren er 2 voor long-stay, zeg maar permanente, patienten). Op het moment dat er plek vrijkwam in 1 van de 2 units had ik weer moeten gaan kijken. Want in die unit zaten alleen mensen die niet konden praten (mijn moeder hield van praten), en bovendien werd er i.t.t. de andere unit niet samen met de verzorgers gekookt (mijn moeder was dol op koken). Kortom, de werkelijkheid week radicaal af van wat ons voorgespiegeld was.
Probeer van tevoren uit of het eten fatsoenlijk is
In veel verpleeg- en verzorgingshuizen is het mogelijk dat vreemden in het cafe/restaurant in de hal een soortgelijke maaltijd gebruiken als wat de bewoners voorgeschoteld wordt. Probeer dat een keer.
Zoek van tevoren uit hoe het verpleeg- of verzorgingstehuis gewaardeerd wordt.
Er zijn allerlei sites waar je informatie kan vinden.
Hou rekening met de locatie van verpleeg- en verzorgingshuis.
Als beide ouders naar een verzorgingshuis gaan, en er is kans dat 1 van beiden binnen afzienbare tijd naar een verpleeghuis moet, vraag je dan af of het handig is om verpleeg- en verzorgingshuis dicht bij elkaar, of (zoals in ons geval) zelfs in 1 gebouw te vinden.
Denk ook aan andere dingen, zoals winkels in de buurt, bushaltes (als 1 van beide partners nog mobiel is) en natuur/mooie omgeving.
Vraag je heel goed af of de overgang naar verpleeg- of verzorgingshuis absoluut noodzakelijk is.
Gebaseerd op de ervaringen met mijn ouders neig ik naar eerder kiezen voor niet dan wel, als het ook maar enigszins kan. Beide overgangen zijn voor mijn ouders slecht afgelopen, maar we weten natuurlijk niet hoe het anders zou zijn gegaan.
Bij de overgang naar het verzorgingshuis werden mijn beide ouders ongelukkiger. Mijn vader, omdat hij in het woonzorgcentrum waar hij daarvoor woonde meer tegenstand had bij de activiteiten waar hij lol in had, zoals biljarten en koersbal. Mijn moeder, omdat mijn vader het haar kwalijk nam dat ze in het verzorgingshuis beland waren.
De overgang naar het verpleeghuis was voor mijn moeder fataal. Vroeger of later had ze toch gemoeten, maar voor mijn gevoel had ze het nog wel een tijdje kunnen uithouden in het verzorgingshuis (maar de meerderheid van familie, verzorgers en medici was voor het verkassen).
Overigens kan het ook zijn dat ze juist beter eerder had kunnen verkassen, omdat ze toen nog sterker was en de verandering beter had aangekund. Maar misschien had ze dan niet naar een Parkinson-unit gemoeten, maar bv. naar een unit voor mensen met gebroken benen e.d.
Overweeg je ouders uit elkaar te halen, als 1 van beiden naar een verzorgingshuis moet.
Dit klinkt zeer hard, maar het zou kunnen zijn dat ze allebei gelukkiger worden als ze wel dicht bij elkaar wonen, maar dat de relatief gezonde persoon niet veroordeeld wordt tot een verblijf in het verzorgingshuis.
Ik heb van de verzorging gehoord dat het behoorlijk vaak mis gaat tussen echtparen als ze vanwege 1 van beiden in een verzorgingshuis belanden, en dat het zelfs regelmatig tot scheiding leidt op een dergelijk hoge leeftijd. Maar heel weinig (gezonde) mensen hebben voldoende geduld om om te gaan met zieke partners, en bovendien passen ze zelf niet in de omgeving van het verzorgingshuis.
© Henk Dalmolen
Reageer via E-mail (dalmolen@xs4all.nl)

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op: 14-4-2013 23:04:39