Fietstocht naar Toscane, deel 5

Haus Strimmer, Laas

Na een goed ontbijt vertrekken we voor een makkelijke tocht door het dal van de Adige naar het oosten.

Op aanraden van de gastvrouw gaan we toch maar via de radwanderweg. Het is zonnig en bewolkt met mooie uitzichten. Het pad is ruw, grof en soms erg steil, maar de omgeving is erg mooi. Het lijkt alsof je in een ansichtkaart fietst. Er zijn kleinschalige dorpjes en veel boomgaarden. We verdwalen nog tussen de appelboomgaarden, Suze belt op over een nieuw soort tennistournooi. In Latsch is het 13 graden, dus toch de lange broek aan. We doen er inkopen en eten wat. Het stuk voor Latsch duurde lang, maar nu gaat het sneller, we hebben de wind in de rug en soms mooie kleine weggetjes. De uitzichten blijven mooi : mooie luchten en licht besneeuwde bergen (Ortlermassief)
De lunch gebruiken we op de wandelboulevard in Merano, heerlijk op een bankje gezeten. Het is een kuuroord met luxe 19e eeuwse panden.
Daarna wat zoeken om de route weer te vinden. Een druk gebied, waarbij we in Lanadoor een feestend dorpje komen. Het is een groots feest met muziek, alle plaatselijke verenigingen, hapjes, drankjes en spelen.
We hadden Nals als eindpunt gepland voor vandaag, maar omdat het er niet zo sfeervol is, besluiten we om nog maar een stuk door te fietsen. Dat betekent nogal wat, want vlak voor St. Paul wordt het zeer steil, maar na het nodige zweet gelaten te hebben, komen we in een leuk authentiek dorpje met grote kerk.
We komen bij Haus Felderer, waar we uiterst vriendelijk worden ontvangen. Er zijn kersen van het huis, wijn van het huis (aantekenen in schrift). De kamer is klein en er is leuke informatie over de omgeving.
Omstreeks 19.00 uur gaat het licht regenen. Er is helaas ook weer een meute motorrijders aangekomen. We gaan eten in een vrij nieuwe pizzeria met weinig sfeer.

Haus Felderer, St. Pauls

Na een onrustige nacht vanwege dronken feestvierders op straat en een matig ontbijt vetrekken we bepakt en bezakt met de fietsen naar het kerkplein, waar overal groepjes mensen staan. Wat zou dat betekenen ?

Er komen steeds meer mensen bij en het blijkt dat er een processie gaat plaats vinden ter ere van Fronleichnam, het feest ter ere van de levende god.

Veel lederhosen en een blaaskapel, ja we zijn al een tijdje in Italië, maar dit is nog steeds Tirol en ook Duitstalig.
We besteden ruim aandacht aan dit verschijnsel en zien op het laatst de processie als in een film van Fellini verdwijnen in de wijngaarden. De wijnranken worden hier over stellingen geleid, zodanig dat ze horiontaal hangen en je er onderdoor kunt lopen.
Na St. Paul fietsen we over een heel drukke weg, maar we slaan af naar de Kalterer See, waar het wat rustiger en toeristischer wordt. We fietsen vlak langs de berg aan de rechterkant en hebben een mooi uitzicht op de uitlopers van de Alpen aan de linkerkant. Tirol zal binnenkort afgelopen zijn, dan zullen we ons in het Italiaans verstaanbaar moeten zien te maken. Alle winkels zijn dicht, maar we hebben voldoende eten om in een parkje in Mezzocorona in de schaduw te eten. Daarna zoeken we het fietspad langs de Adige op dat ligt tussen spoorlijn en autosnelweg. Vlak voor Trento moeten we over het fietspad een enorme omweg maken door Lavis omdat er geen brug is over een riviertje dat de Adige instroomt. Er zijn wat zondagsfietsers en er heerst een wat ouderwetse zondagse sfeer.
In Trento gaan we het centrum even in, autoluw, Venetiaanse gebouwen en een fontein met Neptunus.

Daarna fietsen we, met wind tegen, door het brede dal waar aan beide zijden van de Adige een fietspad ligt. Hier is een gebied met veel kastelen en kasteelruïnes. We komen aan in Rovereto, waar alles gesloten is. Na wat zoeken en vragen in een snackbar, komen we bij de jeugdherberg terecht. Hier kunnen we tenminste Engels praten, er is een groot achterplein met fietsstallinggelegenheid en we hebben een eigen kamer met douche en toilet. Het valt Hanneke erg mee, ik moet wel het bed opmaken.
We verkennen nog het "centro historico". Het is kleinschalig en niet erg goed onderhouden. De stad oogt nogal armoedig. Er is hier in de oorlog hevig gevochten, zodat er waarschijnlijk heel erg veel verdwenen is.
Op advies van de jeugdherbergbeheerder gaan we eten in restaurant Piccolo Fiori, waar het erg warm is, veel toeristen komen, maar het eten goed is.

Jeugdherberg in Rovereto

Het ontbijt is slecht, 1 mager Italiaans broodje met jam en wat koofie, vreselijk. En nu regent het ook nog buiten.

