Het verschijnsel van ‘bezorgde wetenschappers’ die waarschuwen voor naderende rampen als gevolg van economische groei en technologische ontwikkeling is niet nieuw. Dat hun rangen aangevuld worden door politici en beroemdheden evenmin. In de vroege jaren zeventig verscheen het Rapport aan de Club van Rome, dat waarschuwde voor een snelle uitputting van energievoorraden en andere grondstoffen. Ook de landbouw zou de bevolkingsgroei niet kunnen bijbenen. Deze onheilstijdingen bleken onjuist en de Profeten van de Naderende Ondergang werden in het ongelijk gesteld door Julian Simon. Later deed Björn Lomborg – die aanvankelijk van plan was het ongelijk van Julian Simon aan te tonen – dit nog eens dunnetjes over. Het idee dat een eindige aarde in combinatie met exponentiële groei vroeg of laat spaak moest lopen leek logisch, maar was niet in overeenstemming met de empirische feiten, zoals Julian Simon aantoonde in The Ultimate Resource II.
Midden jaren zeventig werden we gewaarschuwd voor een naderende kleine ijstijd, omdat sinds de jaren veertig de temperatuur op aarde was gedaald. Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig keerde de trend en ging deze onheilstijding vrijwel naadloos over in de dreiging van een versterkt broeikaseffect, met catastrofale opwarming als resultaat. In beide gevallen was de mens – en de geïndustrialiseerde landen in het bijzonder – de schuldige.
Tienduizenden wetenschappers zijn van mening dat de mens niets te maken heeft met klimaatverandering. Ja, er vindt klimaatverandering plaats, maar dat is altijd al zo geweest en zal misschien ook altijd zo blijven. Dat heeft nauwelijks of niets met de mens te maken.
De zeespiegel stijgt ... met zo'n 18 cm per eeuw. Dat is al eeuwen zo. Er is de laatste tijd geen significante versnelling geconstateerd van deze stijging.
Sinds eind jaren zeventig tot eind jaren negentig is de temperatuur gestegen. Maar vanaf de jaren veertig tot in de jaren zeventig daalde de temperatuur, hoewel de uitstoot van CO2 ook in die periode sterk toenam. In de middeleeuwen kende de aarde ook een warme periode zonder dat sprake was van CO2-uitstoot door industriële activiteiten. Klimaatveranderingen heeft de aarde altijd gekend, soms ging de temperatuur omlaag, soms omhoog. Is er bewijs voor snelle opwarming als gevolg van uitstoot van broeikasgassen?
Broeikasalarmisten wijzen o.a. naar metingen van meetstations op land, die een temperatuurstijging laten zien. Toen Tom Karl van de National Oceanic and Atmospheric Administration deze meetreeksen echter corrigeerde voor het zgn. urban heat island effect, bleef er voor de VS geen opwarming van betekenis meer over. Ook de betrouwbaardere metingen met satellieten en weerballonnen lieten minder opwarming zien dan de meetstations op de grond. Daarnaast biedt de paleoklimatologie – waar het klimaat op aarde op een geologische tijdschaal wordt bestudeerd – bitter weinig steun voor het dogma van een versterkt broeikaseffect als gevolg van stijgende CO2-niveau’s.
De ‘bezorgde wetenschappers’ rechtvaardigen hun onheilstijdingen vooral op basis van klimaatmodellen, de zgn. General Circulation Models of GCM’s. Deze GCM’s laat men draaien op supercomputers en moeten een getrouwe weergave van de werkelijkheid bieden, waarmee men voorspellingen kan doen over klimaatveranderingen in de komende eeuw.
In kringen van klimaatsceptici – en dan vooral de amateurs die het klimaatdebat volgen – wordt weleens beweerd dat broeikasalarmisten hun klimaatmodellen opzettelijk zodanig vorm geven dat het effect van een verdubbeling van de CO2-concentratie fors wordt overdreven. Dit doen zij door waterdamp – het belangrijkste broeikasgas – in een bijrol te plaatsen en d.m.v. een zgn. positieve terugkoppeling het effect van CO2 te laten versterken. Dat is echter niet helemaal juist. De broeikasalarmisten kennen wel degelijk een belangrijke rol aan waterdamp toe – maar dan wel in een ondersteunende rol: waterdamp zorgt volgens hen voor een zgn. positieve terugkoppeling die de sturende rol van CO2 bij de regulering van ons klimaat aanzienlijk versterkt. Deze positieve terugkoppeling, die zorgt voor een aanzienlijke versterking van het effect van CO2 als broeikasgas, is onmisbaar om de voorspellingen van de broeikasalarmisten te rechtvaardigen. Het verband tussen een versterkt broeikaseffect en de CO2-concentratie is nl. logaritmisch, niet lineair. Hoe hoger de CO2-concentratie, hoe kleiner het effect van nóg meer CO2.
