ZOEA 108 Chagachagare
Trinidad, 16 november 1998
Hallo allemaal,
Er staat een stevig briesje. We liggen voor anker in ondiep water bij het eiland Chagachagare. De gieren cirkelen boven het eiland en zweven, volledig in hun element, langzaam naar beneden. Nog eenmaal klapperen ze met hun vleugels alvorens ze op het strandje neerstrijken. Chagachagare, oftewel Lepra-eiland. Een hoefijzervormig groen stukje land met op de linker heuvel nog drie goed zichtbare gebouwen. Het ziekenhuis, de kerk en......? Even verderop het kleine kerkhof waar de zusters/nonnen begraven liggen. Aan de andere kant van het eiland heeft de natuur de bouwwerken bijna overwonnen, zo hier en daar nog wat rode daken die net boven het loof uitsteken. Met het rubberbootje meren we af aan een eens imposante, maar nu afgebrokkelde steiger. Als eerste treffen we de gebouwen aan waar eens alle voorraden werden genoteerd. De paperassen die bezaaid over de grond liggen zijn daar nog een stille getuige van. Even verderop bevindt zich het kerkje. De banken zijn verdwenen, maar de kansel is nog aanwezig en ook de vleermuizen, die wij beroven van hun rust. Om bij het hospitaal te komen moeten we ons een weg banen door het lage struikgewas. Ooit was er een asfaltweg maar die is grotendeels weggeslagen door de golven, die bij hoog water op de kust slaan. Het ziekenhuis voor de armen bestaat uit een grote zaal, met de houten bedden er nog in. Achter elk bed een groot nummer. Je moet hier wel uitkijken waar je loopt, want zo langzamerhand hebben de termieten bezit van de vloer genomen. Nadat er een medicijn tegen Lepra werd gevonden, heeft men dit eiland zo'n 20 jaar geleden verlaten. Als we de aangrenzende apotheek binnenstappen is het net alsof de tijd heeft stilgestaan. De potten met de pillen nog op de planken en de dozen met ampullen zo voor het grijpen. Op de tafels nog de boeken die tot 1976 zijn bijgewerkt en op de grond allemaal patientenkaarten. Een vreemde gewaarwoording. We lopen nog even het kantoor binnen en daar ligt ook de hele boekhouding verspreid. Het geheel geeft een sinistere aanblik vooral omdat het begint te schemeren. We gaan op zoek naar de rubberboot en als we uit de bush-bush opduiken is het net of we teruggekeerd zijn in onze tijd.
Groeten vanaf de Zoea van Glen en Margriet
PS : Ons postadres tot eind december 1998
Stutzpunkt Trans Ocean
zeiljacht ZOEA
Jos Norlander
Sarifundi
Brakkeput Ariba 5
Curacao
Nederlandse Antillen

De PA3HDE