Maar ja we moeten door, trekken regenkleding aan en stappen op de fiets. Het is toch wel een grote stad. Zodra we buiten de stad zijn kost het ons de grootste moeite om de route te vinden. We fietsen afwisselend aan beide zijden van de Adige en er loopt ook nog een kanaal, hetgeen verwarrend is. Bij Mori zakken we weer af naar het dal en we gaan een vreselijke fietstocht tegemoet over een grote donkere weg, met een enorme regenbui. Dit gaat uren door, we pauzeren even in een bushokje om wat brunchen en fietsen dan weer door in de stromende regen. Het water spat soms hoog op als we door diepe plassen moeten fietsen, maar het is geen koud water, het voelt lauw aan. Gelukkig is de weg niet druk, en zou hij ook met mooi weer saai geweest zijn.
Bij Zuane klimmen we omhoog en begint het iets minder hard te regenen. Dit is het laatste stukje van de Alpen en naar het westen klaart het op richting Garda meer. Het is nu glooiend en even later kunnen we afzakken naar Bardolino. Veel cypressen onderweg. Aan de promenade gaan we op een bankje aan het meer zitten. Het is erg toeristisch en iedereen loopt met paraplu's en de lucht is niet helder maar het is wel droog. Als aalscholvers zitten we ons te drogen. Het is pas 15.00 uur, zodat we alle tijd hebben om een kamer te zoeken. We merken dat men niet graag kamers voor een nacht verhuurt, maar vinden toch een kamer in een modern appartement. Het is fraai met een piepkleine badkamer. Na ons opgefrist te hebben gaan we het centrum van Bardolino verkennen en boodschappen halen. Er is een leuk oud centrum met een mooi plein en oude gebouwen.
We eten op de kamer / balkon. In de loop van de avond begint het weer te onweren.

Bardolino

We hebben goed geslapen en ook goed ontbeten. Waarschijnlijk vanwege het gevoel dat onze eindbestemming al erg dichtbij komt, haasten we ons niet. We vertrekken pas om 9.45 uur. Het romaanse kerkje dat in onze reisbeschrijving staat vermeld langs de weg naar Peschiera zien we helaas niet.

In de buurt van Calmasino verdwalen we behoorlijk en komen bijna op een autoweg terecht. Waar "1e weg links : Via dietro la Croce" staat is het waarschijnlijk mis gegaan. Verder is de route aangenaam, afwisselend en glooiend. De sfeer wordt steeds Italiaanser. Bij Valeggio komen we dan toch echt in de Po-vlakte terecht. Hier lunchen we op het hoogste punt vlak voor het hek van de ruïne van kasteel Rocca Scaligera.

Daarna gaan we omlaag naar een historische brug en dam over de rivier Míncio, de Ponte e Diga Viscontea. We kunnen er niet overheen omdat er een groots 5-jaarlijks eetfestijn op wordt georganiseerd met 4300 verwachte bezoekers aan 2 600 meter lange tafels. Via een ander bruggetje komen we in Borghetto, met een mooi uitzicht op de brug/dam.

We fietsen nu aan de verkeerde kant van de Mincio over een heel slecht pad dat bestaat uit grote kiezelstenen. Hoe slecht zal dit wel niet voor de banden zijn. Een mogelijke oversteek laat lang op zich wachten, maar bij Pozollo kunnen we over een brug en pakken we de route weer op. Ook hierna af en toe slechte weggetjes.Het weer is zonnig en niet te warm.
In de loop van de middag komen we in Mántova aan. De weg is druk en gaat over een dam de stad in omdat de Mincio, die we hier weer over gaan, erg breed is. We komen op een van de twee grote pleinen in het centrum van de stad. Het ziet er erg indrukwekkend uit met zijn mooie kerken en gebouwen. We eten een ijsje en bezoeken het VVV omdat we op zoek zijn naar een kamer. Het blijkt dat er alleen maar zeer dure hotels zijn, zodat we besluiten om door te fietsen naar een voorstad, die weliswaar niet aan de route ligt, maar een hotel heeft met de naam hotel Paradiso. Het ligt in de voorstad Pietole, dat bereikbaar is via een hele drukke weg. Als we er aankomen blijkt de prijs 120.000 lire te zijn, maar omdat Hanneke niet verder wil fietsen hebben we geen keus. Tot overmaat van ramp begint na 5 minuten een lawaaierige motormaaier zijn werk te doen. We zitten in en vreselijke dependance op een ongezellige kamer. Er is zelfs geen plaats om de fietsen te stallen. Mijn humeur is gedaald tot onder het vriespunt (boven het kookpunt). Zelfs het geluid van de hoofdweg is hier nog te horen, een uur later, nadat de motormaaier gestopt is.
Ik eet het avondeten op de kamer en Hanneke haalt een pizza in een tentje in het vreselijke nieuwbouwwijkstadje. De pizza kan aan een tafeltje voor het hotel genuttigd worden. Ik neem van ellende ook maar een biertje. Daarna maar proberen te slapen. Al in bed begint het te regenen, het zal me toch niet overkomen dat de fietsen ook nog eens nat worden. Ik kleed me aan, ga naar buiten en sleep beide fietsen de trap op tot in onze hotelkamer.

Zo dat slaapt beter.