ZOEA 107 Fantasy Island
Trinidad, 7 november 1998
Hallo allemaal,
De dagen vliegen voorbij. Op het moment wachten we op Reinhart, een
Duitse technicus die hier op het eiland woont. Omdat hij met een
"Trini" getrouwd is heeft hij een working-permit en is in Chuagaramas
een bedrijfje begonnen. Z'n zeilboot "Love love" ligt nog steeds in
de marina. We zijn vanmorgen even langs zijn bungalowtje geweest.
Een rond houten huisje op palen. Ook even een wandeling over het eiland
gemaakt en om je de waarheid te zeggen het ziet er niet gek uit. Het
resort is heel leuk opgezet, in een prachtige omgeving met bomen en
mooie bloeiende struiken, maar de meeste huisjes zijn onbewoond en
verwaarloosd. De paden worden wel geveegd, maar je moet oppassen dat
je niet op een vergaan putdeksel trapt. Er is een hotel, restaurant en
bar, maar erg druk is het er niet. Wij yachties zijn eigenlijk de enige
bron van inkomsten. Bij gebrek aan gasten hebben ze de keuken maar
gesloten. Door de week is er niets te beleven en zit het personeel
onder de Mango-tree of veegt zo nu en dan het straatje schoon met
een bezem die zijn meeste haren al verloren heeft. In het weekend gaat
het bootje om het uur naar het vasteland en komen er nog enige bezoekers.
Die worden allemaal genoteerd in het "Grote Boek". De politiepost hier
ook ooit gevestigd, is het niet een lachertje, is out of order. Het
winkeltje naast het kantoor bij de aanlegsteiger heeft nog wel iets in
stock. Door de getraliede ramen zie ik zo hier en daar een blikje op de
plank. Het verse spul is allang verdwenen en de vrieskist heeft ook zijn
beste dagen gekend want een dikke laag rijp puilt over de rand. Het
zwembad wordt alleen in het weekend voorzien van chemicalien en dan wordt
ook het strand ontdaan van alle troep die hier met het tij aanspoelt.
Vergane glorie, dat is misschien de beste benaming voor dit stukje land.
In ieder geval is de haven een perfecte plek om je boot achter te laten.
Het ankergebied hier in Chaguaramas is een drama. Met wind en stroom
tegen elkaar in liggen de boten kris kras door elkaar. Er moet altijd
iemand aan boord blijven om op de boot te passen. Nu kunnen we ten alle
tijden van boord en bovendien kunnen we hier prima klussen op de wal.
Met onze 15 PK crossen we over de plas naar het vasteland om vaak in
het donker terug te keren. Op dit stukje zee hebben we geen last van de
"monsters". Het is heerlijk om na een warme dag de koele bries op je
lijf te voelen. Een zeg nou zelf is het niet romantisch met z'n tweetjes
in een open bootje onder de sterrenhemel?
Groetjes vanaf de Zoea van Glen en Margriet
73/88 De PA3HDE
