Fietstocht naar Toscane, deel 4

Pension in Hard (Oostenrijk)

We hebben vannacht goed geslapen, maar het ontbijt was matig. Te weinig als je nog moet fietsen. We vertrekken om 9.00 uur met het gevoel dat we weinig haast hebben, want als het zo door gaat, halen we Florence gemakkelijk op tijd. We lopen eerst nog even door het stadje om een foto van de mysterieuze professor Zonnebloem schotelantenne te maken.

Vandaar ook dat we beginnen met een omweg door een aangeslibt natuurgebied aan de rand van het Bodenmeer. Hier komt elk jaar 80 ha grond bij als afzetting van uitgesleten alpenmassief dat door de Rijn wordt aangevoerd. Het is heel vlak en we fietsen tussen de oude en de nieuwe Rijn op het grensgebied van Oostenrijk en Zwitserland. Helaas weing informatie, geen vogels en ook de door ons verwachte vogelhut is er niet. Na 20 km zitten we weer op de route waarbij we een heel stuk langs de gekanaliseerde Rijn naar het zuiden fietsen. Leuke route over kleine weggetjes. We zoeken een beschaduwde plek langs een recreatief aangelegd stuk van de route met ligweiden en picknickplaatsen om wat brood te eten.

Later komen we langs de samenstroming van Ill en Rijn en 6 km later komen we in Feldkirch. Een grote stad met een klein ouderwets centrum waar we de lunch gebruiken.

Na de lunch hebben we grote moeite om de route weer te vinden. Op deze manier zien we Feldkirch twee keer. Ook vreselijk dat we twee keer door een grote verkeerstunnel moeten. Uiteindelijk fietsen we tussen een spoorlijn en een snelweg door in het dal van de Ill, niet zeker of we wel aan de goede kant van de Ill fietsen, maar wel de goede kant uit.

Het weer betrekt, het begint te regenen en zo komen we rond 16.00 uur in Bludenz aan.
Bij het toeristenbureau boeken we een zimmer bij de familie Riedle en winnen we informatie in over treinen en bussen. Bludenz is chocoladestad vanwege de bekende Lindt fabriek (Milka repen). In Bludenz staan we voor de keus hoe we de Arlberg moeten zien te passeren. Er gaat nog geen bus over de Silvretta Hochalpenstrasse, dus we moeten per fiets of trein.
's-Avonds lopen we onder een paraplu naar het Italiaanse restaurant Toscana (hoe toepasselijk), waar we heerlijk eten.
Terug in het pension zitten we nog even in de gemeenschapsruimte te lezen en te patiencen. De telefoon gaat en het blijkt Gerrit Krebbers te zijn. Onze kamer is goed, met douche. De fietsen staan onder een balkon net droog voor de regen.

Privathaus Zierler, Oberfeldweg 30

Het is vandaag niet moeilijk om onze reisroute te bepalen. Het regent stevig en het sneeuwt boven 1500 meter. De Sylvretta Hochalpenstrasse hoeft dus niet. We gaan naar het station waar we om 9.30 uur aankomen. De trein naar St.Anton door de Arlbergtunnel is net vertrokken, dus moeten we twee uur wachten op de volgende trein. Ik ga lopend terug naar het cenrum om wat eten te kopen, maar alle winkels blijken dicht te zijn. Vreemd.
Bij het station terug vragen we aan iemand wat er aan de hand is. Het blijkt een katholieke feestdag te zijn ! Nou dat had die dame van het pension gisteren ook wel eens kunnen zeggen. Nu zitten we zonder eten.
In ieder geval nu wat tijd om de fietsen op te knappen (remmen afstellen). Aan de kassa horen we dat de fietsen mee kunnen op de trein, alhoewel we gelezen hadden dat hier voor gereserveerd moet worden. Bij het instappen in de bagagewagen vroeg de conducteur onmiddellijk of we gereserveerd hadden. Hanneke was zo slim om hier ja op te antwoorden. Nu ja, we mogen mee al is het niet erg enthousiast.
Ja, fiets en trein blijft altijd weer spannend. Misschien ook wel terecht want wat verdienen ze daar nu aan. We betalen 58 Shilling per persoon en 75 Shilling per fiets tot St. Anton am Arlberg net aan de andere kant van de tunnel. Daar zijn we om 12.00 uur, waar we vanuit de trein op een zeer laag perron moeten springen.