Ondanks het stijgen van het CO2 gehalte daalt
de temperatuur aan het eind van de grafiek.
Een misleidende grafiek. Wanneer waterdamp
wordt meegeteld is het aandeel CO2 in de broeikasgassen niet 72%
maar ten hoogste 3%.
Op zichzelf beschouwd zorgt een stijging van CO2 dus voor een bescheiden stijging van de temperatuur. Maar de stijgende temperatuur brengt volgens de broeikasalarmisten zoveel extra waterdamp in de atmosfeer, dat uiteindelijk een grote versterking van het antropogene (door mensen teweeg gebrachte) broeikaseffect optreedt. Zeg maar een turbobroeikaseffect. Let wel, CO2 krijgt – ondanks de op zichzelf beschouwd bescheiden bijdrage aan het totaal – de hoofdrol als initiator en regulator. Waterdamp mag als supporting actor het effect van CO2 vermenigvuldigen. Op die manier moet een verdubbeling van CO2 resulteren in een snel opwarmende aarde en het smelten van de ijskappen. Op deze pagina vindt u een ander geluid. Ook Dipl.-Meteorologe Klaus-Eckart Puls haalt de veronderstelling over CO2 als boosdoener onderuit.
In de door de klimaatmodellen gecreëerde werkelijkheid blijft de relatieve luchtvochtigheid (relative humidity RH) altijd gelijk. Deze vooronderstelling staat bekend als fixed RH profile. In werkelijkheid verdubbelt de capaciteit van lucht om water vast te houden, de verzadigingsluchtvochtigheid, met elke 11°C (20°F). Om de relatieve luchtvochtigheid constant te houden (en dus te voldoen aan het arbitraire fixed RH profile) moet elke temperatuurstijging volgens de klimaatmodellen onmiddellijk - als bij toverslag - leiden tot een toename van de absolute hoeveelheid waterdamp. Omdat waterdamp een broeikasgas is, zal de extra hoeveelheid waterdamp tot verdere opwarming leiden die op zijn beurt de hoeveelheid waterdamp weer doet stijgen enz.
Maar dat is nog niet alles. Als tweede positieve terugkoppeling wordt aangenomen dat de luchttemperatuur altijd recht evenredig afneemt met de hoogte (fixed tropospheric lapse rate). Indien de temperatuur aan het aardoppervlak toeneemt, moet de temperatuur van de verticale luchtkolom daarboven ook onmiddellijk toenemen. Vanwege het vooronderstelde fixed RH profile zal de nu opgewarmde hogere luchtlaag op zijn beurt onmiddellijk meer waterdamp bevatten, dat – als broeikasgas – de aarde verder opwarmt. Hierdoor stijgt de temperatuur aan het oppervlak en dus ook weer in de luchtlagen daarboven, waardoor er weer meer waterdamp tevoorschijn wordt getoverd enz. Het fixed RH profile en de fixed tropospheric lapse rate vormen samen een opwaartse spiraal van positieve terugkoppelingen via waterdamp die een bescheiden opwarming van 1°C (1,8°F) als gevolg van een verdubbeling van CO2 versterken tot wel 4°C (7,2°F).
In de wereld van de klimaatmodellen is waterdamp de dienstmaagd van CO2.
In de echte wereld zorgt convectie – het opstijgen van warme, lichte lucht van het aardoppervlak naar hogere luchtlagen – voor een negatieve terugkoppeling door warme, vochtige lucht te koelen en te drogen. Dit gebeurt op drie manieren die met elkaar verband houden. Allereerst stijgt warme lucht op naar de hogere luchtlagen, waar de concentratie van warmte vasthoudende broeikasgassen laag is. Vanaf die hoogte kan de warme lucht ongehinderd warmte uitstralen naar het heelal. Ten tweede zal waterdamp, als de opstijgende lucht afkoelt, condenseren. De nu drogere lucht houdt minder warmte vast uit de lagere luchtlagen. Ten derde zal de condenserende waterdamp zorgen voor de vorming van wolken, die de straling van de zon reflecteren.
Deze drie effecten vormen bij elkaar opgeteld een negatieve terugkoppeling en een krachtig reguleringsmechanisme van de temperatuur op aarde. Zonder convectie, met uitstraling van warmte als enig koelmechanisme, zou de temperatuur op aarde gemiddeld 77°C (171°F) bedragen. Convectie zorgt voor een bypass van het broeikaseffect ter grootte van wel 62°C (112°F), waardoor de gemiddelde temperatuur een aangename 15°C (59°F) bedraagt. De klimaatmodellen schoffelen het effect van convectie onder het tapijt, waardoor afkoeling d.m.v. straling het beeld geheel gaat bepalen. De fictieve aarde die gecreëerd wordt door de modellen is warmer en aanmerkelijk gevoeliger voor de concentratie van broeikasgassen dan de echte aarde.
Welke dogma’s moeten de klimaatmodellen eigenlijk beschermen? De broeikastheorie is gebaseerd op post-normal science. Dit is een vorm van wetenschap waarin de eis van hard bewijs in de vorm van empirische feiten moet wijken voor waarden als bv. het voorzorgsprincipe en rentmeesterschap en de gemeenschap van peers moet worden uitgebreid met politici, actiegroepen en NGO’s. De traditionele wetenschappelijke methode wordt ondergeschikt gemaakt aan politiek en ideologie. De argumenten zijn vaak een beroep op autoriteit, dogma, (geloofs-)overtuging, gevoelsmatig en vanuit een morele verhevenheid:
- "97 procent consensus onder wetenschappers"
- "Lees eerst eens deze onderzoeksrapporten maar en kom dan bij me terug"
- "Niets doen is geen optie"
- "Ik ben liever onderdeel van de oplossing in plaats van onderdeel van het probleem"
- "We moeten als Nederland doen wat we kunnen, meer invloed hebben we helaas niet".
De hele global warming hysterie kán gewoon niet worden gebaseerd op wetenschappelijke feiten, maar is veeleer een pseudowetenschappelijke manifestatie van een anti-industriële ideologie. De ‘bezorgde wetenschappers’ zijn in feite antikapitalistische wetenschappers. Het kapitalisme is een politiek-maatschappelijk systeem dat gebaseerd is op eigendomsrechten. Iedereen is de eigenaar van zijn eigen leven, lichaam en geest en de vruchten van zijn arbeid. Het streven naar het eigen geluk is het morele doel van ieders leven. Het kapitalisme is individualistisch en wordt gekenmerkt door vooruitgangsgeloof. Niet alleen in de zin dat vooruitgang mogelijk is, maar dat het streven ernaar ook moreel juist is. Het kapitalisme is geboren uit de Verlichting en op zijn beurt de vader van de Industriële Revolutie die ervoor zorgde dat elke nieuwe generatie welvarender was dan de vorige. Dit in tegenstelling tot de eeuwen van bittere armoede die aan deze revolutie vooraf gingen.
Dit botst met de dominante moraal van het altruïsme in onze samenleving. Het altruïsme verlangt dat de belangen van anderen – met name die van behoeftigen en het collectief – voorrang krijgen boven het eigen, individuele belang. Volgens het altruïsme is onze vrijheid om te streven naar ons eigen geluk belast met een hypotheek: het voorzien in de noden van behoeftigen en van het collectief. Het streven naar vooruitgang is op z’n minst moreel verdacht, zo niet verwerpelijk. Vroeger moesten we ons opofferen voor de belangen van het internationale proletariaat. Vandaag de dag moeten we ons opofferen voor de planeet, voor de ijsbeer, de ijskappen, de gletsjers. Kortom voor het klimaat. Het offer dat we moeten brengen is niets minder dan de industriële samenleving zelf. Het is immers geen toeval dat eerst kernenergie taboe werd verklaard en daarna het uitstoten van CO2.
Sinds 1998 is er natuurlijk het een en ander veranderd. De klimaatalarmisten hebben getracht om hun op een mensvijandige ideologie gebaseerde theorie van een empirische basis te voorzien met de zgn. hockeystick-grafiek. Dat is jammerlijk mislukt. Inmiddels is gebleken dat 1998 een piekjaar was voor de aardtemperatuur. Sindsdien is er geen opwarming meer gemeten, maar is juist sprake van een lichte afkoeling. Het is vandaag wellicht iets te kort om van een afkoelend klimaat te spreken, maar fans van de Elfstedentocht hebben weer reden voor hoop. Verder hebben steeds meer wetenschappers afstand genomen van de zgn. ‘consensus’.
Water Vapor Rules the Greenhouse System
Afname ijskappen Noordpool door vulkaanuitbarstingen?
Global warning: We are actually heading towards a new Ice Age, claim scientists
Evidence of sunspot involvement in climate change compelling