Een dorpje aan de oostkant van de Arlberg

Op het perron komen we nog een fietser tegen die van Bludenz naar Langen aan de ingang van de Arlbergtunnel was gefietst. Het is nu droog. We fietsen richting Landeck over een vrij nieuwe weg met weinig verkeer. Het weinige verkeer is te danken aan het feit dat er ook een autoweg door het dal loopt. Vlak voor Landeck begint het te regenen en wordt het heel druk omdat de autoweg hier eindigt. In Landeck is het een gekkenhuis met veel motorrijders. Dit belooft nog wat, we durven nauwelijks verder te gaan. Met weinig eten gebruiken we de lunch, alle winkels zijn dicht.
Dankzij de goede beschrijving van Hans Reitsma weten we toch nog redelijk aan het verkeer te ontkomen en fietsen we in een lichte regen in het dal van de Inn door naar Pfunds. Na wat gezoek en gevraag nemen we een kamer in een pension. Hotel Alpenblick leek ons wel leuk, maar dat was vol. Dit hotel wordt veel gebruikt door een fietsreisorganisatie.

Pension in Pfunds

Vanochtend hebben we een goed ontbijt bij een zeer vriendelijke dame. Daarna vertrekken we in regenkleding.

's Ochtends voor vertrek, uitzicht vanuit de kamer in Pfunds

Het regent behoorlijk maar we hebben geen alternatief. Er is ook een blokkade van de Brennerpas aangekondigd, dus het zou wel eens zeer druk kunnen worden. Toch slagen we er weer in om redelijk rustige weggetjes te gebruiken. Hiertoe volgen we de Inn een stuk door Zwitserland, waarna we bij Martinsbrücke richting Nauders gaan.
Het is een vreselijke tocht naar de Norbertshöhe, met sterk klimmen, veel regen en het is ook nog eens koud. Uitermate verkleumd komen we uiteindelijk in Nauders aan. In een winkeltje proberen we onze voeten, die als sponzen aanvoelen, tot leven te brengen en maken we onze Shillingen op. Daarna gaan we door naar de Reschenpas.

Vlak voor dat we de Reschenpas gaan passeren

Op de Reschenpas (1504 meter), waar we om 11.30 uur aankomen, wissel ik eerst een grote hoeveelheid Oostenrijkse bankbiljetten voor Italiaanse Lires, het is er niet druk. We gaan verder langs de westkant van de Reschensee, een stuwmeer van, naar ik dacht, 25 jaar oud en ons wel bekend van een wintersportvakantie in Nauders in 1991.
Deze kant van het meer is erg rustig, er zitten af en toe steile klimmetjes en afdalingen in, maar het is een afwisselend trajekt met soms mooie uitzichten op met sneeuw bedekte bergen en donkere wolkenmassa's.
Na St. Valentin wordt het dal breder en worden de dorpjes rommeliger en agrarischer. Het is nog steeds onbestendig en koud weer, maar aan deze kant van de pas is het wel droog. We komen in het mooie dorpje Mals aan, waar we in een bushokje verkleumd de lunch gebruiken.

Kleumend lunchen in een bushokje in Mals

De St. Benedictuskerk kunnen we niet vinden, dus we gaan door richting Prad. We komen door het toeristische Glurns, dat nog een volledig ommuurde vestingstad is. We zakken ook geleidelijk, waardoor het steeds minder koud wordt. Vanaf Prad gaan we door het dal van de Adige naar het oosten. Hans schrijft in zijn boek dat je nu nog 500 km van de Alpen kunt genieten : we gaan niet gelijk naar het zuiden, maar blijven ten noorden van de Ortler groep.
We fietsen door een breed dal met akkerbouw en boomgaarden, het is nog wat winderig maar de vergezichten zijn prachtig. De noordhelling is erg droog en de zuidhelling is vochtig. We komen in Laas aan waar vroeger een aquaduct heeft gelopen om water van de zuidkant van het dal naar de noordkant te transporteren. Enkele peilers zijn nog zichtbaar. Na een bezoek aan het kleine toeristenbureau besluiten we op zoek te gaan naar pension Gletscherblick, dat we echter niet kunnen vinden. We dalen dan maar weer af naar het dorpje en nemen de te dure kamer (70.000 Lire) van Haus Strimmer, Vinschgaustrasse 11 in Laas. Het is een sombere kamer met een klein balkonnetje, maar het uitzicht op de Königspitze is erg mooi. Hij zit half in de wolken. We zijn benieuwd of we morgen weer eens wat zon zullen krijgen.